Εμφάνιση ενός μόνο μηνύματος
  #37  
Παλιά 20-12-18, 20:41
Το avatar του χρήστη AVATARGR-1
AVATARGR-1 Ο χρήστης AVATARGR-1 δεν είναι συνδεδεμένος
Senior Member
 
Εγγραφή: 31-12-2013
Περιοχή: ΑΘΗΝΑ
Μηνύματα: 2.132
Προεπιλογή

Συνεχίζω το θέμα.....

Βλέπουμε τους Διόσκουρους να συνοδεύονται από φίδια.
Η τυπική απεικόνιση των Διοσκούρων είναι σα δυο νεαροί ιππείς.
Γνωρίζουμε, όμως, πως ζούσαν το μισό χρόνο σα νεκροί, κάτω από τη γη, και
τον υπόλοιπο σαν Αθάνατοι.
Έτσι, η απεικόνισή τους σα φίδια μπορεί να αφορά την θνητή, υπόγεια μισή ζωή τους.
Όταν η Ελένη ψάχνει τους Διόσκουρους, τα αδέλφια της, ο Όμηρος λέει "τους
δ’ ήδη κατέχεν φυσίζωος αία εν Λακεδαίμονι",
[Ιλ. Γ, 244] όπου επιβεβαιώνεται πως ζούσαν μέσα στη γη, όπως τα φίδια τον χειμώνα.


Λέγεται πως όταν οι Δωριείς – Ηρακλείδες κατέλαβαν και μοίρασαν την
Πελοπόννησο, έκαναν αντίστοιχες θυσίες για το Άργος, τη Σπάρτη και τη Μεσσηνία.
Μετά τη θυσία, βρέθηκε στο βωμό της Σπάρτης ένας «Δράκων» (φίδι) αυτό
ερμηνεύτηκε πως οι Σπαρτιάτες θα γίνουν επίφοβοι.


Οι Μεσσήνιοι, αιώνιοι αντίπαλοι των Σπαρτιατών, ισχυρίζονταν πως και ο
Ασκληπιός ήταν Μεσσήνιος, γιος της Αρσινόης, κόρης του Λεύκιππου, γιού του
βασιλιά της Μεσσηνίας Περιήρη.
(Ο επικρατέστερος Μύθος ήταν πως ο φιδογιατρός ήταν γιος της Κορωνίδας)
Οι Μεσσήνιοι λάτρευαν ιδιαίτερα τους γιούς του Ασκληπιού ως Ιαματικούς Ήρωες.

Αλλά και ο ιστορικός τους ήρωας, ο Αριστομένης ο Ανδανιεύς, ο άντρας που
επέζησε από το ρίξιμο στον Καιάδα [!], ήταν απόγονος φιδιού μια που η μάνα
του τον έκανε με ένα "θεόν δράκοντι εικασμένον", θεό ή δαίμονα μεταμορφωμένο σε φίδι.


Μετά από αιώνες, η νεκρική εκδίκηση του Μεσσήνιου φιδοήρωα χρησιμοποιήθηκε
σαν ηθικό έρεισμα από τους Θηβαίους για να τσακίσουν τον Σπαρτιατικό στρατό στα Λεύκτρα.
Σε αυτή την προσπάθεια συμμετείχε ενεργά το Μαντείο του Τροφωνίου, στη
Στερεά Ελλάδα, που έδωσε στους Θηβαίους την ασπίδα του Αριστομένη, που του ήταν αφιερωμένη.
Στο Μαντείο του Τροφωνίου εννοείται πως τα φίδια ήταν ιερά.


Άποικοι από την Επίδαυρο έχτισαν στη Λακωνία την "Λιμηράν Επίδαυρο".
Εκεί "αποβιβάστηκε" μόνο του το Ιερό φίδι που είχαν μαζί τους.
Έτσι αποφάσισαν να εγκατασταθούν εκεί.
Εννοείται πως από σεβασμό στο "θαύμα" οι Λάκωνες δεν αντέδρασαν.
Με όμοιο τρόπο μετοίκησαν οι κάτοικοι της Μαντίνειας, μετα από χρησμό,
ακολουθώντας μια γυναίκα, την Αντινόη, που ακολουθούσε με την σειρά της ένα φίδι.
Έτσι, ονόμασαν και το κοντινό ποτάμι "όφι".

Ο "επώνυμος Ήρως" της Σικυώνας, ο Σικυώνας, ήταν γιος του Μητίωνα και
εγγονός του φιδάνθρωπου Ερεχθέα.

Στη γενεαλογία των Σικυωνίων εμπλέκονται ακόμη οι Αθηναίοι Φηνώ και Ιανίσκος, καθώς και ο Διόνυσος.
Την λατρεία του Ασκληπιού στη Σικυώνα έφερε η Νικαγόρα, κουβαλώντας τον
θεό πάνω σε ένα κάρο που τό έσερναν δυο μουλάρια, με την μορφή ενός μεγάλου "δράκοντος".

Ο Άρατος ο Σικυώνιος, (-213 πΧ) μεγάλη μορφή της Ελληνικής ιστορίας,
στρατηγός της Αχαϊκής Συμπολιτείας, πιστεύονταν πως ήταν και αυτός γιος φιδιού.
Υπήρχε ένα αγαλμάτιο της μάνας του, της Αριστοδάμας, καβάλα σε ένα
"δράκοντα", πράγμα που ενίσχυσε τον μύθο.
Αυτός ο Φίδαρος ήταν, λένε, ο ίδιος ο Ασκληπιός.


Οι Ηλείοι λάτρευαν τον Σωσίπολη, θεό ή Ήρωα που μεταμορφώνονταν σε φίδι.
Όταν οι Ηλείοι είχαν πόλεμο με τους Αρκάδες, μια λεχώνα είπε στους
στρατηγούς της Ηλείας πως ονειρεύτηκε πως το νεογέννητό της θα τους βοηθήσει.
Η γυναίκα άφησε το μωρό στο "μεταίχμιον" ανάμεσα στους δυό στρατούς, και
ετούτο μεταμορφώθηκε σε φίδι, τρομοκρατώντας τους Αρκάδες.


Τότε οι Ηλείοι κατάλαβαν πως η λεχώνα ήταν η θεά του τοκετού Ειλείθυια, μια Φιδοθεοτόκος.
Ας φανταστούμε μια στιγμή τι είδους μωρά ονειρεύονταν να φέρουν στον
κόσμο οι αρχαίες Ελληνίδες προσευχόμενες στην Ειλείθυια να έχουν καλό τοκετό…

Ο Σωσίπολης μοιράζονταν ένα ιερό μαζί με τη μάνα του, την Ειλείθυια.
Στο τμήμα που ήταν αφιερωμένο στη μαμά, η είσοδος ήταν ελεύθερη.
Στο δεύτερο τμήμα, αφιερωμένο στο Σωσίπολη, η είσοδος απαγορεύονταν σε
όλους παρεχτός από μια γριά που το λειτουργούσε.

Συνεχίζεται......

Ευχαριστώ.
__________________
ΑΝ ΝΙΩΣΕΙΣ ΤΗΝ ΣΚΙΑ ΣΟΥ ΝΑ ΦΕΥΓΕΙ ΜΗΝ ΓΥΡΙΣΕΙΣ ΠΙΣΩ ΝΑ ΤΗΝ ΚΟΙΤΑΞΕΙΣ....
Το αληθινό νόημα της φώτισης είναι να κοιτάς όλη τη σκοτεινιά με φωτεινά μάτια [Καζαντζάκης Νίκος]
Απάντηση με παράθεση