[Drymonia]

Άντε, μες στης γης το πυρωμένο κέντρο,
άντε, δυο πουλιά φιλιούνται σ' ένα δέντρο.
Άντε, πέφτει λάβα, λάβα απ' τα φιλιά τους
άντε και φτερά απολιθωμένα απ' τα κορμιά τους.

Άντε, κει μακριά, μακριά στην Ανδρομέδα
άντε, πίνουν τσίπουρο και τρων λακέρδα
άντε, κάτι όντα περίεργα κι ωραία
άντε, πού 'ναι μόνα και ψάχνουν για παρέα.

Άντε, κει ψηλά στην άκαρπη Μελούνα
άντε, φύτρωσε, φύτρωσε μια παπαρούνα
άντε, που 'χει στόμα, στόμα και δαγκάνει
άντε, κι όλο λέει πως δεν το ξανακάνει.

Άντε, κει βαθιά, βαθιά στα σωθικά μου
άντε, κάτι γίνεται κυρά μου.
Άντε, χίλια άλογα τυφλά γυρίζουν,
άντε, έξοδο ζητάν και μ' αλωνίζουν.

Άντε, δω σιμά, κοντά δυο μέτρα βάθος,
άντε, λεν πως φυλακίζουνε το πάθος.
Άντε, ρίχνουν χώμα, με λουλούδια ραίνουν
άντε, και θαρρούν, θαρρούν πως ξεμπερδεύουν.