Εμφάνιση ενός μόνο μηνύματος
  #6  
Παλιά 20-05-07, 18:00
Το avatar του χρήστη Litsa
Litsa Ο χρήστης Litsa δεν είναι συνδεδεμένος
Senior Member
 
Εγγραφή: 25-01-2006
Περιοχή: ολούθε
Μηνύματα: 2.315
Προεπιλογή

173
δεν πρέπει να θεωρούνται εντελώς αναξιόπιστες, αλλά — όπως είπαμε — είναι πολύ εύκολο να παρασυρθούμε.
Ο λεγόμενος Προσκυνητής της Piacenza, ένας ανώνυμος συγγραφέας που έγραψε γύρω στο 570 μΧ, λέει στους αναγνώστες του ότι είδε τη συναγωγή της Ναζαρέτ και μέσα σ' αυτήν ένα φύλλο, επάνω στο οποίο ο Ιησούς —όταν ήταν παιδί— είχε γράψει τα γράμματα του αλφαβήτου. Αυτή η ιστορία συνοδευόταν από μιαν άλλη ιστορία σχετικά με ένα ξύλινο δοκάρι, επάνω στο οποίο είχαν καθίσει ο Ιησούς και οι σύντροφοί Του στο παιχνίδι, το οποίο επίσης βρισκόταν στη συναγωγή. Οι Χριστιανοί μπορούσαν να το κουνήσουν ή και να το σηκώσουν, οι Εβραίοι όμως δεν μπορούσαν να το κουνήσουν με κανέναν τρόπο. Οι ανασκαφές έφεραν στο φως μία αρχαία συναγωγή, ίσως όχι ακριβώς εκείνη που γνώριζε ο Ιησούς, το φύλλο όμως και το δοκάρι δεν βρίσκονταν εκεί. Καλά νέα γι' αυτούς, που δεν τους αρέσουν τα λείψανα, αν δεν είναι βέβαιοι για την αυθεντικότητα τους.
Πραγματικά, υπάρχουν τριγύρω πολλά λείψανα αμφίβολης αυθεντικότητας, που σε μερικούς ασκούν ένα είδος γοητείας. Στην Εκκλησία του Τιμίου Σταυρού της Ιερουσαλήμ, στη Ρώμη, που είναι χτισμένη στο σημείο που βρίσκεται το Παλάτι της Πόλης, το Sessorian, εκεί που η Ελένη, η μητέρα του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου είχε την κατοικία της, σ' ένα παρεκκλήσι που ανοικοδομήθηκε, όταν ο Μουσ-σολίνι βρισκόταν στην εξουσία (η αρχιτεκτονική του μιλάει ξεκάθαρα γι' αυτό), μια ματωμένη συλλογή εκτίθεται στα μάτια του εύπιστου κοινού. Σαν διακοσμητικό στοιχείο, που σκοπός του είναι να προδιαθέσει γι' αυτό που ακολουθεί, υπάρχει απέναντι από την είσοδο, το οριζόντιο δο-κάρι από τον σταυρό του καλού ληστή (δες Λουκάς 23/40-43). Ο άνθρωπος αυτός ονομαζόταν Dismas — έτσι τουλάχιστον λέει η επιγραφή, αν δεχτούμε τις φιοριτούρες ενός μεταγενέστερου μύθου και τις ωραιοποιήσεις στις σοβαρές αφηγήσεις των Ευαγγελίων.
Πιο πάνω, αφού ανέβουμε μία ή δύο σκάλες, υπάρχει μία συλλογή, που περιλαμβάνει: Αγκάθια από το στεφάνι του Ιησού (Μάρκος 15/17), ένα τμήμα της επιγραφής, που είχε τοποθετηθεί στον σταυρό και ήταν γραμμένη στα


174
Εβραϊκά, τα Ελληνικά και τα Λατινικά (Ιωάννης 19/19-20), ένα από τα καρφιά της σταύρωσης και ένα κομμάτι ξύλο από τον Σταυρό. Υπάρχει και κάτι ακόμη, εξαιρετικά μακάβριο: Το δάχτυλο με το οποίο ο Θωμάς άγγιξε πληγές του Ιησού (Ιωάννης 20/27-28). Μόνον σ' ένα απ' αυτά τα αντικείμενα έχει γίνει πρόσφατα μία ανάλυση, που δίνει κάποιες ενδείξεις γνησιότητας — στην επιγραφή του Σταυρού (ή titulus ). Φαίνεται παράδοξο, αλλά η επιγραφή αυτή μπορεί να είναι λιγότερο παραποιημένη απ' όσο γενικά πιστεύεται.
Τι να πούμε όμως για τον άρραφο χιτώνα του Ιησού, για τον οποίο οι στρατιώτες έβαλαν κλήρο; (Ιωάννης 19/23-24). Στο κάτω-κάτω, χάρη στον μεγαλειώδη Χολυγουντιανό κολοσσό με τίτλο ο Χιτών, που προκάλεσε το δέος των θεατών, έχει γίνει πασίγνωστος. Παίζει ο Ρίτσαρντ Μπάρτον, και είναι σχεδόν αδύνατον να μη δει κανείς αυτό το έργο, στις αμέτρητες επαναλήψεις του στην ΤV, κατά τη διάρκεια των Χριστιανικών Εορτών.
Για κακή τύχη των επιστατών του Τιμίου Σταυρού της Ιερουσαλήμ, ο χιτώνας αυτός φυλάσσεται κάπου αλλού. Βρίσκεται στον Καθεδρικό Ναό της πόλης ΤRIER, στη Γερμανία.
Υπάρχει ένα ασεβές ανέκδοτο, σχετικά με τον χιτώνα αυτόν: Ένας ιερωμένος που είχε πάει να επισκεφθεί τον Ναό στην ΤRIER, λέει σ' έναν συνάδελφο του ότι ο χιτώνας μπορεί και να μη είναι αυθεντικός, γιατί η σφραγίδα του κατασκευαστή γράφει ΜADE IN ΗONG ΚONG. Μερικά χρόνια αργότερα, αυτοί οι δύο συναντιώνται ξανά και ο ιερωμένος της ΤRIER διακηρύττει θριαμβευτικά : Πρέπει να είναι αυθεντικός, τελικά. Βρήκα στην τσέπη του μία πρόσκληση για τον γάμο της Κανά.
Ωστόσο, η Ρώμη έχει ακόμη τα πρωτεία στον κατάλογο των λειψάνων, που προβάλλονται σαν λείψανα που συνδέονται με τον Ιησού. Εκεί βρίσκεται και η σκάλα που, όπως λέγεται, ανέβηκε ο Ιησούς για να φτάσει στο Πραιτώριο του Ποντίου Πιλάτου, η ονομαζόμενη Scala Santa. Η Ελένη την ανακάλυψε στην Ιερουσαλήμ. Τι άθλος, αλήθεια, όταν οι αρχαιολόγοι, μόλις πριν λίγο καιρό κατάφεραν να προσδιορίσουν το σημείο που πρέπει να βρισκόταν το Πραιτώριο του Πιλάτου, που δεν ήταν το Φρούριο ΑΝΤΩΝΙΑ ούτε το


175
Φρούριο του Ηρώδη, όπως πιστευόταν, αλλά το Ανάκτορο των Ασμοναίων, κοντά στον Ναό. Μπορεί κανείς να δει, στο Μουσείο του Wohl, μερικά δωμάτια, που ανακαλύφθηκαν στις ανασκαφές και ήσαν χτισμένα πάνω από το ανάκτορο, γι' αυτόν τον σκοπό.
Είναι εύκολο, όμως, να παραποιήσει κανείς όλα αυτά. Για παράδειγμα, έχει λεχθεί συχνά ότι από τα λείψανα του Σταυρού, που διατηρούνται και προσκυνούνται σ' όλο τον κόσμο, θα μπορούσε να σχηματιστεί ένα ολόκληρο δάσος. Πάντως, ο Γάλλος συγγραφέας Εrnest Hello υπολόγισε, το 1858, ότι ακόμη και το διπλάσιο των τμημάτων του Σταυρού, που υπάρχουν στον κόσμο, θα μπορούσε να καλύψει μόνο το ένα δέκατο ενός Ρωμαϊκού σταυρού.
Πολύ συχνά, στο θέμα των λειψάνων προκαλείται σύγχυση, εξαιτίας διαφόρων μύθων και κατασκευασμάτων της φαντασίας. Πάντοτε, όμως, υπήρχε η πίστη στην αξία αντικειμένων που σχετίζονταν με διάφορους ήρωες, ακόμη και στα χρόνια της Καινής Διαθήκης: «Και όπου έμπαινε, στις κωμοπόλεις ή τις πόλεις ή τα χωράφια, έβαζαν όσους ασθενούσαν στις αγορές, και τον παρακαλούσαν να αγγίξουν έστω και το κράσπεδο του ιματίου του και όσοι το άγγιζαν, θεραπεύονταν» (Μάρκος 6/56). Η, πάλι, στις Πράξεις (19/12 — 17), όπου διαβάζουμε για τον Παύλο: «Ώστε κι επάνω στους ασθενείς φέρνονταν από το σώμα του μαντήλια ή περιζώματα και έφευγαν απ' αυτούς οι ασθένειες και τα πονηρά πνεύματα έβγαιναν απ' αυτούς».
Μεγάλη ζημιά έγινε τόσο από τους εμπόρους λειψάνων όσο και απ' τη χαζομάρα αυτών που λατρεύουν αυτά τα λείψανα. Χρειάζεται, λοιπόν, σκεπτικισμός όταν ακούγεται κάτι σχετικό. Τις περισσότερες φορές μπορεί να διαπιστωθεί ότι τα φερόμενα ως λείψανα δεν είναι αυθεντικά, χρειάζεται, όμως, πάντα μια σοβαρή επιστημονική και ιστορική ανάλυση. Το 1988, μια εξέταση της Σινδόνης του Τουρίνου —η οποία, σύμφωνα με μια μεσαιωνική παράδοση, διατηρεί τα φυσικά χαρακτηριστικά του σώματος του Ιησού, όταν βρισκόταν στον Τάφο (δες Ιωάννης 20/6-7) — έδειξε, ή έτσι φάνηκε, ότι η «σινδόνη» αυτή ήταν ένα μεσαιωνικό κατασκεύασμα, που είχε γίνει κάπου ανάμεσα στο 1260 και το 1390.
Απάντηση με παράθεση