Ο μικρός Γιωργάκης

[Μιχάλης]

Ο νεαρός ιερέας μόλις είχε τελειώσει τη βάρδιά του στο ναό της Κοίμησης της Θεοτόκου. Ήταν ένας ναός της βυζαντινής περιόδου, φτιαγμένος από τα αρχαία μάρμαρα ενός ιερού της θεάς Αθηνάς που τα ερείπιά του βρίσκονται λίγα μέτρα πιο πέρα, κοντά στην έξοδο της πόλης προς το νότιο τμήμα της Πελοποννήσου. Μπορεί, μάλιστα να δει κανείς ακόμα τις αρχαίες επιγραφές να στέκονται δίπλα από τα βυζαντινά – χριστιανικά σύμβολα και λόγω της αρχαιότητάς του, η εφορεία βυζαντινών αρχαιοτήτων ποτέ δεν επέτρεψε την ανακαίνισή του.
Ο ιερέας προσκύνησε την αγία τράπεζα, δίπλωσε το πετραχείλι του μέσα σε μια δερμάτινη τσάντα και ετοιμάστηκε να φύγει, όταν βγαίνοντας από την Ωραία Πύλη, είδε ένα γέροντα να στέκεται μπροστά σε μια εικόνα του Αρχαγγέλου Μιχαήλ. Ο γέροντας πρέπει να ήταν πολύ ψηλός στα νιάτα του, αφού ακόμα και τώρα φαινόταν επιβλητικός με το ύψος του, τα κατάλευκα μαλλιά και το λευκό μούσι του, που στο δεξί μάγουλο οι τρίχες ήταν αραιές, γύρω από ένα κυκλικό σημάδι, προφανώς κάποιας παλιότερης εγχείρησης ή ενός τραύματος. Ήταν ντυμένος με ένα κουστούμι σαν αυτό που συνηθίζουν να φορούν οι ηλικιωμένοι αλλά φαινόταν πολύ ακριβότερο και γενικά το παράστημά του έδειχνε έναν άνθρωπο που κάποτε είχε υπάρξει σπουδαίος και τώρα στεκόταν μπροστά στην εικόνα με δάκρυα στα μάτια του και οι αναστεναγμοί του δυνάμωναν χάρη στην υπέροχη ακουστική του ναού.
Ο νεαρός ιερέας τον πλησίασε γεμάτος περιέργεια και καλοσύνη. « Φτιαγμένη από τον Αντώνιο Σκορδίλη στα 1753» είπε κοιτάζοντας την εικόνα. Ο Αρχάγγελος, πατώντας πάνω σε ένα σύννεφο και ντυμένος με στρατιωτική στολή, κρατούσε ξίφος στο δεξί του χέρι ενώ στο αριστερό το ζυγό της δικαιοσύνης. «Δεν θα μπορούσε να έχει αποδοθεί περισσότερο ζωντανά και με πιο επιβλητικό τρόπο ένας πανίσχυρος στρατηγός των αγγέλων», συνέχισε ο ιερέας και ο γέροντας γύρισε και τον κοίταξε με μια διαπεραστική ματιά στα γαλάζια του μάτια.
« Είστε νέος εδώ» τον ρώτησε και ο ιερέας που προς στιγμήν τα έχασε με τη δύναμη της φωνής του κούνησε το κεφάλι καταφατικά και ο γέροντας κατάλαβε. ¨
«Για αυτό σας βλέπω και με βλέπετε πρώτη φορά», είπε κουρασμένα και κάθισε σε ένα στασίδι. Ο ιερέας κάθισε δίπλα του και ακούμπησε το χέρι στο γόνατο του γέροντα. « Μπορεί να είμαι νέος αλλά είμαι μαθημένος στον πόνο, μιλώντας με τόσο κόσμο που έχει ανάγκη κάθε φορά. Και αν ένας κύριος όπως εσείς, που θα μπορούσατε να είστε παπούς μου δεν το θεωρεί προσβλητικό, μπορώ να σας εξομολογήσω, γιατί διακρίνω μέσα σας έναν πόνο μεγάλο και μια απογοήτευση. Αφήστε με να σας βοηθήσω» είπε με ειλικρινές ενδιαφέρον και ο γέροντας τον κοίταξε παράξενα.
« Παιδί μου, εδώ και μισό αιώνα περίπου έρχομαι εδώ μέσα κάθε μέρα, λίγο πριν κλείσει η εκκλησία, την ώρα που δεν έχει κόσμο και στέκομαι μπροστά σε αυτή την εικόνα. Δεν έχω λειτουργηθεί ή συμμετάσχει στα μυστήριά σας από τότε που ήμουν μικρό παιδί, γιατί δεν έχω θρήσκευμα. Δεν είμαι άθεος αλλά δεν πιστεύω κάπου συγκεκριμένα και, ναι, έχω μέσα μου έναν τεράστιο πόνο, αλλά εάν ο ίδιος ο αρχάγγελος που τιμάτε δεν μπορεί να μου τον πάρει, τι σε κάνει να νομίζεις πως μπορείς εσυ» ρώτησε.
« Αφού, όπως λέτε, δεν πιστεύετε τι σας κάνει να έρχεστε εδώ, στην εικόνα του αγγέλου και να κλαίτε. Γιατί, υποθέτω πως κάθε μέρα κλαίτε, όπως και σήμερα.»
« Κλαίω για πολλά πράγματα που αν τα μάθει ο κόσμος θα πάψει να κοιμάται ήσυχος μέσα στην αμφίβολη ασφάλεια του σπιτιού του. Κλαίω, γιατί για πολλά χρόνια αγνοούσα την αλήθεια και γιατί την κρίσιμη στιγμή και ενώ θα μπορούσα να σώσω τον κόσμο από ένα μεγάλο κακό, παραδομένος στην αγάπη μου δεν το έκανα και τώρα έχει απλωθεί μια σκιά σε όλο τον κόσμο, που δυστυχώς κανείς δεν τη βλέπει. Το χτύπημά της όμως, αν και αόρατο, θα το νιώσουν πολλοί».
Ο ιερέας άρχισε να πιστεύει πως ο γέροντας γινόταν υπερβολικός αλλά προσπάθησε χωρίς αποτέλεσμα να κρύψει τη σκέψη του.
« Δείτε τον Αρχάγγελο», είπε καθώς σηκωνόταν από το κάθισμα, « δείτε τις λεπτομέρειες που ποτέ ίσως δεν θα είχατε προσέξει, δείτε πως κάτω από τα πόδια του, υπάρχουν μεγάλες κόκκινες κηλίδες, που θα μου πείτε ότι είναι αποτέλεσμα φθοράς του χρόνου. Όμως όχι, εσκεμμένα ο Σκορδίλης τις έβαλε εκεί, για να κρύψει μια ιστορία που φαίνεται πως και ο ίδιος με κάποιον τρόπο γνώριζε πολύ καλά. Το ξίφος του Αρχαγγέλου στρέφεται προς τα κάτω, δηλαδή προς τις κηλίδες, ενώ ο ζυγός στέκεται πολύ πιο ψηλά, στο αριστερό μέρος της εικόνας, εκεί που βρίσκονται οι περισσότερες κόκκινες κηλίδες και στέκεται ψηλά, από πάνω τους και αυτό δείχνει πως τις κρίνει, τις καταδικάζει. Ο μανδύας, πάλι, που φοράει ο Αρχάγγελος είναι ωχρός αλλά αυτό δεν ήταν το αρχικό του χρώμα. Ήταν λευκός και αυτό αποτελεί έναν άλλο συμβολισμό.»
Ο νεαρός ιερέας σηκώθηκε όρθιος, μη μπορώντας να αποφασίσει εάν απέναντί του είχε έναν άνθρωπο με ακέραια λογική ή με έναν εκφυλισμένο λόγω ηλικίας εγκέφαλο και άνοιξε το στόμα του να μιλήσει, όμως ο γέροντας του έκανε νόημα να σωπάσει.
« Με λένε Αλέξανδρο και ήμουν γιατρός» είπε ο ηλικιωμένος κύριος. « Η ιατρική ήταν ο δικός μου θεός και η λογική ο προφήτης του θεού μου, όμως ήταν ένα μικρό αγόρι, ο ανηψιός μου ο Γιωργάκης, που μου κλόνισε κάθε πίστη και κάθε πεποίθηση. Αν σας διηγηθώ την ιστορία του, πάτερ, ποτέ πια δεν θα μπορέσετε να δείτε τον κόσμο με τα ίδια μάτια και κινδυνεύω να θεωρηθώ από εσάς φρενοβλαβής, αν και αυτό το τελευταίο ελάχιστα με ενδιαφέρει. Αν, λοιπόν, είστε έτοιμος να πάρετε αυτό το ρίσκο, τότε φορέστε το πετραχείλι σας και ανοίξτε την ψυχή σας. Γιατί αυτά που θα σας διηγηθώ είναι πολύ διαφορετικότερα από τη συμβατική λογική» είπε και ο νεαρός ιερέας φόρεσε το πετραχείλι του ανυπόμονα.