Παράθεση:
από..Antonia
λίγο πριν ξεψυχήσουνε ή όταν ακόμα είναι παιδιά.
|
Ειδικά με αυτό το στιχάκι φίλη μου Αντωνία (τα υπόλοιπα δε τα σχολιάζω) μου θύμισες ένα πανέμορφο τραγούδι που απ ότι αντιλαμβάνομαι (εκτός κι αν κάνω λάθος) έχει να κάνει με τις ατελείωτες μετενσαρκώσεις , με αυτό που ονομάζουμε κάρμα και τα υπολείμματα προηγουμένων ζωών μας που συναντάμε σε κάθε μας νέα.
Η ψυχή παρουσιάζεται σαν ένα κερί που λιώνει και αποζητά το χαμόγελο και το τελευταίο της δίνει κουράγιο για να συνεχίσει την ανοδική πορεία της μέχρι να πιάσει «ουρανό» και να μην ξαναεπιστρέψει.
Η ιστορία της ψυχής επαναλαμβάνεται ως πεταλούδα που ανοίγει φτερά καθώς βγαίνει απ το κουκούλι της βρισκόμενη σε ένα νέο σώμα για ακόμη μια φορά....αναγεννημένη από τις στάχτες που αφήνει πίσω του ο Κρονόχρονος ...
Τα γιατί που
μείναν πίσω
ρίζες βγάλαν μέσα
στα όνειρά μου
Όποιο μέλλον και να ζήσω
πάντα
βρίσκω παρελθόν μπροστά μου
Κι όλα αυτά που φοβάμαι
Όλα αυτά που φοβάμαι είναι ακόμα εδώ
Σαν κερί που λιώνει η αγάπη καιει και λυτρώνει
Ιερό και Μέκκα το χθες που κρύβει μια γυναίκα
Να σε δω να γελάς μου φτάνει απόψε
για να ξαναρχίσωΝα πετάξω ψηλά
ν’
ανοίξω μόνη φτερά
Να να να...
Η ταχύτητα
του χρόνου στάχτη αφήνει πάνω
στο κορμί μου
Ότι απέμεινε δικό μου το ‘χει πια ξεχάσει η αφή μου
Κι όλα αυτά που φοβάμαι είναι ακόμα εδώ
Σαν κερί που λιώνει...
Να σε δω να γελάς...
Να να να...
Όποιο μέλλον και ν’ αγγίξω
Πάντα βρίσκω
παρελθόν μπροστά μου
Κι όλα αυτά που φοβάμαι
Όλα αυτά που φοβάμαι είναι ακόμα εδώ
Σαν κερί που λιώνει...
Να σε δω να γελάς...
Να να να...
Δ.