Παράθεση:
Αρχική Δημοσίευση από μπλε
τα 2 επομενα χρονια μετα την επικληση εστω και αθελα μου(αφου δεν περιμενα να συμβει τιποτα,δεν εστησα και κανενα τελετουργικο,ενα μαγνητοφωνακι πηρα και ανοιξα μια βρυση)ηταν τα χειροτερα της ζωης μου,μιλαμε για την μια αναποδια μετα την αλλη,εκανα τρελες σκεψεις που τωρα που τις σκεφτομαι απορω πραγματικα με τον εαυτο μου,πηγα ακομα και σε ψυχολογο,τελικα φαινεται επαιζε ρολο η αλληλεπιδραση μου με καποια παρασιτικη οντοτητα αλλα εκεινο το διαστημα δεν το καταλαβαινα,δεν ενιωθα καν φοβο για οσα εκανα με τις ηχογραφησεις λες και συνυπηρχα μαζι της
|
Αγαπητή μπλε...
χωρίς να θέλω να αντιπαρατεθώ ή να ειρωνευτώ όσα γράφεις (ίσα ίσα που τα διαβάζω), θα ήθελα να σου επιστήσω την προσοχή στο εξής...
Όπως διαβάζω, πολλοί/ες εδώ μέσα που έχουν τέτοιου είδους νταραβέρια, παρατηρώ να καταλήγουν με χάπια, με ψυχοθεραπείες
και ίσως και σε πολύ χειρότερες καταστάσεις. Έχω μια απορία λοιπόν.
Αφού σας χαλάει όλο αυτό το στόρυ, γιατί συνεχίζετε κι ασχολείστε εκτός των ερωτήσεων-εμπειριών; διότι είναι ξεκάθαρο ότι πολλοί και πολλές
συνεχίζουν πέραν των ερωτήσεων-εμπειριών. Τι είναι λοιπόν αυτό που σας γοητεύει; τι είναι αυτό που σας κάνει να ασχολείστε;
σκέφτηκα κάποιες πρόχειρες απαντήσεις του τύπου...θέλω να διαφέρω, νομίζω πως διαφέρω, δεν έχω τι να κάνω, κάτι συμβαίνει μέσα μου
λατρεύω να ψάχνομαι, γουστάρω πνευματολογία, με τρώει ο ποπός μου, έχω αιμοβορία, είμαι εκδικητικό ον, θέλω να έχω δυνάμεις να βοηθώ
γεννήθηκα έτσι, έτσι μου'ρθε κτλ αλλά καλύτερα να πεις η ίδια.
