Πολύ-πολύ γρήγορα και κυριολεκτικά επιγραμματικά , για ένα τόσο μεγάλο θέμα...
Με το φτωχό μου το μυαλό δεν αντιλαμβάνομαι πως οι συνθέτες της Ελληνικής Γραμματείας όσον αφορά στον Φιλοσοφικό Λόγο ήσαν είτε πολέμιοι είτε συνήγοροι του χριστιανισμού μιας που έδρασαν στοχάστηκαν και έγραψαν πριν την εμφάνιση και τη διάδοση στον ελλαδικό χώρο της συγκεκριμένης ιουδαϊκής θρησκευτικής απόκλισης.
Η «σύγκρουση» ή και κυρίως η υποτιθέμενη «συνέχεια» είναι γνωστό πως αποτελεί προϊόν της επιλεκτικής και εν πολλοίς αυθαίρετης σύνθεσης σπαραγμάτων από τους Αρχαίους , με τρόπο ώστε να υπηρετεί την ανάγκη –κυρίως πολιτειακή και δομική- της νέας θρησκείας. Άλλωστε με περισσό θράσος πλείστοι ιεράρχες της ορθοδοξίας έχουν γράψει πως «κράτησαν από την Αρχαία Ελληνική Φιλοσοφία ό,τι αυτοί βρήκαν ως υγιές και χρήσιμο , αποβάλλοντας ταυτόχρονα οτιδήποτε θα μπορούσε να μολύνει στο εξής το σώμα της εκκλησίας του Κυρίου»
Και μόνο αυτό το γεγονός αποτελεί εξ ορισμού μια προϋπόθεση συγκρουσιακού χαρακτήρα.
Ο Ηράκλειτος , ο Εμπεδοκλής , ο Διογένης , ο Δημόκριτος ο Αριστοτέλης , ο Πλάτωνας ο Αισχύλος (δεν τον τοποθετώ από λάθος τον Αισχύλο) μπορούν να ειδωθούν μόνο in context και σε σχέση με την εποχή που τους παρήγαγε τα στοχαστικά ερεθίσματα.
Είναι τεράστιο διανοητικό σφάλμα να ανιχνεύσουμε μια σύγκρουση ή μια σύνθεση , εκεί που δεν υπάρχει καν κοινός τόπος.
|