Αλκινοος Ιωαννιδης-Αδιεξοδο
Δεν έχω τι να τραγουδήσω, τι να πω
Είν' η φωνή μου ένα σήμα από καπνό
Κι έτσι για πάντα λέω το στόμα μου να κλείσω
Για τίποτα άλλο να μην ξαναμιλήσω
Μα πάλι πως θα ζήσω
Μες σε σχολεία μέσα σε πανεπιστήμια
Μέσα σε ωδεία σε στρατούς και γυμναστήρια
πέρασα χρόνια άλλος μπήκα κι άλλος βγήκα
Κι έχω τη μόρφωση για όπλο και για προίκα
Και ένσημα για το ΙΚΑ
Φεύγει η ζωή τελειώνει σαν σεντόνι φανερώνει
Ότι αγαπούσα και το άφησα ότι μισούσα και το κράτησα
Φεύγει η ζωή τελειώνει σαν σεντόνι ξεδιπλώνει
Τον εαυτό μου που τον ξέχασα τον μέσα μου κόσμο που έχασα
Με τέτοια που 'χω ψυχολογία πως θα βγω στη συναυλία
Πάρε τα πάνω σου μικρέ πάρε τα πάνω σου
Πάρε μολύβι κι έλα κάθισε στο πιάνο σου
Και φτιάξε πάλι την αρχαία συνταγή
Μ' ένα τραγούδι να γλυκάνεις τη ψυχή
Μ' άραγε θα μου βγει;
Πρέπει να αδειάσεις το κεφάλι σου απ' τις σκέψεις
Μήπως μπορέσεις τελικά να το αντέξεις
Αυτά μου είπαν κάποιοι φίλοι χτες το βράδυ
Μα εγώ το μόνο που ζητούσα ήταν το χάδι
Τη μια τους νότα στο σκοτάδι
Φεύγει η ζωή τελειώνει σαν σεντόνι φανερώνει
Ότι αγαπούσα και το άφησα ότι μισούσα και το κράτησα
Φεύγει η ζωή τελειώνει σαν σεντόνι ξεδιπλώνει
Τον εαυτό μου που τον ξέχασα τον μέσα μου κόσμο που έχασα
Με τέτοια που 'χω ψυχολογία πως θα βγω στη συναυλία...
Φοβερο τραγουδι τελικα...
