Εμφάνιση ενός μόνο μηνύματος
  #11  
Παλιά 04-01-18, 20:47
maramus Ο χρήστης maramus δεν είναι συνδεδεμένος
Junior Member
 
Εγγραφή: 28-12-2017
Μηνύματα: 3
Προεπιλογή

Παράθεση:
Αρχική Δημοσίευση από cHrIsToS8 Εμφάνιση μηνυμάτων
Ακολουθώ τον τρόπο σκέψης τον φίλου, και λέω πως εφόσον όπως λέει στην ερώτηση του, παρακούμε την συνείδηση μας για να ανελιχθούμε κοινωνικα και οικονομικά, τότε αυτό σημαίνει πως κάνουμε κάτι άλλο, όχι αυτό που λέει η συνειδηση μας.
Αυτό το άλλο λοιπόν, ρωτάω, τί είναι;
Είναι κάποιο πνευμα, όπως η συνείδηση;
Υπάρχουν δύο δαιμονες εντός μας; (εξ ου και ευ-δαιμονία και κακο-δαιμονία; )
Κατα το δαιμονα εαυτού είναι ο τιτλος, άρα ενας δαίμονας.
και ταυτίζεται ο δαιμονας με την συνείδηση.
Και ρωτάω αφού, δεν κάνουμε ότι λέει η συνειδηση μας και αφού ο δαίμονας είναι ενας, τοτε τι ακούμε όταν παρακούμε την συνείδηση μας;
Αλλος δαιμονας δεν υπάρχει.
Μηπως δεν είναι δική μας η συνείδηση; (οι αρχαίοι αυτό έλεγαν)
και όταν την παρακούμε ακούμε τον εαυτό μας;
τώρα πως εννοώ τον εαυτό (στο συγκεκριμένο παράδειγμα) δεν μπορώ να σου απαντήσω γιατί όπως είπα, ακολουθώ τον τρόπο σκέψης του φίλου, δεν είναι δικές μου σκέψεις (και δεν συμφωνώ κιόλας)
Άλλο πράγμα η συνείδηση και άλλο ο εαυτός μας??Ποιο είναι το σημείο εκείνο το οποίο μας προσδιορίζει και μας διαμορφώνει??Περιγράφεις την συνείδηση ως κάτι το θεϊκό και άμεμπτο και οποιαδήποτε πράξη ενάντια σε αυτή είναι αποτέλεσμα μιας άλλης οντότητας που βρίσκεται εντός μας την οποία περιγράφεις ως εαυτό,δεν μπορείς να απαντήσεις πως εννοείς τον εαυτό στο συγκεκριμένο παράδειγμα γιατί προφανώς δεν γνωρίζεις τι είναι ο εαυτός και πιθανών ποιος τον καθορίζει και διαμορφώνει.Ένας σοφός είπε ο δαίμων, στη σημερινή του ερμηνεία και μορφή, είναι μυρμυκολέων. Στην αρχή εμφανίζεται σαν μυρμήγκι: Παρακινεί τον άνθρωπο να διαπράξει κακούργημα παρουσιάζοντάς το ως πταίσμα χωρίς συνέπειες, παρακινώντας τον άνθρωπο να αφήσει ακάλυπτες της αισθήσεις και τον λογισμό του σε συνδυασμό με το δόλωμα της ηδονής, για να τον πείσει να το διαπράξει. Μετά τη χαλάρωση των αναστολών και τη γλύκα του πρόσκαιρου προσωπικού οφέλους, βαθμηδόν, γίνεται λιοντάρι που βρυχάται απειλητικά, μας τρομάζει και τροφοδοτεί την αγωνία ότι θα μας κατασπαράξει με αποτέλεσμα να του επιτρέπουμε να κατευθύνει τις κινήσεις μας.

Τελικά αυτό που φοβόμαστε στις ταινίες τι είναι; Ότι θα δώσουμε σώμα και ομιλία σε ένα δαιμόνιο, ότι θα μας βλάψει; Ότι θα βλάψει μέσω ημών τους γύρω μας; Μα δεν χρειαζόμαστε πρόσθετη βοήθεια για όλα αυτά.. Τα πράττουμε με απαράμιλλη συνέπεια καθημερινά.. Ενδεχομένως ο δαίμονας μέσα μας να χρειάζεται την κατάλληλη ανατροφή από εμάς. Ας σκεφτούμε ότι εντός μας κατοικοεδρεύουν δυο πτυχές δαιμόνων: η αρχαιοελληνική της ειμαρμένη και η νεοελληνική του μυρμηκολεόντα. Στις επιλογές μας έγκειται ποιον θα συντηρήσουμε, ποιον θα κρατήσουμε ζωντανό. «Μυρμηκολέων ὤλετο παρὰ τὸ μὴ ἔχειν βοράν» (Ἰὼβ δ´ 11), δηλαδή «Ὁ μυρμηκολέων χάθηκε, διότι δεν είχε τροφή».Ο δαίμων υπάρχει μέσα μας,μήπως τελικά οι επιλογές μας τον προσδιορίζουν??
__________________
''Έχει περάσει ο Διαφωτισμός, μα ακόμη το φως φέγγει μόνο μέσα από τη σκόνη της ανθρώπινης άγνοιας''
Απάντηση με παράθεση