Δεν ξέρω πως ορίζει τη νηστεία η κάθε θρησκεία ή το κάθε φιλοσοφικό ρεύμα, πάντως για μένα έχει την έννοια όχι μόνο της αποχής από τροφές που χαρακτηρίζονται "ακάθαρτες" αλλά, κυρίως, τη στροφή του ανθρώπου προς τα μέσα, την ενδοσκόπηση, την προσπάθεια επικοινωνίας με το Θείο, όπως κι αν το ορίζει κανείς.
Για πολλές δοξασίες, οι τροφές έχουν κάποια "δόνηση" και κάποιες ιδιότητες διαφορετικές από αυτές που διδάσκει η διατροφολογία. Έτσι, υπάρχουν διδασκαλίες που συνιστούν την αποφυγή κατανάλωσης κρέατος, ενώ κάπου έχω διαβάσει πως κάποιοι αρχαίοι έλληνες θεωρούσαν το ψάρι ως ακάθαρτη τροφή και την απέφευγαν. Ο Πυθαγόρας λέγεται πως είχε απέχθεια για τα κουκιά, ίσως να γνώριζαν από τότε την ασθένεια της κυάμωσης που αυτά προκαλούν σε όσους έχουν έλλειψη του ενζύμου G6PD.
Όταν λέμε νηστεία στο χριστιανισμό, δεν σημαίνει πως αποφεύγουμε μεν ορισμένες τροφές που δεν "κάνει" να φάμε, αλλά εννοούμε μια γενικότερη εγκράτεια και όχι να καταβροχθίζουμε τεράστιες ποσότητες από "μη αρτίσιμα" είδη. Είμαι σίγουρος πως ο Θεός δεν καταδικάζει τους ανθρώπους που δεν κάνουν νηστεία. Μια τέτοια αντίληψη είναι κατάλοιπο των χιλιάδων διατάξεων του ιουδαϊσμού.
|