[Ακροβάτης]

Παράθεση απόσπασμα από Άγονη Γη & Κεφάλαιο 4 η Εξέγερση της ύπαρξης-Ο Μονόλογος του τρελού (ηλικιακή ομάδα 18+)
Ένα απόσπασμα από μία δουλειά μου υπό κατασκευή η μετάφραση δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμα οπότε συγχωρήστε οποιαδήποτε ορθογραφικά λάθη.
Κάθε κρητική ευπρόσδεκτη

Θύματα δεν είμαστε όλοι μας; Θύματα των ίδιων επιλογών και πράξεων όπου καθοδηγούμενοι από ένστικτο και όχι από λογική προσθέτουμε ατέλειες και λάθη στις ζωές μας.Ίσως τώρα να μιλάω πιο λογικά απο ποτέ δεν το συνηθίζω όμως ένα απο τα μεγαλύτερα ελαττώματα μου είναι να μετατρέπω κάτι ευκολονόητο σε όσο πιο δυσνόητο γίνεται.
Πριν απο πολλά χρόνια σε μια στιγμή που φαίνεται να πάγωσε ο χρόνος ίσως σε κάποιο πάρκο , σκέφτηκα ότι ίσως έχω την ανάγκη να πιστέψω κάτι προκειμένου να στηρίξω τις ελπίδες μου πάνω του.Οι σκέψεις μου έμοιαζαν τόσο περίεργες και αλλόκοτες , μην με παρεξηγείς δεν ενοώ ότι πλέον δεν είναι , αλλά πλέον μετά απο τόσα χρόνια η σχέση με το μυαλό, το υποσυνείδητο και τις σκέψεις μου έχει μεταφραστεί σαν ένα πολύ άρρωστο ελεγχόμενο ερωτικό παιχνίδι που αν και προβλέψιμο συνεχίζει να με εξιτάρει .

"ίσως όπως μου είπε μία απο τις πιο αξιόλογες γυναίκες που γνώρισα να είμαι ένα αναγκαίο κακό"

Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε ότι τα πρότυπα καλού και κακού διαφέρουν εξαρτόμενα απο την προσωπική προοπτική που θα τα αντιμετοπίσουμε και απο τα όρια που έχει θέση η σημερινή κοινωνία και ο κόσμος γύρω τους.

Εμείς οι "μάρτυρες" πρέπει να αποφασίσουμε αν θα μας ξεχάσουν η άν θα μας χλεαύσουν μα όπως είπαν πολλοί πριν απο μας , δεν πρέπει να περιμένουμε να μας κατανοήσουν και να καταλάβουν.


Ο πόλεμος είναι μια εφεύρεση πιο καταρτισμένων ατόμων πάνω στον τομέα της σκέψης όπως και η εξέγερση , μα κράτος παρακράτος εξεγερμένοι ή πολεμόχαροι σαδιστές και μη όλοι είμαστε τύρρανοι , τύρρανοι σφυριλατιμένοι πάνω στης ιδέες περι εξουσίας και ελευθερίας που έχει ο καθέ και ένας απο μας.
Είμαστε όλοι ιδιέτερες περιπτώσεις ατόμων , τυπικά είμαστε άνθρωποι μα η αλήθεια είναι ότι σαν άνθρωποι θα έπρεπε να είχαμε ελευθερία , όποτε δεν είμαστε άνθρωποι είμαστε τέρατα και θηρία των πόλεων θανατοφάγοι που περιμένουμε στις γωνίες μας μέχρι να δούμε κάποιον να πέφτει για να τους ορμίξουμε , πολλές φορές στρεφόμαστε στον θεό αναζητώντας το αδύνατο.
Όμως δεν είναι αρκετό να στραφούμε στον θεό αν εκείνος δεν στραφεί σε μας....
Πλέον σε μια πολιτικοποιημένη κοινωνία ο δρόμος της εξέγερσης φαίνεται μονόδρομος ,άμυαλα άτομα που πολεμάνε για ιδεολογίες που ούτε η ίδιοι γνωρίζουν , μισθωμένοι από την γέννα μα ξεχασμένοι από τον κόσμο.
Στην ζωή μου προτιμάω να με μισούν για αυτό που είμαι παρά να με σέβοντε και να με αγαπάνε για κάτι που δεν είμαι .

Κάθε βράδυ νιώθω να πεθαίνω και κάθε πρωί να αναγεννιέμαι απο τις στάχτες τις προηγούμενης μέρας , μα είναι στάχτες και καπνοί αυτά που με γεμίζουν και όχι ζωή , είμαι άδειος από ζωή .Και κοιτώντας τον κόσμο μόνο τότε μπορώ να δω το πραγματικό του πρόσωπο και να αφουγκραστώ τα συναισθήματα που προσφέρει σε έναν άνθρωπο σαν και μ’ενα.
Συγχώρα με, σε πρόσβαλα τόσες στιγμές μέχρι τώρα σου μίλησα με σκληρά λόγια και σου κανα την χαρά σου λύπη, μα ο κόσμος που γέννησε εσένα και εμένα σαν αδέρφια μας διαχώρησε , σε σ’ενα έδειξε ένα άλλο πρόσωπο πιο ελπιδοφόρο πιο χαρούμενο , και σε μένα έδειξε όμορφα πράγματα μα οι μαύρες στιγμές υπερισχύουν .
Πάντα αναρωτιέμε αν αυτά που λέω βγάζουν νόημα , μα πάντα αμφιβάλω αν θα τα διαβάσσει κάποιος, για να αναρωτηθεί ο ίδιος.
Οι σημερινές ιδέες του κόσμου περί δημοκρατίας, θρησκείας και ελευθερίας θέρησαν το μυαλό μου και σώμα μου μα πάνω απ’όλα κατέστρεψαν την ψυχή μου τόσο βίαια που το μόνο κομμάτι που έχει επιβιώσει και σου μιλάαει αυτήν την στιγμή δεν γνωρίζω γι πόσο ακόμα μπορώ να το κρατήσω ζωντανό.

Πέθανα πριν χρόνια , όταν σταμάτησα να νιώθω συναισθήματα , πλεον δεν γνωρίζω ποιος είμαι ίσως να μαι ένας κάποιος προδώτης ίσως να μαι κάποιος που θέλει ναι πιστεύει ότι είναι ελεύθερος ίσως να μαι ένας ρέμπελος ,κουράστηκα , δεν έχει νόημα να σου πω τι πιστεύω ,αποφάσισε εσύ ποιος ειμαί.
Τα όνειρα μου τα γεμίζουν τράγοι ,σκοτάδι, δαίμονες, βιβλία και τάφοι , σε πολλά απο αυτά έχω κάποιο «όπλο» κάποια ελπίδα , σε άλλα είμαι ανίκανος ακόμα και σταθώ στα πόδια μου σε ένα απο αυτά είμουν βάρδος και το τραγούδι ήταν η δυναμή μου , φλάουτα και γκαιντες συνόδεψαν την φωνή μου όταν άνοιξα το στόμα μου,αλλα δεν ήταν αρκετό ... απέτυχα στον σκοπό μου ....Σε κάποια απο αυτά κρατώ την γνώση ξέρω την τέχνη μα θέλω να την ξεχάσω γιατι αμα την φέρω μαζί μου πίσω σε αυτον τον κόσμο θα πόνεσουν όλοι.....άνθρωποι που μασάνε σάρκες και σκιές που τζογάρουν για την ψυχή μου αυτά είναι τα όνειρα μου...
Με σκότωσα με τόσους τρόπους στο μυαλό μου και τόσες φορές που πλέον έχασα τον λογαριασμό.Και κάπως έτσι βίωσα τον θρίαμβο , τον θρίαμβο της ύπαρξης και της υποκουλτούρας που ορίστηκε απο αυτούς ......

Έπιασα την φυσαρμόνικα στα χέρια μου μα πλέον είχα ξεχάσει πως να παίζω είχα ξεχάσει πως να ζω , οι σκέψεις μου πλέον μου μιλούσαν ....Δεν είσαι τρελός μου λέγαν.....
Μα γιατί ποτέ μου δεν τις πίστεψα;

Μέρα παρά μερα σπάω σε κομμάτια , σε κομμάτια που μυρίζουν τσιγάρο αλκοόλ και ναρκωτικά
Έχω δεχτεί την θέση μου ανάμεσα στον κόσμο των γελοίων , να ζω ανάμεα στα σκουπίδια και στις φωτιές, πολλές φορές προσπάθησα να ξεφύγω , να γεφτώ λίγο απο το όνειρο μα πάντα ήταν κάποιος εκεί να μου κόψει τα φτερά να σταματήσει τον σκοπό που σφυρούσα και να με ρίξει πίσω στην πικρή πραγματικότητα.
Μα τώρα περισσότερο απο ποτέ καταλαβαίνω ότι χτύπησα πάτο , και τώρα την στιγμή που οι εφιάλτες μου πέρνουν ζωή κατανοώ και θυμάμαι ότι εξεγέρθηκα ότι είμαι ανάμεσα στους χαμένους ότι είμαι αδιάφορος και έτσι δεν γνωρίζω φόβο,πανικό,λύπη ,αγάπη και χαρά πλέον.
Είμαι ελεύθερος ....
Μα άμα σκεφτώ το τι θυσίασα για αυτήν την ελευθερία θα χάσω και το μοναδικό κομμάτι του εαυτού μου που τρέφεται από τις σκέψεις μου.
Θυσίασα την ζωή μου, τα λογικά μου, τα συναισθήματα μου........
Τόλμησε να με ρωτήσεις αν άξιζε,μα ούτε εγώ δεν τολμώ να ρωτήσω τον εαυτό μου......
Οι ίδιοι δαίμονες που με κοιμήζουν κάθε βράδυ είναι οι ίδιοι που με ξυπνάν κάθε πρωί.
Καθε επιλογή μου χειρότερη απ την προηγούμενη.

"Και κάπου εδώ στέκομαι και σου χαμογελώ με τις άκρες των χειλιών μου"
Μη με μισήσεις μέχρι να σου διηγηθώ τους κόσμους που γνώρισα και τα μέροι που επισκέφτηκα .... Μετά σκότωσε με .... γιατί μετά η ζωή θα έχει στερέψει μέσα μου..Εσύ είσαι ο μοναδικός λόγος που ζω....
Και μοιράσου την οργή μου γεύσου την άσε κάθε πόρο του σώματος σου να ματώσει και μέσα απο τους καπνούς και πριν την ανατολή του ήλιου η ζωή θα σε καρφώσει στο στήθος και εγώ θα είμαι εκεί μαζί σου να σου κρατήσω το κεφάλι και να σου φιλήσω το μέτωπο καθώς ξεψυχάς στην αγκαλιά μου γεμάτος από το δηλητήριο αυτού του κόσμου και σου δίνω τον λόγο μου αργά η γρήγορα θα με μαζί σου ανάμεσα στα αστέρια
1946