Εμφάνιση ενός μόνο μηνύματος
  #49  
Παλιά 03-12-19, 14:34
Το avatar του χρήστη AVATARGR-1
AVATARGR-1 Ο χρήστης AVATARGR-1 δεν είναι συνδεδεμένος
Senior Member
 
Εγγραφή: 31-12-2013
Περιοχή: ΑΘΗΝΑ
Μηνύματα: 2.132
Προεπιλογή

Φίλοι μου καλησπέρα σας.

Μία μαρτυρία για την ύπαρξη βρυκολάκων υπάρχει στο έργο του Φιλόστρατου
που αναφέρεται στη ζωή του Απολλώνιου Τυανέα....

(Τα ες τον Τυανέα Απολλώνιον, βιβλίον 4, παράγραφος 25).

Στο έργο του αυτό ο Φιλόστρατος κάνει λόγο για μία λάμια, ή μορμολυκία
όπως αλλιώς λέγεται, έναν θηλυκό βρυκόλακα με ερπετοειδή χαρακτηριστικά:
«Έτυχε εκείνο τον καιρό στην Κόρινθο να ασχολείται με τη φιλοσοφία ο
Δημήτριος, ένας άνδρας που είχε συμπεριλάβει στη φιλοσοφία του όλη τη
δύναμη των Κυνικών.
Σ’ αυτόν αργότερα αναφέρθηκε ο Φαβωρίνος σε πολλά έργα με πολύ καλά λόγια.

Όταν συνάντησε τον Απολλώνιο, έπαθε αυτό που είχε πάθει ο Αντισθένης όταν
γνώρισε τη σοφία του Σωκράτη.
Έτσι τον ακολούθησε και έγινε μαθητής του και υποστηρικτής των λόγων του.
Τους πιο σημαντικούς από τους μαθητές του τους έκανε οπαδούς του Απολλώνιου.
Μεταξύ αυτών ήταν και ο Μένιππος ο Λύκιος, άνδρας είκοσι πέντε ετών, με
ορθή κρίση και ωραίο σώμα, με εμφάνιση αθλητή όμορφου και ευγενούς.

Οι περισσότεροι πίστευαν ότι τον Μένιππο τον είχε ερωτευτεί μία ξένη γυναίκα,
γυναίκα όμορφη, κατά τα φαινόμενα, και αρκετά κομψή, λεγόταν μάλιστα πως ήταν και πλούσια.

Ωστόσο τίποτα από αυτά δεν ήταν αλήθεια, παρά μόνο έτσι φαίνονταν.
Διότι μία μέρα, καθώς προχωρούσε ο Μένιππος στον δρόμο προς τις Κεγχριές,
συνάντησε ένα φάσμα που έγινε γυναίκα και τον έπιασε λέγοντάς του ότι τον αγαπάει από παλιά.

Του είπε ακόμα ότι είναι Φοίνισσα και κατοικεί στο τάδε προάστιο της Κορίνθου.
«Αν έρθεις εκεί», του είπε, «το βράδι, θα σου τραγουδήσω, θα σου δώσω
κρασί που όμοιό του δεν έχεις πιεί, κανένας αντεραστής δεν θα σε ενοχλήσει
και θα ζήσουμε μαζί, όμορφος εσύ μ’ εμένα την όμορφη».

Ο νέος, που ήταν σθεναρός φιλόσοφος αλλά είχε μικρά όρια αντίστασης στον
έρωτα, παρασύρθηκε από αυτά, πήγε εκείνο το βράδυ και συνέχισε να
πηγαίνει, ως εραστής της, χωρίς να έχει αντιληφθεί ότι πρόκειται για φάσμα.

Ο Απολλώνιος κοίταξε τον νέο προσεκτικά σαν γλύπτης, τον παρατηρούσε και
τον σκιαγραφούσε και, όταν κατανόησε τον χαρακτήρα του, του είπε,
«Εσύ ο καλός, που σε λαχταρούν καλές γυναίκες, ζεσταίνεις φίδι και φίδι ζεσταίνει εσένα».
Ο Μένιππος φάνηκε να απορεί και ο Απολλώνιος του εξήγησε....
«Αυτή τη γυναίκα δεν μπορείς να την παντρευτείς.
Τί; Νομίζεις πως είναι ερωτευμένη μαζί σου;»

«Ναι, μα τον Δία», απάντησε, «τουλάχιστον έτσι μου φέρεται».

«Και θα την παντρευόσουνα;» Ρώτησε.

«Θα ήταν ωραίο να παντρευτώ κάποια που με αγαπάει».

«Πότε θα γίνουν οι γάμοι;» Ρώτησε.

«Σύντομα, μπορεί και αύριο», απάντησε.

Ο Απολλώνιος περίμενε ως την ώρα του γαμήλιου δείπνου και τότε στάθηκε
μπροστά από τους καλεσμένους, που μόλις είχαν φτάσει, και είπε,
«Πού είναι αυτή η χαριτωμένη, που για χάρη της ήρθατε;»

«Εδώ’», είπε ο Μένιππος και την ίδια στιγμή σηκώθηκε κατακόκκινος.
Ο Απολλώνιος ρώτησε,.....
«Τίνος από σας είναι ο χρυσός και το ασήμι και όλα τα υπόλοιπα με τα οποία στολίστηκε ο ανδρώνας;»

«Της γυναίκας», είπε ο Μένιππος, «τα δικά μου υπάρχοντα είναι μόνο αυτά».
Λέγοντας αυτά, έδειξε το ευτελές πανωφόρι του.
Ο Απολλώνιος είπε,
«Γνωρίζετε για τους κήπους του Ταντάλου ότι, ενώ υπάρχουν, δεν υπάρχουν;»

«Από τον `Ομηρο», είπαν, «γιατί βέβαια δεν κατεβήκαμε στον `Αδη».

«Αυτή την άποψη», είπε ο Απολλώνιος....
πρέπει να έχετε και για τούτον εδώ τον στολισμό, γιατί δεν είναι ύλη αλλά ιδέα της ύλης.

Για να καταλάβετε τί λέω, αυτή η ενάρετη νύφη είναι μία από αυτά τα στοιχειά
που οι περισσότεροι τα θεωρούν λάμιες και μορμολυκίες.
Ερωτεύονται ανθρώπους και αφιερώνονται στις ερωτικές απολαύσεις, αλλά πιο
πολύ αγαπούν την ανθρώπινη σάρκα και με τις ηδονές καταβάλλουν αυτούς
που θέλουν να φάνε.

Τότε η νύφη είπε.....
«Σταμάτα τις άσχημες κουβέντες σου και φύγε», και φαινόταν αηδιασμένη με αυτά που άκουγε.
Παράλληλα ήταν έτοιμη να κοροϊδέψει τους φιλόσοφους γιατί τάχα λένε πάντα ανοησίες.
‘Οταν όμως τα χρυσά ποτήρια και τα ψεύτικα ασήμια αποδείχτηκαν άνεμος και
πέταξαν όλα από τα μάτια τους, εξαφανίστηκαν και οι οινοχόοι και οι μάγειροι
κι όλοι γενικά οι δούλοι με τις κατηγορίες του Απολλώνιου, το φάσμα
φαινόταν δακρυσμένο και τον παρακαλούσε να μην το βασανίσει ούτε να το
αναγκάσει να ομολογήσει τί πραγματικά ήταν.

Κάτω όμως από την επιμονή του Απολλώνιου ομολόγησε ότι είναι στοιχειό και
χορταίνει τον Μένιππο με ηδονές για να του φάει το σώμα.
Θεωρούσε ωφέλιμο να τρέφεται με νέα και γερά κορμιά, επειδή το αίμα τους είναι άβλαβο και καθαρό.


Με όλα αυτά δείχνει πως (κάποιοι Βρικόλακες/Βαμπίρ ή οτιδήποτε άλλο ) που τρέφεται
με αίμα και έχει την δυνατότητα να προκαλεί και παραισθήσεις ώστε να παρασύρει τα θύματά τους...
Επίσης βλέπουμε για μια άλλη φορά την προτίμηση σε νεα άτομα υγιεί και νέα
που το αίμα είναι άβλαβο και υγιές....


Το απόσπασμα από τον Φιλόστρατου που αναφέρεται στη ζωή του
Απολλώνιου Τυανέα
το βρήκα από έργο Μυθολογίες και οι Θρησκείες του Μιχάλη Μπατή....

Ευχαριστώ.
__________________
ΑΝ ΝΙΩΣΕΙΣ ΤΗΝ ΣΚΙΑ ΣΟΥ ΝΑ ΦΕΥΓΕΙ ΜΗΝ ΓΥΡΙΣΕΙΣ ΠΙΣΩ ΝΑ ΤΗΝ ΚΟΙΤΑΞΕΙΣ....
Το αληθινό νόημα της φώτισης είναι να κοιτάς όλη τη σκοτεινιά με φωτεινά μάτια [Καζαντζάκης Νίκος]
Απάντηση με παράθεση