[Τάκης Παπαδόπουλος]

ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ

Ποτέ δεν απαντήθηκε η ερώτηση, γιατί οι επιγραφές βρέθηκαν μόνο στον θάλαμο αποσυμπίεσης που άνοιξε ο Howard Vyse, ενώ καμία παρόμοια επιγραφή δεν βρέθηκε στον θάλαμο του Davison, με τον οποίο ο συνταγματάρχης δεν είχε έρθει σε επαφή αφού είχε ανακαλυφθεί το 1765.

Σημαντικές ενστάσεις παρουσιάζονται επίσης εάν εξεταστεί η φύση των ίδιων των επιγραφών.

Ο Samuel Birch, ειδικός στα ιερογλυφικά στο Βρετανικό Μουσείο, ήταν μέσα στους πρώτους που ανέλυσαν τις επιγραφές του θαλάμου αποσυμπίεσης και πρόσεξε κάποιες ιδιορρυθμίες σ' αυτές, που δεν έχουν απαντηθεί μέχρι και σήμερα. Αυτές οι ιδιορρυθμίες αντιστοιχούν σε σημαντικά λάθη που έγιναν από αυτόν που σχεδίασε τις επιγραφές. Ο Birch πρόσεξε για παράδειγμα, πως πολλά από τα σύμβολα δεν ήταν ιερογλυφικά αλλά ανήκαν στην ιερατική γραφή. Η ιερατική γραφή ήταν ένα είδος συντομογραφίας που αναπτύχθηκε κατά τη διάρκεια του Μέσου Βασιλείου, ή τουλάχιστον χίλια χρόνια μετά από την τέταρτη Δυναστεία. Σε ένα σημείο, ακριβώς μετά από ένα βασιλικό καρτούς, ο τίτλος που δίνεται είναι 'ο Ισχυρός στην Επάνω και την Κάτω Αίγυπτο', που αντιστοιχεί στον τρόπο που είχε πρωτοεμφανιστεί ο τίτλος αυτός κατά τη διάρκεια της σαϊτικής περιόδου τον 6ο π.Χ. αιώνα, δηλαδή 2.000 χρόνια μετά από τη βασιλεία του Χέοπα.

Σε κάποιο άλλο σημείο, το ιερογλυφικό σύμβολο που αναπαριστά το 'καλός, φιλεύσπλαχνος' χρησιμοποιήθηκε ως ο αριθμός '18', χρήση που δεν έχει συναντηθεί πουθενά αλλού σε ολόκληρο το σώμα της αιγυπτιακής φιλολογίας. Στην πραγματικότητα ο Birch και μεταγενέστεροι αιγυπτιολόγοι όπως ο Carl Richard Lepsius και ο Sir Flinders Petrie είχαν παραξενευτεί από το πλήθος των εξαιρέσεων στη χρήση του θαλάμου αποσυμπίεσης, σχετικά με τις επιγραφές που βρέθηκαν εκεί και που δεν συμβάδιζαν με οτιδήποτε άλλο είχε βρεθεί σε ιερογλυφικά της τότε εποχής.

Στη πιθανότατα πιο αυθάδη πλαστογραφία που έχει γίνει ποτέ, στους θαλάμους που ανακάλυψε ο Howard Vyse μπορεί κανείς να συναντήσει τεράστια σύγχυση σχετικά με την εμφάνιση του ονόματος του Χέοπα. Την εποχή που οι θάλαμοι αυτοί είχαν ανοιχτεί, το καρτούς του Φαραώ δεν είχε ακόμα αποκαλυφθεί πλήρως ανάμεσα στις άλλες ανασκαφές και υπήρχαν πολλές εκδοχές για να διαλέξει κανείς ποιο καρτούς ήταν το πιο αντιπροσωπευτικό για την πυραμίδα. Ως αποτέλεσμα, ένας αριθμός από ακατέργαστες υβριδικές μορφές εμφανίστηκαν στους θαλάμους αποσυμπίεσης, όπως 'Κνεμ-Κουφ', 'Σουφις', 'Σαφου', κ.λπ.

Το πρόβλημα με το πρώτο από αυτά τα ονόματα, το 'Κνεμ-Κουφ', είναι ότι σήμερα γνωρίζουμε πως αντιστοιχεί στο 'αδελφός του Χέοπα' και αναφέρεται στον Χαφρίνο που διαδέχτηκε τελικά τον Χέοπα (Χέοπας: Khufu και Khnem-Khufu: αδελφός του Khufu). Για χρόνια η εμφάνιση αυτού του δεύτερου βασιλικού ονόματος δεν είχε εξηγηθεί και όπως παρατήρησε ο Gaston Maspero στο 'Η Αυγή του Πολιτισμού' ( The Dawn of Civilization ): "Η ύπαρξη των δύο καρτούς του Χέοπα και του Κνεμ-Κουφ στο ίδιο μνημείο, προκάλεσε μεγάλη αμηχανία στους αιγυπτιολόγους."

Ένα επιπλέον σημείο με ενδιαφέρον είναι το γεγονός ότι, όταν εμφανίζεται το σωστό ιερογλυφικό όνομα του Χέοπα, είναι γραμμένο με λάθος τρόπο. Οι ιερογλυφικές πηγές που είχε στη διάθεσή του ο Howard Vyse το 1837 (Sir John Gardner Wilkinson's Material Hieroglyphia και Leon de Laborde's Voyage de l'Arabee Petree) αναπαριστούσαν λανθασμένα το πρώτο σύμβολο του ονόματος του Χέοπα ως ένας ανοιχτός κύκλος με μία τελεία στη μέση, που είναι το σύμβολο του Ρα (ο Θεός Ήλιος), αντί για έναν συμπαγή δίσκο, που αντιστοιχεί στο φώνημα 'kh' (από το Khufu).

Ο Howard Vyse έκανε το τραγικό λάθος να αντιγράψει το λάθος στο ψηλότερο σημείο των θαλάμων αποσυμπίεσης, έτσι ώστε εάν μεταφραστεί με ακρίβεια προκύπτει το όνομα 'Raufu' και όχι 'Khufu'. Και πάλι, πουθενά αλλού στην αιγυπτιακή φιλολογία, εκτός από τις επιγραφές του συγκεκριμένου θαλάμου, δεν έχει βρεθεί αυτός ο τρόπος γραφής του ονόματος του Χέοπα.

Αυτό το τελευταίο λάθος ολοκληρώνει την εκδοχή, ότι ο Howard Vyse έφτιαξε τα κόκκινα σημάδια της επιγραφής και όχι οι πραγματικοί κατασκευαστές της μεγάλης πυραμίδας. Και μαζί μ' αυτό, καταρρέει και η απόδειξη ότι η μεγάλη πυραμίδα είχε χτιστεί από τον Φαραώ Χέοπα.
Στην πραγματικότητα διαθέτουμε την διαθήκη του ίδιου του Χέοπα, που καταμαρτυρεί ότι έκανε μόνο επισκευαστικού τύπου εργασίες στη μεγάλη πυραμίδα. Η επιτύμβια στήλη που βρέθηκε το 1857 από τον Auguste Mariette στα ανατολικά της πυραμίδας και που χρονολογείται περίπου στα 1500 π.Χ., σύμφωνα με τον Maspero και άλλους ειδικούς παρουσιάζει ενδείξεις αντιγραφής από μία πολύ παλαιότερη στήλη που είχε κατασκευαστεί στα χρόνια της τέταρτης Δυναστείας. Σ' αυτή τη στήλη ο ίδιος ο Χέοπας αναφέρει για τις ανακαλύψεις του όταν καθάριζε την άμμο από την πυραμίδα και τη Σφίγγα. Αφιέρωσε την αφήγησή του στην Ίσιδα, την οποία αποκαλεί 'Κυρία του Δυτικού Βουνού', 'Κυρία της Πυραμίδας' και αναγνωρίζει την ίδια την πυραμίδα ως 'το Σπίτι της Ίσιδος'.

Η στήλη περιγράφει πως ο Φαραώ Χέοπας "της έκανε (στην Ίσιδα) μία νέα προσφορά και έχτισε ξανά (για να συνεφέρει, ανανεώσει, ξαναχτίσει) το πέτρινό της μνημείο". Σύμφωνα με το κείμενο, ο Φαραώ μπορούσε από εκείνο το σημείο να ατενίζει τη Σφίγγα και αναφέρει πως στα χρόνια του, το μνημείο και μία κοντινή συκομουριά χτυπήθηκαν από έναν κεραυνό. Το χτύπημα έκοψε ένα κομμάτι από το κεφάλι της Σφίγγας, το οποίο ο Χέοπας επιδιόρθωσε με μεγάλη προσοχή.

Ο αιγυπτιολόγος Selim Hassan, που το 1930 ανάσκαψε τη Σφίγγα από την άμμο που την περιέβαλλε, παρατήρησε πως υπάρχουν στοιχεία που υποδεικνύουν πως η Σφίγγα είχε πάθει ζημιά από κεραυνό και πως τα σημάδια από κάποια επιδιόρθωση που της είχε γίνει στην αρχαιότητα είναι εμφανή. Επίσης σημείωσε, πως στη νότια πλευρά του μνημείου φύτρωναν κάποτε συκομουριές, που είχαν πολύ μεγάλη ηλικία.

Η στήλη καταλήγει με την ιστορία του πως ο Χέοπας έχτισε μικρές πυραμίδες για τον ίδιο και τις κόρες του, τη γυναίκα και την οικογένειά του, δίπλα στη μεγάλη πυραμίδα. Σήμερα, τα απομεινάρια από τρεις μικρές πυραμίδες βρίσκονται πράγματι στην ανατολική πλευρά του μνημείου. Οι αρχαιολόγοι έχουν βρει ανεξάρτητα ευρήματα που εμφανίζουν ότι η νοτιότερη από τις τρεις μικρές πυραμίδες που συνορεύει με την μεγάλη πυραμίδα, ήταν στην ουσία αφιερωμένη στην Χενουτσέν, σύζυγο του Χέοπα. Εάν τα παραπάνω στοιχεία αληθεύουν, τότε η πρόσθετη πληροφορία ότι ο Χέοπας ήταν μόνο επισκευαστής της μεγάλης πυραμίδας και όχι ο κατασκευαστής της, θα πρέπει να ληφθούν ως ιστορικά έγκυρα.

Εάν εξετάσει κανείς την μυθική ιστορία της προέλευσης της μεγάλης πυραμίδας, ανακαλύπτει ότι το μνημείο δεν ήταν αφιερωμένο σε κανέναν Φαραώ, αλλά ήταν το προϊόν της μεγαλοφυούς υψηλής τέχνης των Θεών των Αρχαίων. Ξανά και ξανά, από τον ρωμαίο Marcellinus στον κόπτη Al Masudi και τον άραβα Ibn Abd Alhokim, οι αφηγητές των αρχαίων θρύλων αναφέρουν πως χτίστηκε η μεγάλη πυραμίδα για να προστατεύσει τη γνώση ενός μεγαλειώδους πολιτισμού από καταστροφή λόγω πλημμύρας και πως αυτή η πλημμύρα ήταν που έφερε στην εποχή των θεών το τραγικό της τέλος.

Οι διάφορες χρονολογήσεις των θρυλικών Βασιλιάδων τοποθετούν την εποχή αυτή τουλάχιστον στο 10.000 π.Χ.. Αυτά είναι και τα χρόνια που ο Πλάτων στον Τίμαιο και τον Κριτία τοποθέτησε την καταστροφή της Ατλαντίδας. Και είναι επίσης η ίδια χρονολογία, όπως μπορεί να αποδειχθεί από σύγχρονες επιστημονικές μελέτες, που χαρακτηρίστηκε από σημαντικές κλιματικές, γεωλογικές και γεωμαγνητικές διαταραχές, συνοδευόμενες από μαζικές παλαιο-βιολογικές εξαφανίσεις στον πλανήτη, σημειώνοντας τη μεταβατική φάση μεταξύ της εποχής των πάγων και της τωρινής εποχής.