Εμπειρίες της ΙΝΤΙΓΚΟ

[ΙΝΤΙΓΚΟ]

Φίλοι μου, εδώ μέσα θα σας πραθέτω όλα τα παράξενα που μου συμβαίνουν καθημερινά. Είναι μια ανάσα για εμένα να τα εκμυστηρεύομαι σε φίλους που γνωρίζουν το αντικείμενο. Θα περιμένω για κάθε παραφυσική μου εμπειρία που θα σας περιγράφω, τα καλοπροαίρετα σχόλιά σας και τις απόψεις σας.

Ψάχνω καιρό ανθρώπους που θα μπορούσα να τα μοιραστώ, όμως συναντώ συχνά τοίχους αδιαφορίας, άλλωτε επειδή κάποιοι δεν ξέρουν και δεν μπορούν ή και δεν θέλουν να βοηθήσουν με το ενδιαφέρον τους. Μάλιστα κάποιοι διακρίνω άλλες φορές ότι έχουν την τάση να διακομωδούν, θέματα τόσο λεπτά για εμένα. Μέσα όμως εδώ στο forum περιμένω μια μεγάλη και ειλικρινή αγκαλιά.


Φιλικά και εγκάρδια.

[ΙΝΤΙΓΚΟ]

Πριν από χρόνια είχα ονειρευτεί ότι βρισκόμουν στην ταράτσα ενός τεράστιου κτιρίου, όπου είχε και μία περίεργη κατασκευή σαν κεραία. Από εκεί έβλεπα θέα τη θάλασσα. Η θεία μου είχε πει ότι η περιγραφή, της θυμίζει ουρανοξύστη της Αμερικής. Το όνειρο είχε την εξής συνέχεια... Καθώς ήμουν στην ταράτσα λοιπόν του κτιρίου, ένοιωθα ότι βρισκόμουν εκεί για να σωθώ από κάτι. Νόμιζα ότι αεροπλάνα θα έριχναν το κτίριο. Όμως τελικά το έδαφος της ταράτσας άνοιξε και έμοιαζε ότι οι πύραυλοι έβγαιναν από μέσα. Και τότε το κτίριο κατεδαφίστηε και μαζί και εγώ. Όταν "έπεσαν" οι Δίδυμοι Πύργοι, ήταν σαν να ξαναέβλεπα το όνειρο να διαδραμματίζεται στην τηλεόραση, μόνο που... κάτι λάθος υπάρχει και είμαι σίγουρη για αυτό. Δεν έριξαν τα αεροπλάνα τα κτίρια. Οι βόμβες έσκαγαν μέσα από το κτίριο! Ένοιωθα την αδικία να με πνίγει... δεν έγιναν έτσι τα πράγματα όπως τα παρουσιάζουν! Για χρόνια είχα μείνει με το παράπονο, αλλά με περνούσαν για τρελή. Και μια μέρα έβλεπα το Μακεδονία TV και τότε ανακουφίστηκα. Έδειχνε μαρτυρίες ανθρώπων που επέζησαν από το δυστύχημα. Όλοι λέγανε ότι ακούγανε να σκάνε βόμβες από μέσα από το κτίριο, και κάποιοι άλλοι ομολόγησαν ότι την προηγούμενη μέρα από το δυστύχημα είδαν συνεργεία που έμοιαζαν να τοποθετούν εκρηκτικά στο κτίριο. Ένοιωσα τη δικαίωση. Επιτέλους έλαμψε η αλήθεια. Σαν να ήμουν κι εγώ ένα από τα θύματα, δεν αποζητούσα την τιμωρία τον υπέυθυνων, πιστεύω στην συγχώρεση, όμως με έπνιγε το άδικο. Ήθελα να μαθευτεί η αλήθεια, τίποτα άλλο. Τώρα πια νοιώθω, για το συγκεκριμένο θέμα, γαλήνη και ανακούφηση...

[ΙΝΤΙΓΚΟ]

Ήταν απόγευμα προς βραδάκι και ήμουν περίπου δεκατεσσάρων. Κάθως περπετούσα χεράκι χεράκι με την μικρή μου αδελφή, κοιτάζω το παράθυρο μιας πολυκατοικίας που βρισκόταν στον τελευταίο όροφο. "Αδελφούλα, το βλέπεις εκείνο το πολύ μακρινό παράθυρο;" και μου απαντάει εκείνη "ναι το βλέπω". Και τότε σκέφτηκα, ας την πειράξω λίγο, έτσι για να γελάσουμε. "Που λες αδελφούλα αυτό το παράθυρο που βλέπεις, αν σε λίγο μαυρίσουν τα τζάμια του, θα σημαίνει ότι πήρε φωτιά το διαμέρισμα". Δεν θυμάμαι αν με πήρε στα σοβαρά. Μέτα όμως καθώς παρακολουθούσαμε το παράθυρο, πράγματι τα τζάμια μαύρισαν... "Δεν είναι δυνατόν!" σκέφτηκα. Και όμως μετά από λίγο σχεδόν νόμιζα ότι μπορούσα να διακρίνω και τις φλόγες. Ναί! Το διαμέρισμα καιγόταν! Δεν είχαμε απομακρυνθεί πολύ και έτσι επιστρέφω τρέχοντας και βρίσκω τον πατέρα μου. "Μπαμπά μου μην γελάσεις μαζί αλλά έχω την εντύπωση ότι ξεκίνησε πυρκαγιά σε ένα διαμέρισμα, δεν είμαι σίγουρη, αλλά για να μην το έχω βάρος στη συνείδησή μου, μπορείς σε παρακαλώ να καλέσεις την πυροσβεστική;". Ο πατέρας μου, δίχως δεύτερη κουβέντα, καλεί αμέσως την πυροσβεστική υπηρεσία. Αφού λοιπόν οι πυροσβέστες έσβησαν τη φωτιά, κάποιοι ήρθαν και με ρώτησαν: "πες μας κοπέλα μου, πως είναι δυνατόν να κατάλαβες ότι επρόκειτo για πυρκαγιά, αφού τη σβήσαμε σχεδόν πριν να μπορεί να γίνει αντιληπτή, και πόσο μάλλον από μία τέτοια απόσταση σαν και αυτή που είχες εσύ;". "Όπως και να χει, να σε καλά κορίτσι μου διότι στο διπλανό διαμέρισμα υπήρχε μωρό που κοιμόταν.". Eγώ ένοιωσα σαν να έκανα το χρέος μου τίποτα άλλο. Άλλες δύο περιπτώσεις θυμάμαι που, σαν όραμα περίπου, ήξερα ότι την επόμενη ημέρα θα ξεσπάσει πυρκαγιά σε συγκεκριμένα μέρη, και το είχα πει στους δικούς μου, όπως και έγινε. Κάποια στιγμή θα σας τις περιγράψω.

[ΙΝΤΙΓΚΟ]

Πριν από χρόνια, ονειρεύομαι ότι παρακολουθώ από τη στεριά ένα ναυάγιο. Πετάω ό,τι βρώ στο νερό για να σώσω όσους μπορώ από τον πνιγμό. Μάταια όμως... Ξυπνάω και κλαίω με ουρλιαχτά και μονολογώ: "Δεν τους έσωσα!" έρχεται η μητέρα μου καθώς την ξύπνησαν οι φωνές μου "Τί έχεις παιδί μου.." με ρωτάει " Μάνα, δεν τους έσωσα!! Πνίγηκαν δεν τους έσωσα!!" Μέχρι και σήμερα θυμάμαι τα ουρλιαχτά μου και ανατριχιάζω... Όλο το βράδυ έκλαιγα για τις χαμένες ψυχές αυτών των ανθρώπων και έψαχνα στα κανάλια της τηλεόρασης μήπως και μάθω για το δυστύχημα. Τα χαράματα τελικά σε έκτακτο δελτίο, μαθαίνω για το ναυάγιο του "Σαμίνα" λίγο έξω από την Πάρο.

[ΙΝΤΙΓΚΟ]

Γνωρίζω μία κοπέλα, που πριν χρόνια είχε αποφασίσει να γράψει τη συνέχεια μιας αγαπημένης της ταινίας. Τη συνέχεια του MATRIX 1. Πήρε χαρτί και μολύβι και άρχισε να γράφει το σκελετό της ταινίας. Μόλις τελείωσε το διήγημά της (με πολλούς συμπεριλαμβανόμενους διαλόγους των ηρώων), της άρεσε τόσο πολύ, που το διάβασε σε συγγενείς και φίλους, καθώς και στον τότε σύντροφό της. Κάποιοι της είπανε (δίχως να αστειεύονται) ότι θα έπρεπε να το ενσαρκώσει σε ταινία το διήγημά της. Θα ήταν πολύ επιτυχημένο ώς συνέχεια του MATRIX 1. Μετά από ένα ή δύο χρόνια αφότου είχε γράψει η κοπέλα την ιστορία (δεν θυμάμαι ακριβώς), ξαφνικά ακούστηκε ότι θα παιχτεί στον κινηματογράφο το MATRIX 2. Και τότε το κορίτσι αναλογίστηκε χαριτολογόντας: "για να δούμε... ποιανού το MATRIX 2 είναι πιο ενδιαφέρον.." και έτσι πήγε στον κινηματογράφο, μαζί με τον σύντροφό της, για να παρακολουθήσει την ταινία. Ξεκινούν να πέφτουν οι τίτλοι και έπειτα αρχίζει η πρώτη σκηνή. Και ναι! Το έργο που παρακολουθούσε η κοπέλα άναυδη, ήταν αυτά που είχε γράψει! (Κάποια στιγμή με έπιασε νευρικό κλάμα, δεν ήξερα γιατί έκλαιγα). Ανάμεικτα συναισθήματα την πλημμύρισαν... Όταν τελείωσε η ταινία, ο σύντροφός της φαινόταν πολύ τρομαγμένος (λες και ήμουνα φρικιό). Η ίδια είχε μέσα της απορίες (ποιά είμαι εγώ που μπορώ να προβλέψω κάτι τέτοιο με τόσες λεπτομέριες από την αρχή μέχρι το τέλος), οργή (νόμιζα ότι δημιουργούσα, ότι ήμουν μια καλή συγγραφέας, όχι ότι αντέγραφα το μέλλον), χιούμορ(μόνο εγώ και ο Νοστράδαμος ), άγχος (λές να είναι οι εξωγήινοι στη μέση; ), ελπίδα (ευτυχώς που το διάβασα σε πολλούς πριν βγει στο σινεμά, διότι μετά ποιός θα με πίστευε... ένα δωμάτιο στο Δαφνί με το όνομά μου ). Μερικές φορές προσπερνάς το παράξενο, μα τώρα δύσκολο διότι έχω και μάρτυρες. Όπως και να έχει όλα αυτά μείνανε από τότε κρυμμένα στην καρδούλα μου και δεν ξανασυζητήθηκαν ούτε από τους συγγενείς (έχουν μια τάση οι συγγενείς να προσπερνάν κάθε τί παράξενο, ίσως γιατί με έχουν συνηθίσει και ίσως να μην ξέρουν τί να πουν). Μέχρι που αποφάσισα να τα μοιραστώ μαζί σας φίλοι μου. Σας στέλνω ένα σιωπηλό κάλεσμα για βοήθεια (...νομίζω πως δεν με ακούει κανείς. Ίσως κανείς να μην θέλει να με ακούσει. Μα και εκείνος που με ακούει, δεν με καταλαβαίνει ή δεν έχει τί να πεί).

Σε ποιόν να μιλήσω, αλήθεια να πω
τα μάτια να κλείσω, να ονειρευτώ....
Ανώνυμο θύμα κρυφής μηχανής,
εκπέμπω ένα σήμα, μ' ακούει κανείς!!!

[Witch Shadow]

Aγαπητη Ιντιγκο
Καλως μας ηρθες στην παρεα καταρχας.
Ενδιαφερον οι εμπειριες σου. Μην ανησυχεις, εδω ειναι σιγουρα καποιοι που θα σε ακουσουν και ισως καταφερουν να δωσουν τις απαντησεις που ψαχνεις. Αλλωστε ολα για καποιο λογο γινονται.

[ΙΝΤΙΓΚΟ]

Και να η πρώτη αγκαλιά...!!

Ευχαριστώ από τα βάθυ της καρδιάς μου.

[Witch Shadow]

Αρχική Δημοσίευση από ΙΝΤΙΓΚΟ

Και να η πρώτη αγκαλιά...!!

Ευχαριστώ από τα βάθυ της καρδιάς μου.

Δεν κανει τιποτα. Οι συγγενεις μας ή τελος παντων οι γυρω ανθρωποι μας (δεν ειναι απολυτο, υπαρχουν και οι εξαιρεσεις ), θελουν και προσπερνουν οτιδηποτε μεταφυσικο. Το εχουν επιλεξει οι ιδιοι να το απορριπτουν ή εχουν μαθει να λειτουργουν ετσι. Ισως ειναι ο φοβος του αγνωστου που τους κραταει απο το να πανε "λιγο παραπερα".

[mars]

Αρχική Δημοσίευση από ΙΝΤΙΓΚΟ

Σε ποιόν να μιλήσω, αλήθεια να πω
τα μάτια να κλείσω, να ονειρευτώ....
Ανώνυμο θύμα κρυφής μηχανής,
εκπέμπω ένα σήμα, μ' ακούει κανείς!!!

Φίλε/η μου…αυτή είναι η μοίρα των διαφορετικών.
Δεν τους ακούει και δεν τους καταλαβαίνει κανείς.
Στην καλύτερη των περιπτώσεων ο καθένας από αυτούς,
θα θεωρηθεί από όλους σχεδόν, φαντασιόπληκτος ή βαρεμένος.
Και αν κάποιος από τον περίγυρο δείξει κάποιο
ενδιαφέρον για κάποια από αυτά που θα τολμήσει
να πει, καλείται μετά ούτε λίγο ούτε πολύ
να αποδείξει πως δεν είναι ελέφαντας.

Πώς να αποδείξει και τι, αφού η μοναδική απόδειξη
είναι η ίδια η εμπειρία?

Πέρα όμως από τον χλευασμό θα εισπράξει το μίσος
και τον φθόνο των σκοτεινών!!

¨Γι’ αυτό οι άνθρωποι της ανώτερης νόησης δεν είναι αρεστοί
στον όχλο. Του προκαλούν τον γέλωτα θεωρώντας τους ως
ανοήτους. Τους μισεί και καμιά φορά τους σκοτώνει¨.
[Ερμής ο Τρισμέγιστος]

Σε ακούω μεν.. αλλά νομίζω πως ο καλύτερος δρόμος,
είναι ο δρόμος της σιωπής!!

[ΙΝΤΙΓΚΟ]

Φίλε μου σε ευχαριστώ για τη συμβουλή σου όμως μην φοβάσαι....

Νοιώθω ότι είναι πολλοί οι φωτεινοί που δεν το ξέρουν πόσο καλό μπορούν να κάνουν και πόσο απαραίτητοι είναι. Μαζί και κάποιοι πολλοί από τους ανθρώπους που νομίζουν ότι η αποστολή τους στη Γη είναι "σπίτι δουλειά-δουλειά σπίτι". Ξέρετε, πέρα από τον υλικό κόσμο, υπάρχει και ο πνευματικός. Και όλοι μπορούν να βάλουν το λιθαράκι τους. Δεν ξέρω σε ποιά κατηγορία μπορώ να ενταχθώ, κατά πόσο "πνευματικός" άνθρωπος είμαι, όμως ξέρω ότι όλοι οι άνθρωποι είμαστε εξίσου σημαντικοί. Γιατί λοιπόν κάποιες εμπειρίες να φιμώνονται; Τολμώ να αναφέρω δικές μου, σκοπεύω να βοηθηθώ και να βοηθήσω, ευελπιστώ να μην είμαι η τελευταία. Περιμένω και ελπίζω στην "αγκαλιά" του κόσμου.
Δεν με τρομάζουν οι "σκοτεινοί" διότι εφόσον ασχολούνται μαζί μου, σημαίνει ότι βλέπουν σε εμένα, αγάπη. Και με αυτό θα τους αντιμετωπίσω: με ΑΓΑΠΗ. Θα τους αγκαλιάσω. Το πολύ πολύ να γίνουν τελικά "φωτεινοί".

Όσο έχω φωνή
θα το τραγουδάω
και ό,τι λόγια να πω
θα 'ναι "Σ'ΑΓΑΠΑΩ"
και όσο έχω φωνή
θα στο τραγουδάω
ΣΑ-ΓΑ-ΠΑ-Ω!