Σε επίπεδο θρησκευτικής αντίληψης υπάρχει μια αντίφαση σε οτι αφορά αυτό που αποκαλείται "δαίμονας". Μιλάνε για δαίμονες, ως οντότητες οι οποίες επέλεξαν το κακό. Αν επέλεξαν το κακό, πάει να πει οτι είχαν ή οτι έχουν την επιλογή για καλό. Αν αυτές οι οντότητες δεν την έχουν ή δεν την είχαν ποτέ, τότε δεν θα διέφεραν σε τίποτα από τα ζώα, γιατί το "κακό" θα ήταν η φύση τους και δεν θα είχαν άλλη επιλογή από το να την ακολουθήσουν. Αν όμως κάτι είναι απο τη φύση του "κακό", τότε αυτό εξυπηρετεί κάποιο έργο, άρα αν εξυπηρετεί ένα έργο τότε δεν είναι κακό.
Αν με ρωτάται εμένα όμως, ο δαίμονας, η υποθετική οντότητα για την οποία μιλάμε, δεν θα μπορούσε παρά να έχει επιλέξει το κακό, αφού τα χαρακτηριστικά τα οποία του αποδίδουμε είναι τα χαρακτηριστικά κάποιου πλάσματος που έχει ξεφύγει τελείως από την φύση του
Το μοναδικό πλάσμα όμως που έχουμε σαν υπόδειγμα για μια τέτοια συμπεριφορά, είμαστε εμείς οι ίδιοι
Στην πραγματικότητα λοιπόν αυτό που κάνουμε είναι οτι προβάλουμε σε μια εξωτερική οντότητα, αυτό που μπορούμε να είμαστε ή μάλλον, αυτό που είμαστε
Χειρότερα ακόμα, χρησιμοποιούμε αυτές τις ιδέες σαν άλλοθι για τους εαυτούς μας. Ποτέ δεν θα είμαστε τόσο κακοί όσο οι δαίμονες γιατί αυτοί είναι το απόλυτα κακό, άρα ποτέ δεν θα είμαστε κακοί, και ποτέ δεν θα είμαστε τόσο καλοί όσο οι άγγελοι γιατί αυτοί είναι το απόλυτα καλό, άρα ποτέ δεν θα χρειαστεί να είμαστε καλοί.
Αυτή είναι η θρησκεία του διαβόλου.
Καὶ τῷ ἀγγέλῳ τῆς ἐν Λαοδικείᾳ ἐκκλησίας γράψον· τάδε λέγει ὁ ἀμήν, ὁ μάρτυς ὁ πιστὸς καὶ ἀληθινός, ἡ ἀρχὴ τῆς κτίσεως τοῦ Θεοῦ·
οἶδά σου τὰ ἔργα, ὅτι οὔτε ψυχρὸς εἶ οὔτε ζεστός· ὄφελον ψυχρὸς ἦς ἢ ζεστός. οὕτως ὅτι χλιαρὸς εἶ, καὶ οὔτε ζεστὸς οὔτε ψυχρός, μέλλω σε ἐμέσαι ἐκ τοῦ στόματός μου. ὅτι λέγεις ὅτι πλούσιός εἰμι καὶ πεπλούτηκα καὶ οὐδενὸς χρείαν ἔχω, -καὶ οὐκ οἶδας ὅτι σὺ εἶ ὁ ταλαίπωρος καὶ ὁ ἐλεεινὸς καὶ πτωχὸς καὶ τυφλὸς καὶ γυμνός,-
συμβουλεύω σοι ἀγοράσαι παρ᾿ ἐμοῦ χρυσίον πεπυρωμένον ἐκ πυρὸς ἵνα πλουτήσῃς, καὶ ἱμάτια λευκὰ ἵνα περιβάλῃ καὶ μὴ φανερωθῇ ἡ αἰσχύνη τῆς γυμνότητός σου, καὶ κολλύριον ἵνα ἐγχρίσῃ τοὺς ὀφθαλμούς σου ἵνα βλέπῃς.
ἐγὼ ὅσους ἐὰν φιλῶ, ἐλέγχω καὶ παιδεύω· ζήλευε οὖν καὶ μετανόησον.
ἰδοὺ ἕστηκα ἐπὶ τὴν θύραν καὶ κρούω· ἐάν τις ἀκούσῃ τῆς φωνῆς μου καὶ ἀνοίξῃ τὴν θύραν, καὶ εἰσελεύσομαι πρὸς αὐτὸν καὶ δειπνήσω μετ᾿ αὐτοῦ καὶ αὐτὸς μετ᾿ ἐμοῦ.
Ὁ νικῶν, δώσω αὐτῷ καθίσαι μετ᾿ ἐμοῦ ἐν τῷ θρόνῳ μου, ὡς κἀγὼ ἐνίκησα καὶ ἐκάθισα μετὰ τοῦ πατρός μου ἐν τῷ θρόνῳ αὐτοῦ.
Ὁ ἔχων οὖς ἀκουσάτω τί τὸ Πνεῦμα λέγει ταῖς ἐκκλησίαις.
|