#41
|
||||
|
||||
Παράθεση:
__________________
Just give me a sign and I' ll show you my plan. Tell me why you look so sad, time slips by, like grains of sand. Just put your future, in my hands. " Moonchild - Rory Gallagher" |
#42
|
|||
|
|||
Σε όλο το θέμα έκανα ερωτήσεις, προϋποθέτοντας ότι κατέχεις και έχεις ασχοληθεί με την ψυχολογία βαθύτερα και περισσότερο από εμένα, μήπως και αποκομίσω κάτι. Έχεις πει και δώσει αρκετό βάρος σε κάτι πολύ σημαντικό που και διαισθητικά και μετά από πολλή σκέψη με ξενίζει. Δεν το απέρριψα και δεν το προσπέρασα, επειδή θεωρώ ότι ξέρω λιγότερα επί του θέματος, και έκτοτε προσπαθώ απελπισμένα να σου αποσπάσω τι ακριβώς είναι και για ποιους λόγους πιστεύεις ότι υπάρχει αυτό το αναλλοίωτο κομμάτι της συνείδησης, όχι για να σε καταρρίψω, αλλά για να μάθω. Κάνω καλά που υπολογίζω στις γνώσεις σου ή να μην ασχολούμαι άλλο;
|
#43
|
||||
|
||||
Εντάξει ΟΚ, ίσως υπήρχε και λίγη κακή κεκτημένη από μέρους μου (χμ... από παλιά), αλλά κι εσύ γράφεις εκβιαστικά.
Θα σου πω τι νομίζω πως ξέρω περί ψυχολογίας. Αυτά τα μαθήματα που κάνουν στις σχολές εδώ, ακόμα και της ψυχολογίας, είναι θεωρητικά, δεν υπάρχει πρακτική εμπειρία. Υπάρχουν φυσικά εκπαιδεύσεις ψυχοθεραπείας, αλλά όλα αυτά είναι προσανατολισμένα στο να λύνουν προβλήματα. Έχω αυτό, ή βρίσκομαι σε αυτήν τη κατάσταση. Πως βγαίνω από αυτήν. Δεν υπάρχουν μαθήματα αυτογνωσίας, αυτό είναι κομμάτι φιλοσοφικό περισσότερο. Και στη φιλοσοφία αντίστοιχα, μαθαίνεις τι είπε ο ένας και ο άλλος, δεν λύνεις τα υπαρξιακά σου θέματα, τουλάχιστον όχι επίσημα. Ο τρόπος που αντιμετωπίζω το πρόβλημα της αυτογνωσίας είναι φυσικά υπαρξιακός, αλλά ακολουθώ εσωτερική προσέγγιση. Εσωτερισμού, ας το πούμε. Μην το συγχέεις με το μεταφυσικό, μπορεί να υπάρχει και τέτοια αντίληψη, μπορεί και όχι. Εσυ μπορείς να μην βάζεις στοιχεία πεποιθήσεων για παράδειγμα, θέματα αμφισβητούμενα ή έξω απ' την κοινή λογική (αλήθεια υπάρχει τέτοιο πράγμα; ). Προσπαθώ λοιπόν να βρω αυτό το αναλλοίωτο, δρώντας αφαιρετικά. Αφαιρώ τα περιττά αγαθά, υλικά και πνευματικά, με σκοπό να αποδείξω ότι Εγώ, το ποιόν μου, η ουσία μου, δεν είναι αυτά. Ετσι λοιπόν, αν μια μέρα τα χάσω (πχ την καλή τη δουλειά, την κοπέλα μου ή τα λεφτά μου) να μην έρθει η συντέλεια του κόσμου. Να έχω συνείδηση της ύπαρξης μου, να μπορώ να στηριχτώ σε αυτήν και αυτό να μου είναι αρκετό για να προχωρήσω και ίσως να ξαναχτίσω ότι έχασα. Η να πάρω άλλο δρόμο, δοκιμάζοντας κάτι καινούργιο, βλέποντας μια ευκαιρία για αλλαγή μέσα σε όλες αυτές τις αναποδιές. |
#44
|
|||
|
|||
Παράθεση:
Για τον Θεό δεν είπες και δεν λένε ότι ο Εαυτός με κεφαλαίο είναι ο Θεός? Παράλογο το πανταχού παρών για ποιο λόγο? Μπορεί και να είναι αλλά δεν είπες λόγο. Μήπως εννοείς ότι θα έπρεπε να τα παρακολουθεί όλα ταυτόχρονα? Πάντως υπάρχει διάσταση απόψεων στην Βίβλο. Αλλού ο Θεός βρίσκεται σε ένα μέρος και στέλνει τους αγγέλους και αλλού διαβάζουμε ότι ζούμε και κινούμαστε μέσα σε Αυτόν. |
#45
|
|||
|
|||
Παράθεση:
Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη nikodhmos : 30-12-16 στις 18:07 |
#46
|
||||
|
||||
Και όμως... Αυτό το Τίποτα που νομίζεις είναι το Πάν. Κάτι σαν το κβαντικό κενό, την ενεργειακή στάθμη της οποίας μια τυχαία ( ; ) διακύμανση παρήγαγε το σύμπαν μας. Στο είπα με όρους φυσικής, για να αποφύγω την μεταφυσική. Έχει σαφείς ποιότητες (ιδιότητες), τις αντιλαμβάνεσαι μετά. Προσεγγίζεται με διαλογισμό πάντως. Πρέπει να το κάνεις κι αυτό.
Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη Robespierre : 30-12-16 στις 19:57 |
#47
|
|||
|
|||
Αν αφαιρώντας τείνεις στο άπαν, αν όλοι αφαιρέσουμε, τείνουμε όλοι στο άπαν, στην ενότητα, στο ίδιο δηλαδή. Οπότε πού υπεισέρχεται ο πραγματικός εαυτός και η ουσία και το εγώ που υποτίθεται μας κάνει ξεχωριστούς; Αν όλοι έχουμε την ίδια ουσία, και αυτή είναι το σύμπαν, τότε όλα τα άλλα είναι φορεσιές, που λες. Οπότε το μόνο που έχουμε να μας ξεχωρίζει αναμεταξύ μας, να δίνει σημασία στην έννοια εαυτός, είναι οι περιττές φορεσιές, όπερ άτοπο.
Αν είμαστε διακυμάνσεις στο ίδιο πεδίο, δεν μας κάνει όλους ίδιους και ίσους με το πεδίο, γιατί ως σήματα φέρουμε διαφορετική πληροφορία. Όλο φωτόνια χτυπάνε τα μάτια μας, αλλά δεν βλέπουμε όλο το ίδιο πράγμα... |
#48
|
||||
|
||||
Ο Εαυτος βρίσκεται στην ολότητα. Εκεί είναι το τέλος εκεί είναι και η αρχή του ανθρώπου. Στην ουσία είμαστε αδιαφοροποίητοι και η επίγνωση είναι η συνειδητοποίηση αυτής της αρχής. Το υλικό σύμπαν είναι ο κόσμος των ψευδαισθήσεων, απολύτως όμως απαραίτητος για την συνέχιση της υπάρξης μας. Προ τι ή προς που; Αυτό είναι ένα άλλο ερώτημα. Όταν βρει κάποιος τον Εαυτό του, ανακαλύψει δηλαδή το βαθύτερο του είναι, αντιλαμβάνεται την κατάσταση των πραγμάτων. Έτσι, όταν βγει από αυτή την κατάσταση στην επιφάνεια, βιώνει το τώρα, τις φορεσιές που λες, με μεγαλύτερη σαφήνεια. Τότε αρχίζει να βρίσκει νόημα στα απλά πράγματα που δεν τον γέμιζαν πριν, γιατί ξέρει. Σε όλα τα πράγματα, μικρά και μεγάλα. Διάβασε την παρακάτω ιστορία, όμως. Λέει κι άλλα πράγματα μαζί, χρήσιμα:
O παρατηρητής |
#49
|
|||
|
|||
Ναι, σε αυτήν την συμπαντική κλίμακα είμαστε όλοι ίδιοι. Τα ίδια σωματίδια, τα ίδια άτομα απο τις ίδιες σουπερνόβες. Επίσης ναι, σε αυτήν την κλίμακα οι πράξεις μας και οι ζωές μας δεν έχουν καμμιά σημασία, ούτε είναι δικές μας, είναι απλώς εκδηλώσεις φυσικών νόμων τις οποίες παρατηρούμε, όπως όλα στο σύμπαν. Άλλο πράγμα να συνειδητοποιούμε αυτά τα δύο πράγματα, και άλλο να διάγουμε τον βίο μας ως παρατηρητές και ως μη παράγοντες (που όντως είμαστε, στο πολύ φινάλε όμως), γιατί εφόσον βρεθήκαμε εδώ, ας προσπαθήσουμε να υπάρξουμε ευχάριστα αυτό το σύντομο διάστημα, γιατί έστω και χωρίς να το θέλουμε, έχουμε τρόπο (τους εγκεφάλους μας) να ξεχωρίζουμε το ευχάριστο (για εμάς πάντα) από το δυσάρεστο. Υπάρχουν λέξεις για την κοσμοθέαση που πας να τυλίξεις με παραμύθι: Μοιρολατρία και μηδενισμός. Είναι μεν αλήθεια, αλλά δεν χρησιμεύουν σε τίποτα.
|
#50
|
||||
|
||||
Παράθεση:
Παράθεση:
Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη Robespierre : 01-01-17 στις 13:25 |
Εργαλεία Θεμάτων | |
Τρόποι εμφάνισης | |
|
|