Παράθεση:
Αρχική Δημοσίευση από Johnkokk
Φίλοι Ρομπ και Χρήστο. Το θέμα του μπούλινκ είναι αρκετά περίεργο. Αν και δέχθηκα κάποιες φορές( ας πούμε ότι το ύψος δεν είναι από τα προτερήματά μου χαχαχαχ) ,ποτέ δεν το κατανόησα πλήρως όλη αυτή τη φασαρία που γίνεται.
Προσωπικά θεωρώ πως ως επί το πλείστον μόνο εγώ ευθύνομαι για ότι κακό ή καλό μου συμβαίνει.Στο θέμα του μπούλινγκ κατηγορώ πιο συχνά αυτούς που δέχονται παρά το αντίθετο. Αν ένα παιδί είναι 100 κιλά στα 10 του ποιός φταίει? Τα όποια παιδιά το κοροϊδεύουν ή η μάνα του παιδιού και το παιδί που έχει γίνει παιδοβούβαλο? Μπορεί να ακούγομαι απόλυτος και παλαιολιθικός αλλά στο μπούλινγκ δεν υπάρχει θύτης και θύμα. Υπάρχει μόνο ο δέκτης και απλά όποιος δέχεται παρενόχληση πρέπει να προσαρμοστεί στο περιβάλλον. Η ιδέα της προσαρμογής ολόκληρου του κοινωνικού περιβάλλοντος στα δεδομένα ενός ανθρώπου είναι ηλίθια και συνήθως κάτι το ακατόρθωτο .
|
Φιλε johnkokk, είναι επειδή εσένα δεν σου 'τυχε να περάσεις από "καλό" σχολείο, το παίρνεις στην πλάκα. Σε ένα γυμνάσιο στην Αθήνα που βρεθηκα για 4 χρονια σαν καθηγητής, μέτρησα 4-5 περιπτώσεις που στις μισές αν δεν είχα παρέμβει δυναμικά, θα είχαμε γεγονότα "σχολής Ιωαννίνων". Δεν εχει σημασία το ύψος, το βάρος, το πάχος και η μυική δύναμη. Αν δειχνεις ευάλωτος, οι άλλοι θα πέσουν να σε φάνε ζωντανό. Είναι τέτοια η κοινωνία που μεγαλώνει αγρίμια. Πάτα στο λαιμό όποιον βρεθεί μπροστά σου, εσυ είσαι κι άλλος κανένας. Ετσι τους μεγαλώνουν απ' τα σπίτια τους.
Ενα (συγνώμη για την έκφραση) σκατό, μοίραζε απειλές σε όποιον εβρισκε του χεριού του, πριν δυο χρόνια. Τον είχαμε πιάσει 5-6 φορρές, του είχαμε μιλήσει, τον είχαμε μαλώσει τίποτα. Μετα φωνάξαμε τον κηδεμόνα του και καταλάβαμε. Ενας καραγκιόζης κομπλεξικός, που βάζω στοιχήμα πως δέρνει τον μικρό σταθερά απο τότε που γεννήθηκε.
Πρώτη του ατάκα:
-Αμα ξαναμαλώσεις το παιδί μου θα σε βρουν σε κανένα χαντάκι.
(του τύπου ρίχνω ενα κεφάλι, εχω και κάποια εκπαίδευση στο βαράτε)
Τον πάω κάπου απόμερα:
-Πρόσεξε μη βρούν εσένα ή το παιδί σου σε κανένα χαντάκι με τις μ..ς που αμολάς.
Παγώνει ο τύπος. Χτύπησε ταβάνι, δεν μπορούσε να συνειδητοποιήσει τι άκουσε.
-Εχεις τελειώσει, μου λέει.
-Όποτε θελεις και οπου θέλεις καραγκιόζη, του λέω.
Πήρε το παιδί απο το σχολείο σε ενα μήνα, το φορτώθηκε κάποιο άλλο σχολείο, δυστυχώς. Εμένα, μου χαράξανε (άγνωστοι) τ' αμαξι, κάπου στο τέλος της χρονιάς.
Μου το επισκευασαν οι γονεις δυο παιδιών που γλύτωσαν, η μάνα του ενός μου φιλούσε τα χέρια, κυριολεκτικά.
Τωρα πες μου εσύ johnkokk, ποιός φταιει; Ο χοντρός, ο γυαλάκιας, ο λεπτούλης ή ο εμφανώς θυληπρεπής; Αυτοί ή το κουτάβι κάποιου τυπάκου που επρεπε να τον είχαμε στειρώσει πριν αναπραχθεί; Οπως καταλαβαινεις δεν εχω κάνει ακόμα παιδιά και δεν θα τους συμπονέσω.
Εχω μια όμως μια καλή εμπειρία απο παιδιά. Και κυρίως απο μεγάλους. Η γυναίκα του λεχρίτη καντηλανάφτισα στην εκκλησία της γειτονάς, ο αδερφός της, αρχι-πάπαρδος μέσα, άλλο γκαγκστεροειδές κι αυτός. Είχε περάσει κι αυτός για απειλές, κάποτε. Στο χώρο της άκρας δεξιάς φυσικά, ενταγμένοι ολοι.
Αναρρωτιέσαι μετά ποιοι είναι οι "δαίμονες";