[no slave]

το ζητημα τελικα ειναι το ποιον βαρυνει η διαδικασια αποδειξης...
-αυτον που λεει οτι υπαρχουν..
ή
-αυτον που λεει οτι δεν υπαρχουν?

κατ'εμε,αυτος που θα πρεπει να μπει στη διαδικασια να αποδειξει το ο,τι,ειναι αυτος που τον απασχολει κιολας το συγκεκριμενο θεμα ασχετως αν πιστευει οτι υπαρχουν η δεν υπαρχουν.

παντως,δεν ειναι ολα τα ζητηματα "ιπταμενα μακαρονοτερατα".
καποιες πεποιθησεις απασχολουν εκατομυρια κοσμο,απο διαφορετικες φυλες και διαφορετικες εποχες.πολλοι ειναι αυτοι που ισχυριζονται οτι εχουν βιωσει εμπειρια με αγγελους η δαιμονες,οποτε το γεγονος ειναι αδιαμφισβητητο.η αποδειξη υπαρξης οντοτητων εγκυται στο εαν η εμπειρια του ατομου ειναι ενδογενης η εξωγενης.μεχρι και πριν ορισμενα χρονια που δεν ειχε αναπτυχθει αρκετα η νευρολογια,το λογικο θα ηταν να λεμε οτι υπαρχουν.

αρα λοιπον...
μηπως θα πρεπει να λεμε οτι υπαρχουν,μεχρι (και εφοσον) η νευρολογια αποδειξει οτι δεν υπαρχουν?