Η Ζωή μετα το θάνατο

[Envinyatar]

Που πάμε αφού πεθάνουμε ? Οδηγούμαστε στην ανυπαρξία ή συνεχίζουμε να υπάρχουμε ? Αυτό το ερώτημα ταλανίζει την ανθρωπότητα από αρχαιοτάτων χρόνων. Κάθε λαός είχε δημιουργήσει και το δικό του ειδυλιακό τόπο μετοίκησης. Πολλοί υποστηρίζουν ότι σταματάμε να έχουμε υπόσταση άλλοι ότι ζούμε ξανά πνευματικά απολαμβάνοντας τα πνευματικά αγαθά που κερδισαμε ο καθενας ξεχωριστα αναλογα και με τη ζωή που εζησε.Μηπως δεν πηγαινουμε πουθενα και απλα μενουμε στα γηινα επιπεδα ως ενεργεια ? ( αυτο που λεμε ψυχη). μπορώ να γράψω κι άλλα για το θεμα αλλα δεν αρκει η δικη μου αποψη . Θα ηθελα αν σας ειναι ευκολο να μου παραθεσετε τισ δικες σας αποψεις επι του θεματος ωστε να γινει μια ομορφη και εποικοδομητικη συζητηση.

[agaliarep]

Η ανάγκη για απάντηση σ αυτό το ερωτημα ήταν η γέννηση του Θεού-Θεών.
Όπως προείπα κάπου αλλού όσο θα υπάρχει θάνατος και η άγνοια για το μετά θα υπάρχει και ο Θεός.

[tsilof]

Σωστά αναφέρεσαι φίλε Envinyatar στο γεγονός ότι κάθε λαός, έθνος, φυλή, θρησκεία έχει πλάσει διάφορους "μύθους" για το τι συμβαίνει μετά.
Δεν έχω υπόψη μου κάποια από τις θεωρίες αυτές ν'αναφέρονται στο γεγονός ότι ΔΕΝ επάρχει τίποτα μετά!!!

Αρα και πάλι ο παράγοντας "ανθρώπινη φύση"- ματαιοδοξία, δημιουργεί θεωρίες για πολλούς και διάφορους λόγους (ευνόητους πιστεύω).

Προσωπικά θεωρώ ότι δε μπορεί να "ήρθαμε ως εδώ" για το τίποτα!!!
Σίγουρα κάπου πάμε..
Αλλοι το λεν Παράδεισο και Κόλαση, άλλοι υποστηρίζουν ότι θα επέλθει μεταμόρφωση σε κάποιο ζωάκι κλπ!!!

Είναι θέμα ενέργειας, οπότε κάπου αυτή θα αναλωθεί!!!!
The truth is "out" there!!!

[universalis]

εχω να πω κι εγω ο ταπεινος πως ειναι καλα μετα απ αυτη τη ζωη.αν ειμασταν σιγουροι για το πως ειναι εκει πολυ απλα δε θα υπηρχε αυτη η ζωη.θα ειχαμε αποχωρισει ολοι μας οικοιοθελως.ευχαριστω που με ακουσατε.




καλυτερα να χρησιμοποιεις την κοινη λογικη παρα την ευφυια σου.οι ιδιοφθιες εχουν και συντομες βιογραφιες.........

[flouts]

Εδώ είναι ο παράδεισος και η κόλαση εδώ!!!!


Εγώ προσωπικά πιστεύω σε όλα: υπάρχει "κάτι" μετά το θάνατο, υπάρχει μετενσάρκωση, ......και ότι άλλο πιστεύει ο καθένας

[Hater]

Το πώς φανταζεται την μεταθάνατο ζωή (ή ανυπαρξία) το κάθε ατομο, έχει να κανει αμεσα με την θρησκεια του (με το νοσηρό ψέμα πού καθοδηγεί και τυφώνει).
Ετσι, οσον αφορά την δική μου αποψη, ολοι έχουμε σκοπο, σκοπο που καθορίζουμε εμεις και μόνο εμεις. Η φήμη της μεταθανατου ζωής παραμένει ζωντανή με σκοπο να δίνει θαρρος και νόημα στην μάζα.

[Miltos01]

Βλέποντας την έλλειψη σχετικού νήματος το ανοίγω εγώ παραθέτοντας κάποιες σκέψεις μου και καλώντας σας να καταθέσετε τις δικές σας...Αρχίζω λοιπόν:

Υπάρχει στη φυσική μια παλιά αρχή που άντεξε σ' όλες τις επιστημονικές επαναστάσεις, ενώ άλλες που φαίνονταν ακατάλυτες σωριάστηκαν. Είναι η αρχή της διατήρησης.
Όταν συμβαίνει ένα φυσικό φαινόμενο υπάρχει πάντα ΜΕΤΑΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΣ, κάθε όμως αλλαγή κατάστασης, κάθε κίνηση, κάθε εσωτερική μετατροπή, γίνεται κατά τέτοιο τρόπο, ώστε το ισοζύγιο ανάμεσα στην αρχική και τελική κατάσταση διατηρείται πάντα ΣΤΑΘΕΡΟ.
Το ισοζύγιο αυτό αφορά την κάθε είδους φυσική οντότητα, π.χ ποσότητα κίνησης, ώθησης, ενέργεια, ηλεκτρικό φορτίο,δράση κτλ.
Το ίδιο συμβαίνει και με τη ΠΟΣΟΤΗΤΑ των ΑΤΟΜΩΝ στη γήινη βιόσφαιρα: διατηρείται πάντα σταθερή. Οι ουσίες που σχηματίζουν τη ζωή αντλούνται πάντα απο αυτή την ποσότητα. Είμαστε "χτισμένοι" απο ένα τεράστιο αριθμο ατόμων που ανήκαν σε εκατομμύρια προηγούμενες ζωές φυτών, ζώων ή ανθρώπων. Εδώ και τρία δισεκατομμύρια χρόνια - απο τότε που πρωτοφάνηκε η ζωή - ο αέρας που αναπνεύουμε έχει ήδη αναπνευσθεί, το νερό που πίνουμε το έχουν ήδη πιεί, αυτό που τρώμε έχει ήδη αναρίθμητες φορές φαγωθεί!!!
Να μια άλλη περίπτωση της αρχής της διατήρησης που αφορά την ΠΟΣΟΤΗΤΑ της ύλης, όμως εδώ είναι κάτι περισσότερο απο απλή ύλη: είναι ύλη με δομή που εξελίσσεται μετασχηματίζοντας ενέργεια. Η ΧΗΜΙΚΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ είναι εκείνη που μας δίνει ζωή, η χημική και η ηλεκτρική ενέργεια μας ΚΑΝΟΥΝ να αισθανθούμε, να σκεφθούμε, να θυμηθούμε, να ΔΡΑΣΟΥΜΕ!
Και αυτή όμως η ενέργεια υπακούει στην αρχή της διατήρησης. Αντλούμε ΧΗΜΙΚΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ απο τα φυτά που έχουν αποθηκεύσει την ακτινοβολία του ήλιου. Η ζωογόνος ενέργεια δεν μπορεί να εμφανίσθηκε απο το τίποτα. Τηαν αντλούμε απο ένα ΑΠΟΘΕΜΑ, χρησιμοποιώντας την υπο διάφορες μορφές, χάρη στους διαδοχικούς μετασχηματισμούς της.
Βλέπουμε λοιπόν ότι η διατήρηση, μέσα απο τις τροφές, μπαίνει και στη ζωή. Μπορούμε να αρνηθούμε την ισχύ της και σ' αυτήν, όταν δεχόμαστε σ' όλα τα πριν απο τη ζωή στάδια; Θα ήταν παράλογο να ισχυρισθούμε ότι μόνο η ζωή απο ολόκληρο το Σύμπαν ήρθε απο το μηδέν και επιστρέφει πάλι σ' αυτό.
ΓΙΑΤΙ ΟΠΩΣ ΤΑ ΥΛΙΚΑ ΠΟΥ ΣΥΝΘΕΤΟΥΝ ΤΗ ΖΩΗ ΔΕΝ ΗΡΘΑΝ ΑΠΟ ΤΟ ΜΗΔΕΝ, ΕΤΣΙ ΚΑΙ Η ΖΩΗ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΧΕΙ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ.
Γέννηση, συνεπώς, ζωή και θάνατος είναι ΜΕΤΑΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΙ, όπως μετασχηματισμοί είναι και οι καταστάσεις ΠΡΙΝ απο τη γέννηση και ΜΕΤΑ απο το θάνατο.
Ακόμη και η κάθε μια απο τις καταστάσεις αυτές υπόκεινται στην αρχή της διατήρησης. Η κατάσταση ζωή π.χ δεν προέκυψε απο το μηδέν, ΥΠΗΡΧΕ ΠΑΝΤΑ, έστω και σε ΛΑΝΘΑΝΟΥΣΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ. Γιατί ό,τι υπάρχει, ΥΠΗΡΧΕ ΠΑΝΤΑ, όχι βέβαια ακριβώς όπως σήμερα, αλλά ΕΝ ΔΥΝΑΜΕΙ, ως σπέρμα που εξελίχθηκε και έγινε αυτό που σήμερα είναι.
Η έκφραση "πριν 3 δισεκατομμύρια χρόνια δεν υπήρχε ζωή, όλα ήταν νεκρά" απορρέει απο μια ΕΠΙΦΑΝΕΙΑΚΗ παρατήρηση των πραγμάτων. Αυτό το λεγόμενο νεκρό είχε και έχει μέσα του ΕΝ ΣΠΕΡΜΑΤΙ τη ζωή. ΓΙΑΤΙ ΑΝ ΔΕΝ ΤΗΝ ΕΙΧΕ , ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΠΡΟΕΛΘΕΙ Η ΖΩΗ.
Ωστόσο όμως τόσο αυτό που λέμε ζωντανό όσο και το λεγόμενο νεκρό δεν μοιάζουν μεταξύ τους, γιατί το ΈΝΑ ΕΙΝΑΙ ΜΕΤΑΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ. Το ίδιο δεν μοιάζουν μεταξύ τους η ΎΛΗ με την ΕΝΕΡΓΕΙΑ, το ΚΟΚΚΙΝΟ με το ΥΠΕΡΥΘΡΟ ΦΩΣ.
ΚΑΘΕ ΜΕΤΑΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ ΕΝΑ ΝΕΟ ΣΧΗΜΑ ΠΟΥ ΠΕΡΙΕΧΕΙ ΜΙΚΡΟΤΕΡΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΜΗΤΡΙΚΗ. Αυτό δεν αντιβαίνει στην αρχή της διατήρησης, γιατι η ενέργεια που λείπει γίνεται θερμότητα ή κινητική ενέργεια στη περίφημη εξίσωση του Αίνστάιν ή την ΕΝΤΡΟΠΙΑ στις θερμοδυναμικές μεταβολές.
Όμοια κατά το μετασχηματισμό της ζωής σε θάνατο λείπει απο τον δεύτερο μια ορισμένη ποσότητα ενέργειας, ΠΟΥ ΑΝ ΤΗΝ ΕΙΧΕ ΔΕΝ ΘΑ ΔΙΕΦΕΡΕ ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ. Η ποσότητα αυτή είναι ο.....

Συνεχίζεται...

[Miltos01]

Στο προηγούμενο "εισαγωγικό' post έγραψα ότι "Ζωή και θάνατος είναι ΜΕΤΑΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΙ, όπως ΜΕΤΑΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΙ είναι οι καταστάσεις ΠΡΙΝ τη γέννηση και ΜΕΤΑ το θάνατο." Επαγωγικά φτάσαμε στο σημείο εκείνο όπου διαπιστώσαμε ότι κατα τον μετασχηματισμό της ζωής σε θάνατο (όταν δηλ. πεθαίνει κάτι το ζωντανό) λείπει απο το δεύτερο μια ΠΟΣΟΤΗΤΑ ενέργειας, που αν την είχε δεν θα διέφερε απο τη Ζωή. Συνεχίζω σήμερα τη σκέψη μου αυτή:

Με λίγη καλή θέληση και άλλη τόση γνώση φυσικών τύπων, μπορεί σχετικά εύκολα να αποδειχθεί ότι η ποσότητα αυτή που λείπει είναι ο ΧΡΟΝΟΣ.
Βέβαια δεν υπάρχει εδώ παρά ένα 'έμβρυο σκέψης', ένας δρόμος δύσκολος χωρίς αμφιβολία, προς ένα καθ' ολοκληρία άγνωστο. Η ζωή μας, σχετικά με τα μέτρα του Σύμπαντος είναι μια στιγμή, μια φευγαλέα υλοποίηση και ακολουθεί η εξαφάνιση. Πόσο μοιάζει με τα στοιχειώσδη σωματίδια, που μελετά η φυσική, τα οποία υλοποιούνται ξαφνικά, ζουν ένα δισεκατομμυριοστό του δευτερολέπτου για να εξαφανισθούν κατόπι; ΜΑ ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ ΤΙΠΟΤΑ ΠΡΙΝ, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΜΕΤΑ; Σύμφωνα με την αρχή της ΔΙΑΤΗΡΗΣΗΣ αυτό είναι ΑΔΥΝΑΤΟ. Πάντα υπάρχει κάτι και πριν και μετά, η δε ζωή είναι ένα στάδιο ΜΕΤΑΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΥ ανάμεσα σ΄ αυτά τα δυό: το πριν και το μετά.
Απο τους αδιάκοπους μετασχηματισμούς, που όλοι υπόκεινται στην αρχή της διατήρησης και προσφέρονται άφθονοι στην άμεση παρατήρηση, ΕΝΑΣ είναι ο πιο ΜΥΣΤΗΡΙΩΔΗΣ: ο ΜΕΤΑΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΣ της ΖΩΗΣ σε ΘΑΝΑΤΟ ή του ζωντανού σε νεκρό ή και αντίστροφα, ο μετασχηματισμός δηλ. του νεκρού σε ζωντανό.
Είδαμε ότι η ΥΠΕΡΟΧΗ της ζωής απο το θάνατο βρίσκεται στο ΧΡΟΝΟ που αυτή εμπεριέχει. Ο χρόνος αυτός ΔΕΝ είναι ο αντικειμενικός χρόνος που μετράνε τα ρολόγια μας ( ή το ρολόι του υπολογιστή μου αυτή τη στιγμή)!. Αναφέρομαι στον ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ ΧΡΟΝΟ που γίνεται ΑΙΣΘΗΤΟΣ-ανεξάρτητα απο το Σύμπαν που μας περιβάλει-σαν αίσθημα ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ. Ο πρώτος είναι ΑΔΙΑΧΩΡΙΣΤΟΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΦΥΣΙΚΟ ΧΩΡΟ, ο δεύτερος είναι ΑΔΙΑΧΩΡΙΣΤΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΧΩΡΟ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ. Ο δεύτερος αυτός ΧΡΟΝΟΣ είναι αυτός που ΔΡΩΝΤΑΣ πάνω στη νεκρή λεγόμενη ύλη την κάνει ζωντανή, αποσπώμενος δε μετά την κάνει πάλι νεκρή.
Μα το θέμα μας δεν είναι τα είδη των χρόνων, αλλά η διαδικασία του ΜΕΤΑΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΥ πριν τη ζώη και μετά το θάνατο. Τα επιστημονικά δεδομένα ΔΕΝ επιτρέπουν πια να θεωρούμε τον καθένα απο μας σα μια μονάδα ΧΩΡΙΣΜΕΝΗ ή ΔΥΝΑΜΕΝΗ να χωρισθεί απο το Σύμπαν. Είμαστε 'ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΜΕΝΟΙ' απο τα ίδια σωματίδια που μελετά η φυσική, δηλαδή τα πρωτόνια, νετρόνια, ηλεκτρόνια κλπ. Τι μας λέει η Φυσική για αυτά τα σωματίδια; Ότι είναι αδύνατο να τα θεωρούμε σαν ΑΣΥΝΕΧΗ τμήματα χωρισμένα απο κάθε άλλο. Κάθε σωματίδιο εκτείνεται γύρω του στο ΑΠΕΙΡΟ μέσο πεδίο δυνάμεων, όπως πχ το ελκτικό πεδίο. ΑΥΤΟ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΟΤΙ ΕΝΑ ΣΩΜΑΤΙΔΙΟ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΔΡΑ ΠΑΝΩ ΣΕ ΈΝΑ ΑΛΛΟ ΣΩΜΑΤΙΔΙΟ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ, ΟΣΟ ΑΠΟΜΑΚΡΥΣΜΕΝΟ ΚΑΙ ΑΝ ΕΙΝΑΙ, ακόμα και στα έσχατα όρια του, αν αυτά υπάρχουν. Το αποτέλεσμα αυτής της δράσης μειώνεται (κατά τη φυσική) με την απόσταση μα ΔΕΝ γίνεται ΠΟΤΕ μηδέν. Συμβαίνει και το αντίστροφο, ΟΛΑ τα σωματίδια του Σύμπαντος επιδρούν στο καθένα απο τα σωματίδια απου μας αποτελούν.
Σύμφωνα με την 'εικόνα' που μας δίνει η Γενική Σχετικότητα, όλο το Σύμπαν, και ο άνθρωπος επίσης φυσικά, είναι καμωμένο απο το ίδιο μοναδικό "ύφασμα" που ονομάζεται ΧΩΡΟ-ΧΡΟΝΟΣ, αυτός όμως ο χωρό-χρονος είναι ικανός να πάρει διάφορα "σχήματα" εκεί όπου εντοπίζεται η ύλη και η ενέργεια.
Αν μου ζητήσετε να σας δώσω μια εικόνα πιο συγκεκριμένη, θα έλεγα ότι το ΣΥΝΟΛΟ του Σύμπαντος μας μοιάζει με έναν ΩΚΕΑΝΟ. Τα διάφορα αντικείμενά του δεν είναι τίποτα άλλο παρά ΚΥΜΑΤΑ αυτού του ωκεανού, κύματα που λαθεμένα δίνουν την εντύπωση χωριστών ΑΤΟΜΙΚΟΤΗΤΩΝ, μα που ωστόσο είναι καμωμένα απο μια μοναδική ύλη, το ΝΕΡΟ ΤΟΥ ΩΚΕΑΝΟΥ, στην εικόνα που χρησιμοποίσησα.
Όταν ο αέρας (ο ΧΡΟΝΟΣ ο υποκειμενικός που μίλησα παραπάνω), που φυσώντας σχηματίζει κύματα, μπορέσει και δώσει στο νερό την σπειροειδή μορφή του DNA , τότε έχουμε ΖΩΗ. Όταν σταματήσει να τη δίνει - γιατί δεν μπορεί να φυσά ευνοϊκά επ' άπειρο-τότε έχουμε το θάνατο.

Συνεχίζεται...

[R-b-t3r]

Το ίδιο συμβαίνει και με τη ΠΟΣΟΤΗΤΑ των ΑΤΟΜΩΝ στη γήινη βιόσφαιρα: διατηρείται πάντα σταθερή. Οι ουσίες που σχηματίζουν τη ζωή αντλούνται πάντα απο αυτή την ποσότητα. Είμαστε "χτισμένοι" απο ένα τεράστιο αριθμο ατόμων που ανήκαν σε εκατομμύρια προηγούμενες ζωές φυτών, ζώων ή ανθρώπων. Εδώ και τρία δισεκατομμύρια χρόνια - απο τότε που πρωτοφάνηκε η ζωή - ο αέρας που αναπνεύουμε έχει ήδη αναπνευσθεί, το νερό που πίνουμε το έχουν ήδη πιεί, αυτό που τρώμε έχει ήδη αναρίθμητες φορές φαγωθεί!!!

Η γή δεν είναι κλειστό σύστημα, οπότε αυτό που λες ισχύει μόνο εν μέρει. Είναι πολύ πιθανό να έχεις μέσα σου μόρια από ένα μετεωρίτη ή μόλις να ανέπνευσες ένα μόριο οξυγόνου που να περιφερόταν στο διάστημα. Φαντάζομαι ξέρεις ότι τα μόρια των αερίων με ταχύτητα μεγαλύτερη της ταχύτητας διαφυγής, ξεφεύγουν από την ατμόσφαιρα. Δεν μπορεί, θερμοδυναμική θα σας έμαθαν....

Ακόμη και η κάθε μια απο τις καταστάσεις αυτές υπόκεινται στην αρχή της διατήρησης. Η κατάσταση ζωή π.χ δεν προέκυψε απο το μηδέν, ΥΠΗΡΧΕ ΠΑΝΤΑ, έστω και σε ΛΑΝΘΑΝΟΥΣΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ. Γιατί ό,τι υπάρχει, ΥΠΗΡΧΕ ΠΑΝΤΑ, όχι βέβαια ακριβώς όπως σήμερα, αλλά ΕΝ ΔΥΝΑΜΕΙ, ως σπέρμα που εξελίχθηκε και έγινε αυτό που σήμερα είναι.

Χρησιμοποιείς ένα νόμο της φυσικής για να στηρίξεις μια εικασία για κάτι που δεν είναι μελετημένο και πιθανότατα δεν αφορά το υλικό σύμπαν. Κανένας δεν λέει ότι η ζωή ακολουθεί αυτόν τον κανόνα. Η ζωή δεν έχει λανθάνουσα κατάσταση, ή ζεις ή δεν ζείς.
Η αρχή διατήρησης της ενέργειας δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την μελέτη καταστάσεων. Η εντροπία για παράδειγμα γιατί αυξάνεται στο σύμπαν? Κατάσταση δεν είναι?
Μην τα βάζεις όλα στο ίδιο τσουβάλι, άλλο η ζωή ως κατάσταση και άλλο η φυσική.

Είδαμε ότι η ΥΠΕΡΟΧΗ της ζωής απο το θάνατο βρίσκεται στο ΧΡΟΝΟ που αυτή εμπεριέχει. Ο χρόνος αυτός ΔΕΝ είναι ο αντικειμενικός χρόνος που μετράνε τα ρολόγια μας ( ή το ρολόι του υπολογιστή μου αυτή τη στιγμή)!. Αναφέρομαι στον ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ ΧΡΟΝΟ που γίνεται ΑΙΣΘΗΤΟΣ-ανεξάρτητα απο το Σύμπαν που μας περιβάλει-σαν αίσθημα ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ. Ο πρώτος είναι ΑΔΙΑΧΩΡΙΣΤΟΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΦΥΣΙΚΟ ΧΩΡΟ, ο δεύτερος είναι ΑΔΙΑΧΩΡΙΣΤΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΧΩΡΟ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ. Ο δεύτερος αυτός ΧΡΟΝΟΣ είναι αυτός που ΔΡΩΝΤΑΣ πάνω στη νεκρή λεγόμενη ύλη την κάνει ζωντανή, αποσπώμενος δε μετά την κάνει πάλι νεκρή.

Η ζωή δεν είναι χρόνος, πολύ απλά.

Θεώρησε το εξής: Βρίσκεσαι σε ένα δωμάτιο αεροστεγές. Είναι κάποιος και ελέγχει με ένα διακόπτη μία ποσότητα δηλητηριώδους αερίου. Μπορεί να το πατήσει, μπορεί και όχι. Στον χρόνοχώρο συνεπώς υπάρχουν και οι δύο καταστάσεις σου και ο νεκρός και ο ζωντανός Μίλτος. Χρονικά είναι δυνατόν η ίδια ποσότητα χρονοχώρου σε διαφορετική διάσταση να σημαίνει ζωή και σε άλλη θάνατο. Άρα μην μπλέκεις τον χρονοχώρο με την ζωή. Προφανώς αλλού είναι τα αίτια της ζωής.

Επίσης θεώρησε το ίδιο παράδειγμα σε κλειστό χώρο νοσοκομείου που είναι έτοιμο να σου παρέχει υποστήριξη αν πεθάνεις.
Σου αποφράσσω την αναπνευστική οδό για ένα τέταρτο ώστε να πεθάνεις. Μετά σου ξεκινώ τεχνητά την κυκλοφορία του αίματος και σου παρέχω οξυγόνο. Γιατί δεν επανέρχεσαι αφού "οι σπόροι της ζωής" βρίσκονται μέσα στην ύλη? Πολύ απλά γιατί η ζωή δεν έχει καμία άμεση σχέση με την ύλη.
Βιοχημικά ελάχιστα άλλαξαν μέσα στο σώμα σου σε 1 τέταρτο. Κανονικά θα έπρεπε να αναστηθείς. Η ζωή είναι μια μορφή τάξης-κατάστασης. Αν διακοπή αυτή η τάξη, τότε δεν μπορεί να επανέλθει (με όσα τώρα γνωρίζουμε). Όπως και στην ram του υπολογιστή σου μπορείς να έχεις αποθηκευμένα άπειρα πράγματα, όμως αν τον σβήσεις χάνεται η συνέχεια των δεδομένων και δεν μπορεί να επαναφερθεί. Η ζωή είναι σαν την πληροφορία, όταν χαθεί για τα καλά δεν μπορεί να επανέλθει.

Εγώ ορίζω την ζωή σαν μια κατάσταση τάξης που αντιτίθεται στην εντροπία. όταν καταρρέει η τάξη αυτή και επικρατεί εντροπία, τότε η τάξη δεν μπορεί να επανέλθει. Αν ένα πυρέξ σπάσει (αύξηση εντροπίας) μπορείς να το κολλήσεις και να είναι ίδιο με πρίν? όχι βέβαια!

ΥΓ Θα σε παρακαλούσα να γράφεις σε παραγράφους μήπως βγάλει και κανένας άλλος άκρη.

[Miltos01]

Αρχική Δημοσίευση από R-b-t3r

Η ζωή δεν είναι χρόνος, πολύ απλά. .

Φίλε R-b-t3r, σε ευχαριστώ για τα σχόλια και τον αντίλογο. Θα σταθώ στην παραπάνω παρατήρησή σου. Πουθενά δεν έγραψα ότι η ζωή είναι χρόνος! Άλλο πράγμα διατύπωσα: Ότι η ΖΩΗ εμπεριέχει ΚΑΙ το στοιχείο ΧΡΟΝΟΣ (το χρόνο με την έννοια που του προσέδωσα), πράγμα που την διαφοροποιεί απο την "νεκρή" ύλη. Αν μπορούσα να το γράψω αυτό με εξίσωση θα έγραφα κάτι τέτοιο:

ΖΩΗ=ΘΑΝΑΤΟΣ+ΧΡΟΝΟΣ και όχι ΖΩΗ=ΧΡΟΝΟΣ...

Με την ευκαιρία συνεχίζω και ολοκληρώνω τη σκέψη μου απο τα δυο προηγούμενα post.

Είχα τελειώσει το προηγούμενο post με τη φράση: "ότι ο αέρας χρόνος δεν μπορεί να φυσά επ 'άπειρο, οπότε τότε έχουμε το θάνατο", συνεχίζω απο τη φράση μου αυτή:

Εμείς οι άνθρωοποι δεν είμαστε παρά ορισμένα απο τα κύματα με τη σπειροειδή δομή που μας σχημάτισε ο αέρας-χρόνος απο την πρωταρχική "ύλη", το νερό, και στην οποία πάλι επιστρέφουμε.

Το Σύμπαν είναι ένα ΌΛΟΝ και μεις, ΦΑΙΝΟΜΕΝΙΚΑ μέρη αυτού του ΌΛΟΥ. Στη πραγματικότητα όμως είμαστε το ίδο το ΌΛΟ, ΓΙΑΤΙ ΜΙΑ ΣΤΑΓΟΝΑ ΤΟΥ ΩΚΕΑΝΟΥ ΔΕΝ ΔΙΑΦΕΡΕΙ ΣΕ ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΑΠΟ ΟΛΟ ΤΟ ΝΕΡΟ ΤΟΥ ΩΚΕΑΝΟΥ. Και όταν αυτή η σταγόνα πέσει μέσα στον ωκεανό, εισδύει και διασκορπίζεται σ' ολόκληρο. Υπ' την ιδιότητα μας αυτή του Όλου, έχουμε μέσα μας εν δυνάμει όλες τις "πληροφορίες" που περιέχει και το ΟΛΟ, όλες τις ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ που αυτό θα πραγματοποιήσει.

Είμαστε αδιαχώριστοι απο το ΟΛΟ, γιατί αν το Σύμπαν ήταν ωκεανός δεν θα μπορούσαμε να αποχωρίσουμε, καμιά σταγόνα του. ΑΠΟΧΩΡΙΖΩ σημαίνει ότι παίρων κάτι απο ένα σημείο και το πάω κάπου αλλού, ΑΛΛΟΥ ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΠΑΝ ΕΙΝΑΙ ΩΚΕΝΑΟΣ.

Αυτό που μας συνδέει με όλες τις άλλες υπάρξεις, δεν είναι η ΑΤΟΜΙΚΗ μας ύπαρξη αλλά η ΟΥΣΙΑ μας. Αυτή περιέχει όλες τις άλλες και κάθε μια απο τις άλλες υπάρξεις, έχει κοινό με τη δική μας ύπαρξη το μεγαλύτερο μέρος της δικής της ύπαρξης. Δια μέσου της ουσίας μας η ύπαρξή μας μαθαίνει για τις άλλες υπάρξεις.

Τώρα νομίζω ότι μπορούμε να απαντήσουμε στο αρχικό ερώτημα.

ΌΤΑΝ ΤΟ ΠΡΟΣΚΑΙΡΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΤΗς ΑΤΟΜΙΚΗΣ ΜΑΣ ΥΠΑΡΞΗΣ ΕΞΑΦΑΝΙΣΘΕΙ, ΤΟΤΕ ΔΕΝ ΜΕΝΕΙ ΠΑΡΑ Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΥΠΑΡΞΗ ΤΗΣ ΟΠΟΙΑΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΥΣΙΑ. Πριν και μετά απο την ατομική μας ζωή είμασταν και θα είμαστε η ίδια η παγκόσμια ύπαρξη.

Η διαπίστωση αυτή συνεπιφέρει και μια άλλη. Πίσω απο τις ΠΡΟΣΚΑΙΡΕΣ ΑΤΟΜΙΚΟΤΗΤΕΣ, πίσω απο τα φαινομενικά εγώ κάθε ύπαρξης-είτε χαλίκι είναι αυτή, είτε χόρτο, είτε άνθρωπος- βρίσκεται το "ΕΓΩ" της παγκόσμιας ύπαρξης (ο ΘΕΟΣ), στο οποιο όλοι συμμετέχουμε σαν αδιαχώριστα "τμήματα". Στο ΒΑΘΟΣ του καθενός μας υπάρχει μια ΣΥΝΤΑΥΤΙΣΗ με αυτό το "ΕΓΩ", το οποίο ΠΡΟΗΓΕΙΤΑΙ, συνοδεύει την ύπαρξή μας και τη ΔΙΑΔΕΧΕΤΑΙ.

Ο καθένας απο εμάς είναι ταυτόχρονα και ο άλλος, Ο ΑΛΛΟΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΔΙΠΛΑ ΤΟΥ, ο άλλος που είναι μακριά του, ο ΖΩΝΤΑΝΟΣ ΚΑΙ Ο ΝΕΚΡΟΣ, εκείνος που ΉΤΑΝ και εκείνος που ΘΑ ΕΙΝΑΙ, η πέτρα, το φυτό, το ζώο...

Το να αγαπάς τον πλησίον σου δεν διαφέρει τελικά απο το να αγαπάς ΤΟ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ!


Υ.Γ Εύχομαι οι παράγραφοι να είναι τώρα ευδιάκριτες!