Διάφανα Κρίνα - Μπλέ Χειμώνας
Μονάχα έχουν περάσει χίλια χρόνια
κι εγώ συνήθως πέθαινα από αγάπη
Μέχρι που ήρθε αυτός ο μπλε χειμώνας
ν' ανάψει αυτά που έσβησε ο αιώνας
Μετρήθηκα στις ώρες του τυφώνα
στις ώρες που η καρδιά ξερνούσε στάχτη
ακίνητος στη δίνη του κυκλώνα
ν' ακούω μονάχα να μου λένε πόνα, πόνα, πόνα, πόνα
Το σώμα μου δε δόθηκε στις πέτρες
δε στέρεψε το τελευταίο μου δάκρυ
του έρωτα εποχές μάγισσες, ψεύτρες
των πιο όμορφων νυχτών, ώρες αλήτρες
Δεν θα συγκρίνω φως με το σκοτάδι
ούτε λευκό αμνό με λύκο μαύρο
Δεν θα με θρέψει άλλο μάνας χάδι
Ας κλείσει της ψυχής μου το πηγάδι
Μονάχα έχουν περάσει χίλια χρόνια....
__________________
...Εσύ βουβή στην έρημο την φήμη σου θα σέρνεις επάνω σε αθώες ψυχές , σε μάτια που δεν ξέρεις , θα απανθρακώνεις τις καρδιές σαν μάγισσα του χθες , κελύφη άδεια πίσω σου με πόνο θα μαζεύεις.
|