Παράθεση:
Αρχική Δημοσίευση από nikodhmos
η αρχή του εαυτού είναι η συνείδηση, και η συνείδηση έχει όρια.
|
Σαφώς και έχει όρια, όλα έχουν όρια εκτός (ίσως) από το Σύμπαν. Το θέμα είναι πως δεν γνωρίζουμε ποια είναι τα όρια αυτά ή αν τα όρια αυτά διαφέρουν από άνθρωπο σε άνθρωπο. Φυσικά κι αν μπορούν να επεκταθούν.
Παράθεση:
Αρχική Δημοσίευση από nikodhmos
Όμως υπάρχουν π.χ. αναμνήσεις που δεν μπορώ να ανακαλέσω συνειδητά και κατά βούληση. Αυτές έχουν λόγο στο ποιος είμαι εγώ; Ή είμαι μόνο όσα θυμάμαι και όχι όσα έχω βιώσει;
|
Εδώ είμαστε! Μια ακόμα σημαντική ερώτηση πάνω στο αρχικό ερώτημα: Ποιος είμαι;
Είμαι οι μνήμες μου και τα βιώματά μου; Αν είμαι αυτά, τότε -όπως ξέρουμε- αυτά αλλοιώνονται στην πορεία του χρόνου. Κομμάτια σβήνονται, ξαναγράφονται, ωραιοποιούνται καταστάσεις, επιδεινώνονται άλλες. Τα βιώματα παίρνουν άλλη τροπή όταν τα θυμόμαστε, τα ξαναζούμε σύμφωνα με τη διαμορφωμένη αντίληψη του σήμερα και όχι του χθες. Οπότε, έχουμε σημείο αναφοράς; Αν υπάρχει μόνο ένα κομμάτι της συνείδησης που τα παρατηρεί όλα αυτά, ακόμα και την ίδια την εξέλιξη της στο χρόνο, τότε μήπως αυτό το αναλλοίωτο κομμάτι είναι ο πραγματικός εαυτός και όλα τα άλλα αποτελούν κομμάτια ρόλων που παίζουμε, ακούσια ή εκούσια, κατά τη διάρκεια της ζωής μας;