Πάνε μερικά χρόνια που ήμουν στη σχολή και έτυχε στην ίδια αίθουσα να βρίσκεται ο Νίκος. Έδειχνε κάποια σχέδια σε μια καθηγήτρια και κάμποσα παιδιά είχαν μαζευτεί γύρω τους. Κλασσική περίεργη κι εγώ πλησίασα και με ενθουσιασμό διαπίστωσα το καλλιτεχνικό ταλέντο του πάνω στο χαρτί. ΑΑΑ!! ΩΩΩ!!! Και άλλα τέτοια επιφωνήματα ακούστηκαν (από διάφορα στόματα), ερωτήσεις του τύπου "Καλά πώς τα κάνεις αυτά;;" κ.ά. μάλλον τον έκαναν να νιώθει περήφανος αλλά και αμήχανα ταυτόχρονα.
Ουσιαστικά εκείνη η μέρα κόλλησε στον μυαλό μου κι από τότε σκεφτόμουν πόσο ταλαντούχος ήταν. Θυμάμαι πως είχα νιώσει μειονεκτικά απέναντι στα σχέδιά του και αναλογιζόμουν τι δουλειά έχω εκεί πέρα εγώ. "Πού πας ρε Καραμήτρο;;" έλεγα από μέσα μου. Αργότερα συνειδητοποίησα πως τέτοια άτομα πρέπει να σε κάνουν να αισθάνεσαι καλύτερα και όχι χειρότερα. Ο δικός τους ζήλος και η εμμονή τους για το τέλειο αποτέλεσμα πρέπει να δίνει σε εσένα (κι εμένα κυρίως) δύναμη και να μας ωθεί προς τη μεγαλύτερη και σκληρότερη προσπάθεια. Το να έχει κανείς πρώτυπα δεν του φράζει το δρόμο, αλλά του ανοίγει τους ορίζοντες για τη προσωπική του ανάπτυξη και επιτυχία.
Ο καθένας μας έχει ένα ταλέντο, αρκεί να το ανακαλύψει και να το καλλιεργήσει. Ευτυχώς πολλοί από εμάς δεν αφήνουμε τίποτα να περάσει έτσι...
Με την πρώτη ευκαιρία, επικοινώνησα με το Νίκο και του πρότεινα να προβάλει τη δουλειά του μέσω της Fantasy Gate. Ήταν η πρώτη μου σκέψη αν και ποτέ δεν κάναμε παρέα -ούτε λέξη δεν έχουμε ανταλλάξει καλά-καλά.
Το θέμα είναι πως οι καλές δουλειές κάποια στιγμή βγαίνουν προς τα έξω και αναγνωρίζονται. Πολύ χαίρομαι που έβαλα κι εγώ το χεράκι μου να γίνει πιο γνωστός κι ελπίζω να συνεχίσει να εργάζεται με το ίδιο μεράκι και την ίδια αγάπη γι' αυτό που κάνει.
Ένα μεγάλο ΜΠΡΑΒΟ από μένα και τα σέβη μου σε έναν καταπληκτικό καλλιτέχνη.
