|
|
#1
21-04-15, 07:29
|
|||
|
|||
ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΜΥΘΩΝ
Υπάρχουν διάφορες ερμηνείες των παγκόσμιων μύθων, κυριολεκτικές και αλληγορικές. Και ο Ευημερισμός ήταν ένα είδος αλληγορίας αλλά ιστορικής και όχι φυσικής/ηθικής.
Κάποιος που πιστεύει στην κυριολεξία των μύθων είναι συνήθως ένας κλασικός παγανιστής ή ένας Χριστιανός. Κάποιος που δεν πιστεύει στην κυριολεξία μπορεί να είναι ένας εσωτεριστής και νεοπαγανιστής. Μπορεί επίσης να δέχεται κάποιος ότι συγκεκριμένοι μύθοι είναι κυριολεκτικοί ενώ άλλοι μεταφορικοί. Την αλληγορική ερμηνεία την εγκαινίασε η φιλοσοφία της Ιωνίας. Δεν γνωρίζω αν πρωτύτερα οι άνθρωποι είχαν προσπαθήσει να εξηγήσουν τους μύθους αλληγορικά. Απ' ότι καταλαβαίνω οι άνθρωποι του λαού στην πλειοψηφία τους δέχονταν πως οι Θεοί είναι αληθινές οντότητες και πρόσωπα με ελεύθερη βούληση*. Γι' αυτό δεν είχαν προχωρήσει σε αλληγορικές εξηγήσεις των μύθων και των θεών, γιατί κάτι τέτοιο θα αμφισβητούσε την ύπαρξη ας πούμε του Δία ως αληθινής οντότητας-προσώπου. Επομένως δεν θα υπήρχε και λόγος να χτίζουν ναούς, να κάνουν τελετές και θυσίες. Δεν ξέρω το κατά πόσο οι Ίωνες φυσικοί φιλόσοφοι αμφισβήτησαν την ύπαρξη των θεών. Πράγματι άραγε θεωρούσαν τα στοιχεία με τα οποία ταύτισαν τους Θεούς ως άψυχα? Η κατηγορία κατά του Αναξαγόρα ήταν πως θεωρούσε τον Ήλιο ως μια λιωμένη πέτρα και τίποτε παραπάνω. Όπως και να' χει τέτοιες ερμηνείες προετοίμασαν την άνοδο του υλιστικού αθεισμού. Πιστεύω πάντως πως υπάρχει και η πιθανότητα να δίνει ένας αλληγορική ερμηνεία σε ένα μύθο και να δέχεται ταυτόχρονα πως οι Θεοί είναι πρόσωπα. Δηλαδή να πιστεύει πως σε ένα συγκεκριμένο μύθο η Αθήνα έχει τον ρόλο ενός συμβόλου, αλλά αυτό να μην καταργεί και την αλήθεια της ύπαρξής της ως ον. Ας γίνει λοιπόν έρευνα μύθων. Ας διαλέξω ένα μύθο για αρχή. Είναι εκείνος που η Αθηνά και ο Ποσειδώνας διεκδικούν την κηδεμονία της Αθήνας μπροστά στον βασιλιά Κέκροπα. Ας δώσουμε μερικές σκέψεις. Είναι άραγε κυριολεκτικός αιτιολογικός μύθος που εξηγεί την ανυδρεία της Αθήνας? Ο Παυσανίας αναφέρει πως και Αθηναίοι της εποχής του τον δέχονταν αυτόν τον μύθο γιατί υπήρχε και σημάδι της τρίαινας του Ποσειδώνα στον βράχο. Υπάρχει όμως και κάποιο αλληγορικό μύνημα? Θέλω γενικά να μάθω αν κάποιος είναι υπέρ της αλληγορίας, ποια είναι τα κλειδιά που μας δείχνουν ότι ένας μύθος είναι αλληγορία. *ακόμη και αν κάποιοι πίστευαν πως η Μοίρα ήταν πάνω από τους θεούς και τους όριζε δικαιοδοσίες, οι Θεοί είχαν ακόμη το ελεύθερο στην δράση τους. 
|
|
#2
22-04-15, 10:23
|
|||
|
|||
|
Να διορθώσω στο προηγούμενο πως ο Ευημερισμός δεν θεωρεί τον μύθο αλληγορία κάποιας ιστορίας, αλλά διαστρέβλωση ιστορίας. Και επίσης να διορθώσω πως δεν είναι σαφές αν οι φυσικοί φιλόσοφοι πιστεύανε στην αλληγορική κατασκευή των μύθων. Μπορεί δηλαδή να θεωρούσαν τους μύθους κυριολεκτικούς και ανόητους, ανεξάρτητα αν τους ερμηνεύσανε αλληγορικά. Οπότε εδώ δεν μιλάμε για πίστη σε αλληγορία του μυθοκατασκευαστή αλλά για αναφορά των φιλοσόφων περί ανόητης προσωποποίησης φυσικών στοιχείων εκ μέρους του λαού. Σαν τους λέγανε δηλαδή πως "ανόητοι ο Δίας είναι η φωτιά, η Ήρα είναι ο αέρας και όχι τα πρόσωπα που νομίζετε".
Μακάρι να συμμετάσχουν ειλικρινείς άνθρωποι που ψάχνονται. Σχετικά με την αλληγορία. "The 19th century Sanskritist Max MΓΌller supported an allegorical theory of myth. He believed that myths began as allegorical descriptions of nature, but gradually came to be interpreted literally: for example, a poetic description of the sea as "raging" was eventually taken literally, and the sea was then thought of as a raging god." Αυτό λοιπόν περιμένω να υποστηρίξει κάποιος με επιχειρήματα. Πως ξέρουμε δηλαδή ότι ξεκίνησαν ως αλληγορικές περιγραφές? Πως ξέρουμε ότι αυτοί που τους φτιάξανε μιλούσανε για φυσικά στοιχεία και φυσικά φαινόμενα και γιατί τα προσωποποιήσανε αν δεν πιστεύανε ότι είναι ζωντανά? Πως εξηγείται η πίστη του 90% των αρχαίων σε οντότητες θεικές για τις οποίες φτιάξανε θρησκείες με τελετές και ναούς? Δεν έφτιαξε δηλαδή το 90% των ανθρώπων τους μύθους, αλλά το 10% των "σοφών"? Γιατί αυτοί οι σοφοί τους φτιάξανε ως προσωποιήσεις των Θεών στους οποίους πίστευε ο λαός και δεν τους διδάσκανε κατευθείαν φυσική και μαθηματικά? Γιατί δεν τους απαλλάξανε από τον "φόβο των θεών", λέγοντάς τους ξεκάθαρα και ευθέως πως πρόκειται για άψυχα στοιχεία και όχι πρόσωπα? Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη Χρίστος Έλ : 22-04-15 στις 10:39
|
|
#3
22-04-15, 11:36
|
|||
|
|||
|
Ο "μύθος" είναι ένα είδος συλλογικού ονείρου.
Άλλοτε πηγαίο όνειρο (που αναδύεται από κάποια προσωπική εμπειρία που η κοινότητα υιοθετεί ως συλλογική ή και από το ασυνείδητο) άλλοτε προϊόν ονειροπόλησης κι άλλοτε φαντασίωση. Ως όνειρο επιδέχεται πολλές ερμηνείες - δύσκολο χωρίς στοιχεία να βρούμε τη "σωστή" μπορούμε όμως με την παρατήρηση να διαπιστώσουμε την "χρήσιμη" (και ωφέλιμη) από την "άχρηστη" (και βλαβερή) πάντα σε συλλογικό πρώτα επίπεδο (κοινωνίας) και έπειτα σε επιμέρους προσωπικά.
|
|
#4
22-04-15, 12:04
|
|||
|
|||
|
Παράθεση:
|
|
#5
22-04-15, 12:33
|
|||
|
|||
|
Παράθεση:
http://i2.wp.com/antikleidi.com/wp-c...25456552_n.jpg
|
|
#6
22-04-15, 17:03
|
|||
|
|||
|
Παράθεση:
Πέραν όμως της διαστρέβλωσης, παραλλαγής, προσθήκης, ο κόσμος ζει συλλογικά κάποια πράγματα. Όλοι οι άνθρωποι είναι πάνω στην Γη και κάτω από τον Ουρανό. Όσες αλλαγές ή προσθήκες και αν λάβει ο Ουρανός στις ιδιότητές του* μέσα σε μύθους, δεν βιώνεται η παρουσία του απ' όλους τους ανθρώπους? Επομένως οι μύθοι που δημιουργούνται γύρω από την ύπαρξή του δεν είναι προσωπικοί. Η διαστρέβλωση φαίνεται να έχει αξία μόνο σε αιτιολογικούς μύθους που εξηγούν γεγονότα μοναδικά τα οποία συνέβησαν στο μακρινό παρελθόν και έζησαν προσωπικά κάποιοι πρόγονοί μας. Ένας απ' αυτούς τους μύθους είναι και εκείνος του προπατορικού αμαρτήματος στην Βίβλο. Πως γνωρίζουμε ότι αυτός ο μύθος δεν υπέστη τροποποιήσεις κατά την προφορική του μετάδοση? *όχι ότι δέχομαι πως κάθε εξέλιξη στην κατανόηση του Ουρανού είναι ανθρώπινη φαντασία που προσθέτει πράγματα. Μπορεί αυτές οι ιδιότητες φυσικές και πνευματικές να υπάρχουν εξ' αρχής και ο άνθρωπος να τις ανακαλύπτει σταδιακά. Όπως ακριβώς μπορεί να πει κάποιος Χριστιανός ότι οι προφητείες δεν προσθέτουν φανταστικά χαρακτηριστικά στον Ιησού, αλλά φανερώνουν σταδιακά χαρακτηριστικά που θα κατέχει. Δηλαδή δεν εξελίσσεται η φαντασία ενός ζωντανού Ουρανού ως ανθρώπινη επινόηση, αλλά εξελίσσεται η κατανόηση γύρω απ' αυτή την αληθινή και έμψυχη οντότητα. Δεν φτιάχνουμε, ντύνουμε, ξεντύνουμε τους Θεούς, αλλά τους κατανοούμε καλύτερα. Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη Χρίστος Έλ : 22-04-15 στις 17:15
|
|
#7
22-04-15, 18:47
|
|||
|
|||
|
Οπότε παρατηρείς και εσύ Pholarchos την ελληνική ανικανότητα διαλόγου. Αν ο τίτλος του θέματος ήταν προκλητικός θα είχαμε συμμετοχή για να την λέει ο ένας στον άλλο.
Τώρα που το θέμα έχει καθαρά ερευνητική φύση, η συμμετοχή είναι μηδενική. Δεν μπορώ να καταλάβω πως έχουν φτάσει οι περισσότεροι στην αλήθεια ή πως ισχυρίζονται άλλοι ότι δεν είναι δυνατόν να την βρούνε. Ευχαριστώ πάντως που συμμετέχεις.
|
|
#8
22-04-15, 20:02
|
|||
|
|||
|
Παράθεση:
|
|
#9
23-04-15, 06:45
|
|||
|
|||
|
Όταν είχα αρχίσει να διαβάζω τις αλληγορικές ερμηνείες είχα εντυπωσιαστεί, επειδή τότε εκτιμούσα πολύ την σύγχρονη επιστήμη. Έτσι νόμιζα ότι οι αρχαίοι κατασκευαστές των μύθων σκέφτονταν "σοφά" όπως η σύγχρονη επιστήμη.
Δεν είχα κατανοήσει πως η ερμηνεία των Θεών ως στοιχεία, άνοιγε τον δρόμο στην άρνηση των Θεών, στον υλισμό, στην αλχημεία. Διότι οι αρχαίοι άνθρωποι επικοινωνούσαν με τον Θεό, όπως ακριβώς οι Ισραηλίτες επικοινωνούσαν με τον Γιαχβέ. Είχαν χτίσει ναούς προς τιμή των Θεών, κάνανε θυσίες, τελετές, απεύθυναν προσευχές. Είναι απορία μου το εάν οι φυσικοί φιλόσοφοι θεωρούσαν τους αρχικούς μύθους ως αλληγορίες ή προσπάθησαν να τους κάνουν πιο "ρεαλιστικούς". Μου φαίνεται πάντως παράλογη η ιδέα ότι οι μύθοι ήταν αρχικά αλληγορίες και αν κάποιος το πιστεύει θα ήθελα να υποστηρίξει την άποψή του. Επίσης θα ήθελα να μου δείξει γιατί χρησιμοποίησαν αλληγορία και δεν έλεγαν κατευθείαν ότι πρόκειται για αλληλεπίδραση άψυχων στοιχείων, όπως μας λέει η σύγχρονη φυσική και χημεία. Πίσω στους μύθους. Όταν αρχίζει να φυσάει, μαύρα σύννεφα μαζεύονται στον αέρα και σκάει κεραυνός, νιώθουμε την παρουσία και ενέργεια ενός όντος. Δεν νιώθουμε πως αυτό είναι απλά ένα φαινόμενο χωρίς να υπάρχει εκεί η βούληση κάποιου όντος. Έτσι και οι αρχαίοι έβλεπαν τα φυσικά φαινόμενα ως αποτέλεσμα ενέργειας ή μάχης μεταξύ όντων. Το ΑΞΙΟ ΠΡΟΣΟΧΗΣ είναι πως και οι Χριστιανοί που πιστεύουν στην σύγχρονη φυσική, έχουν ξεχάσει κάποια εδάφια της Βίβλου όπου φαίνεται καθαρά ότι ο Θεός καβαλάει στον ουρανό στα σύννεφα που τον αποκρύπτουν, και φέρνει την βροχή. Επίσης οι Ισραηλίτες μετά την εγκατάστασή τους στην Παλαιστίνη, παρακαλούν τον Θεό να βρέξει, ανάλογα όπως παρακαλούσαν τον θεό της βλάστησης τον Βάαλ. Φαίνεται λοιπόν και στον Χριστιανισμό πως η βροχή αποδίδεται στην ενέργεια του Θεού, και όχι σε μια τυφλή χημική αντίδραση την οποία δεν προκάλεσε καμμιά νοήμων πηγή. Έτσι λοιπόν οι περισσότεροι μύθοι αποδεικνύονται και επαναλαμβάνονται καθημερινά και εποχικά από τις εναλλαγές γύρω μας. Περισσότερα γι' αυτό στην συνέχεια.
|
|
#10
23-04-15, 08:13
|
|||
|
|||
|
Νομίζουμε εμείς στην σύγχρονη εποχή πως οι αρχαίοι ποιητές αλληγορούσαν. Ένας σύγχρονος ποιητής και συγγραφέςας αλληγορεί, αλλά εν άγνοιά του χρησιμοποιεί εντυπωσιακές φράσεις που για τον αρχαίο είχαν κυριολεκτικό νόημα.
Παράδειγμα βιβλικών εδαφίων τα οποία δεν γίνεται να ερμηνευτούν αλληγορικά και τα οποία δείχνουν ότι ο Θεός προκαλεί την βροχή. Ιώβ 36 29 Δύναταί τις έτι να εννοήση τας εφαπλώσεις των νεφελών, τον κρότον της σκηνής αυτού; Ιώβ 37 5 Ο Θεός βροντά θαυμασίως με την φωνήν αυτού· κάμνει μεγαλεία, και δεν εννοούμεν. 6 Διότι λέγει προς την χιόνα, γίνου επί την γήν· και προς την ψεκάδα και προς τον υετόν της δυνάμεως αυτού. 10 Εκ του φυσήματος του Θεού δίδεται πάγος· και το πλάτος των υδάτων στερεούται. 11 Πάλιν η γαλήνη διασκεδάζει την νεφέλην· το φως αυτού διασκορπίζει τα νέφη· 12 και αυτά περιφέρονται κύκλω υπό τας οδηγίας αυτού, διά να κάμνωσι παν ό,τι προστάζει εις αυτά επί το πρόσωπον της οικουμένης· 13 κάμνει αυτά να έρχωνται, ή διά παιδείαν, ή διά την γην αυτού, ή διά έλεος. 14 Ακροάσθητι τούτο, Ιώβ· στάθητι και συλλογίσθητι τα θαυμάσια του Θεού. 15 Εννοείς πως ο Θεός διατάττει αυτά, και κάμνει να λάμπη το φως της νεφέλης αυτού; 16 Εννοείς τα ζυγοσταθμίσματα των νεφών, τα θαυμάσια του τελείου κατά την γνώσιν; Ιώβ 38 22 Εισήλθες εις τους θησαυρούς της χιόνος; ή είδες τους θησαυρούς της χαλάζης, 23 τους οποίους φυλάττω διά τον καιρόν της θλίψεως διά την ημέραν της μάχης και του πολέμου; 24 Διά τίνος οδού διαδίδεται το φως, ή ο ανατολικός άνεμος διαχέεται επί την γην; 25 Τις ήνοιξε ρύακας διά τας ραγδαίας βροχάς, ή δρόμον διά την αστραπήν της βροντής, 26 διά να φέρη βροχήν επί γην ακατοίκητον, εις έρημον, όπου άνθρωπος δεν υπάρχει, 27 διά να χορτάση την άβατον και ακατοίκητον, και να αναβλαστήση τον βλαστόν της χλόης; 28 Έχει πατέρα η βροχή; ή τις εγέννησε τας σταγόνας της δρόσου; 29 Από μήτρας τίνος εξέρχεται ο πάγος; και την πάχνην του ουρανού, τις εγέννησε; 30 Τα ύδατα σκληρύνονται ως λίθος, και το πρόσωπον της αβύσσου πηγνύεται. 31 Δύνασαι να δεσμεύσης τας γλυκείας επιρροάς της Πλειάδος ή να λύσης τα δεσμά τον Ωρίωνος; 32 Δύνασαι να εκβάλης τα Ζώδια εις τον καιρόν αυτών; ή δύνασαι να οδηγήσης τον Αρκτούρον μετά των υιών αυτού; 33 Γνωρίζεις τους νόμους του ουρανού; δύνασαι να διατάξης τας επιρροάς αυτού επί την γην; 34 Δύνασαι να υψώσης την φωνήν σου εις τα νέφη, διά να σε σκεπάση αφθονία υδάτων; 35 Δύνασαι να αποστείλης αστραπάς, ώστε να εξέλθωσι και να είπωσι προς σε, Ιδού, ημείς; Ψαλμός 104 2 ο περιτυλιττόμενος το φως ως ιμάτιον, ο εκτείνων τον ουρανόν ως καταπέτασμα· 3 ο στεγάζων με ύδατα τα υπερώα αυτού· ο ποιών τα νέφη άμαξαν αυτού· ο περιπατών επί πτερύγων ανέμων· Δευτερονόμιο 33 26 Δεν είναι ουδείς ως ο Θεός του Ιεσουρούν, όστις επιβαίνει επί τους ουρανούς προς βοήθειάν σου, και εν τη μεγαλοπρεπεία αυτού επί το στερέωμα.
|
 |
| Εργαλεία Θεμάτων | |
| Τρόποι εμφάνισης | |
|
|
Αλλαγή σε γραμμικό τρόπο
