Πως δέχτηκαν οι Έλληνες φιλόσοφοι την έλευση του Χριστιανισμού

[Pholarchos]

Αρχική Δημοσίευση από γιώργοςπήττας

Πολύ-πολύ γρήγορα και κυριολεκτικά επιγραμματικά , για ένα τόσο μεγάλο θέμα...
...
Η «σύγκρουση» ή και κυρίως η υποτιθέμενη «συνέχεια» είναι γνωστό πως αποτελεί προϊόν της επιλεκτικής και εν πολλοίς αυθαίρετης σύνθεσης σπαραγμάτων από τους Αρχαίους , με τρόπο ώστε να υπηρετεί την ανάγκη –κυρίως πολιτειακή και δομική- της νέας θρησκείας. Άλλωστε με περισσό θράσος πλείστοι ιεράρχες της ορθοδοξίας έχουν γράψει πως «κράτησαν από την Αρχαία Ελληνική Φιλοσοφία ό,τι αυτοί βρήκαν ως υγιές και χρήσιμο , αποβάλλοντας ταυτόχρονα οτιδήποτε θα μπορούσε να μολύνει στο εξής το σώμα της εκκλησίας του Κυρίου»
Και μόνο αυτό το γεγονός αποτελεί εξ ορισμού μια προϋπόθεση συγκρουσιακού χαρακτήρα.
Ο Ηράκλειτος , ο Εμπεδοκλής , ο Διογένης , ο Δημόκριτος ο Αριστοτέλης , ο Πλάτωνας ο Αισχύλος (δεν τον τοποθετώ από λάθος τον Αισχύλο) μπορούν να ειδωθούν μόνο in context και σε σχέση με την εποχή που τους παρήγαγε τα στοχαστικά ερεθίσματα.
Είναι τεράστιο διανοητικό σφάλμα να ανιχνεύσουμε μια σύγκρουση ή μια σύνθεση , εκεί που δεν υπάρχει καν κοινός τόπος.

Η ανθρώπινη σκέψη βρίσκει πάντοτε κοινούς τόπους. Η Ελληνική σκέψη κάποτε συναντήθηκε και με άλλες και πήρε και αυτή εναλλακτικούς δρόμους και έδωσε και στις άλλες.
Φυσικά και υπήρχε κοινός τόπος και στο χρόνο και χώρο (με τους συνεχιστές του έργου των πιο πάνω) ποιος λέει ότι δεν υπήρχε; Και βέβαια τα φαινόμενα του γύρω κόσμου που μας κάνουν να κατεβάζουμε ιδέες είναι κοινά πάντοτε. Η ερμηνείες διαφέρουν αλλά στεγανά δεν υπάρχουν. Υπήρξε συνάντηση και κάθε συνάντηση ιδεών όπως και ανθρώπων φέρνει τριβές, συνθέσεις, συγκρούσεις και συγκριτισμούς. Άλλοτε υπάρχει διάθεση να υπάρξει συνεννόηση, άλλοτε δεν υπάρχει.