[fantasy]

Ένα χελιδόνι πέταξε στον ουρανό της νύφης του Θερμαϊκού, της Θεσσαλονίκης, φέρνοντας μηνύματα ότι η άνοιξη μπήκε για τα καλά και τα τελευταία χιόνια έχουν λιώσει. Ένα χελιδόνι, με το φτερούγισμά του αφυπνούσε τα πλήθη να το κοιτάξουν που διέγραφε στον άνεμο πετάγματα και χαρούμενα τιτιβίσματα. Κάθισε στο ηλεκτροφόρο σύρμα και με την φωνούλα του καλούσε τους φίλους του να γίνει το μήνυμα πιο δυνατό, πιο μεγάλο. Να γίνει αντιληπτό από όλους. Ήρθε η άνοιξη παιδιά, χαρείτε. Όμως πώς να χαρείς όταν σου κόβουν τα φτερά; Πώς να νιώσεις την άνοιξη όταν η θλίψη σαν μαχαίρι σου κόβει την καρδιά; Πώς να νιώσεις την άνοιξη όταν βρίσκεσαι σε ένα σπίτι που ο άνεμος το χτυπάει αλύπητα χειμώνα, καλοκαίρι; Όταν η ζωή έχει φτάσει στο τέλμα της κι εσύ είσαι ανήμπορος να επιβληθείς στα τόσα χτυπήματα; Μόνο στέκεσαι θεατής και κοιτάζεις την καθημερινότητά σου και τις μέρες σου να φεύγουν άδειες, χωρίς να αντιδράσεις, να διαμαρτυρηθείς και αφήνεις άλλους να διαφεντεύουν το πολυτιμότερο αγαθό που σου έδωσε ο θεός, τη ζωή σου. Και να τη θυσιάζεις για ποιους, με ποιό όφελος; Μήπως θα ζεις να δεις τι θα πουν; Μήπως θ' αλλάξει κάτι; Ο θάνατός σου, η ζωή τους. Ίσα ίσα που το κράτος θα γλιτώσει μια σύνταξη. Ξέρετε τι οικονομία είναι αυτό;
Στο σπίτι αυτό ζούσε ένας ψαράς. Ένας άνθρωπος της βιοπάλης ο οποίος ήταν γραμμένος στο κόμμα "ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ". Τα χρέη του ήταν πάρα πολλά, και κινδύνευε να χάσει τη βάρκα του, επειδή την είχε υποθηκεύσει. Πάντα καθόταν στο παγκάκι που βρίσκεται μπροστά από το Λευκό Πύργο. Όταν τον κοιτάξει κανείς διακρίνει τη θλίψη που κρύβουν τα μάτια του. Είναι διαλυμένος ψυχικά, δεν ήθελε να μιλήσει στα παιδιά του σχετικά. Είχε μια περηφάνια που θα ζήλευε ο καθένας, όμως ήταν αδύνατον να ανταπεξέλθει στα έξοδα. Αν ήταν υγιής θα μπορούσε να τα βγάλει πέρα, όμως τι να σου κάνει μια αδύναμη καρδιά που δεν έχει τη δυνατότητα να πληρώσει τις ανάγκες της. Πάντα η κόρη του τον καλούσε να έρθει να μείνει μαζί τους, να έχει το δικό του δωμάτιο, αλλά εκείνος δεν ήθελε να της γίνει βάρος. Ο κυρ- Ανέστης ήταν ένας άνθρωπος περήφανός που δεν ήθελε να επιβαρύνει τον οποιονδήποτε. Σε όλη του τη ζωή έτσι φερόταν. Αν ζημιώθηκε ή όχι, μόνο αυτός το γνωρίζει και κανείς άλλος. Όσα χρήματα του έστελνε η κόρη του, τα επέστρεφε κι έλεγε ότι η δουλειά του είναι κερδοφόρα κι ότι δεν είχε τέτοια ανάγκη. Ο γιός του όμως επέμενε να τα κρατήσει, όμως οι δουλειές του τον τελευταίο καιρό δεν πήγαιναν καλά, το αφεντικό του του έκανε μείωση μισθού και ο κυρ Ανέστης αναγκάστηκε να δίνει τα χρήματα της κόρης του στον γιό του, κρυφά της, κι εκείνη ήταν ήσυχη ότι τα κράταγε για τον εαυτό του, κάτι που δυστυχώς δεν έκανε ποτέ.
Δεν μιλούσε πολύ, αλλά πάντα ήταν βυθισμένος στις ενδόμυχες σκέψεις του και το μαρτύριό του μεγάλωνε όταν έβλεπε τη ζωή του να λιγοστεύει μέρα με την ημέρα. Έχασε τη γυναίκα του πάρα πολύ νέος και μεγάλωσε μόνος του με στερήσεις τα δυο του παιδιά. Η κόρη του καλοπαντρεύτηκε έναν πλούσιο σύζυγο και ζούσε βασιλικά. Όποτε τον επισκεπτόταν ήξερε να κρύβει την πραγματική του κατάσταση πίσω από ένα χαμόγελο και ήταν αυθεντία σε κάτι τέτοιο. Δεν μπορούσε κανείς να καταλάβει τι πόνος κρυβόταν στην ψυχή αυτού του ανθρώπου και δεν μπορούσε να του δώσει την βοήθεια που ζητούσε.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ