[fantasy]

Η Χριστίνα είχε μια καταπληκτική ιδέα και ο Προκόπης συμφώνησε μαζί της, να χαρούν τον έρωτά τους στο σημείο που το ζευγάρι έλιωναν ο ένας στην αγκαλιά του άλλου. Ήθελαν να ζήσουν αυτό που ζούσαν κι εκείνοι χωρίς να γνωρίζουν αυτή την ιστορία. Πραγματικά, έζησαν με πάθος, αλλά άκουσαν ένα κλάμα ένα τραγούδι σαν θρήνο να προέρχεται απ' έξω και σταμάτησαν. Η κοπέλα ντύθηκε και είπε στον αγαπημένο της να κάνει το ίδιο. Κάποιος υποφέρει και πρέπει να τον βοηθήσουν. Εκείνος πήρε ένα φακο που βρήκε στο συρτάρι και είδαν μια σκιά να κάθεται στον τάφο της κοπέλας και να κλαίει, Φώτισαν εκείνη την πλευρά και δεν είχε τίποτα. Άκουσαν ουρλιαχτά να απλώνονται στο χώρο. Αυτο το σκηνικό τους πάγωσε το αίμα.
- Κάτι συμβαίνει εδώ και πρέπει να το ανακαλύψουμε. Είπε εκείνη
- Τώρα κατάλαβες γιατί κοστίζει μόνο 500 ευρώ; Ήταν στοιχειωμένο.
- Τι θα κάνουμε;
- Θα πάμε στον ενοικιαστή και θα του ζητήσουμε να μας πει αυτή την ιστορία.
- Κοίτα εκεί έχει δύο τάφους.
- Δεν τους είχα προσέξει νωρίτερα.
- Είναι ένας γυναικείος και ένας ανδρικός.
- Κάποιο δράμα αγάπης θα πρέπει να κρύβεται από πίσω.
- Ακριβώς καλά το καταλάβατε. Είπε μια άνδρική φωνή που τους έκανε να αναπηδήσουν από το φόβο τους. Το καλό που έχετε να κάνετε είναι να φύγετε από εδώ, αλλιώς θα σας σκοτώσω.
- Είναι κανείς εδώ; Πού είσαι; Γιατί κρύβεσαι;
- Το φανταστήκαμε, δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό. Πάμε μέσα.
Μπήκαν στο κανονικό σπίτι αυτή τη φορά.
Είδαν στη σκάλα να ανεβαίνουν αιθέριες παρουσίες και το τζάκι έσβησε αυτόματα ενώ ακούγονταν σατανικά γέλια.
- Μάλιστα, κάποιος θέλει να μας διώξει από εδώ, αλλά ποιός;
- Εγώ είπε μια γυναίκα που κατέβαινε εκείνη την ώρα τη σκάλα. Είστε πιο γενναίοι από τους προηγούμενους, αλλά δεν θα φύγετε από εδώ πέρα ζωντανοί.
Φώναξε τον άνδρα της και εκείνος τους έπιασε και τους φίμωσε και τους έκλεισε στην κρεβατοκάμαρα.
- Ποια είστε; Τι θέλετε από εμάς;
- Κλείστε τους το στόμα. Όσο πιο λίγα ξέρετε τόσο το καλύτερο.
- Αχ! Τι εφιάλτης ήταν αυτός είπε η Χριστίνα καθώς είδε ότι βρισκόταν στο σπιτάκι του κήπου αγκαλιά με τον αγαπημένο της.
- Βοήθεια! Είπε κι εκείνος. Δεν αντέχω άλλο. Πνίγομαι.
- Ξύπνα αγάπη μου, ένας εφιάλτης ήταν. Δεν έγινε τίποτα.
- Είσαι καλά κορίτσι μου;
- Ναι, δεν ξέρω τι συμβαίνει μ' αυτό το σπίτι. Κάτι με φοβίζει πάνω του. Πάμε στην πόλη να νοικιάσουμε ένα μικρούλι και ζεστό διαμέρισμα. Θα σπάσουν τα νεύρα μου εδώ πέρα. Φοβάμαι Προκόπη, πάρε με αγκαλιά!
- Θα πρέπει να καλέσουμε τον ενοικιαστή να μας δώσει κάποιες απαντήσεις.
- Ναι, αυτό πρέπει να γίνει άμεσα.
- Έλα να ξανακοιμηθούμε.
- Πάρε με αγκαλιά, φοβάμαι!
Τότε είδαν μια σκιά να απλώνεται στο χώρο και γελούσαν σατανικά.
Εμφανίστηκε μπροστά τους ένας άνδρας και μια γυναίκα.
- Παραβιάσατε το χώρο μας! Είπε η κοπέλα.
- Εδώ ήταν η δική μας φωλιά είστε παρείσακτοι. Είπε ο άνδρας
- ΦΥΓΕΤΕ!!!!!! Είπαν και οι δύο μαζί!
- Πιάσε το μαστίγιο και χτύπα τους.
- Όχι, ηρεμήστε θα φύγουμε, θα φύγουμε αμέσως.
- Έτσι μπράβο!
Εκείνοι ντύθηκαν και έφυγαν στο σπίτι που έμενε ο ενοικιαστής του σπιτιού. Ήταν έξαλλοι.
- Εμφανίστηκαν και σε σας;
- Μάλιστα, και απαιτούμε μια εξήγηση.
- Θα σας πω, αλλά δεν θέλω να με διακόψετε.
- Έχεις το λόγο μας.
Μια μέρα ο παππούς μου ο Ιάκωβος παντρεύτηκε τη μητέρα μου γιατί έχασε την γυναίκα του σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Εκείνη ήταν κοριτσάκι και αυτός ένας ώριμος άνδρας. Ο πατέρας μου ήταν μετανάστης στη Γερμανία, έκανε μια μεγάλη περιουσία και αποφάσισε να γυρίσει για πάντα στην πατρίδα. Μέχρι τότε η μητέρα μου ήταν ερωτευμένη με τον παππού μου, αλλά ο πραγματικός έρωτας γεννήθηκε ανάμεσα σ' αυτήν και τον πατέρα μου από τη στιγμή που αντίκρυσε ο ένας τον άλλο για πρώτη φορά.... Τους είπε όλη την ιστορία και τελείωσε με τον εξής επίλογο:
Εγώ κληρονόμησα αυτό το σπίτι, αλλά όποιος κοιμηθεί στο σημείο του γυάλινου ατελιέ βλέπει εφιάλτες που όνειρα δεν είναι ούτε πραγματικότητα αλλά αστρικά ταξίδια που σας συνδέουν με τον κόσμο των νεκρών, τη δική τους διάσταση και τους βρίσκετε μπροστά σας.
- Αν δηλαδή κοιμόμασταν σε άλλο μέρος του σπιτιού δεν θα είχαμε αυτές τις επισκέψεις;
- Δεν ξέρω, όλοι όπως εσείς κοιμήθηκαν στο γυάλινο ατελιέ.
- Πως ξέρετε ότι διαλέξαμε να κοιμηθούμε στο γυάλινο ατελιέ;
- Το φαντάστηκα. Είναι η ιδανική φωλίτσα για τους ερωτευμένους. Είστε νιόπαντροι δεν θα μπορούσατε να κάνετε αλλιώς. Τι αποφασίσατε θα φύγετε;
- Όχι, θα βοηθήσουμε το ζευγάρι τώρα που ξέρουμε την ιστορία τους. Το μυστικό είναι να μην τους δούμε με φόβο, εκείνοι θα μας εμπιστευθούν και θα μας ζητήσουν ό,τι θέλουν για να βρουν ηρεμία. Είπε η Χριστίνα.
- Πολύ ρομαντική σε βρίσκω αγάπη μου. Δεν πιστεύω να νομίζεις ότι θα σε ακολουθήσω στις τρέλες σου.
- Όταν παντρευτήκαμε Προκόπη μου είχες πει ότι μαζί σου και στην κόλαση.
- Εντάξει, άλλο στη θεωρία, άλλο στην πράξη. Είναι τρέλα αυτό που ετοιμάζεσαι να κάνεις.
- Εντάξει Προκόπη, θα το κάνω μόνη μου δεν σε έχω ανάγκη.
- Τώρα σοβαρολογείς;
- Βλέπεις να αστειεύομαι. Λοιπόν θα με εγκαταλείψεις;
- Εντάξει, θα το κάνω. Να ξέρεις όμως ότι είναι δύσκολο να βλέπω όλο αυτό το σκηνικό και να μην φοβάμαι.
- Τι δειλό άνδρα που παντρεύτηκα!
- Μιλάει η γενναία που φώναζε όλη τη νύχτα. Φοβάμαι Προκόπη πάρε με αγκαλιά! Είπε κοροϊδευτικά
- Το είπα για να με αγκαλιάσεις, γάιδαρε ε γάιδαρε!
- Βρε παιδιά μη τσακώνεστε. Ηρεμήστε.
- Δεν την ακούτε τη γουρούνα τι λέει; Με συγχωρείς δεν ξέρω τι λέω, δεν ξέρω τι κάνω. Φταίει η χθεσινή η καταραμένη νύχτα.
- Πράγματι, κάναμε το πρώτο μας καβγαδάκι. Μην μας παρεξηγείτε κύριε...
- Στέφανος. Μου έδωσαν το όνομα του πατέρα μου.
- Τι πάθαμε και φερθήκαμε σαν ηλίθιοι μπροστά στον άνθρωπο;
- Παντρεμένοι δεν είμαστε; Τα' χουν αυτά οι παντρεμένοι. Πώς θα φανεί αυτό;
- Μάλλον το κρεβάτι που κοιμηθήκαμε ήταν καταραμμένο.
- Άσε τις αηδίες και πάμε. Απόψε θα προσπαθήσουμε να έρθουμε σε επικοινωνία μαζί τους.
- Αυτό φοβόμουν.
- Δεν πιστεύω να κάνεις πίσω Προκόπη, το υποσχέθηκες!
- Όχι, σ' αφήνω μόνη εγώ;
Πήγανε στο σπίτι και ετοιμάστηκαν πάλι να κοιμηθούν, αλλά απόψε τα φαντάσματα δεν έκαναν την εμφάνισή τους, έκαναν ένα ήσυχο ύπνο μέχρι το πρωί.
- Λες να γλιτώσαμε από δαύτα;
- Ξέρεις γιατί; Επειδή τους περιμέναμε. Δεν τους αρέσει αυτό. Θέλουν να έρθουν χωρίς προειδοποίηση. Μια μέρα που δεν θα το περιμένουμε θα έρθουν, αλλά πρέπει να δείξουμε την απαιτούμενη ψυχραιμία. Έτσι θα καθαρίσουμε τον τόπο από την φοβερή τους παρουσία. Είπε η Χριστίνα και κρύφτηκε στην αγκαλιά του σαν μικρό παιδί.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ