Παράθεση:
Αρχική Δημοσίευση από nikodhmos
Ναι, μετά από όλα αυτά αναθεωρώ κατά πόσο «δικαιούμαι» να συμπεριλάβω το μέρος πέρα από τη συνείδησή μου σε αυτό που αποκαλώ εαυτό μου, εφόσον, όπως τα καταλαβαίνω, η αρχή του εαυτού είναι η συνείδηση, και η συνείδηση έχει όρια. Όμως υπάρχουν π.χ. αναμνήσεις που δεν μπορώ να ανακαλέσω συνειδητά και κατά βούληση. Αυτές έχουν λόγο στο ποιος είμαι εγώ; Ή είμαι μόνο όσα θυμάμαι και όχι όσα έχω βιώσει;
|
Λοιπόν εγώ θα το πάω πάλι στο ασυνείδητο εδώ γιατί δεν βλέπω άλλο τρόπο απάντησης στο ερώτημά σου. Ότι κατανοεί και '' πιάνει '' το συνειδητό, το κατανοεί και '' πιάνει '' και το ασυνείδητο. Όμως το ασυνείδητο μπορεί να '' πιάσει '' και να αποθηκεύσει αναμνήσεις, πληροφορίες τις οποίες εμείς δεν αντιλαμβανόμαστε. Οπότε είμαστε ότι βιώνουμε.
Για να απαντήσω και στον Ροβεσπιέρε τώρα, το ότι η θεωρία του ασυνείδητου δεν είναι κάτι το χειροπιαστό, δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει κιόλας. Όταν εγώ παρατηρώ στον εαυτό μου ότι αυτή η θεωρία μπορεί να με βελτιώσει και στη πράξη, τότε δεν καίγομαι να αποδειχτεί η ύπαρξή της
...