Το forum του μεταφυσικού  

Επιστροφή   Το forum του μεταφυσικού > Συζητήσεις > Αρχαία Ελλάδα – Ιστορία –Πολιτισμός

Απάντηση στο θέμα
 
Εργαλεία Θεμάτων Τρόποι εμφάνισης
  #121  
Παλιά 29-07-07, 00:31
dacourt Ο χρήστης dacourt δεν είναι συνδεδεμένος
Junior Member
 
Εγγραφή: 28-07-2007
Περιοχή: Athens-Cyprus
Μηνύματα: 12
Thumbs down

H αποψη μου για το βιβλιο της Ιστοριας ειναι η χειροτερη .
Τα παιδια οχι μονο δεν μαθαινουν αλλα σταματουν να μαθαινουν απο αυτο το βιβλιο.Αποσυρση και για καποια χρονια επαναφορα του παλαιου μεχρι να φτιαχτει ενα νεο βιβλιο σωστο και με την ιστορια ετσι οπως εγινε και οχι ετσι οπως θελουν μερικοι να τη παρουσιασουν.

Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη dacourt : 29-07-07 στις 00:31
Απάντηση με παράθεση
  #122  
Παλιά 02-08-07, 08:10
Το avatar του χρήστη ipatia
ipatia Ο χρήστης ipatia δεν είναι συνδεδεμένος
Member
 
Εγγραφή: 25-05-2007
Περιοχή: Κέρκυρα
Μηνύματα: 85
Προεπιλογή

Καλημέρα σε όλους.

Όσον αφορα το βιβλίο της ΣΤ' Δημοτικού σας παραθέτω ένα άρθρο το οποίο βρήκα στην ιστοσελίδα filosofia.gr το έχει γράψει ο κ. Κυριάκος Σ. Κατσιμάνης προς την υπουργό Εθνικής παιδείας και Θρησκευμάτων Μαριέτα Γιαννάκου, κοινοποιώντας το παράλληλα στον υφυπουργό.

Προσωπικά θα συμφωνήσω με τον Σόλων στο σημείο:

.....Πάντως, για να κλείσω το θέμα αυτό, προσωπικά θα ήμουν πλήρως ικανοποιημένος αν στο πανεπιστήμιο διδασκόταν και οι δύο πλευρές της ιστορίας, δηλαδή οι φοιτητές να έρχονταν σε επαφή και με τις ελληνικές κτηνωδίες σε όλη τους την έκταση ώστε να έχουν μία πιο σφαιρική αντίληψη του παρελθόντος.....

Συμφωνώ με τα παραπάνω γιατί θεωρώ ότι στην ηλικία 12 ετών τα παιδιά δεν πρέπει να διδάσκονται θηριωδίες. Έχουν όλο τον καιρό μπροστά τους να μάθουν ιστορία από την "καλή" και από την "ανάποδη". Έχουν όλο τον καιρό μπροστά τους να ψαχτούν και να διαβάσουν. Μην μου πείτε ότι όλα όσα προσωπικά γνωρίζεται, ο καθένας ξεχωριστά, τα μάθατε στην ΣΤ' Δημοτικού.

Για την καταλληλότητα ή όχι του βιβλίου θεωρώ τις απόψεις του κ. Κατσιμάνη πιο αντικειμενικές μιας και είναι διδάκτωρ φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και γνωρίζει καλύτερα το αντικείμενο, έχοντας προφανώς διαβάσει όλο το βιβλίο αφού αναφέρεται σε συγκεκριμένες σελίδες αυτού.

Και πάλι τα συμπεράσματα δικά σας.

-------------

ΚΥΡΙΑΚΟΣ Σ. ΚΑΤΣΙΜΑΝΗΣ
Κρατικός Διδάκτωρ Φιλοσοφίας της Σορβόννης Επίκ.. Καθηγητής Φιλοσοφίας του Παν/μίου Αθηνών Επ. Σύμβουλος / τ. Αντιπρόεδρος του Π.Ι.
Θράκης 12, 171.21 Νέα Σμύρνη
Athens-GREECE
___________________________

Αθήνα, 10 Μαΐου 2007

Προς
Την Αξιότιμη Υπουργό Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων Κυρία Μαριέττα Γιαννάκου

ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΗ: 1. Αξιότιμο Υφυπουργό Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων κ. Γεώργιο Καλό.
2. Πρόεδρο και Μέλη του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου.
3. Μέλη Δ.Ε.Π των Α.Ε.Ι.

ΘΕΜΑ: Βιβλίο Ιστορίας της Στ΄ τάξης του Δημοτικού Σχολείου

Κυρία Υπουργέ,
Με την ιδιότητα του επίτιμου Συμβούλου και τέως Αντιπροέδρου του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου, ο οποίος έχει κατά περιόδους συμμετάσχει και στις εργασίες του Τμήματος Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης του συμβουλευτικού και επιστημονικού αυτού οργάνου του ΥΠ.Ε.Π.Θ., καθώς και με την ιδιότητα του πανεπιστημιακού διδασκάλου, έχω την τιμή να θέσω υπόψη σας ορισμένες παρατηρήσεις μου σχετικά με το βιβλίο Ιστορίας της Στ΄ τάξης του Δημοτικού Σχολείου, με την ελπίδα ότι θα μπορούσαν να αποτελέσουν χρήσιμη κα-τάθεση στο διεξαγόμενο διάλογο επί του θέματος.

Οι παρατηρήσεις μου αυτές έχουν επιλεκτικό και ενδεικτικό χαρακτήρα, είναι ωστόσο αρκετές κατά τη γνώμη μου, ώστε: α) Να καταδείξουν τις αναμφισβήτητες αδυναμίες του βιβλίου, καθώς και την ακαταλληλότητά του για το σκοπό για τον οποίο έχει γραφτεί. Και β) Να συμβάλουν στο να οδηγηθείτε σε σωστές αποφάσεις σχετικά με την τύχη του.
Ανεξάρτητα, πάντως, από τη σαφώς αρνητική συνολική θέση μου για το βιβλίο και την αυστηρή κριτική μου για τους συγγραφείς του, σέβομαι το μόχθο και τις γνώσεις των τελευταίων, εκτιμώ τον πλούτο του συνοδευτικού υλικού που έχουν συγκεντρώσει και αναγνωρίζω τη συνέπεια με την οποία προωθούν τον τρόπο της ιστορικής γραφής τους, έστω και αν αυτή δε με βρίσκει καθόλου σύμφωνο.

1. ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΚΑΙ Η ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΠΟΥ ΔΙΕΠΟΥΝ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ

Α΄ Μια σύγχυση «εκ του πονηρού»

Πραγματικά, αν υπάρχει κάτι που κατά κύριο λόγο ενοχλεί στο βιβλίο, αυτό είναι ο τρόπος με τον οποίο έχει γραφτεί και, ταυτόχρονα, ο τρόπος με τον οποίο ΔΕΝ έχει γραφτεί. Πρέπει να έχουμε πάντοτε υπόψη μας ότι το επίμαχο εγχειρίδιο προορίζεται για ενδεκάχρονους μαθητές, στους οποίους το συναίσθημα, η φαντασία και το βιωματικό στοιχείο προεξάρχουν Από τις σελίδες, λοιπόν, του βιβλίου αυτού --ακόμη και από τις πιο «ηρωικές»-- λείπει η έξαρση, η φλόγα, η πνοή. Από τη μελέτη του, δεν αναρριπίζεται το πατριωτικό φρόνημα των παιδιών και δεν ενισχύεται η εθνική συνείδησή τους, κάτι άλλωστε που αντιβαίνει και σε ρητή συνταγματική επιταγή. Αν, τώρα, στο άκουσμα και μόνο των εκφράσεων αυτών κάποιες αγνές μεταμοντέρνες ψυχές, κατεχόμενες από τον οίστρο της «πολιτικής ορθότητας», διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους με ιερή αγανάκτηση, καλό θα ήταν να τους υπενθυμίσει κανείς μια κοινότοπη και αυτονόητη αλήθεια, ότι δηλαδή στο πατριωτικό φρόνημα και στην εθνική συνείδηση οφείλεται σε μεγάλο βαθμό η ιστορική επιβίωση του ελληνισμού και ότι με αυτά, ακριβώς, τα εφόδια υπάρχει ελπίδα να ανταποκριθούμε θετικά και αποτελεσματικά στις προκλήσεις του μέλλοντος, χωρίς όμως να χάσουμε ως λαός την ιδιοπροσωπία μας ή να εξαλειφθούμε από το γεωγραφικό χάρτη ως κρατική οντότητα.

Βέβαια, οι εκτός συγγραφικής ομάδας θιασώτες του συγκεκριμένου βιβλίου, που ο αριθμός τους είναι αντιστρόφως ανάλογος προς τον υπερβάλλοντα ζήλο τους, έχουν πρόχειρη την ένσταση ότι, χάρη σε αυτό, περιορίζεται τάχα ο κίνδυνος του εθνικισμού, που είναι κατά τη γνώμη τους μέγα κακό και πρώτο. Αλλά την ένσταση αυτή πρέπει να την αντιπαρέλθει κανείς χωρίς πολλή συζήτηση για τον απλούστατο λόγο ότι θεμελιώνεται στη σύγχυση μεταξύ εθνικισμού και εθνικής συνείδησης, που είναι πράγματα διαφορετικά. Σε ό,τι αφορά τουλάχιστον την Ελλάδα, ο εθνικισμός είναι ουσιαστικώς ανύπαρκτος, αφού ακόμη και οι πέτρες γνωρίζουν πως η χώρα μας:
α) Έχει εδώ και πολλές δεκαετίες μετουσιώσει τη «Μεγάλη Ιδέα» σε όραμα για ανάπτυξη και πρόοδο.
β) Δεν καλλιεργεί αλυτρωτισμούς και δεν έχει επεκτατικές βλέψεις σε βάρος τρίτων.
γ) Αποτελεί ένα υποδειγματικά συνεργάσιμο μέλος (κάποτε ίσως περισσότερο από όσο θα έπρεπε στο πλαίσιο των διεθνών οργανισμών και των υπερεθνικών σχηματισμών, στους οποίους έχει ενταχτεί.
δ) Υιοθετεί σαφώς αμυντική στάση απέναντι σε όλους όσοι συστηματικά την προκαλούν και δεν είναι λίγοι. Από το άλλο μέρος, η εθνική συνείδηση όχι μόνο είναι, αλλά και πρέπει να παραμείνει κάτι το υπαρκτό, έστω και αν ορισμένοι, δυστυχώς, ενοχλούνται από αυτήν για λόγους τους οποίους γνωρίζουν μόνο οι ίδιοι.

Επομένως, η σύγχυση μεταξύ εθνικισμού και εθνικής συνείδησης είναι ιστορικώς αθεμελίωτη και μετέωρη και, αν δεν απορρέει από ιδεολογική προκατάληψη ή πολιτική αμβλυωπία, τότε γίνεται προφανώς «εκ του πονηρού». Ταυτόχρονα, η σύγχυση αυτή θα μπορούσε να χαρακτηριστεί τηλεκατευθυνόμενη, γιατί ουσιαστικά ευθυγραμμίζεται με τις παρεκβατικές μορφές της πα-γκοσμιοποίησης αλλά και τις νεοταξικές σκοποθεσίες και μεθοδεύσεις, για τις οποίες αποδεικνύεται στην κυριολεξία «μάννα εξ ουρανού». Είναι στ'αλήθεια χαρακτηριστικό του γενικευμένου, σήμερα, παραλογισμού το ότι τις πολυτιμότερες υπηρεσίες στην παγκοσμιοποίηση και τη Nέα Tάξη τις προσφέρουν, ακριβώς, ορισμένοι από αυτούς, οι οποίοι, ενώ συστηματικά δαιμονοποιούν και ξορκίζουν και τη μια και την άλλη στο επίπεδο της καθημερινής ρητορείας, ουσιαστικά έχουν εγκολπωθεί (συνειδητά ή ασύνειδα) πολλά από τα βασικά ιδεολογήματα και των δύο, τα οποία μάλιστα υπερασπίζονται με συνέπεια και πάθος....
Ας επανέλθουμε, όμως, στο προκείμενο. Η αναφορά σε πράξεις, σε γεγονότα, σε καταστάσεις κτλ. είναι στο βιβλίο συχνή και κάποτε πλεονάζει, κατά κανόνα όμως, όπως θα δείξουμε στη συνέχεια, παίρνει τη μορφή ενός κυκεώνα ετερόκλιτων πληροφοριών, στο εσωτερικό των οποίων η ουσία διαχέεται και εξαφανίζεται, ενώ ο αναγνώστης-μαθητής μπερδεύεται, περιέρχεται σε σύγχυση και αποπροσανατολίζεται. Από το άλλο μέρος, κάθε φορά που παραλαμβάνει τη σκυτάλη ο συνεχής και συγκροτημένος, υποτίθεται, ιστορικός λόγος, η αναφορά στο παρελθόν συντελείται πολύ συχνά μέσα από μια ελλειπτική, υποτονική και άνευρη αφήγηση, που είτε αποσιωπά πολλά και σημαντικά γεγονότα είτε απλώς παρακάμπτει τα εξιστορούμενα, με την έννοια ότι τα πραγματεύεται εξ αποστάσεως και επί τροχάδην χωρίς να τα επισημαίνει, χωρίς να τα φωτίζει, χωρίς να τα προβάλλει και χωρίς να τα αναδεικνύει. Δοκιμάζει κανείς τον πειρασμό να πιστέψει ότι στο όνομα της μετριοπάθειας, της αντικειμενικότητας και της αμεροληψίας έχει περάσει η γραμμή για μια «light» προσέγγιση της ιστορικής ύλης, δηλαδή για μια χαμηλών τόνων και «ανώδυνη» εξιστόρηση, ώστε να τηρηθούν ίσες αποστάσεις, να μη διαταραχτούν κάποιες ισορροπίες, να μη θιγούν κάποια κακώς κείμενα και, κυρίως, να μην ενοχληθούν ορισμένοι (ΠΟΙΟΙ άραγε.
__________________
«...Η εμφάνιση του πρωινού ήλιου που καθρεπτίζεται μέσα σε μια δροσοσταλίδα δεν είναι μικρότερη από τον ίδιο τον ήλιο. Η ανταύγεια της ζωής μέσα στην ψυχή σας δεν είναι τίποτα λιγότερο από την ίδια την ζωή ..»

«Όλοι ζούμε στους υπονόμους, απλά μερικοί από εμάς κοιτάνε τα αστέρια»
Απάντηση με παράθεση
  #123  
Παλιά 02-08-07, 08:11
Το avatar του χρήστη ipatia
ipatia Ο χρήστης ipatia δεν είναι συνδεδεμένος
Member
 
Εγγραφή: 25-05-2007
Περιοχή: Κέρκυρα
Μηνύματα: 85
Προεπιλογή

Β΄ Από την υποβάθμιση και την αποσιώπηση γεγονότων στην παραχάραξη της ιστορικής αλήθειας

Θα χρειάζονταν πολλές σελίδες για να παρουσιαστούν τα ατοπήματα του βιβλίου και η υφέρπουσα «υποσκαπτική» σημειολογία του. Ωστόσο, αν οι επισημάνσεις αυτές κρίνονται υπερβολικές και άδικες, δεν έχει κανείς παρά να θυμηθεί εντελώς πρόχειρα ότι ο Απελευθερωτικός Αγώνας του 1821 περιλαμ-βάνει, μεταξύ πολλών άλλων, δυο γεγονότα, με τα οποία έχουν ως σήμερα γαλουχηθεί γενεές ολόκληρες αποφοίτων του Δημοτικού Σχολείου. Το πρώτο είναι η αγέρωχη αδιαλλαξία, με την οποία ο Αθανάσιος Διάκος απέρριψε την τουρκική απαίτηση να αλλαξοπιστήσει και ο μαρτυρικός θάνατός του που επακολούθησε. Και το δεύτερο είναι η πρακτικώς «μάταιη» αλλά ηρωική θυσία του Παπαφλέσσα και των συντρόφων του στο Μανιάκι, οι οποίοι ως νέοι Θερμοπυλομάχοι έπεσαν εκπληρώνοντας το πατριωτικό τους χρέος, μολονότι γνώριζαν πολύ καλά πως ο Ιμπραήμ και οι ορδές του «επιτέλους θα διαβούνε». (Για το Μεσολόγγι θα μιλήσουμε παρακάτω). Αυτά, λοιπόν, τα δύο κορυφαία ονόματα του μαρτυρολογίου του ΄21 φαίνεται ότι αφήνουν εντελώς ασυγκίνητους τους συγγραφείς του σχολικού εγχειριδίου. Το συγκλονιστικό επεισόδιο στο Μανιάκι αποσιωπάται ολοκληρωτικά, ενώ η αναφορά στον Αθανάσιο Διάκο ελαχιστοποιείται σε τέτοιο βαθμό, ώστε να περιοριστεί σε ένα υποσελίδιο εικονίδιο με τη δυσδιάκριτη λακωνική λεζάντα: «Α. Διάκος μάχη στην Αλαμάνα 1821» -- και πολύ του πέφτει! (σελ. 50#729 βλ. και σελ 44).

Ας έρθουμε τώρα σε ένα δεύτερο χαρακτηριστικό παράδειγμα, στο Αλβανικό Έπος, στην εξιστόρηση του οποίου το εγχειρίδιο αφιερώνει μόλις τρεις γραμμές! Από αυτές μαθαίνουμε ότι, μετά την αρνητική απάντηση στο τελεσίγραφο του Μουσολίνι, «Οι Έλληνες, το 1940-41, απομακρύνουν τα ιταλικά στρατεύματα από τα ελληνοαλβανικά σύνορα σημειώνοντας σημαντικές νίκες» (σελ. 109). Τίποτα από αυτά δεν είναι ανακριβές, αλλά και τίποτα δε θα έδινε στους μικρούς μαθητές απάντηση στην ακόλουθη απορία τους: «Προς τι ο ετήσιος εθνικός εορτασμός της 28ης Οκτωβρίου και οι υψηλοί τόνοι από τους οποίους συνήθως συνοδεύεται; Για μια απλή "απομάκρυνση". Δεν υπάρχει ούτε λέξη για το ιστορικό «ΟΧΙ» ως σύμβολο της ελληνικής αποφασιστικότητας και αυτοθυσίας, ούτε λέξη για την εκπληκτική ομοψυχία, με την οποία ένας ολόκληρος λαός έσπευσε τραγουδώντας στα πεδία των μαχών για να υπερασπιστεί την τιμή και την εδαφική ακεραιότητα της πατρίδας του, ούτε λέξη για τη συμβολή του ελληνικού αγώνα στη συμμαχική νίκη, ούτε λέξη για τα διθυ-ραμβικά σχόλια επιφανών ξένων σχετικά με τον ηρωισμό των Ελλήνων στρατιωτών. Και οι μάλλον άστοχες επιλογές μιας ολόκληρης συνοδευτικής σελίδας («μαθητεία στην ιστορία», 110) όχι μόνο δεν αναπληρώνουν τα κενά, αλλά και αφήνουν αναπάντητα τα ερωτήματα γύρω από την ακριβή σημασία και τις συνθήκες πραγματοποίησης εκείνης της άχρωμης, άτονης και ανούσιας «απομάκρυνσης» των ιταλικών στρατευμάτων.

Με αυτά τα δεδομένα, ο τρόπος εξιστόρησης των δραματικών γεγονότων της Σμύρνης (1922), ο οποίος έχει προκαλέσει τη γενική κατακραυγή, εντάσσεται απλώς στην ευρύτερη λογική του βιβλίου. Αν οι συγγραφείς του «λησμόνησαν» να κάνουν λόγο για τη σφαγή του ελληνικού στοιχείου της Ιωνίας και υποβάθμισαν την εθνική τραγωδία στο επίπεδο ενός απλού «συνωστισμού» χιλιάδων Ελλήνων στο λιμάνι της πόλης με σκοπό την επιβίβαση στα πλοία και τη φυγή στην Ελλάδα (σελ. 100), το λάθος τους δεν είναι καθόλου τυχαίο. Όπως δεν είναι τυχαίο ούτε το παράθεμα 5.33 της σελ. 101, με το οποίο ουσιαστικά εξωραΐζεται και δικαιώνεται ο μοιραίος άνθρωπος για το μικρασιατικό ελληνισμό Κεμάλ, ούτε το περιεχόμενο της σελ.102 με μαρτυρία και εικόνες από την καθημερινή ζωή και τις ειρηνικές δραστηριότητες των Ελλήνων της Μικράς Ασίας: κάπου ανάμεσα στο ειδυλλιακό αυτό περιεχόμενο και στο «συνωστισμό» της προκυμαίας «φιμώνεται» τεχνηέντως και πηγαίνει περίπατο ο πόνος και ο σπαραγμός για τις χαμένες πατρίδες. Η αιτία της αποσιώπησης κάποιων δραματικών περιστατικών, που ισοδυναμεί με παραχάραξη της ιστορικής αλήθειας και οδηγεί στο ψυχικό «ξαρμάτωμα» των αυριανών Ελλήνων πολιτών, απορρέει ευθέως από το γενικότερο πνεύμα με το οποίο έχει γραφτεί το βιβλίο και από τη νεόκοπη αντίληψη που αυτό προωθεί σχετικά με τον τρόπο προσέγγισης της ελληνικής ιστορίας. Και, ακόμη περισσότερο, απορρέει από το ότι η συγκεκριμένη συγγραφική ομάδα συνειδητά και εμπρόθετα επέλεξε την ιστορική ύλη όπως την επέλεξε και την παρουσίασε όπως την παρουσίασε.
Αλλά η διαπαιδαγώγηση των Ελλήνων μαθητών είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να ανατεθεί εν λευκώ στις εμπνεύσεις, στους αυτοσχεδιασμούς και, κάποτε, στις ιδεολογικές αγκυλώσεις ορισμένων εκπροσώπων της σχολικής ιστοριογραφίας, που δίνουν συχνά την εντύπωση ότι αρέσκονται στο ρόλο των μαθητευόμενων μάγων. Δικαιούται, λοιπόν, να θέσει κανείς σχετικά με τους συγγραφείς του βιβλίου Ιστορίας της Στ΄ Δημοτικού τα ακόλουθα ερωτήματα: α) Από πού και για ΠΟΙΟ ΣΚΟΠΟ άντλησαν το δικαίωμα να επιλέξουν έναν τρόπο γραφής που αποδυναμώνει την ιστορική μνήμη και συρρικνώνει την ελληνική συνείδηση των νεαρών μαθητών; Και β) Τι είδους ασυλία είναι αυτή που απολαμβάνουν, ώστε το βιβλίο τους, παρά τον ευρύτερο σάλο που έχει προκαλέσει, να παραμένει ακόμη στη θέση του;
__________________
«...Η εμφάνιση του πρωινού ήλιου που καθρεπτίζεται μέσα σε μια δροσοσταλίδα δεν είναι μικρότερη από τον ίδιο τον ήλιο. Η ανταύγεια της ζωής μέσα στην ψυχή σας δεν είναι τίποτα λιγότερο από την ίδια την ζωή ..»

«Όλοι ζούμε στους υπονόμους, απλά μερικοί από εμάς κοιτάνε τα αστέρια»
Απάντηση με παράθεση
  #124  
Παλιά 02-08-07, 08:12
Το avatar του χρήστη ipatia
ipatia Ο χρήστης ipatia δεν είναι συνδεδεμένος
Member
 
Εγγραφή: 25-05-2007
Περιοχή: Κέρκυρα
Μηνύματα: 85
Προεπιλογή

2. ΑΣΤΟΧΕΣ ΜΕΘΟΔΟΛΟΓΙΚΕΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ
Το πνεύμα και η αντίληψη που υπαινιχθήκαμε παραπάνω προωθούνται από ένα ακόμη βασικό μειονέκτημα του βιβλίου: τις άστοχες μεθοδολογικές επιλογές που το χαρακτηρίζουν, οι οποίες το καθιστούν ταυτόχρονα διδακτικώς απρόσφορο.

Α΄ Ιστορική αφήγηση ελλειπτική και συχνά διακοπτόμενη

Πρώτα πρώτα, η οργάνωση της ύλης δε γίνεται πάντοτε κατά τρόπο ορθολογικό, με αποτέλεσμα να διακόπτεται κατά τη διαδοχή των κεφαλαίων η συνέχεια της ιστορικής αφήγησης ή να παρατηρούνται πρωθύστερα. Σε αυτό συντελεί και η θεματική «υπερσυστηματοποίηση» των κεφαλαίων, με αποτέλεσμα ο αναγνώστης του βιβλίου να υποχρεώνεται επανειλημμένως σε κίνηση «μπρος-πίσω» στον ιστορικό χρόνο. Χαρακτηριστικά παραδείγματα:

α) Μετά την έκθεση των πολεμικών επιχειρήσεων κατά τα έτη 1825-1827 (σσ. 46-47), το νήμα της αφήγησης διακόπτεται και πρέπει να μεταφερθεί κανείς στη σελίδα 56 για να πληροφορηθεί ποια ήταν η έκβαση του Αγώνα.

β) Αμέσως μετά τη σελ. 57 παρεμβάλλεται το κεφάλαιο «Συνθήκες ζωής κατά τη διάρκεια του Αγώνα» (σσ. 58-59), με αποτέλεσμα η «Έκβαση του Αγώνα» (σσ. 56-57) να αποσυνδεθεί από τη «Διακυβέρνηση Καποδίστρια» (σσ. 60-61).

γ) Στη συνέχεια, η αφήγηση διακόπτεται και πάλι λόγω της παρεμβολής του κεφαλαίου «Η εκπαίδευση» (σσ. 62-63), για να ακολουθήσει η έκθεση των τελικών ρυθμίσεων του ελληνικού ζητήματος (σσ. 64-65).

Πρέπει με την ευκαιρία να σημειωθεί πως είναι εξαιρετικώς αμφίβολο αν ο μαθητής θα αποφύγει τελικά τη σύγχυση σχετικά με το Πρωτόκολλο του Λονδίνου (1830), για το οποίο γίνεται λόγος δυο φορές: την πρώτη, στη σελ. 56, στο κεφάλαιο «Η Έκβαση του Αγώνα», τέσσερις σελίδες πριν από την παρουσίαση της διακυβέρνησης Καποδίστρια (1827-1831, σελ. 60) και τη δεύτερη, στη σελ.64, στο κεφάλαιο «Οι τελικές ρυθμίσεις του Ελληνικού ζητήματος». Ενώ, λοιπόν, κατά τη σύνταξη του παραπάνω Πρωτοκόλλου (1830) ο Καποδίστριας ζούσε και συνέχιζε το έργο του, η δολοφονία του, η οποία θα γίνει ένα έτος αργότερα (1831) μνημονεύεται στο βιβλίο τέσσερις σελίδες νωρίτερα (σελ. 60) δ) Το κεφάλαιο «Οι μορφές του 1821» (σσ.50-51) απομονώνεται από τις πολεμικές επιχειρήσεις (σσ. 44- 47), με αποτέλεσμα η σχετικώς εκτενέστερη αναφορά στον Κολοκο-τρώνη (σελ. 50) --για να περιοριστούμε σε μια χαρακτηριστική περίπτωση-- να αποσυνδεθεί από την καταστροφή του Δράμαλη αλλά και από την κατάληψη της Τριπολιτσάς (σελ.44), στη σημασία της οποίας δεν αφιερώνεται ούτε λέξη. ε) Οι εμφύλιες, επίσης, συγκρούσεις (σσ. 52-53) διαχωρίζονται από τις πολεμικές επιχειρήσεις του 1825-1827 (σσ. 46-47) και έτσι δεν καθίσταται όσο θα έπρεπε σαφές ότι στις συγκρούσεις εκείνες οφείλεται πρωτίστως ο θανάσιμος κίνδυνος που διέτρεξε ο Απελευθερωτικός Αγώνας των Ελλήνων. στ) Η εκτενέστερη αναφορά στο κίνημα στο Γουδί γίνεται στη σελίδα 70 της 4ης ενότητας, αλλά θα χρειαστεί να περάσουν είκοσι μία ολόκληρες σελίδες πριν συσχετιστεί, στις αρχές της 5ης ενότητας, με τη νέα πορεία της χώρας και την εμφάνιση του Ελευθερίου Βενιζέλου στο πολιτικό προσκήνιο (σελ. 91), οι οποίες όμως συνδέονται άμεσα με το κίνημα εκείνο.
Αλλά και στο εσωτερικό του κάθε κεφαλαίου οι ατέλειες είναι εξόφθαλμες. Η κυριότερη από αυτές είναι ο ελλειπτικός, συχνότατα μάλιστα και «τηλεγραφικός», χαρακτήρας της αφήγησης, εξαιτίας του οποίου τα εξιστορούμενα, όπως είδαμε, δεν αναπτύσσονται και δεν προβάλλονται, αλλά μνημονεύονται ακροθιγώς και εγκαταλείπονται. Για να μην αναφέρει κανείς μια σειρά ολόκληρη πολεμικών γεγονότων και πολιτικών εξελίξεων που είτε αποσιωπώνται ο-λοσχερώς είτε αποκόπτονται από τη ροή της αφήγησης και ως απλοί, πλέον, και νοηματικώς αφυδατωμένοι τίτλοι εξαποστέλλονται στο κάτω μέρος της σε-λίδας, όπου εντάσσονται σε ένα μικρό χρονολογικό κατάλογο, για να ενταφιαστούν έτσι «εκ του ασφαλούς» στην ιστορική λήθη (σσ. 44,46,71).Μάλιστα, ο έντονα περιληπτικός χαρακτήρας της αφήγησης επιτείνεται συχνά με την προσφυγή στον ονοματικό λόγο, που παραθέτει συνοπτικά και «αποστάζει», και όχι στο ρηματικό, που αναπτύσσει και αναλύει. Το αποτέλεσμα είναι να δίνεται συχνά η εντύπωση ότι ανακεφαλαιώνονται γνωστά ήδη γεγονότα, τα οποία όμως στην πραγματικότητα παρουσιάζονται για πρώτη φορά. Στη σελίδα 44, για παράδειγμα, διαβάζουμε τα εξής: «Η επιτυχής απόκρουση των στρατευμάτων του Δράμαλη, το 1822, αποτελεί τη σπουδαιότερη ανάμεσα στις σημαντικές επιτυχίες των επαναστατών τα πρώτα χρόνια». Οπότε, εύλογη θα ήταν ακόλουθη απορία του μαθητή: «Ποια "απόκρουση"; Πότε μιλήσαμε γι αυτήν; Κάτω από ποιες συνθήκες συντελέστηκε και σε τι συνίσταται η σημασία της;» Ανάλογα ερωτήματα θα μπορούσε να προκαλέσει η βραχυλογική αναφορά στην «ηρωική έξοδο» του Μεσολογγίου (σελ. 46): «Τι είδους "έξοδος"; ήταν αυτή και πού έγκειται άραγε ο ηρωισμός της; Πήρε απλώς τη μορφή ενός υγιεινού περιπάτου ή μήπως συνοδεύτηκε από κάποιο συγκλονιστικό ολοκαύτωμα;» Όσο επισταμένως και αν ψάξει κανείς στην «Ιστορία Στ΄ Δημοτικού», απαντήσεις δεν πρόκειται να λάβει.
__________________
«...Η εμφάνιση του πρωινού ήλιου που καθρεπτίζεται μέσα σε μια δροσοσταλίδα δεν είναι μικρότερη από τον ίδιο τον ήλιο. Η ανταύγεια της ζωής μέσα στην ψυχή σας δεν είναι τίποτα λιγότερο από την ίδια την ζωή ..»

«Όλοι ζούμε στους υπονόμους, απλά μερικοί από εμάς κοιτάνε τα αστέρια»
Απάντηση με παράθεση
  #125  
Παλιά 02-08-07, 08:13
Το avatar του χρήστη ipatia
ipatia Ο χρήστης ipatia δεν είναι συνδεδεμένος
Member
 
Εγγραφή: 25-05-2007
Περιοχή: Κέρκυρα
Μηνύματα: 85
Προεπιλογή

Β΄ Έλλειψη αξιολογικής ιεράρχησης του υλικού, απουσία αιτιώδους άρθρωσής των γεγονότων και πρωθύστερη αναπλήρωση ( των παραλείψεων.

Η κατάσταση επιδεινώνεται κατά πολύ από τις ακόλουθες σοβαρές αδυναμίες:

α) Συχνά το ιστορικό υλικό δεν ιεραρχείται αξιολογικά και δεν αρθρώνεται γύρω από νοηματικούς αρμούς, με αποτέλεσμα ορισμένα γεγονότα να εκτίθενται ως μεμονωμένα και ασύνδετα περιστατικά, ενώ στην πραγματικότη-τα υπάρχει αιτιώδης σχέση μεταξύ τους. Και, επιπλέον, να ελαχιστοποιείται μέχρις εξαφανίσεως το έργο κάποιων κορυφαίων προσωπικοτήτων με παράλληλη μεγιστοποίηση του έργου ορισμένων άλλων. Το ηρωικό περιστατικό της Γραβιάς, για παράδειγμα, δεν εμφανίζεται ως συνέχεια και προέκταση της μάχης της Αλαμάνας (ο υποσελίδιος, άλλωστε, χρονολογικός κατάλογος δεν επιτρέπει τέτοιες πολυτέλειες!) και η καταστροφή του Δράμαλη στα Δερβενάκια δε συνδέεται κατά τρόπο σαφή με την προσπάθεια των Τούρκων να ανακαταλάβουν την Τριπολιτσά. Και μολονότι κρίνεται ανεπιφύλακτα θετική η διάθεση να προβληθεί η συμβολή και των γυναικών αγωνιστριών του είναι μάλλον ακατανόητη η αφιέρωση στην ευρέως άγνωστη Δόμνα Βισβίζη (σελ. 51) της ίδιας έκτασης με την αντίστοιχη για την παρουσίαση του Θ. Κολοκοτρώνη (σελ. 50) --του θρυλικού «Γέρου του Μοριά» (!) για να μη θυμηθούμε τη σαφέστατα υποβαθμισμένη αν όχι και ουσιαστικώς ανύπαρκτη αναφορά στον Αθανάσιο Διάκο, τον Οδυσσέα Ανδρούτσο, τον Ανδρέα Μιαούλη και στη Λ. Μπουμπουλίνα. Σχηματίζει κανείς την εντύπωση ότι το Πάνθεον των Ηρώων της Εθνικής μας Παλιγγενεσίας έχει καταντήσει «Νεκροταφείον αληθούς ισότητος», όπως θα έλεγε και ο Αχιλλεύς Παράσχος...

β) Στο βιβλίο κυριαρχεί η εσφαλμένη αντίληψη ότι τα κενά στην ανάπτυξη της ύλης θα αναπληρωθούν από τη «μαθητεία στην ιστορία», που η έκτασή της καλύπτει το μισό του κάθε κεφαλαίου και από την 4η ενότητα και μετά (σελ. 47) τα δύο τρίτα του. Το αποτέλεσμα είναι ο μαθητής να πελαγο-δρομεί, αφού, μέσα από ένα πλήθος «ατάκτως ερριμμένων» παραθεμάτων, εικόνων, πινάκων κτλ., που η σύνδεσή τους με το κύριο θέμα είναι κατά κανόνα χαλαρή, υποχρεώνεται «κατόπιν εορτής» να απαντήσει σε διάφορες ερωτήσεις και ουσιαστικά να μετατρέψει μια ελλειπτική αφήγηση σε συγκροτημένη ιστορική πραγμάτευση. Με άλλα λόγια, κάτι που δεν είχε γίνει όταν έπρεπε, τώρα θα πρέπει να επιχειρηθεί πρωθυστέρως και με εξαιρετικώς αμφίβολες προοπτικές επιτυχίας. Κάποτε μάλιστα ορισμένα παραθέματα συνδέονται με τόπους και γεγονότα που θεματικώς ανήκουν σε άλλα κεφάλαια, στα οποία όμως αποσιωπώνται πλήρως. Χαρακτηριστικό παράδειγμα: τα παραθέματα του Δ. Κόκκινου και του Τ. Σταματόπουλου σχετικά με τον εναγκαλισμό του Δ. Υψηλάντη από το λαό και το στρατό των Βερβένων (σελ. 53) παραπέμπουν συνειρμικά στο κεφάλαιο «Οι πολεμικές επιχειρήσεις 1821-1824» (σσ. 44-45), όπου όμως τα Βέρβενα και η μάχη που διεξήχθη σε αυτά λάμπουν δια της απουσίας τους.

γ) Πολύς λόγος γίνεται για τις δυνατότητες που εξασφαλίζει το βιβλίο για μαθητικές εργασίες. Πραγματικά, με το συνοδευτικό υλικό και τις σχετικές ερωτήσεις ο μαθητής μπορεί, βέβαια, να «απασχολείται» και να «ασκείται», είναι όμως εξαιρετικώς αμφίβολο αν κατανοεί κριτικά, αν αφομοιώνει και, τελικώς, αν «μαθαίνει». Η μάθηση προϋποθέτει στοιχειωδώς αναλυτική παρουσί-αση του εκάστοτε υλικού, αξιολογική ιεράρχηση των στοιχείων που το απαρτίζουν, ένταξη του επιμέρους στο ευρύτερο πλαίσιο στο οποίο ανήκει και λογική-αιτιώδη σύνδεση των μερών μεταξύ τους και προς το όλο. Αυτά όλα όμως είναι τις περισσότερες φορές άγνωστα πράγματα στο επίμαχο εγχειρίδιο. Αναρωτιέται, λοιπόν, κανείς τι θα μπορούσε, για παράδειγμα, να «μάθει» ο εντεκάχρονος αναγνώστης του εγχειριδίου και πώς θα «ανέπτυσσε την κρίση του» απαντώντας στην «άσκηση» της σελ. 44, που τον καλεί να παρατηρήσει το χάρτη (3.16, ό.π.) και να επισημάνει τις «σημαντικές στρατιωτικές επιχειρήσεις» (1821-1824). Θα έκανε ό,τι ακριβώς και με τις περισσότερες «ασκήσεις» του είδους αυτού, δηλαδή θα επαναλάμβανε, εντελώς μηχανικά, ό,τι ακριβώς έβλεπε τίποτα περισσότερο! Αναγκαστικά, λοιπόν, θα ανέφερε, μεταξύ άλλων, τις μάχες στα Βασιλικά, στο Βαλτέτσι και στο Πέτα, αλλά θα αγνοούσε πλήρως τις συνθήκες με τις οποίες έγιναν οι συγκεκριμένες αυτές μάχες, καθώς και την έκβασή τους και τη σημασία τους για το διεξαγόμενο απελευθερωτικό αγώνα, γιατί, απλούστατα, στο αντίστοιχο κείμενο της ιστορικής αφήγησης (ό.π.) δεν υπάρχει καμιά απολύτως σχετική μνεία. Και επειδή μιλάμε διαρκώς για δυσκολίες του μαθητή, δεν πρέπει να παραθεωρούμε και την ακόμη μεγαλύτερη αγωνία του διδάσκοντος, στον οποίο ανήκει η βασική ευθύνη να ζωντανέψει το κάθε κεφάλαιο και να μετατρέψει ένα «σταυρόλεξο για δυνατούς λύτες» σε μαθησιακώς αξιοποιήσιμο γνωστικό υλικό.

δ) Σε κάθε κεφάλαιο γίνεται κατάχρηση του «Γλωσσάριου», με το οποίο διευκρινίζονται βασικές έννοιες, οι οποίες αναφέρονται στη ρύμη του λόγου, κατά την ανάπτυξη της ύλης, χωρίς καμιά διασάφηση. Το αποτέλεσμα είναι ο αναγνώστης-μαθητής είτε να μην κατανοεί όσα διαβάζει είτε, για να τα κατανοήσει, να εγκαταλείπει κάθε τόσο το βασικό κείμενο και να ανατρέχει στο «Γλωσσάριο», με αποτέλεσμα να χάνει διαρκώς το λογικό ειρμό της αφήγησης.
__________________
«...Η εμφάνιση του πρωινού ήλιου που καθρεπτίζεται μέσα σε μια δροσοσταλίδα δεν είναι μικρότερη από τον ίδιο τον ήλιο. Η ανταύγεια της ζωής μέσα στην ψυχή σας δεν είναι τίποτα λιγότερο από την ίδια την ζωή ..»

«Όλοι ζούμε στους υπονόμους, απλά μερικοί από εμάς κοιτάνε τα αστέρια»
Απάντηση με παράθεση
  #126  
Παλιά 02-08-07, 08:14
Το avatar του χρήστη ipatia
ipatia Ο χρήστης ipatia δεν είναι συνδεδεμένος
Member
 
Εγγραφή: 25-05-2007
Περιοχή: Κέρκυρα
Μηνύματα: 85
Προεπιλογή

Γ΄ Έλεγχος αντιρρήσεων
Σε όσα προηγήθηκαν, θα μπορούσαν οι υποστηρικτές του βιβλίου να αντιτάξουν ορισμένες αντιρρήσεις. Τις καταγράφω, σημειώνοντας ταυτόχρονα την απάντησή μου σε αυτές:
α) Δεν είναι δυνατόν η εξιστόρηση των ιστορικών γεγονότων να περιορίζεται στις μάχες και τις πολιτικές εξελίξεις. Υπάρχουν και θέματα όπως η καθημερινή ζωή, η εκπαίδευση, οι οικονομικές δραστηριότητες, η πολιτιστική δημιουργία κτλ., που και αυτά δικαιούνται μια θέση σε ένα σχολικό εγχειρίδιο. Πρόκειται για άποψη απολύτως σωστή και αυτονόητη. Άλλωστε, η στροφή σε θέματα όπως τα παραπάνω είχε ήδη συντελεστεί από την εποχή του Βολταίρου, οπότε η νεότερη ιστοριογραφία ξεπέρασε τα στενά πλαίσια της απλής χρονικογραφίας. Τίποτα, όμως, δε θα εμπόδιζε να συγκεντρώνονταν αυτά τα θέματα με τη μορφή επιμέτρου στο τέλος της κάθε ενότητας, ώστε να μη διακόπτεται το νήμα της αφήγησης εκεί όπου η ροή της εξιστόρησης θα έπρεπε να είναι συνεχής.

β) Κρίνεται εντελώς εξωπραγματική η απαίτηση να είναι η εξιστόρηση διεξοδική, όταν οι συγγραφείς υποχρεώνονται να παρουσιάσουν μέσα σε 136 σελίδες έξι ολόκληρους αιώνες! -- Πραγματικά, είναι κοινό μυστικό η τάση των Αναλυτικών Προγραμμάτων και των Διδακτικών Εγχειριδίων της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης να περιλάβουν και να καλύψουν, ει δυνατόν, τα πάντα, σαν να μην υπήρχαν σχολικές βαθμίδες που ακολουθούν, στις οποίες κάποια θέματα θα μπορούσαν να μεταφερθούν, προκειμένου να εξεταστούν σε μεγαλύτερο βάθος-- Υπάρχει όμως και το αίτημα της ιεράρχησης των προτεραιοτήτων. Σε ένα βιβλίο που προορίζεται για ενδεκάχρονους μαθητές, επιβάλλονται ορισμένες επιλογές στην αξιολόγηση, την οργάνωση και την προβολή της προσφερόμενης ύλης με σκοπό η εξιστόρηση να χαρακτηρίζεται από αμεσό-τητα, ενάργεια, σαφήνεια και πληρότητα. Θα μπορούσε, λοιπόν, ένας μεγάλος αριθμός εικόνων, κειμένων και πινάκων να είχε περιοριστεί δραστικά, ώστε να προκύψει χώρος για την πραγμάτευση ορισμένων πολιτικο-στρατιωτικών γεγονότων που σφράγισαν τη νεότερη ιστορία μας. Δυο πρόχειρα παραδείγματα: οι «Εισαγωγές και εξαγωγές των σημαντικότερων σε αξία προϊόντων κατά το έτος 1858» (σελ. 79), ή «Τα αθηναϊκά καφενεία κατά το 19ο αιώνα» (σελ.84) --πράγματα εξαιρετικώς ενδιαφέροντα καθαυτά-- θα μπορούσαν κάλλιστα να είχαν απαλειφθεί. Σε μια ανώτερη σχολική βαθμίδα, όπου οι μαθητές θα είναι ωριμότεροι και η κριτική σκέψη τους περισσότερο ανεπτυγμένη, τα παραπάνω στοιχεία θα έβρισκαν ασφαλώς μια καταλληλότερη θέση. Διαφορετικά, θα αποδεικνυόταν βάσιμη η υποψία ότι τα πολλά (και όχι πάντοτε καίρια) συνοδευτικά κείμενα, οι μεγάλες εικόνες, οι συχνοί πίνακες κτλ. είναι απλώς ένας εύσχημος τρόπος αποσιώπησης ή και συγκάλυψης κάποιων ανεπιθύμητων και «οχληρών» πτυχών της ελληνικής ιστορίας.

γ) Είναι αδιανόητο να υποτιμώνται οι μαθητικές δραστηριότητες που συμπληρώνουν την «κυρίως ειπείν» ανάπτυξη του βιβλίου. Ο μαθητής είναι ενεργός συμμέτοχος στη διδακτική διαδικασία και δεν πρέπει να περιορίζεται στο ρόλο του παθητικού δέκτη έτοιμων γνώσεων. -- Οι μαθητικές δραστηριότητες είναι στ' αλήθεια οργανικό και αναπόσπαστο τμήμα της διδασκαλίας και γι αυτό ακριβώς πρέπει να μεθοδεύονται κατά τον ενδεδειγμένο τρόπο. Και αυτός δεν είναι άλλος από την προσεκτική επιλογή και την ορθολογική αξιοποίησή τους με βάση έναν συγκεκριμένο σχεδιασμό. Ο τελευταίος, όμως, προϋποθέτει τρία πράγματα:

α) Η ανάπτυξη του θέματος που αντιστοιχεί στον τίτλο του κεφαλαίου να γίνεται όσο το δυνατόν αναλυτικότερα και πληρέστερα και, πάντως, όχι με το σταγονόμετρο!
β) Η έκταση του υλικού των εργασιών να είναι αρκετά μικρότερη από την ανάπτυξη του θέματος που προηγήθηκε.
γ) Οι εργασίες να υπηρετούν τους ακόλουθους δύο σαφείς στόχους: πρώτα πρώτα να συμβάλλουν στην κατανόηση και την αφομοίωση του καινούριου υλικού. Και στη συνέχεια να επιτρέπουν την προέκταση και τη «χρησιμοποίησή» του, ώστε σιγά σιγά να ενθαρρυνθεί η παρατηρητικότητα, η αυτενέργεια και η δημιουργικότητα του μαθητή και να καλλιεργηθεί η κριτική σκέψη του.

Αυτά όλα, βέβαια, με συνυπολογισμό της αντιληπτικότητας που αντιστοιχεί στη νοητική ανάπτυξή του. Είναι όμως αδιανόητο να προηγείται μια συμπυκνωμένη και ανεπαρκής έκθεση της προσφερόμενης ύλης και στη συνέχεια να υποχρεώνεται ο μαθητής, βοηθούμενος, έστω, από το διδάσκοντα, να αναπληρώσει τα τεράστια κενά μέσα από έναν καταιγισμό ανομοιογενούς ιστορικού υλικού - καρπό του υπερβάλλοντος ζήλου και της πολυπραγμοσύνης των συντακτών του επίμαχου εγχειριδίου, οι οποίοι επιμένουν να τοποθετούν «το βόδι πίσω από το αλέτρι»!

3. ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ

Είναι προφανές ότι το συγκεκριμένο βιβλίο, παρά το πλούσιο συνοδευτικό υλικό που περιέχει και τις επαρκείς ιστορικές γνώσεις των συγγραφέων του, αποτελεί ένα λαμπρό παράδειγμα για το πώς ΔΕΝ πρέπει να γράφεται ένα εγχειρίδιο ιστορίας του Δημοτικού Σχολείου. Κάθε απόπειρα για βελτιώσεις και προσθαφαιρέσεις σ'αυτό θα ήταν ματαιοπονία, γιατί το βιβλίο νοσεί, ακριβώς, λόγω του γενικότερου πνεύματος και της γενικότερης αντίληψης που το διέπουν, καθώς και των εσφαλμένων μεθοδολογικών επιλογών που ίσχυσαν κατά τη σύνταξή του. Αυτά όλα δεν είναι πράγματα επιδεχόμενα διόρθωση αλλά «δομικά στοιχεία» προσδιοριστικά της φυσιογνωμίας και της ιδιαιτερότητάς του, που ή τα αποδέχεται κανείς και αναλαμβάνει την ευθύνη τους ή τα απορρίπτει αποφασιστικά και μετά λόγου γνώσεως. Πράγμα που σημαίνει πως η μοναδική λύση δε θα μπορούσε να είναι άλλη από τη δρομολόγηση των προβλεπόμενων διαδικασιών για την άμεση αντικατάσταση του βιβλίου «Ιστορία Στ΄ Δημοτικού».

Με εξαιρετική τιμή
__________________
«...Η εμφάνιση του πρωινού ήλιου που καθρεπτίζεται μέσα σε μια δροσοσταλίδα δεν είναι μικρότερη από τον ίδιο τον ήλιο. Η ανταύγεια της ζωής μέσα στην ψυχή σας δεν είναι τίποτα λιγότερο από την ίδια την ζωή ..»

«Όλοι ζούμε στους υπονόμους, απλά μερικοί από εμάς κοιτάνε τα αστέρια»
Απάντηση με παράθεση
  #127  
Παλιά 02-08-07, 14:03
Το avatar του χρήστη scire
scire Ο χρήστης scire δεν είναι συνδεδεμένος
Junior Member
 
Εγγραφή: 13-04-2007
Περιοχή: Σ'ένα παλιό Δαλματικό χωριό
Μηνύματα: 28
Προεπιλογή

«Για συνολικά 83 διορθώσεις στο βιβλίο της Ιστορίας της Στ' Δημοτικού κάνουν λόγο κυβερνητικά στελέχη τονίζοντας ότι έτσι αλλάζει ριζικά το περιεχόμενό του.
Σύμφωνα με Τα Νέα, τη Δευτέρα, η συγγραφική ομάδα τονίζει ότι οι αλλαγές είναι λιγότερες -οι απολύτως απαραίτητες- και ότι η «φιλοσοφία του βιβλίου δεν αλλάζει».
Πάντως, η απόσυρση του βιβλίου αποκλείεται, αφού τόσο η υπουργός Μ.Γιαννάκου όσο και η κυβέρνηση σε καμία περίπτωση δεν θα ήθελαν να δείξουν ότι ενδίδουν σε πιέσεις.
Η μεγάλη καθυστέρηση στην ανακοίνωση των διορθώσεων οφείλεται στο γεγονός ότι το θέμα έχει πάρει πολιτικές διαστάσεις, ενώ κυβερνητικά στελέχη παραδέχονται ότι οι «διαρροές» για μεγάλες αλλαγές έχουν να κάνουν με την προσπάθεια του Μεγάρου Μαξίμου να σταματήσει τη ροή ψηφοφόρων από τη ΝΔ προς τον ΛΑOΣ, που εμφανίζεται στις δημοσκοπήσεις.
Μία από τις αιτίες γι’ αυτή τη μετακίνηση ψηφοφόρων, όπως σημειώνουν κυβερνητικά στελέχη, είναι η έντονη δυσαρέσκεια ψηφοφόρων της ΝΔ για το βιβλίο της Ιστορίας.
Από την πλευρά της η συγγραφική ομάδα του βιβλίου, επικεφαλής της οποίας είναι η καθηγήτρια στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο, Μαρία Ρεπούση, είναι κατηγορηματική ότι το βιβλίο θα είναι το ίδιο και τη νέα σχολική χρονιά και σε καμία περίπτωση δεν θα γίνουν αλλαγές «υπαγορευμένες» από την Ακαδημία Αθηνών.
http://www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=820791
Τα «Ματωμένα Χώματα», το κλασικό μυθιστόρημα της Διδούς Σωτηρίου για τη Μικρασιατική Καταστροφή, θα μοιράσει το υπουργείο Παιδείας στους μαθητές της Στ' Δημοτικού δημόσιων και ιδιωτικών σχολείων, ως συνοδευτικό του αλλαγμένου βιβλίου Ιστορίας, το οποίο είχε προκαλέσει αντιδράσεις εξαιτίας ορισμένων αναφορών του για τη συγκεκριμένη ιστορική περίοδο.
Η υπουργός Παιδείας Μαριέττα Γιαννάκου, στη συνέντευξη Τύπου που έδωσε το μεσημέρι της Πέμπτης, είπε συγκεκριμένα ότι η συγγραφική ομάδα του βιβλίου προέβη σε διορθώσεις, καθώς υπήρχαν «ιστορικά ατοπήματα και αβλεψίες».
Πρόσθεσε ότι οι αλλαγές περιλαμβάνουν τις παρατηρήσεις της Ακαδημίας Αθηνών, τις οποίες η συγγραφική ομάδα αποδέχθηκε, ενώ επισήμανε ότι το βιβλίο θα τεθεί στην κρίση 200 δασκάλων από την Ελλάδα και την Κύπρο, οι οποίοι θα κληθούν να υποβάλουν τη γνώμη και τις παρατηρήσεις τους.
Η κ. Γιαννάκου, αφού υπεραμύνθηκε των χειρισμών του υπουργείου Παιδείας, που «δεν προέβη σε βιαστικές διαδικασίες», διαβεβαίωσε ότι το βιβλίο Ιστορίας της Στ' Δημοτικού, όπως και όλα τα άλλα σχολικά εγχειρίδια, θα είναι στα σχολεία στην ώρα τους.»
http://www.in.gr/news/article.asp?ln...8&lngDtrID=244

Κάποιο σχόλιο;
__________________
Cuperem scire
Απάντηση με παράθεση
  #128  
Παλιά 03-08-07, 09:09
Το avatar του χρήστη ipatia
ipatia Ο χρήστης ipatia δεν είναι συνδεδεμένος
Member
 
Εγγραφή: 25-05-2007
Περιοχή: Κέρκυρα
Μηνύματα: 85
Προεπιλογή

Το ΑΛΛΟ ΠΡΩΙ ΜΑΣ ΞΥΠΝΗΣΑΝΕ χλιμιντρίσματα και καλπασμός αλόγων. Πεταχτήκαμε μεμιάς
ορθοί κι ανοίξαμε τα μάτια μας. Το τούρκικο ιππικό περνούσε καμαρωτό από την παραλία. Κανείς
δεν έβγαλε τσιμουδιά. Και τα μωρά κερώσανε. Μόνο μια πολύ ψιλή παιδική φωνούλα ρώτηξε:
-Τι θα μάς κάνουνε οι Τούρκοι;
Τι θα μας κάνουνε; Αυτή 'ταν ολουνών η αγωνία, μα κανείς δεν τήνε ξεστόμιζε. Από μερικά μπαλκόνια ξένων σπιτιών ακούστηκαν αδύναμα παλαμάκια και «γιασασίν». Σαν τέλειωσε ή παρέλαση, έγινε νεκρική ησυχία. Η δικιά μας μαούνα ήταν η τελευταία απ' τις εξήντα και βρισκότανε σιμά στην ξηρά.
Σε λίγο ακούστηκε τελάλης.
-Μπρε σεις, τι λέει;
-Λέει, νά βγει ο κόσμος και νά πάει στις δουλειές του δίχως νά φοβάται. Κανένας δε θα κακοπάθει. -Μπορεί ή νίκη νά μερώνει τσ' ανθρώπους, είπε ή μάνα μου . -Οι Μεγάλες Δυνάμεις δώκανε εντολή νά μην ανοίξει ρουθούνι χριστιανικό.
-Αύτή 'ναι ή αλήθεια. Φτάνει το αίμα. Τί τα γενιτσαριά θα 'χουμε;
-Τόσοι στόλοι! Τόσα βασιλικά για τα μάτια ηθαρρέψατε πως στέκουνε δω χάμου ;
'0 αδερφός μου ο Κώστας με πλησίασε όλο χαμόγελα και φουσκώνοντας σαν διάνος, μού 'πε
ειρωνικά:
-Τί γνώμη έχεις τώρα, Μανωλάκη, για το χτήμα π' αγόρασα; Έκανα καλά ή με πέρασε κορόιδο ο μπάρμπα-Θόδωρος;
"Ήμουνα τόσο χαρούμενος πού θα του συγχωρούσα χίλιες τόσες κακοκεφαλιές κι άλλες τόσες
ειρωνείες. "

Όλοι στη μαούνα γινήκαμε τώρα μιά παρέα. Βγάλαμε ό,τι φαγώσιμο είχαμε, παστά,
αυγά, κονσέρβες. Αρχίσαμε τα τραταμέντα και τις τσιρεμόνιες.
Ξάφνου, μέσα στη γενική χαρά, ακούστηκε μια φωνή κι ύστερα πολλές μαζί:
-Φωτιά!
-Φωτιά !
-Βάλαν φωτιά στη Σμύρνη!
Πεταχτήκαμε ορθοί. Κοκκινόμαυρες φλόγες τινάζονταν στον ουρανό, χοροπηδηχτές.
-Είναι κατά την Αρμενογειτονιά.
-Κατά κει φαίνεται νά 'ναι.
-Πάλι οι Αρμεναίοι θα τα πλερώσουνε!
-.Αποκλείεται να κάψουνε ολόκληρη τη Σμύρνη. Ποιό συμφέρον έχουνε; .Αφού έγινε πια δική τους... Ποιο συμφέρον είχαμε μεις που καίγαμε τα τουρκοχώρια στην υποχώρηση ;
Η φωτιά απλωνόταν παντού. Ντουμάνιασε ο ουρανός. Μαύρα σύγνεφα ανηφορίζανε και μπερδευότανε το 'να με τ' άλλο. Κόσμος, εκατοντάδες χιλιάδες κόσμος, τρελός από φόβο, αρχίνησε νά τρέχει απ' όλα τα στενοσόκακα και τούς βερχανέδες και να ξεχύνεται στην παραλία σαν μαύρο ποτάμι.


-Σφαγή ! Σφαγή !
-Παναγιά, βοήθα!
-Προφτάστε !
-Σώστε μας!
Η μάζα πυκνώνει, δεν ξεχωρίζεις ανθρώπους, μα ένα μαύρο ποτάμι που κουνιέται πέρα δώθε απελπισμένα, δίχως να μπορεί να σταθεί ούτε να προχωρήσει. Μπρος θάλασσα, πίσω φωτιά και σφαγή! 'Ένας αχός κατρακυλάει από τα βάθη της πολιτείας και σπέρνει τον πανικό.

-Τούρκοι! -Τσέτες!

-Μας σφάζουνε!

-Έλεος!

Η θάλασσα δεν είναι πια εμπόδιο. Χιλιάδες άνθρωποι πέφτουνε και πνίγονται. Τα κορμιά σκεπάζουνε τα νερά σαν νά 'ναι μόλος. Οι δρόμοι γεμίζουνε κι αδειάζουνε και ξαναγεμίζουνε. Νέοι, γέροι, γυναίκες, παιδιά ποδοπατιούνται, στριμώχνονται, λιποθυμούνε, ξεψυχούνε. Τούς τρελαίνουν οι χαντζάρες, οι ξιφολόγχες, οι σφαίρες των τσέτηδων!
-Βούρ, κεραταλάρ! (Χτυπάτε τους τούς κερατάδες!).
Το βράδυ το μονοφώνι κορυφώνεται. Η σφαγή δε σταματά. Μόνο όταν τα πλοία ρίχνουνε προβολείς γίνεται μια πρόσκαιρη ησυχία. Μερικοί που καταφέρανε να φτάσουνε ζωντανοί ίσαμε τη μαούνα, μας ιστορούνε το τι γίνεται όξω, στις γειτονιές. Οι τσέτες του Μπεχλιβάν και οι στρατιώτες τού Νουρεντίν τρώνε ανθρώπινο κρέας. Σπάζουνε, πλιατσικολογούνε σπίτια και μαγαζιά. Όπου βρούνε ζωντανούς, τούς τραβούνε όξω και τούς βασανίζουνε. Σταυρώνουνε παπάδες στις εκκλησιές, ξαπλώνουνε μισοπεθαμένα κορίτσια κι αγόρια πάνω στις 'Άγιες Τράπεζες και τ' ατιμάζουνε. Απ' τον Αι-Κωνσταντίνο και το Ταραγάτς ίσαμε το Μπαλτσόβα το τούρκικο μαχαίρι θερίζει.

Η φωτιά όλη νύχτα αποτελειώνει το χαλασμό. Γκρεμίζονται τοίχοι, θρυμματίζονται γυαλιά. Οι φλόγες κριτσανίζουνε μαδέρια, έπιπλα και φτούνε σιδερικά ξεθεμελιώνουνε την πολιτεία ολόκληρη. Απλώνουν πάνω στα έργα των ανθρώπων και τα διαλύουνε. Σπίτια, εργοστάσια, σκολειά, εκκλησίες, μουσεία, νοσοκομεία, 6ι6λιοθήκες, θέατρα, αμύθητοι θησαυροί, κόποι, δημιουργίες αιώνων. εξαφανίζουνται κι αφήνουνε στάχτη και καπνούς.


Τα ματωμένα χώματα είναι πάρα πολύ αξιόλογο βιβλίο, γεγονός που γίνεται κατανοητό από το παραπάνω απόσπασμα. Κατά πόσο όμως τα απόσπασμα αυτό είναι κατάλληλο για τα παιδιά της ΣΤ΄Δημοτικού; Ακόμα κι αν θεωρήσουμε ότι είναι κατάλληλο, το βιβλίο της Διδώς Σωτηρίου αφορά μόνο την Μικρασιατική Καταστροφή. Τι θα γίνει με τις υπόλοιπες παραλήψεις του βιβλίου; Θα δίνουν ένα βιβλίο δώρο για κάθε ιστορική περίοδο;
__________________
«...Η εμφάνιση του πρωινού ήλιου που καθρεπτίζεται μέσα σε μια δροσοσταλίδα δεν είναι μικρότερη από τον ίδιο τον ήλιο. Η ανταύγεια της ζωής μέσα στην ψυχή σας δεν είναι τίποτα λιγότερο από την ίδια την ζωή ..»

«Όλοι ζούμε στους υπονόμους, απλά μερικοί από εμάς κοιτάνε τα αστέρια»
Απάντηση με παράθεση
  #129  
Παλιά 12-08-07, 18:09
Το avatar του χρήστη burzum
burzum Ο χρήστης burzum δεν είναι συνδεδεμένος
Senior Member
 
Εγγραφή: 10-07-2005
Μηνύματα: 207
Προεπιλογή

Μπα αλλιώς τα λέει αυτή η σελίδα η οποία ως επι το πλείστον προπαγανδίζει και το βιβλίο..

http://www.greekmurderers.net/
__________________
AD SATANAS QUI LAETIFICAT JUVENTUTEM MEAM
PONE DIABOLUS CUSTODIAM
Απάντηση με παράθεση
  #130  
Παλιά 13-08-07, 04:07
Το avatar του χρήστη lifo
lifo Ο χρήστης lifo δεν είναι συνδεδεμένος
Senior Member
 
Εγγραφή: 14-05-2007
Περιοχή: Βόλος
Μηνύματα: 320
Προεπιλογή

Διορθώσεις κάναν ελάχιστες. Και κάποιες από αυτές δεν έχουν καν νόημα! Πιστέψτε με υπάρχουν και άλλα βιβλία που προπαγανδίζουν όμως. Ασχέτως από ότι αυτό δεν το κάνει αλλά τέλος πάντων. Που στο διάολο πάμε πια. Νομίζουν πως θα πάμε μπροστά αν βρίσουμε τον τόπο μας. Δεν είπα όχι και εθνικιστές! Έχουν μπερδέψει αυγά και πασχάλια. Ok να μην είμαστε είπαμε και εθνικιστές πάντα όμως όλα με μέτρο. Έλεος!Ευχαριστώ
__________________
~then she lit up a candle and she show me the way~
Απάντηση με παράθεση
Απάντηση στο θέμα

Εργαλεία Θεμάτων
Τρόποι εμφάνισης

Δικαιώματα - Επιλογές
Δεν μπορείτε να προσθέσετε νέα threads
Δε μπορείτε να απαντήσετε
Δεν μπορείτε να προσθέσετε συνημμένα
Δεν μπορείτε
BB code είναι σε λειτουργία
Τα Smilies είναι σε λειτουργία
Ο κώδικας [IMG] είναι σε λειτουργία
Ο κώδικας HTML είναι εκτός λειτουργίας



Όλες οι ώρες είναι GMT +2. Η ώρα τώρα είναι 16:02.


Forum engine powered by : vBulletin Version 3.8.4
Copyright ©2000 - 2024, Jelsoft Enterprises Ltd.