Και για να συμπηρώσω κάτι περί Λαογραφίας, χωρίς να θέλω να μπώ σε λεπτομέρεις σε ποιό χωριό λένε τί, το αναφέρω λίγο γενικευμένα.
Σε πολλά μέρη μιλούν για Δράκους, για Νεράιδες και ξωτικά, που σύμφωνα με την αντίληψη των ανθρώπων που διαδίδουν τον μύθο (και άρα τον αποδέχονται με τους όρους του), αποδίδουν διάφορα ανεξήγητα γεγονώτα σε μορφές όπως αυτές που ανέφερα. Για να δηλώσουν την απόσταση που έχουν όλα αυτά από την πραγματικότητα (τους), τα θέλουν να κατοικούν σε απόμακρα και άφταστα σημεία για τον απλό άνθρωπο.
Η λέξη "Δρακότρυπα" μου έγινε πλήρως κατανοητή, όταν στάθηκα για πρώτη φορά σε ένα άνοιγμα, που μετά βίας έβλεπες τον πάτο του. Ήταν στρογγυλή η τρύπα και πήγαινε κάτω, απότομα, γλιστερά και τελείως ευθεία τουλάχιστο 20 μέτρα. Σαν το ύψος 6όροφης πολυκατοικίας.
Για σταθείτε κάτω από μια 6όροφη πολυκατοικία, από την πλευρά που έιναι ευθείος ο τοίχος, που δεν έχει μπαλκόνια ή οτιδήποτε άλλο, και αναρωτηθείτε πώς θα άνέβετε ή ακόμα καλύτερα, πώς θα κατέβετε αυτό το πράγμα, και ύστερα μιλάμε για την έννοια του δέους.
Αυτό το δέος, ή κάπως έτσι, ένοιωθαν και νοιώθουν οι άνθρωποι που πλάθουν αυτές τις ιστορίες. Και με αυτές εξήγησαν και εξηγούν τα διάφορα πράγματα.
Λαογραφία, τοπικοί μύθοι και θρύλοι. Διαχρονικοί και με πολλές παραλλαγές σε διάφορα μέρη της Ελλάδας. Των Βαλκανίων, της Ευρώπης, της Ασίας, της Αφρικής, της Αμερικής και όλου του πλανήτη. Απ άκρη σε άκρη, όπου υπάρχουν άνθρωποι, με αρχέτυπους φόβους για υποσυνείδητα μηνύματα.
Περνούν τα χρόνια, δεκάδες και εκατοντάδες χρόνια, και εμφανίζεται η "αθλητική και εξερευνητική σπηλαιολογία".
Και εμφανίζονται τρείς, λίγο παρδαλά ντυμένοι στα κόκκινα και στα πορτοκαλί, βάζουν κάτι φακούς και κράνη στο κεφάλι τους, δένουν κάτι σχοινιά, ζώνονται με κάτι σιδερικά και κατεβαίνουν στη φωλιά του θηρίου.
Και ακόμα και που δεν βρήκαν το θηρίο, πίστέψτε με, η μαγεία του μύθου και το δέος του τόπου, ακόμα και σήμερα σε πιάνουν, όταν περπατάς στο απόλυτο σκοτάδι και ο μόνος θόρυβος που ακούς, είναι οι χτύποι της καρδιάς σου.
Ανδρέας "Βρίλ"
|