Εμφάνιση ενός μόνο μηνύματος
  #42  
Παλιά 08-06-13, 14:22
Vassilis_1 Ο χρήστης Vassilis_1 δεν είναι συνδεδεμένος
Senior Member
 
Εγγραφή: 12-04-2013
Μηνύματα: 686
Προεπιλογή

Επειδή πολύς λόγος γίνεται για την επιστήμη, καλό είναι να κάνουμε μια μαθηματική ακτινογραφία στην δεσποινιδούλα μας. Η επιστήμη μέχρι σήμερα έχει κάνει πολλές και σημαντικές ανακαλύψεις. Αναμφισβήτητα όμως η πιο αντιπροσωπευτική και φανταστική γενικά επιτυχία της, είναι η κατάκτηση της σελήνης. Αυτήν την πρόοδο της επιστήμης θα παραβάλλουμε με την πρόοδο της ηλικίας του ανθρώπου.
Το αποτέλεσμα θα είναι άκρως παραστατικό και θα αποδεικνύει με μαθηματική ακρίβεια την πραγματική δυναμικότητά της.
ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΤΡΙΑ ΣΥΝΟΛΑ
1) Σύνολο κατακτηθέντων αστρικών σωμάτων από την επιστήμη = ένα (1), αυτό της σελήνης.
2) Σύνολο υπαρχόντων αστρικών σωμάτων που βρίσκονται στο σύμπαν. Βάζουμε
3.155.760.000. Απ’ ότι ακούμε είναι περισσότερα. Τα μαθηματικά όμως δεν «κολλάνε» σ’ αυτές τις λεπτομέρειες (= στο ότι η επιστήμη δε γνωρίζει τον ακριβή αριθμό, του συνόλου των αστρικών σωμάτων).
Το αποτέλεσμα θα είναι αναλογικό και αν έστω ο παραπάνω αριθμός αυξομειώνεται, με μαθηματική ακρίβεια θα αυξομειώνεται και η ηλικία της επιστήμης βάσει της προόδου της.
3) Σύνολο ζωής του ανθρώπου. Βάζουμε εκατό (100) έτη.
ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ: Η επιστήμη, με βάση την πρόοδό της, κατατάσσεται από πλευράς δυναμικότητας, στην ενός (1) δευτερολέπτου, ηλικία του ανθρώπου, δηλαδή στην κατάσταση νεογνού. Και για να νιώσουμε καλύτερα το ουσιαστικό αποτέλεσμα, θα κάνουμε έναν παραλληλισμό: Τι λέμε στο νεογνό; Μη εκεί, τζίζ. Τι λέμε στην επιστήμη νεογνό; Μη επιχειρείς να κατακτήσεις τον ήλιο, τζίζ. Kαι τα δύο νεογνά, υπακούουν, το ίδιο. Πλήρης ταύτιση!
ΓΙΑ ΝΑ ΜΗ ΚΥΝΗΓΑΕΙ ΧΙΜΑΙΡΕΣ: Εάν η κορυφή των αστρικών σωμάτων έχει συγκεκριμένο αριθμό και μπορεί η επιστήμη νεογνό με την πρόοδό της να μειώσει την απόσταση που τη χωρίζει από την κορυφή αυτή, υπάρχουν όμως δημιουργήματα στο σύμπαν που δεν έχουν κορυφή. Είναι αχανή.
Όπως ο ουρανός. Άντε πήγαινε να βρεις την αρχή και το τέλος του.
Άρα, σε γενικές γραμμές η «κορυφή» του όρους που λέγεται σύμπαν είναι αχανής. Και ασφαλώς η αληθινή πρόοδος συνίσταται στο να μειώσεις την απόσταση, από την κορυφή που θέλεις να κατακτήσεις. ( Όπως π.χ. η μείωση της απόστασης από την κορυφή του συνόλου των αστρικών σωμάτων). Έλα όμως που το όρος του σύμπαντος είναι αχανές! (= Στην οριζόντια και κάθετη έκτασή του). Άρα, είναι αμείωτη η απόσταση από την «κορυφή» του! Έτσι, μοιραία η όποια πρόοδος της επιστήμης εσαεί θα κυμαίνεται στους «πρόποδες» του όρους αυτού, στο μηδέν (0) δηλαδή. Για να γίνει περισσότερο κατανοητό αυτό: (Παράδειγμα παραστατικής ανάγκης) Σ’ αυτό το αχανές όρος του υλικού σύμπαντος δημιουργούμε σκαλοπάτια που φυσικά στην οριζόντια έκτασή τους είναι αχανή. Τα οποία χαρακτηρίζονται με αριθμούς που όπως ξέρουμε είναι και αυτοί άπειροι. Φυσικό είναι, εμείς αφού ζούμε στη γη, να χρησιμοποιήσουμε ως ΒΑΣΗ το σκαλοπάτι εκείνο που ευθυγραμμίζεται με την επιφάνεια της γης. (= Κατά χάρη πρόποδες του αχανούς αυτού όρους ). Η οποία γη καταλαμβάνει ένα μέρος, της οριζόντιας και αχανούς έκτασής του. Επόμενο είναι, αυτό το σκαλοπάτι να χαρακτηρίζεται με τον αριθμό μηδέν (0), τεραστίων σε ύψος και πλάτος διαστάσεων και να ακολουθούν αντίστοιχα, οι επόμενοι αριθμοί για να χαρακτηρίσουν τα καθοδικά και ανοδικά αχανή σκαλοπάτια. Ως είναι φυσικό, η επιστήμη βρίσκεται σε ένα τμήμα του ΒΑΣΙΚΟΥ σκαλοπατιού, που ευθυγραμμίζεται με την επιφάνεια της γης. Και οφείλει, μαζί με την πρόοδό της στις γενικές επιστήμες, να κατακτήσει σπιθαμή προς σπιθαμή, όλο το όρος του υλικού σύμπαντος, στην οριζόντια και κάθετη έκτασή του. Ο στόχος αυτός – όπως είναι λογικό – χρειάζεται μεθοδικότητα. Πρέπει ΠΡΩΤΑ να κατακτήσει τη ΒΑΣΗ του σκαλοπατιού στην οποία βρίσκεται τώρα, σε όλη την οριζόντια έκτασή της και μετά να ανέβει στο επόμενο σκαλοπάτι. Αυτό όμως είναι αδύνατο να πετύχει η επιστήμη. Διότι η οριζόντια έκταση του ΒΑΣΙΚΟΥ σκαλοπατιού στο οποίο βρίσκεται, είναι απλά αχανής. Άρα αμείωτη, άρα ακατάκτητη, με την όποια σε γενικές γραμμές πρόοδό της. Γι’ αυτό μοιραίο είναι, να βρίσκεται ΠΑΝΤΑ στη ΒΑΣΗ αυτού του σκαλοπατιού. Δηλαδή, στους πρόποδες του όρους όπου ορθώνεται ο ογκώδης αριθμός μηδέν. Μη μπορώντας η καημένη, ποτέ, να μπουσουλήσει στο επόμενο ανοδικό σκαλοπάτι. (ΠΑΝΤΟΤΙΝΟ νεογνό γαρ).
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Η Αξιολόγηση της επιστήμης δεν πρέπει να γίνεται σύμφωνα με τη ΜΟΝΟΠΛΕΥΡΗ συγκριτική μέθοδο ( = συγκριτικός υπολογισμός της προόδου της, σε σχέση με την απόσταση που έχει από το παρελθόν), όπως λανθασμένα γίνεται τώρα. Διότι αυτή η μέθοδος, μας δημιουργεί μεγεθυντικούς φακούς με συνέπεια να βλέπουμε το νεογνό, σαν γίγαντα.
Αλλά η αξιολόγηση της επιστήμης πρέπει να γίνεται σύμφωνα με τη ΣΦΑΙΡΙΚΗ συγκριτική μέθοδο ( = συγκριτικός υπολογισμός της προόδου της και σε σχέση με την απόσταση που έχει από το παρελθόν, αλλά και σε σχέση με την ιλιγγιώδη και αμείωτη απόσταση που έχει από την αχανή «κορυφή» του σύμπαντος και γενικά της τελειότητας ). Δηλαδή η σφαιρική συγκριτική μέθοδος επειδή ΒΑΣΙΖΕΤΑΙ σε συγκρίσεις δύο (2) ειδών, είναι πέρα για πέρα ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΗ.
Επί τέλους! Δε χρειάζονται οι μεγεθυντικοί φακοί, τελείως άχρηστοι. Γιατί θα έχουμε μια διαυγή, τέλεια και αποδεδειγμένη εικόνα, η οποία δημιουργείται από την αδυναμία της επιστήμης – με την όποια πρόοδό της – να μειώσει την ιλιγγιώδη απόσταση που τη χωρίζει, από την αμείωτη «κορυφή» του αχανούς σύμπαντος και γενικά της τελειότητας. Με μοιραίο επακόλουθο, η εμφανιζόμενη και ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ εικόνα, απαλλαγμένη πλέον από τους μεγεθυντικούς φακούς, να την χαρακτηρίζει στην ΠΑΝΤΟΤΙΝΗ κατάστασή της σε επίπεδο νεογνού.
Συζητούσα με κάποιον που είχε αντίθετες απόψεις στα όσα του έλεγα, αλλά προς τιμή του, μου είπε κάτι το σοφό: - Θα το αποδώσω κάπως ελεύθερα ενθυμούμενος το νόημά του. «Ο άνθρωπος σε σύγκριση με το τίποτα έχει κάνει πολλά, σε σύγκριση όμως με το απόλυτο, το τέλειο, δεν έχει κάνει τίποτα». Ποιός νοήμων μπορεί να διαφωνήσει με το σοφό αυτό απόφθεγμα; Το οποίο απηχεί τα όσα γράφτηκαν εδώ.
ΜΙΑ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ ΠΟΥ ΠΡΟΚΑΛΕΙ ΤΟΝ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΟ ΟΡΘΟΛΟΓΙΣΜΟ
Η επιστήμη έχει σημειώσει μεγάλη πρόοδο. Μπορεί και λύνει το πρόβλημα της αρχής του σύμπαντος και της ζωής, έχει κατακτήσεις στο θέμα της υγείας, μέχρι και μεταμόσχευση καρδιάς έφθασε στο σημείο να πετυχαίνει, κάνει θαύματα.
ΟΡΘΟΛΟΓΙΣΜΟΣ: Σ’ ευχαριστώ για την πάσα που μου κάνεις. Σχετικά με τα θαύματα που κάνει η επιστήμη στον τομέα της υγείας, φυσικά αστειεύεσαι.
Κάνε επισκέψεις στα άσυλα ανιάτων και εκεί θα διαπιστώσεις ένα πραγματικά μεγάλο θαύμα! Πως μπορεί η επιστήμη, ενώ παρατηρεί αυτές τις ασθένειες επί χιλιάδες χρόνια, να έχει τα χέρια της συνεχώς αγκυλωμένα στην ανάταση; Αυτό όντως είναι, είναι μεγάλο θαύμα!!!
Όσον αφορά ότι μπορεί και λύνει το πρόβλημα της αρχής του σύμπαντος και της ζωής, πάλι φυσικά αστειεύεσαι. Εδώ, δεν μπορεί να κάνει το ελάχιστο, να επισκεφθεί τον ήλιο. Να πούμε και για το πιο δύσκολο που δεν μπορεί να κάνει; Υπάρχουν αστρικά σώματα, που λόγω μεγάλων αποστάσεων, πρέπει να περάσουν δισεκατομμύρια χρόνια διαστημικού ταξιδιού για να κατακτηθούν.
Τώρα καταλαβαίνουμε την τρομακτική αδυναμία της επιστήμης ως προς την επίτευξη των στόχων αυτών.
Ας επιστρέψουμε όμως από τις ΑΣΤΡΟΝΟΜΙΚΕΣ αδυναμίες της, στις επίγειες.
Είναι τελείως αδύναμη να αντιμετωπίσει τους σεισμούς, που παρατηρεί χιλιάδες χρόνια και εξακολουθεί να κρύβεται κάτω από το τραπέζι.
Μα τι γράφω; Με πληροφόρησε ένα μήνυμα ως εξής: «Σχεδόν όλοι που απλά βουτούν και κρύβονται κάτω από κάτι (=άρα και τραπέζι) όταν καταρρέει ένα κτίριο συνθλίβονται μέχρι θανάτου.» Η καημένη επιστήμη ούτε κάτω από το τραπέζι δεν μπορεί να σωθεί!!!
Δεν έχει απάντηση στις προαναφερθείσες ασθένειες που επίσης παρατηρεί χιλιάδες χρόνια. Kαι θα έχει απάντηση στο πρόβλημα της αρχής του σύμπαντος και της ζωής, θέμα που δεν μπορεί να παρατηρήσει; ΕΛΕΟΣ!!! Και όπου, όπως ξέρουμε, λείπει η παρατήρηση, μοιραία λείπει και η απόδειξη. (Αυτός είναι απαράβατος επιστημονικός όρος).
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Μετά την αναφορά των τρομακτικών και ΑΣΤΡΟΝΟΜΙΚΩΝ αδυναμιών της επιστήμης, το συμπέρασμα βγαίνει μόνο του: Η δύναμή της, σε συνδυασμό με τη γνώση της είναι μικρή έως ανύπαρκτη.
Και εύλογα γεννάται το ερώτημα: Γιατί ντε και καλά να επηρεαζόμαστε θετικά, σε θεωρίες μιάς επιστήμης που η δύναμη και η γνώση της είναι μικρή, σχετική και να μην επηρεαζόμαστε αρνητικά, σε θεωρίες μιάς επιστήμης που Η ΑΔΥΝΑΜΙΑ ΚΑΙ Η ΑΓΝΩΣΙΑ ΤΗΣ ΕΙΝΑΙ ΑΚΑΤΑΣΧΕΤΗ;
Ένα παράδειγμα για την καλύτερη και παραστατική λήψη των παραπάνω είναι απαραίτητο: Ας υποθέσουμε ένα νεογνό, ότι θα μπορούσε να μιλήσει και να έλεγε: «Εγώ σε λίγο θα σηκωθώ να μαγειρέψω». Δια του ορθολογισμού - λόγω της ακατάσχετης αδυναμίας του - δεν θα απορρίπταμε απριόρι τα λόγια του ως αβάσιμα και δεν θα γελούσαμε με αυτά;
Έτσι λοιπόν, όταν η επιστήμη νεογνό εκφράζει θεωρίες, σε θέματα που ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙ, άρα μοιραία και να ΜΗΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΙΣ ΑΠΟΔΕΙΞΕΙ, όπως στα θέματα της αρχής του σύμπαντος, της ζωής (απούσα γαρ κατά τη δημιουργία τους. Και όπου, όπως ξέρουμε, απουσιάζει η άμεση παρατήρηση, μοιραία, απουσιάζει και η απόδειξη. Αυτός είναι απαράβατος επιστημονικός όρος), εννοείται και της υποτιθέμενης αρχής της εξέλιξης, δια του ΟΡΘΟΛΟΓΙΣΜΟΥ, δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να τις υπολογίζουμε.
Αυτές οι θεωρίες της επιστήμης νεογνού, συνεπώς ΚΑΙ, λόγω της ΑΠΟΔΕΙΧΘΕΙΣΑΣ αστρονομικής και ακατάσχετης αδυναμίας της, σαφώς καθίστανται αβάσιμες και ΑΠΡΙΟΡΙ ΑΠΟΡΡΙΠΤΟΝΤΑΙ.
Απάντηση με παράθεση