[Ενώχ]

Μίαν εποχήν...
Ο Ψαραντώνης κάθε βράδυ, γυρνώντας από το καφενείο,
περνούσε από ένα γειτονικό χωράφι και έκλεβε ένα "πορτακάλι"..

Μετά από καμιά εβδομάδα του λέει ο γείτονας:

-Αντωνιό, κλέβεις...

-Ηντάνε ωρέ αυτά που λες;

Απαντάει...


Το βράδυ πάλι τα ίδια ο Ψαραντώνης.

Το επόμενο πρωί, ο γείτονας του ξαναλέει:

-Αντωνιό... κλέβεις.

-Μωρέ ητνάνε τούτανε που λες;

Του λέει ο Ψαραντώνης.

-Καλά....

λέει ο γείτονας, και το βράδυ παραφίλαγε στο δέντρο δίπλα..
Ώσπου, περνάει ο Ψαραντώνης, απλώνει το χέρι να πάρει
το "πορτακάλι" και του το πιάνει ο γείτονας και λέει ο Ψαραντώνης:

-Εδά, μάλιστα!



Ε, δεν κολάει εδώ αυτό το ανέκδοτο;

(Φαντάζομαι... το "εδά μάλιστα" θα το λέγανε εάν ερχότανε ο "γέρος"
και υπόγραφε καμιά δήλωση του νόμου 105 περί του τι ήτανε!)