Εμφάνιση ενός μόνο μηνύματος
  #3  
Παλιά 15-03-12, 20:35
Το avatar του χρήστη fantasy
fantasy Ο χρήστης fantasy δεν είναι συνδεδεμένος
Senior Member
 
Εγγραφή: 09-12-2011
Μηνύματα: 797
Question

Κεφάλαιο 5: Περιπλανώμενοι στο 1852 μ.Χ.

Η Νικολέτα δεν είπε τίποτα άλλο και συνέχισε να χορεύει με το Στάθη. Η διάθεσή της άλλαξε ξαφνικά, έπαψε να κλαίει. Ήταν ευτυχισμένοι. Δεν είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό. Ονειρεύονται. Αλλά όνειρο που έβλεπαν όλοι μαζί, αποκλείεται να είναι. Η Νικολέτα και ο Στάθης χόρευαν, τελικά την ακολούθησαν και οι άλλοι, αλλά αυτά τα ρούχα τους φάνηκαν άβολα. Πως τα φορούσαν οι κοπέλες τότε; Οι πέντε κοπέλες έκαναν μια υπόκλιση και τα παλικάρια τις έπιασαν από το μπράτσο και άρχισαν τον χορό. Το περίεργο ήταν ότι ήξεραν τα βήματα και χόρεψαν με ευκολία σαν να ήταν κάτοικοι εκείνης της εποχής. Ο Βασίλης και η κοπέλα του, η Κατερίνα, τους είπαν ότι έπρεπε να δουν το σημείο που βρίσκεται το σπίτι τους, τι είναι. Είδαν ότι στη θέση του σπιτιού τους υπήρχαν απέραντοι αμπελώνες και γενικά η περιοχή τους ήταν με λίγα σπίτια και πολλά χωράφια. Να φανταστείτε έξω από τις στήλες του Ολυμπίου Διός ήταν χωματόδρομος. Η Αθήνα έμοιαζε με μια κωμόπολη, ούτε χωριό, ούτε πόλη. Δεν υπήρχαν πολυκατοικίες, αλλά χαμηλά σπιτάκια και φτωχογειτονιές με παιδάκια να παίζουν στους δρόμους. Αυλές φτωχικές με τεράστιους κήπους και η Ελλάδα φτωχή, πολύ πιο φτωχή από σήμερα. Το Σύνταγμα υπήρχε, αλλά έλειπαν τα νέα οικοδομήματα και οι ασφαλτοστρωμένοι δρόμοι που το πλούτιζαν. Έλειπαν τα μαγαζιά και οι πολυκατοικίες. Ούτε η δουλειά τους υπήρχε, αλλά στη θέση της ήταν ένα μικρό καφενείο που μαζεύονταν μόνο οι φουστανελοφόροι άνδρες και μιλούσαν για τα πολιτικά Για τον Όθωνα και την Αμαλία, την ερωτική ανικανότητα του Όθωνα και την παρθενία της βασίλισσας που δεν κατάφερε να τεκνοποιήσει, αλλά άλλοι πίστευαν ότι έφταιγε εκείνη που δεν ήταν ικανή να τεκνοποιήσει. Είχαν χωριστεί σε δύο εμπόλεμα στρατόπεδα που άλλοι υποστηρίζανε το βασιλιά και άλλοι τη βασίλισσα. Κάποιοι που δεν ήθελαν να πάρουν μέρος σʼ αυτή την εμπόλεμη συζήτηση προτιμούσαν να μιλάνε για τους κλέφτες στα βουνά και τα κατορθώματά τους, γιατί μπορεί η επανάσταση να τελείωσε, αλλά κλέφτες και αρματολοί υπήρχαν ακόμα. Το μόνο κοινό με την εποχή τους ήταν τα βουνά και η θάλασσα, και τα αρχαία, με τη διαφορά ότι στη θέση του εξοχικού της Παυλίνας, μιας κοπέλας από την παρέα, υπήρχε ένας ανεμόμυλος, ένα μαγκανοπήγαδο και ένα εκκλησάκι. Είδαν την περιοχή που έμεναν πολλά χρόνια πριν. Είδαν ότι πράγματι ζούσαν στην Αθήνα του 19ου αιώνα.
- Πρόσεχε! Είπε ο Βασίλης στην Κατερίνα, όταν είδε μια άμαξα με δύο κατάλευκα άλογα να περνάει ξαφνικά εκείνη τη στιγμή από μπροστά τους. Μάλιστα πολλοί ήταν έφιπποι, αλλά οι περισσότεροι πάνω σε γαϊδούρια
- Φοβάμαι! Δεν στο κρύβω Βασίλη. Είναι περίεργο, πως βρεθήκαμε εδώ πέρα;
- Δες η φωτογραφία μου από το εξοχικό μου υπάρχει, αλλά στη θέση αυτής υπάρχει μια φωτογραφία ασπρόμαυρη. Εικονίζομαι είμαι εγώ με τον Τρύφωνα. Είμαστε ντυμένοι με περίεργα φορέματα τύπου βασίλισσας Αμαλίας και φουστανέλα και από πίσω σαν φόντο της υπάρχει ο μύλος το μαγκανοπήγαδο και το εκκλησάκι. Θα τρελαθώ είπε η Παυλίνα και έπιασε από το χέρι τον Τρύφωνα τρομοκρατημένη. Του το έσφιξε. Πότε την βγάλαμε αυτή; Η φωτογραφία ανακαλύφθηκε;
- Βέβαια το 1839. Ξένοι περιηγητές βάζανε τις φωτογραφικές τους τις έστηναν και έβγαζαν την ακρόπολη, που είναι ένα από τα μνημεία που διατηρείται από εκείνη την εποχή, αλλά όχι στη μορφή που είναι σήμερα, γιατί από τότε πέρασε πολλά δεινά είπε ο Βασίλης.
- Δες τι γράφει εκεί. Βρισκόμαστε στην Αθήνα, την πόλη που ζούμε, αλλά την εποχή του 1852. Είχε δίκιο η Νικολέτα, Άρα είμαστε στον 19ο αιώνα. Τι γνωρίζετε γιʼ αυτή την εποχή; Υπήρχαν πόλεμοι.; Τι θα αντιμετωπίσουμε;
- Στις 30 Σεπτεμβρίου του 1852, μια φοβερή θύελλα ξέσπασε ξαφνικά στον ουρανό της Αθήνας. Ήταν μια θύελλα που, όπως καταγράφηκε από τους κατοίκους της εποχής, κυριολεκτικά σάρωσε οτιδήποτε συνάντησε στο πέρασμά της. Δέντρα ξεριζώθηκαν, σπίτια γκρεμίστηκαν, αλλά, το κυριότερο, η μια από τις τρεις κολώνες που έστεκαν χωριστά από τις υπόλοιπες στο ναό του Ολυμπίου Διός, στο κέντρο της πόλης, κατέπεσε. Το συμβάν αυτό θεωρήθηκε τόσο σημαδιακό από τους Αθηναίους, ώστε επί πολλές δεκαετίες αργότερα, όταν ήθελαν να προσδιορίσουν την εποχή εκείνη, έλεγαν χαρακτηριστικά: «τον καιρό της κολώνας».
- Γιʼ αυτό μας είπε αν ζήσουμε. Γιʼ αυτή τη θύελλα μίλησε η Νικολέτα. Πού μας στέλνουν;
- Πόσες του μηνός έχουμε σήμερα;
- Ας ρωτήσουμε έναν πατριώτη. Είδαν ένα να περνάει με το γάιδαρό του.
- Γάιδαρος στην Αθήνα; Πού να το πω και ποιος να με πιστέψει;
- Τι μήνα έχουμε; Σεπτέμβρη;
Έγνεψε καταφατικά και τους είπε:
- 29.
- Δόξα σοι ο Θεός συνεννοηθήκαμε.
- Αύριο θα συμβεί λοιπόν το κακό. Είπαν μεταξύ τους
- Να είμαστε τυχεροί να ζήσουμε. Αυτό εύχομαι.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
__________________

* Ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο· καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο· το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή. Καζαντζάκης.


Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη fantasy : 15-03-12 στις 20:42