-Και τα παιδιά Κωνσταντήν;
-Δεν θα υποφέρουν Εκεί. Και όποιος βασανίζεται εδώ δεν θα υποφέρει Εκεί. Υπάρχει δικαιοσύνη, μην αμφιβάλλεις, κανείς δεν χρειάζεται μία δεύτερη ευκαιρία.
-Κωνσταντήν όλοι οι άνθρωποι κάποια στιγμή στη διάρκεια της ζωής τους, αν έχουν τα μάτια τους ανοιχτά, αν παρατηρούν, δεν πρέπει να καταλάβουν ότι υπάρχει Θεός;
-Αν μπορούν να παρατηρούν θα φτάσουν στο Θεό. Και μία πέτρα να σηκώσεις από κάτω θα βρεις τον Θεό γιατί θα αρχίσεις μία σειρά ερωτήσεων που θα σε οδηγήσει σε Αυτόν. Οι πιστοί σε όλες τις θρησκείες είναι πάντα ένα βήμα πιο πίσω από το Πνευματικό Άνθρωπο που φτάνει στο Θεό με τη λογική. ‘Πιστεύουν’ στο λόγο κάποιου που έκανε μία πνευματική πορεία, είναι δικό του επίτευγμα, δεν είναι δικό τους. Η πίστη κάνει δόγμα, και στο δογματισμό δεν υπάρχει χώρος για έρευνα. Ο θεός όμως θέλει σοφία από τον άνθρωπο, με την λογική του να αντιληφθεί την σοφία του θεού. Όταν λοιπόν δεν υπάρχει λογική στη βάση, υπάρχει συναίσθημα και αυτό μερικές φορές είναι επικίνδυνο γιατί η πίστη γίνεται φανατισμός, φτάνουν στο φόνο, μπορούν να σκοτώσουν και να σκοτωθούν.
-Και αυτοί που σκοτώνουν για την πατρίδα; Τι είναι πατρίδα Κωνσταντήν;
-Αν η σκέψη σου φτάνει μέχρι 100 μέτρα τότε αυτά νοιώθεις χώρο σου, είναι η γειτονιά σου…
-Πόσο μικρή σκέψη είχαμε πιτσιρικάδες! Ήμασταν συμμορίες και πολεμούσαμε με τις άλλες γειτονιές… Κατάλαβα, πατρίδα είναι ο χώρος που καλύπτει η σκέψη σου. Και όσο πιο πλατιά σκέπτεσαι τόσο μεγαλύτερη είναι η πατρίδα σου. Ίσως κάποια μέρα ο άνθρωπος φτάσει να έχει πατρίδα του τη Γη. Έχει νόημα να φτάσει πιο πάνω;
-Το πιο πάνω είναι χαοτική κατάσταση για το νου γιατί δεν έχει πραγματική ανάγκη να φτάσει εκεί, μόνο περιέργεια.
-Ελπίζω να μην υπάρξει ποτέ ξανά φανατισμός. Ούτε θρησκευτικός ούτε πατριωτικός. Ο κάθε άνθρωπος είναι εν δυνάμει θεός και δικαιούται ανάλογο σεβασμό. Το μόνο που τους διαφοροποιεί, είναι η πνευματικότητά τους. Χαμογέλασε με κατανόηση αλλά η έκφρασή του άλλαξε. Γιατί Κωνσταντήν συνεχίζουμε να μιλάμε σαν να εξακολουθεί να υπάρχει ο κόσμος πάνω από τα κεφάλια μας; ρώτησε ψιθυριστά.
-Γιατί δεν ‘βλέπουμε’ ακόμα αυτόν που υπάρχει…
-Είναι σωστό ή λάθος να μιλάει ο άνθρωπος για το παρελθόν;
-Το σώμα είναι, όπου η σκέψη είναι. Και ο άνθρωπος που ζει με τη σκέψη του στο παρελθόν είναι ανύπαρκτος.
51
|