Το δίλημμα του Ορφέα

[Μιχάλης]

Σηκώθηκε από το κρεβάτι του λουσμένος στον ιδρώτα. Λαχανιασμένος, ανασαίνοντας γρήγορα και δυνατά, κοιτάζοντας γύρω του στο σκοτάδι λες και περίμενε κάτι κακό να του επιτεθεί μέσα από τις σκιές της νύχτας, μπήκε στο μπάνιο χωρίς να ανοίξει το φως. Έκλεισε τη συρόμενη πόρτα πίσω του και ο ήχος της ένιωσε πως θα του τρυπήσει τα αυτιά. Όλες του οι αισθήσεις είχαν οξυνθεί και ο χώρος είχε γεμίσει με μια περίεργη ένταση, λες και κάτι περίμενε υπομονετικά την ώρα για να ξεσπάσει.
Κοίταξε το είδωλό του στον καθρέφτη με φόβο για αυτό που θα έβλεπε. Και είδε τον εαυτό του να είναι κάτασπρος, ενώ είχε και την παράλογη αίσθηση πως είχε γίνει σχεδόν διάφανος τόσο που με δυσκολία θα μπορούσε κάποιος να τον αναγνωρίσει. Όμως, το πιο παράξενο, εκείνο που τον έκανε σχεδόν να παραλύσει από το φόβο, ήταν πως μέσα από το σώμα του έβγαινε ένα φως αχνό που βόμβιζε. Ένα φως που γέμιζε με σκιές το μπάνιο αλλά ήταν τόσο δυνατό που θα μπορούσε να δει κάθε λεπτομέρεια μέσα στο σκοτάδι. Ένα φως που δεν μπόρεσε να το κρύψει, ακόμα και όταν έριξε μια ρόμπα πάνω στο γυμνό του κορμί, την οποία διαπέρασαν οι ακτίνες του εσωτερικού του φωτός.
Άρχισε να τρέμει ακόμα περισσότερο, όταν ένιωσε τη δεξιά του παλάμη να πάλλεται ελαφρώς. Την έσφιξε δυνατά λες και προσπαθούσε να εμποδίσει κάτι να βγει από μέσα της. Έβαλε όλη του τη δύναμη αλλά τα δάχτυλά του σιγά σιγά άρχισαν να χαλαρώνουν. Την έσφιξε ακόμη πιο δυνατά, προσπάθησε να την κρατήσει με το άλλο του χέρι και έβγαλε μικρές πνιχτές κραυγές αγωνίας καθώς έβλεπε τα δάχτυλά του να λύνονται για να ανοίξουν διάπλατα και ένα φως ισχυρό, σαν ένας μικρός ήλιος φώτισε το μπάνιο.
Σήκωσε το χέρι του ψηλά και με μια άγρια χαρά έστρεψε το χέρι του στον καθρέφτη. Και είδε το φως να τον λούζει και να τον γεμίζει ζωή και χαρά, δύναμη που έκανε το σώμα του να μεγαλώνει, να ομορφαίνει και να γίνεται δυνατότερο. Έπαιξε με το φως, το έστρεψε σε κάθε σκοτεινή γωνιά του μπάνιου και οι σκιές έφυγαν μακριά. Και, συνεπαρμένος από την εξωκοσμική δύναμη, έβγαλε μια δυνατή κραυγή και έπεσε στο πάτωμα.

[Μιχάλης]

Το επόμενο πρωί ο Ορφέας κατέβηκε στην κουζίνα. Καλημέρισε όπως πάντα τη μητέρα του δίνοντάς της ένα φιλί και κάθισε να πάρουν μαζί πρωινό. Το συνήθιζαν τα τελευταία δέκα χρόνια που είχε πεθάνει ο πατέρας του, όταν ο Ορφέας ήταν δηλαδή 15 χρονών. Από τότε ήταν που τον βασάνιζαν εφιάλτες κάθε βράδυ σχεδόν, κατά τη διάρκεια των οποίων υπνοβατούσε και επειδή το πρόβλημα ήταν μεγάλο, η μητέρα του τον είχε στείλει σε ψυχίατρο. Δέκα χρόνια θεραπείας, όμως, δεν είχαν σταθεί ικανά να τον λυτρώσουν από τους εφιάλτες, το περιεχόμενο των οποίων ποτέ δεν είχε εκμυστηρευτεί στη μητέρα του, όσο και να τον παρακαλούσε. Γιατί ο ίδιος ένιωθε ότι δεν ήταν όνειρα αλλά πραγματικές καταστάσεις που τον ενοχλούσαν αλλά δεν μπορούσε να τις ξεφορτωθεί. Η ψυχοθεραπεία και τα φάρμακα δεν είχαν βοηθήσει στο ελάχιστο ενώ η μητέρα του, θεοσεβούμενη γυναίκα, είχε φέρει ιερείς να διαβάσουν ευχές που όμως αποδείχθηκαν κι εκείνες μάταιες.
Επί δέκα χρόνια ο Ορφέας έβλεπε συνέχεια τους ίδιους εφιάλτες και ο ύπνος του ήταν ανήσυχος και μαρτυρικός αλλά μόλις είχε περάσει τα είκοσι άρχισε να υπνοβατεί όλο και περισσότερο ή τουλάχιστον έτσι νόμιζε η μητέρα του. Γιατί εκείνος ήταν πλήρως ξύπνιος βλέποντας αρχικά ένα αχνό φως να βγαίνει από μέσα του, σαν φωσφορισμός, που με τον καιρό δυνάμωνε και φώτιζε όχι μόνο το σώμα του αλλά και τον περιβάλλοντα χώρο. Δεν ήταν ένα απλό φως, ένιωθε πως ήταν ζωντανό φως, με δική του βούληση και σκέψη, που του έδειχνε αλλόκοτα οράματα και με μια φωνή μέσα στο κεφάλι του τον καλούσε να θυμηθεί γνώσεις που είχε ξεχάσει.
Άλλες φορές ένιωθε αυτό το φως ως φωτιά που δεν τον έκαιγε σωματικά αλλά ήταν λες και έλιωνε την ίδια την ψυχή του από θλίψη, βγαλμένη λες από το βάθος αμέτρητων αιώνων συμφοράς και κατάρας. Η φωτιά του έδειχνε οράματα πένθους και καταστροφής και, πιο επιτακτικά από το φως, τον καλούσε να θυμηθεί. Όμως εκείνος δεν θυμόταν.
Ο ψυχίατρος είχε αποδώσει όλα αυτά τα φαινόμενα σε ισχυρό τραυματισμό της ψυχής του από την απώλεια του πατέρα σε εκείνο το δυστύχημα αλλά δεν μπορούσε να δώσει μια πειστική εξήγηση σε όλες εκείνες τις περιπτώσεις που ο Ορφέας του διηγούνταν ότι τα οράματά του έβγαιναν αληθινά, οπότε τα είχε αποδώσει σε απλές συμπτώσεις και στην τυχαιότητα. Ο νεαρός ασθενής του, όμως, ποτέ δεν πίστεψε στην τυχαιότητα για αυτό και μετά από λίγο καιρό απέκρυπτε τις ενοράσεις και τις διαισθήσεις του από το γιατρό που, εντελώς εσφαλμένα θεώρησε ότι ο Ορφέας είχε θεραπευτεί τουλάχιστον από αυτό...

[Μιχάλης]

Η μητέρα του Ορφέα ήταν πολύ προβληματισμένη έπειτα από τους εφιάλτες της προηγούμενης νύχτας που είχε ο γιός της και μάταια προσπάθησε να την καθησυχάσει.
»Νομίζω ότι πρέπει, επιτέλους, να με ενημερώσει ο γιατρός τι συμβαίνει με την κατάστασή σου» είπε και ο Ορφέας αντέδρασε.
»Ξέρεις πολύ καλά ότι δεν πρόκειται να επιτρέψω αυτό. Υπάρχει το απόρρητο και θα πρέπει να το σεβαστείς. Δεν θέλω να το συζητήσουμε ξανά, τα έχουμε πει αυτά».
»Ναι αλλά κάτι πρέπει να γίνει. Δεν έχεις κουραστεί να περνάς το ίδιο πράγμα κάθε ημέρα; Νομίζεις πως είναι εύκολο για μένα να ξέρω τι συμβαίνει και να μην μπορώ να κάνω τίποτα; Έχω ξαναπεράσει τα ίδια και…» Άφησε τη φράση της μετέωρη. Της ξέφυγε, δεν ήθελε να συνεχίσει αλλά ο Ορφέας, που παλιότερα είχε αφήσει παρόμοια μισόλογα να περάσουν έτσι, δεν είχε σκοπό να κάνει το ίδιο και τώρα.
» Αντί να μου ζητάς να ενημερωθείς από το γιατρό, ίσως θα έπρεπε καλύτερα να μου εξηγήσεις γιατί τα έχεις περάσει και με ποιόν. Μη με νομίσεις για χαζό, ξέρω πως έχουν να κάνουν με τον παππού. Πρέπει να μου πεις, γιατί ίσως αυτό να βοηθήσει στη θεραπεία»
Η μητέρα του σηκώθηκε και κοίταξε έξω από το παράθυρο, χαϊδεύοντας τα μπράτσα της. Είχε υποσχεθεί στον εαυτό της πως θα ξεχνούσε εκείνα που έζησε πριν από πολλά χρόνια αλλά ο γιός της είχε δίκιο. Έπρεπε να μιλήσει, μπορεί να ήταν για το καλό του, μπορεί να τον βοηθούσε.
»Ο παππούς σου ήταν στρατιωτικός, από τους πλέον μορφωμένους στο στράτευμα. Ήταν λοχαγός όταν γεννήθηκα και ζούσαμε στην Ξάνθη, αργότερα όμως πήρε μετάθεση για Αθήνα, όπου ζήσαμε πολλά χρόνια τελικά. Όταν ήμουν στην εφηβεία, ο πατέρας μου ήταν ήδη Ταξίαρχος. Τότε ήταν που ξεκίνησαν οι εφιάλτες και στον ίδιο. Βράδια ολόκληρα δεν μπορούσε να κοιμηθεί, ήταν ανήσυχος και άρχισε να αλλάζει. Μας κοιτούσε σαν να μη μας γνώριζε. Μετά, άρχισε να έχει μανία καταδίωξης. Νόμιζε πως αόρατοι εχθροί ήθελαν να βλάψουν την οικογένειά του, με αποτέλεσμα να μη θέλει να βγει έξω από το σπίτι. Νοσηλεύθηκε στο ψυχιατρείο του στρατού, όπου μας είπαν ότι έπασχε από σχιζοφρένεια. Αποστρατεύθηκε με το βαθμό του Υποστράτηγου, ενώ όλοι ήταν σίγουροι πως, αν δεν είχε αρρωστήσει, θα γινόταν ακόμα και Αρχηγός. Δεν έμεινε πολύ στο σπίτι, μια μεταστροφή άρχισε και ο πατέρας μου άρχισε να ξοδεύει όλο του το μισθό σε αγαθοεργίες ή τουλάχιστον έτσι μας έλεγε. Δεν είχαμε να φάμε κι εκείνος έδινε τα λεφτά στους φτωχούς. Και όχι μόνο λεφτά, ακόμα και το σακάκι του μπορούσε να βγάλει στο δρόμο και να το δώσει σε έναν άστεγο.
Η μάνα μου αναγκάστηκε να αρχίσει να δουλεύει, γιατί εγώ θα πήγαινα στο Πανεπιστήμιο, κι εκείνος, μέσα στις αγαθοεργίες και τις παραισθήσεις του, μας κοιτούσε ατάραχος, σε μια ηρεμία που ήταν άρρωστη, πολύ άρρωστη! Τον μίσησα. Μια μέρα, εξαφανίστηκε. Προσευχήθηκα να μην τον ψάξει η μάνα μου, όμως εκείνη τον έψαξε και δεν τον βρήκε ποτέ. Ζήσαμε μόνες μας, τελείωσα το Πανεπιστήμιο, παντρεύτηκα τον πατέρα σου και είχα ξεχάσει τον δικό μου. Μέχρι εκείνη τη νύχτα…

[Μιχάλης]

Ήμουν στο μαιευτήριο. Λίγη ώρα πριν σε είχα γεννήσει και ήμασταν μόνοι στο δωμάτιο με τον πατέρα σου. Σε κρατούσαμε αγκαλιά, ήμασταν ευτυχισμένοι, δεν σε χορταίναμε. Η κούραση όμως μας είχε εξουθενώσει και μας πήρε ο ύπνος. Κάποια στιγμή άνοιξα τα μάτια μου γιατί έβγαζες μικρές κραυγούλες και τότε είδα επάνω από το κουνάκι σου τον πατέρα μου! Ποιος τον είχε ειδοποιήσει ότι γέννησα; Που ήξερε πως είχα παντρευτεί; Ποτέ δεν το κατάλαβα. Τον είδα να στέκεται από πάνω σου, να σου χαϊδεύει το μάγουλο με το δάχτυλό του και να είναι τόσο χαρούμενος, τόσο ήρεμος όσο ποτέ δεν έχω δει κανέναν. Μου έριξε μια στιγμιαία ματιά, μια φευγαλέα ματιά σαν να μου έδινε συγχαρητήρια και ντράπηκα τόσο πολύ που τον είχα μισήσει. Ο Θεός να με συγχωρήσει αλλά ήταν σαν να μίσησα κάποιον Άγιο, τόσο σεβάσμια και αλλόκοτη ήταν η μορφή του. Γιατί δεν ήταν μόνο η γαλήνη που μετέδιδε αλλά και ένα φως που νόμιζα πως έβγαινε από μέσα του, ένα φως γεμάτο ζωή! Φώναξα τον πατέρα σου δυνατά αλλά δεν με άκουγε. Ο πατέρας μου τον κοίταξε κι εκείνος και, χαϊδεύοντάς σε για τελευταία φορά, άνοιξε την πόρτα και σαν να ήταν μια σκιά της νύχτας έφυγε. Τότε βεβαιώθηκα ότι είχε πεθάνει και είδα το φάντασμά του.
Δεν είπα σε κανέναν τίποτα. Σηκώθηκα, σε πήρα αγκαλιά και είδα πως σου είχε αφήσει ένα Σταυρό κάτω από το μαξιλαράκι σου. Τον έβαλα στην τσάντα μου αλλά, δεν ξέρω γιατί, πάντοτε φοβόμουν να στον φορέσω, έτσι τον έκρυψα.
Τώρα ελπίζω να καταλαβαίνεις τι φοβάμαι. Φοβάμαι μήπως κατά κάποιον τρόπο η αρρώστεια του πατέρα μου είναι κληρονομική και έχει περάσει σε σένα. Εγώ πήγα σε γιατρούς κρυφά από τον πατέρα σου και με διαβεβαίωσαν ότι είμαι πολύ καλά. Αν όμως η σχιζοφρένεια έχει περάσει σε σένα…προτιμώ να μην το σκέφτομαι καν. Τον πατέρα μου τον είδα μερικές φορές σε όνειρο λίγο πριν πεθάνει ο δικός σου πατέρας. Με προειδοποίησε ότι ερχόταν μεγάλο κακό, που δεν μπορούσε να το σταματήσει και έκλαιγε. Και όταν ο πατέρας σου σκοτώθηκε, τελικά, τον είδα τον παππού σου στον ύπνο μου μετά να απολογείται πως, μιας και δεν είχε κατορθώσει να σώσει τον άντρα μου, θα φρόντιζε τουλάχιστον να πάει κάπου καλά, όπως χαρακτηριστικά μου είπε.
Αυτά με τον πατέρα μου. Στα είπα, γιατί κάποτε έπρεπε να στα πω…»