Κάποιος χαμογελάει...

[agaliarep]

Για ένα καλύτερο site ή forum μάλλον forum, πολλά έγιναν τον τελευταίο καιρό και όπως ξαναείπα πρέπει όλοι να κοιτάξουμε τους λόγους.
Όλη αυτή η κατάσταση μου έδειξε ένα πράγμα, ότι η φύση έχει κάποιους κανόνες και στην ζωή υπάρχουν γεγονότα που δεν αποφεύγονται.
Όλα σαν μια αλυσιδωτή αντίδραση και όλα σαν ένα από τα παιχνίδια που έπαιζα μικρός, δεν ξέρω πόσοι από εσάς το πρόλαβαν γιατί με τα χρόνια έχασε την αίγλη του, το ντόμινο.
Η μπίλια ήταν η αφορμή και το τουβλάκι που έπεσε πάνω η μπίλια το πρώτο λάθος και το τουβλάκι έπεσε και έφερε έναν πανικό, ένα σωρό από λάθη που όταν τελικά έπεσαν όλα σχηματίστηκε ένα τεράστιο χαμόγελο.
Αναρωτιέμαι ποιανού…
Αλλά υπάρχει και γεωμετρία στην ιστορία κύκλοι που επαναλαμβάνονται σαν τα θέματα τα οποία χάνουν για λίγο το ενδιαφέρον τους και μετά ξανά από την αρχή. Έτσι και μένα γυρνάει το μυαλό μου στο παρελθόν, σε όλα όσα είχαν γίνει, ποιος χαμογέλαγε τότε άραγε;
Ο εκνευρισμός είναι διάχυτος τον τελευταίο καιρό σε όλο το .gr σε όλο τον χώρο υπάρχει μια έντονη μυρωδιά ότι η αδρεναλίνη είναι σε υψηλότατα σημεία.
Ένας χαμός στο μεταφυσικό και όπως είπε ο Solon θα δούμε εάν βγήκε ποιο δυνατό, αλλά αλήθεια κοιτώντας πιο καλά, ποιος χαμογελάει;
Κάτι μου έρχεται στο μυαλό και δεν εννοώ τον ακατονόμαστο με τα μανιτάρια…
Ποιο είναι άραγε το μήλο της Έριδος σε όλη αυτή την κατάσταση και ποιο το χρυσόμαλλο δέρας;

Είπα στον εαυτό μου να θυμηθεί για ποιο λόγο μπήκα στο μεταφυσικό. Σίγουρα δεν ήταν να μιλάω για τα μέλη, να κρίνω και κάνω τον ντέντεκτιβ συνωμοσιών. Και κάποιος μπορεί να με κατηγορήσει ότι δεν φοράω παντελόνια επειδή δεν κρατάω αυτά που λέω.

Αρχική Δημοσίευση από agaliarep

Επειδή ο εκνευρισμός μου τον τελευταίο καιρό είναι χαρακτηριστικός με όλα όσα συμβαίνουν, θα σιωπήσω για ένα διάστημα. Εξάλλου τον τελευταίο καιρό έχω καταλήξει περισσότερο να ασχολούμαι με κανονισμούς και μέλη παρά με την ουσία..

Πρέπει να επισημάνω ότι ο καθένας κρίνεται για ότι γράφει αλλά και όπως πολλοί επισήμαναν όλοι έχουν το δικαίωμα αλλαγής απόψεων.

Παρόλα αυτά η Κατίνα ξύπνησε μέσα μου… Και η Κατίνα που είναι μια πολύ φιλική μου γειτόνισσα, συνταξιούχος δασκάλα με αξιαγάπητο σκυλάκι ονόματι Κανέλλα, δεν θα άφηνε τίποτα να περάσει απαρατήρητο και ασχολίαστο. Ούτε το ντόμινο, ούτε την αντίδραση αλλά ούτε και ποιος θα χαιρόταν εξαιρετικά από όλα αυτά.
Μήπως οι σκύλοι;
Πρέπει να πληροφορήσω ότι τα πρόβατα μαθαίνουν καράτε και θα έρθει η ώρα της κρίσης με βία και αίμα θα σκάσει από ψηλά σαν γουρούνια στον άνεμο.

Ποιος θα χαιρόταν με όλα αυτά, αλλά και γενικά ποιος έχει να κερδίσει και ποιος να χάσει;
Ο χώρος της αναζήτησης είναι πολύ μεγάλος και πολύ προσωπικός και πολύ πολύπλοκος και με πολύ πίστη. Δεν νομίζω ότι κανείς πιστεύει ότι μπορεί η αναζήτηση να χτυπηθεί και αν το πιστεύει κάποιος πλανιέται οικτρά. Η αναζήτηση είναι ριζωμένη μέσα στον άνθρωπο είναι ένα με την ψυχή του όπως όλα άλλωστε. Είναι ένα γιατί αφορά την ψυχή του. Είναι μια αναζήτηση για ένα κομμάτι της ψυχής του που ξεχάστηκε και κρύφτηκε πίσω από τις λέξεις, όχι φίλες μου δεν κρύβεται ο Αλέξης αλλά ένα κομμάτι χαμένο. Και ο μόνος τρόπος για να βγάλεις την αναζήτηση μέσα από κάποιον είναι να του βγάλεις την ψυχή.
Οπότε εάν δεν είναι στόχος η αναζήτηση τι μπορεί να είναι;
Ένας αποπροσανατολισμός; Ένα χτύπημα σε άλλα συμφέροντα; Και καλά ποια είναι τα συμφέροντα στον χώρο της αναζήτησης;

Η Κατίνα ξύπνησε και θυμήθηκε ένα κομμάτι που είχε ξεχάσει. Ένα κομμάτι που δεν ήταν τίποτα άλλο παρά μια ανάμνηση από το παρελθόν της. Έβγαλε την πανοπλία της από την ντουλάπα και ακόνισε το σπαθί της. Τώρα πια είναι έτοιμη για τον πόλεμο, αλλά ποιος την καλεί;

Κάποιος στο βάθος μέσα στο σκοτάδι χαμογελάει. Δεν έχει σημασία εάν το σχέδιο πέτυχε ή απλά ήταν ένα δώρο της μοίρας. Πάντως έχει κάθε λόγω να χαμογελά. Σαν τον μεγάλο αδελφό στις αφίσες, μόνο που οι λόγοι είναι πιο απλοί και είναι αιώνιοι και καθορίζουν το παρόν, το παρελθόν και το μέλλον.
Ένας κύκλος που άλλοι κερδίζουν, άλλοι χάνουν και άλλοι (οι πιο πολλοί) δίνουν τις μάχες και τις ζωές τους για κάτι που ούτε καν φαντάζονται. Κάποιος χαμογελάει και δεν είμαι εγώ.

Και για να είμαι στο πνεύμα των ημερών και να το παίξω λίγο Lux Lux, (το όνομα είναι διπλό επίτηδες κάτι σαν την καρέτα καρέτα) όποιος κατάλαβε, κατάλαβε…
Κακαβιά όχι, κακαβιά όχι.

.