Εμφάνιση ενός μόνο μηνύματος
  #1  
Παλιά 10-03-07, 21:56
Το avatar του χρήστη freya
freya Ο χρήστης freya δεν είναι συνδεδεμένος
Senior Member
 
Εγγραφή: 07-01-2006
Μηνύματα: 238
Lightbulb Μία προσωπική εμπειρία

Καθώς δεν γνώριζα πού ακριβώς θα έπρεπε να εισάγω αυτό το κείμενο το παραθέτω σε αυτή τη κατηγορία αφήνοντας το ελεύθερο σε όποιον το θεωρεί σκόπιμο να το μεταφέρει ή ακόμα και να το διαγράψει


Μεγάλωσα μέσα σε ένα καθαρά χριστιανικό περιβάλλον. Οι γνώσεις μου γύρω από τον θάνατο και την πιθανότητα ύπαρξης μετά από αυτόν ήταν περιορισμένες σε όσα έγραφαν τα σοφά κείμενα της Αγίας Γραφής και των Ευαγγελίων. Ο ιερέας της Κυριακής ήταν ο μόνος μάρτυρας των όσων έμελε να συμβούν μετά την τελευταία μας ανάσα σε αυτόν τον κόσμο, ή τουλάχιστον αυτό πίστευα όσο ήμουν παιδί. Είμαι σίγουρη ότι ορισμένοι από εσάς που διαβάζετε αυτό το κείμενο αντιμετωπίσατε ανάλογες καταστάσεις.

Ο άνθρωπος είναι ον περίεργο. Λέμε για τις γάτες και την περιέργεια τους αλλά προσωπικά ακόμα έχω την ικανοποίηση του να μαζεύω τρίχες από κάθε γωνία του σπιτιού μου προερχόμενες από το συμπαθές τετράποδο κατοικίδιο μου και πιστέψτε με, ο Σωκράτης είναι πολύ περίεργος σε σημείο αηδίας. Σαφώς και η περιέργεια μπορεί να μας βάλει σε πολύ μεγάλους μπελάδες αλλά δεν είναι πάντα σίγουρο ότι θα μας σκοτώσει κιόλας. Μπορεί απλά να μας οδηγήσει σε ένα νέο μάθημα, μία νέα αναγνώριση των καταστάσεων. Ευτυχώς για όλους μας, ο άνθρωπος είναι ον περίεργο εκ φύσεως. Μας εμφανίζεται από την στιγμή που γεννιόμαστε. Προσπαθούμε να ανακαλύψουμε τον κόσμο γύρω μας με το να επεξεργαζόμαστε πρόσωπα, αντικείμενα και καταστάσεις. Εμένα αυτό το συναίσθημα της περιέργειας μου βγήκε πολύ έντονα στην ηλικία των δέκα ετών.

Στην ηλικία των δέκα ετών ήρθα πρόσωπο με πρόσωπο με τον θάνατο. Κάποιοι εκείνοι τη στιγμή ισχυρίζονται πως βλέπουν ολόκληρη τη ζωή τους να περνάει μπροστά από τα μάτια τους σαν κάποιο μικρό φιλμάκι που διαφημίζει μία μεγάλου μήκους ταινία που αν δεν την δεις δεν μπορείς να γνωρίζεις το τέλος. Σε εμένα δεν ήταν έτσι. Ίσως να έχει να κάνει και με το γεγονός ότι δεν είχα ζήσει και πολλά μέχρι εκείνη τη στιγμή πέρα από κάποιες βόλτες με τον μπαμπά στην παιδική χαρά, κάποιες γκρίνιες για φαγητά που σιχαινόμουν και κάποιες οικογενειακές διακοπές σε μέρη που πλέον δεν θυμάμαι καν το όνομα τους. Ούτε πρόσεξα κανένα λευκό φως, αν και κάπου διάβασα ότι πλέον αυτό μπορεί να εξηγηθεί επιστημονικά, κάτι με τον εγκέφαλο και κάποιες ουσίες που εκκρίνονται. Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι για ένα δευτερόλεπτο δεν ήμουν εγώ. Για ένα δευτερόλεπτο, πιθανόν και λιγότερο, δεν είχα κανέναν απολύτως έλεγχο του εαυτού μου. Γλύτωσα και ακόμα δεν γνωρίζω το πώς και το γιατί.

Ήμουν σε ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα και ενώ οι γονείς μου νοσηλεύτηκαν για περίπου έναν μήνα, προσωπικά κατάφερα να ξεγλιστρήσω από του Χάρου τα δόντια με μόνη απόδειξη της παρουσίας μου μέσα στο όχημα ένα μικρό σημάδι στο δεξί μου χέρι. Για όσους έχουν ταξιδέψει στην Εθνική οδό δεν θα είναι δύσκολο να κατανοήσουν τι ακριβώς έγινε. Ένα από τα παλιά προστατευτικά πλαϊνά σίδερα του δρόμου, εκείνα τα μεγάλα, χοντρά και χιαστί όπως τα λέω εγώ, με μία στραβοτιμονιά του πατέρα μου μπήκε από το μπροστινό τμήμα του αυτοκινήτου, έκοψε την μηχανή στη μέση, πέρασε ανάμεσα από τον οδηγό και τον συνοδηγό και κατέληξε να βγει από το πίσω μέρος του αμαξιού κόβοντας τις βαλίτσες μας στη μέση. Εγώ καθόμουν ακριβώς ανάμεσα στον οδηγό και τον συνοδηγό στο πίσω κάθισμα. Για ένα δευτερόλεπτο και μόνο ένιωσα κάτι να με τραβάει προς τα αριστερά και έπεσα με το πλάι πάνω στο κάθισμα. Όταν μπόρεσα να πάρω τον έλεγχο του εαυτού μου είδα στο σημείο που καθόμουν ένα σίδερο και η μόνη μου σκέψη ήταν ότι είχα σωθεί. Και προς απάντηση μίας πιθανής σας ερώτησης: όχι, δεν έστριψε απότομα το τιμόνι ο πατέρας μου ώστε να εξηγείται με αυτόν τον τρόπο η άγαρμπη πτώση μου. Πάντως χαίρομαι που το κεφάλι μου είναι στους ώμους μου και δεν κοσμεί σαν κάποιο αποκρουστικό τρόπαιο την Εθνική οδό.

Μετά από αυτό το ατύχημα παρατηρήθηκε η μεγάλη μου αλλαγή. Από μικρό και υπάκουο κοριτσάκι μετατράπηκα σε έναν πυρηνικό αντιδραστήρα όπως πολύ χαριτωμένα έλεγαν κάποιοι συγγενείς μου. Άρχισα να ψάχνω μία εξήγηση της σωτηρίας μου. Λένε να μην κοιτάς στα δόντια κάτι που σου χαρίζεται αλλά η περιέργεια μου υπερίσχυσε και εξώθησα έναν θείο μου, ιερέα στο επάγγελμα, να με αφορίσει. Οι απαντήσεις που έπαιρνα μέχρι εκείνη τη στιγμή ξαφνικά έμοιαζαν να μην με καλύπτουν. Άρχισα να διαβάζω βιβλία πέρα από τον Ιούλιο Βερν και την Άλκη Ζέη. Γράφτηκα στο κατηχητικό για να μπορώ να λέω τις απορίες μου σε κάποιον, αν και οφείλω να ομολογήσω ότι περισσότερες αντιδράσεις λάμβανα παρά απαντήσεις. Το βίντεο το αγοράσαμε όταν ήμουν δεκατεσσάρων ετών. Από τότε και μέχρι πριν πέντε περίπου χρόνια έκανα πλούσιο τον ιδιοκτήτη του βίντεο κλαμπ της περιοχής μου. Πριν έξι χρόνια με προσέλαβε ως ταμία, πωλήτρια, ειδικό στις ταινίες. Παραιτήθηκα μέσα σε διάστημα τριών μηνών γιατί παρότι δούλευα εκεί έπρεπε και πάλι να πληρώνω για τις ταινίες που ενοικίαζα.

Λένε πως μέσα από τα βιβλία βρίσκεις απαντήσεις. Διαφωνώ αν και όχι απόλυτα. Ναι μεν μπορεί να βρεις μία απάντηση αλλά αμέσως μετά σου γεννώνται δεκάδες άλλες απορίες. Όλη σου τη ζωή αν ξοδέψεις για να διαβάζεις δεν πρόκειται να τις λύσεις ποτέ. Για να έχω μεγαλύτερη πρόσβαση στα βιβλία επέλεξα και το ανάλογο επάγγελμα, βιβλιοθηκονόμος γάρ. Αλλά και πάλι είναι τόσα πολλά αυτά που δεν γνωρίζω και που δεν πρόκειται ποτέ να μάθω καθώς επίσης εκατοντάδες αυτά που έμαθα μέσα από τις εμπειρίες μου που κανένα βιβλίο ποτέ δεν θα μπορούσε να μου διδάξει. Η περιέργεια μου μεγάλωνε και μεγάλωνε και μεγάλωνε και συνεχίζει να μεγαλώνει με αμείωτους ρυθμούς, ευτυχώς για τους βιβλιοπώλες, δυστυχώς για τον ανύπαρκτο τραπεζικό μου λογαριασμό.

Στην ηλικία των δεκαοκτώ ετών έχασα τον πατέρα μου. Ποτέ δεν πίστευα ότι ήμασταν ιδιαιτέρως δεμένοι αλλά ο θάνατος του έφερε στην επιφάνεια πρωτόγνωρα συναισθήματα αγάπης και θλίψης. Ήταν ουσιαστικά η πρώτη μου εμπειρία με τον θάνατο. Μέχρι τότε είχα χάσει πολλά άτομα αλλά ποτέ κανένα τόσο κοντινό και άρρηκτα συνδεδεμένο με εμένα. Εκείνος επέλεξε την αυτοκτονία. Το πώς και το γιατί δεν έχουν σημασία. Αυτό που έχει σημασία είναι αυτό που συνέβη αμέσως μετά την αναχώρηση του για τον άλλον κόσμο. Το βράδυ πριν το μοιραίο γεγονός ονειρεύτηκα τον πατέρα μου νεκρό μέσα σε ένα φέρετρο χωρίς κανένα εμφανές σημάδι κακοποίησης όπως μαχαιριές ή τρύπες από σφαίρες. Την ίδια στιγμή η μητέρα μου έβλεπε ένα ανάλογο όνειρο μόνο που στο δικό της είχε δεκαεπτά μαχαιριές στο στήθος. Το πρωί μετά τον θάνατο του είπαμε η μία στην άλλη αυτά που είχαμε δει. Προσωπικά το απέδωσα σε προφητικό όνειρο που είχε τις ρίζες του στον υποσυνείδητο φόβο μας ότι θα έκανε κακό στον εαυτό του. Μέχρι την ημέρα της κηδείας δεν αφέθηκα στο να το εξηγήσω περισσότερο.

Φανταστείτε πως έχει πεθάνει κάποιο δικό σας άτομο, από την οικογένεια σας ή κάποιος στενός φίλος και έχετε προηγουμένως δει ένα από τα παραπάνω όνειρα. Είστε λοιπόν στο νεκροταφείο και σιγά σιγά το όνειρο σας παίρνει μορφή πραγματικότητας. Αναγνωρίζετε τον δρόμο της κεντρικής πύλης, τα δωμάτια που κρατάνε τα φέρετρα με τους νεκρούς μέχρι την στιγμή της ταφής, ακόμα και την μυρωδιά από τα δέντρα, τα λουλούδια και τα κεριά. Φανταστείτε να στέκεστε μόνοι σας σε μία γωνία τρομοκρατημένοι όχι από την απώλεια αλλά από αυτή την αίσθηση της αναγνώρισης. Γνωρίζετε πού είσαστε χωρίς κανένας να σας έχει πει τίποτα, ξέρετε προς τα πού να πάτε, κάτι που γίνεται ακόμη πιο τρομακτικό την στιγμή που όλοι γύρω σας κινούνται με άγνοια. Ξαφνικά τα βήματα σας σας φέρνουν μπροστά σε έναν άδειο τάφο. Εκεί είναι που ξεκινούν όλα. Ήταν η πρώτη φορά που ο εγκέφαλος μου λειτούργησε με φλας μπακ. Εν ριπή οφθαλμού ξαναέζησα την συζήτηση που είχα με την μητέρα μου σχετικά με εκείνα τα όνειρα που είχαμε δει. Γύρισα πίσω τον χρόνο και θυμήθηκα ότι ακριβώς το ίδιο συναίσθημα είχα και οκτώ χρόνια πριν, εκείνον τον δεκαπενταύγουστο που ξεκινήσαμε για το χωριό αλλά δεν φτάσαμε ποτέ. Είναι περίεργο το πώς λειτουργεί ο εγκέφαλος. Μπορεί να ξυπνήσεις ένα πρωί και να μην θυμάσαι καν αν είδες κάποιο όνειρο και όμως έστω και μετά από καιρό κάτι να κάνει το μυαλό σου να λειτουργήσει και να τα θυμηθείς όλα. Να τα ξαναζήσεις όλα.
__________________
Death is but a fraction of life...
Απάντηση με παράθεση