Περίεργα μαγευτικό τόσο ως προς το θέμα, όσο κι ως προς την διήγηση.
Η πρώτη μου προσπάθεια να διαβάσω τον
Ποιηματωρό ήταν σχεδόν ταυτόχρονη με την
Πύλη των Χιλίων Χρωμάτων. Κάθε προσπάθεια όμως, την αναχέτιζε το ίδιο στοιχείο. Οι υπερβολικά πολύπλοκες ονομασίες. Ειδικά αυτός ο άρχοντας, ο
Αλεπουδ...κάτι, με κούρασε!
Απορία: Γιατί οι πολύπλοκες ονομασίες θα πρέπει να μας παραπέμπουν σε κάτι μακρινό και αλλόκοσμο; Δεν είπα να τον λέμε Φώντα ή Μένιο τον άρχοντα, αλλά και το υπάρχον όνομα είναι too much...
Όταν όμως κάποιος προσπεράσει αυτό το σημείο (όπως με πείσμα έκανα εγώ σήμερα) βυθίζεται σε μια αλληγορική ιστορία, που δεν μπορείς να την αφήσεις στην μέση. Σε τραβάει να δεις την κατάληξη των ηρώων, την βίωση των παθών τους και των επιπτώσεων τους.
Η λαιμαργία του ανθρώπου για ένα αγαθό (κι ας είναι πνευματικό στην συγκεκριμένη ιστορία), τον υποβάλλει σε μια διαδικασία απονέκρωσης της ουσιαστικής αξίας του. Ο συγκεκριμένος θέλει ποίηση. Ξεχνάει το πως είναι να κουράζεσαι, να τρελαίνεσαι, να απομονώνεσαι μέχρι να βγει αυτή η μία αράδα που έχει σκαλώσει στα όρια του μυαλού με την ψυχή σου.
Αγνοεί πως αυτό που αξίζει είναι το ταξίδι, κι όχι τόσο ο προορισμός. Θέλει να ξεπεράσει τα ήδη αναγνωσμένα ποιήματα και τα όποια συναισθήματα του προκάλεσαν, ως τελικό προϊόν, όχι ως διαδικασία δημιουργίας.
Και υποβιβάζει μια πνευματική λειτουργία ενός όντος, στο τυποποιημένο προϊόν μιας μηχανής. Μιας μηχανής που θα πρέπει να ξεπερνά την πεπατημένη και τον εαυτό της κάθε τόσο... Γιατί να γίνεται τόσο αρρωστημένα εγωπαθής ο άνθρωπος;
Η διήγηση του Βαγγέλη ήταν σαν να τον είχα απέναντι μου (προς Θεού, δεν τον γνωρίζω τον άνθρωπο..) και μου λέει μια ιστορία. Σαν να έκατσε και άρχισε να διηγείται κάτι που το έζησε, ή που του το μετέφερε ένας φίλος σαν... κουτσομπολιό. Τόσο απλά! Τόσο άμεσα! Τόσο καλά!
Τέλος ως προς την μορφή του, το κείμενο ήταν καλά δομημένο, είχε παραγράφους και τα σημεία που ξεχώριζαν τα ποιήματα με μικρότερη γραμματοσειρά ήταν αρκετά ξεκούραστα.
Ωραίο!
