Διαμέσων των αιώνων έχουν γινει πολλές υποτιθέμενες μάχες μεταξύ φωτός και σκοταδιού, οι ποιο γνωστές εως σήμερα ιστορίες ειναι οι μύθοι απο τις θρησκειές του λευκού φωτός όπως ο Εβραισμός και ο χριστιανισμός, εκέι οπου ο Ιεχωβας υποτίθετε οτι κερδίζει στην μάχη τον Σατανά.
Οι σκοτεινές δυνάμεις έχουν κλιθεί με πολλά και διάφωρα ονόματά από αρχαιότατους χρόνους, αντιπροσωπεύοντας διάφορές θεότητες και δαιμονικές προσωποποίησης, και πολλές από αυτές υποτίθετε οτι χάνανε σε μια μάχη, οι ιστορίες αυτές συνεχίζοντε μέχρι σήμερα, όπου οι λευκοφώτηνοι θεοί υποτίθετε ότι νικάγανε πάντα. Θεωρώ οτι ο Σατανισμός ως μοναδική πτυχή της σκοτεινής πλευράς δεν δίνει βάση στους μύθους άλλα στις σκοτεινές δυνάμεις, οι οποίες είναι πολύ ποιο πραγματικές από τους μύθους των ανθρώπων.
Τα κυρία χαρακτηριστικά της φοβισμένης και ανυσηχιτικής ψυχοσύνθεσις του ανθρώπου δημιούργησαν μια πτυχή, και ενσωμάτωσαν έναν Θεό του φωτός ενάντια στον Θεό του σκοταδιου. Αυτή την τακτική έχουν ακολουθήσει οι Παγανιστές, Χριστιανοί, Εβραίοι, Βουδιστές, Ινδουιστές, και διάφορα τάγματα του λευκού φωτός που σκοπό είχαν να καταπολεμήσουν την σατανιστηκή προοπτική. Ο Σατανισμός ως ανεξάρτητη φιλοσοφία από αυτά τα τάγματα και τους μύθους είναι η μόνη θρησκεία του σκότους, και αυτών των δυνάμεων, γι αυτό τον λόγο ο Σατανισμός ειναι μοναδική θρησκεία.
Μερικά παραδείγματα είναι:
Ο Πύθων που έχασε από τον Απόλλωνά
Ο Πύθων είναι το ερπετό, συμβολίζει τα αρχέγονα ένστικτά, τον υλικό κόσμο, και αντιπροσωπέυει το κακό για τους παγάνιστες, το ίδιο με τον εβραισμό όπου ο Σατανας ή το φίδι (όφης).
Ο τυφών που έχασε από τον Δια
Ο Τυφών (τυφώνας) αντιπροσωπεύει την εξωκοσμια δίνη του χάους (όπως ο τυφώνας), βάση του μύθου επαναστάτησε μαζί με την Έχιδνα μητέρα των σκοτεινότερων όντων της αρχαίας Ελλάδας ενάντια των θεών και του Δία, το ίδιο με τον Σατανά που επανάστατισε έναντι του Ιεχωβά.
Η τιαματ που έχασε από τον Μαρδουκ.
Η Τιάματ είναι η αρχόντισσα του σκότους, κατείχε την μάτια του θανάτου, σύντροφος της αβύσσου (του Absu), ακόμα μια προσωποποιήση του Λεβιάθαν- ερπετού της αβύσσου.
Το ερπετό που έχασε από τον Κρίσνα
Ο Δράκος που έχασε από τον Άγιο Γεώργιο
Και άλλες πολλές θεότητες του λευκού φωτός υποτίθετε ότι πάντα κέρδιζαν μέσα στους μύθους των ανθρώπων, επειδή ο άνθρωπος φοβάτε το σκοτάδι από τον πόνο του δικού του θανάτου, οι ενσωματωμένες δυνάμεις του σκοταδιου στην πραγματικότητα δεν έχουν χάσει ποτέ, υπήρχαν και θα υπάρχουν για πάντα.
Ο τετραγραμματων Ιεχωβάς (ΙΧΒΧ), Δίας (ΖΕΥΣ) κ.α, από αρχαιότατους χρόνους κλήθηκε με διαφορετικά ονόματά με σκοπό να καταπολεμήσει το ερπετό, τους Δαίμωνες και το σκοτάδι. Ολες αυτές οι προσωποποιήσεις που έχασαν στην μάχη απο αρχαιοτάτους χρόνους έιναι μια συμβολική ενσωμάτωση προς την καρδιά του σκοταδιού και του Χάους. Ο άνθρωπος αφου σκοτώσει τον θεό που αντιπροσωπεύει το Σκότος μεσα απο τους μύθους, πιστευει οτι το Σκότος θα πεθάνει, αδύνατος να παραδεχτεί την αλήθεια του ότι το Σκοτάδι αγκαλιάζει τα πάντα και όλα.
Πολλά παρακλάδια του Σατανισμού (είναι σημαντικό να τονισθεί) δεν καταπολεμούν την φώτιση του ανθρώπου αλλα την διεκδηκούν με διαφορετικούς τρόπους δια μέσω του σκοταδιού.
Οι Μύθοι είναι για τους σκλάβους !
|