Το forum του μεταφυσικού  

Επιστροφή   Το forum του μεταφυσικού > Η πόλη της FantasyGate > Τμήμα Πολυσυγγραφίας

Απάντηση στο θέμα
 
Εργαλεία Θεμάτων Τρόποι εμφάνισης
  #11  
Παλιά 17-04-06, 16:34
vagkri Ο χρήστης vagkri δεν είναι συνδεδεμένος
Senior Member
 
Εγγραφή: 09-02-2006
Περιοχή: αθήνα
Μηνύματα: 284
Προεπιλογή

Οι μέρες περνούσαν και ο αποστόλης δεν μπορούσε να βγάλει από το μυαλό του την ευτυχία που είδε στον άνθρωπο που είχε σκοτώσει .

Πήρε την απόφαση ότι ήταν θέλημα θεού να συνεχίσει να σκοτώνει τους αδύναμους ανθρώπους. Εξ άλλου η ηδονή που είχε νοιώσει όταν σκότωσε αυτόν τον μεθυσμένο κακομοίρη, ήταν σαφώς μεγαλύτερη από την ηδονή που είχε όταν κυνηγούσε. Το μόνο που έμενε τώρα ,ήταν να βρει τον τρόπο να το κάνει χωρίς να τον συλλάβουν. Το μυαλό του δούλευε απίστευτα γρήγορα.Ένοιωθε κάτι παράξενο στο σώμα του ,κάτι που δεν το είχε ξανανιώσει. Πήγε στο μπάνιο και έβγαλε τα ρούχα του. Ένα μπάνιο με καυτό νερό σίγουρα θα τον χαλάρωνε. Κοιτάχτηκε στον καθρέφτη και χαμογέλασε παρατηρώντας το σφιχτοδεμένο σώμα του. Τα χρόνια δεν είχαν σχεδόν καμία επίδραση πάνω του. Βέβαια γυμναζόταν εντατικά , ήταν και το αγαπημένο του σπορ που τον υποχρέωνε να περπατά πολλά χιλιόμετρα. Έσφιξε το στήθος του παρατηρώντας τους μύες και τότε είδε αυτό το παράξενο σημάδι που ξεκίναγε από την αριστερή μεριά του στήθους και σταμάταγε λίγο πριν τον αφαλό του. Ήταν σαν μία γραμμή με χρώμα λίγο πιο ανοιχτό από το υπόλοιπο δέρμα , και στην αρχή της δίπλα στην καρδιά , είχε ένα στρογγυλό σημάδι σαν βούλα .
__________________
( Το παλαιό μου Nickname (Ελληνιστί Ψευδώνυμο) ήταν "VAGKRI"...)

Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη vagkri : 17-04-06 στις 16:38
Απάντηση με παράθεση
  #12  
Παλιά 19-04-06, 18:12
Το avatar του χρήστη Μιχάλης
Μιχάλης Ο χρήστης Μιχάλης δεν είναι συνδεδεμένος
Banned
 
Εγγραφή: 22-06-2004
Περιοχή: Αργολίδα
Μηνύματα: 1.893
Προεπιλογή

την περιεργάστηκε λίγο με τα δάχτυλά του και το πρόσωπό του πήρε την έκφραση του δέους, λες και ήξερε πως άγγιζε ένα σημάδι αρχαίο, που ερχόταν από τα βάθη των αιώνων και του σύμπαντος, από μια πηγή ασύλληπτη για τον ανθρώπινο νου. και τότε γεννήθηκε μέσα του η παράλογη σκέψη πως εκείνη η κόκκινη κηλίδα ήταν στην πραγματικότητα η ψυχή του ανθρώπου που είχε βίαια αφαιρεθεί πριν από λίγες ημέρες, ένα στίγμα πάνω στο κορμί του, που μαρτυρούσε το έγκλημά του. ένα σημάδι που δίνεται μόνο στους επίλεχτους, σε εκείνους που ήρθαν στη ζωή για να ξεχωρίσουν. σε εκείνους που κανένας φόβος δεν ορίζει τη ζωή τους και καμία αδυναμία δεν οδηγεί τα βήματά τους.
έσφιξε πάλι τους μυς του και χαμογέλασε ικανοποιημένος από το θέαμα. χάιδεψε το στήθος του με αυταρέσκεια, έπαιξε με τους δικεφάλους του και έκλεισε πονηρά το μάτι στον εαυτό του και η κηλίδα έγινε πιο κόκκινη. ένιωσε πως μπορούσε να ακούει το θόρυβο που έκανε η ροή του αίματος μέσα στις φλέβες του, τους ήχους από τις ηλεκτρικές εκκενώσεις στον εγκέφαλό του, τη δόνηση ολόκληρης της ψυχής του.
Απάντηση με παράθεση
  #13  
Παλιά 19-04-06, 19:07
Το avatar του χρήστη agaliarep
agaliarep Ο χρήστης agaliarep δεν είναι συνδεδεμένος
Banned
 
Εγγραφή: 09-08-2005
Περιοχή: Mandri
Μηνύματα: 1.621
Προεπιλογή

και ήταν εκείνη η στιγμή που ένιωσε ότι πιά δεν είναι αυτό που ήταν, είχε μεταμορφωθεί σε κάτι άλλο. δεν ήταν πια στο μπάνιο του αλλά στην κορφή του κόσμου. ένιωθε ότι βρισκόταν πάνω στην κορυφή του ολύμπου και ότι ξαφνικά οι φλέβες του θα σκίζονταν και πεταγόταν φως από μέσα του, κάτι σαν θεός… ο θεός… ο ίδιος ο απόλλωνας, τα μάτια του άρχισαν να μοιάζουν σαν να βγάζουν φωτιά, η ουλή ξαφνικά άρχισε να πυρακτώνεται. ναι αυτό είναι το σημάδι μου, αυτό είναι η απελευθέρωση μου, αυτό είναι ο δρόμος μου. ξαφνικά το φως εξασθένησε. βρέθηκε μπροστά σε έναν πλακόστρωτο δρόμο. δεξιά και αριστερά περίτεχνα αγάλματα από λιοντάρια σε όλο το μήκος του δρόμου, φύλακες του μονοπατιού στέκονταν κοιτάζοντας τον περιμένοντας τον σαν από χρόνια και τελικά φάνηκε. ήρθε να εκπληρώσει τον προορισμό του. ήταν γυμνός και όμως δεν κρύωνε πια. ήταν πιο ψηλός, πιο δυνατός, πιο σίγουρος από ποτέ. στο τέλος του μονοπατιού μια τεράστια αρχαία πλάκα. πάνω της χαραγμένο το ίδιο το σημάδι, το σημάδι του… πλησίασε…κάθε βήμα του άφηνε πίσω του αποτύπωμα πάνω στον κρύο βράχο… πλησίασε…
Απάντηση με παράθεση
  #14  
Παλιά 20-04-06, 10:44
Το avatar του χρήστη Μιχάλης
Μιχάλης Ο χρήστης Μιχάλης δεν είναι συνδεδεμένος
Banned
 
Εγγραφή: 22-06-2004
Περιοχή: Αργολίδα
Μηνύματα: 1.893
Προεπιλογή

η αρχαία πλάκα στεκόταν τώρα θεόρατη μπροστά του, τρομερή στην όψη και παγωμένη στην αφή, με μια επιγραφή που καταλάμβανε ολόκληρο το πλάτος της. "δεξου και μανθανε επ αυτου". ο αποστόλης δεν καταλάβαινε, τουλάχιστον με το συνειδητό μέρος του εαυτού του, με το πιο "πολιτισμένο" του μυαλό. όμως, το καταπιεσμένο του υποσυνείδητο, οι αρχαίες πεποιθήσεις που κρύβονταν μέσα του ούρλιαζαν από χαρά, κατανοώντας το μυστικό της επιγραφής. αφέθηκε στην άγρια χαρά που ξύπνησε μέσα του και τότε η πλάκα έσπασε σε χιλιάδες μικρά κομμάτια που διαπέρασαν το κορμί του και χώθηκαν μέσα στη σάρκα του.
τότε πόνεσε και δάκρυσε αλλά σιγά σιγά ο πόνος λιγόστεψε και ένα άπλετο κόκκινο φως κάλυψε τα πάντα. ένιωσε πως βρισκόταν στον πυθμένα μιας κόκκινης θάλασσας, μιας θάλασσας από αίμα, που μέσα της κινούνταν κόκκινες κηλίδες σε κοπάδια, σαν πρωτόζωα κάποιας αρχαίας θάλασσας, πριν η ζωή βγει στη στεριά. ένιωσε ένα με εκείνη την πρωτόγονη αλλά παντοδύναμη φύση και το εγώ του άρχισε σιγά σιγά να διαλύεται. είδε το σώμα του να βουλιάζει ενώ εκείνος ανυψωνόταν, μέχρι που, αφήνοντάς το πίσω όπως ένα φίδι αφήνει το πουκάμισό του, τινάχτηκε στα ύψη με το νέο του σώμα, το γεμάτο δύναμη και ζωή. η μύηση είχε τελειώσει.
Απάντηση με παράθεση
  #15  
Παλιά 20-04-06, 12:14
vagkri Ο χρήστης vagkri δεν είναι συνδεδεμένος
Senior Member
 
Εγγραφή: 09-02-2006
Περιοχή: αθήνα
Μηνύματα: 284
Προεπιλογή

ανοιξε τα μάτια του και είδε το είδωλο του στον καθρέφτη.ενοιωθε έναν παράξενο πόνο σε όλο του το σώμα.χάιδεψε το σημείο που υπηρχε το σημάδι στο στήθος του και κοιτάχτηκε πιο προσεκτικά.παράξενο , δεν υπήρχε τίποτα.
μπήκε στην μπανιέρα αλλά δεν μπορούσε να πλυθεί ένοιωθε πολύ αδύναμος.
ντυθηκε και πήγε στο κρεβάτι του , όπου κοιμήθηκε αμέσως.
ο ύπνος του κράτησε 18 ώρες λες και είχε να κοιμηθεί μέρες.όταν ξύπνησε ένοιωθε παλι δυνατός και ευδιάθετος.έφερε στο μυαλό του όλα αυτα που έγιναν και σκέφτηκε ότι ήταν απλώς ένα παραξενο όνειρο.κοιτάχτηκε στο στήθος και δεν είδε τίποτα το παράξενο.μετά το μπάνιο που έκανε σκέφτηκε ότι ήθελε έναν καφέ και αφου ντύθηκε ,πήρε τα κλειδιά του και πήγε στο αυτοκίνητο.μόλις κάθησε στο κάθισμα ένοιωσε μια παράξενη διάθεση και μία φαγούρα στο στήθος.χωρίς να δώσει σημασία έβγαλε το αυτοκίνητο απο το γκαράζ και ξεκίνησε για το μαγαζί που συχνάζε η παλιοπαρέα.
__________________
( Το παλαιό μου Nickname (Ελληνιστί Ψευδώνυμο) ήταν "VAGKRI"...)
Απάντηση με παράθεση
  #16  
Παλιά 20-04-06, 19:08
Το avatar του χρήστη Μιχάλης
Μιχάλης Ο χρήστης Μιχάλης δεν είναι συνδεδεμένος
Banned
 
Εγγραφή: 22-06-2004
Περιοχή: Αργολίδα
Μηνύματα: 1.893
Προεπιλογή

ήταν η πρώτη φορά που ένιωθε πως όλες οι συζητήσεις των φίλων του δεν τον αφορούσαν. δεν τον ένοιαζε πια η πολιτική, τα παιδιά με το σχολείο και τα προβλήματά του ή οι γυναίκες. του φαίνονταν όλα τόσο ασήμαντα, τόσο αδύναμα και καθημερινά που δεν είχε καμία διάθεση να συμμετάσχει στην κουβέντα. έπινε μόνο το ουζάκι του και κάπνιζε, χαμένος σε σκέψεις που δεν είχε σκοπό να εκφράσει, γιατί δεν θα γίνονταν κατανοητές.
κοίταξε την παρέα του, έναν προς έναν κι ένιωσε ξένος μαζί τους και ας τους γνώριζε μερικές δεκαετίες. δεν μπορούσε να καταλάβει πια πως σκέφτονταν, ήταν τόσο...ανθρώπινοι που τον εκνεύριζαν. έξυσε πάλι λίγο το στήθος του και βυθίστηκε στη σιωπή του, ενώ οι άλλοι μιλούσαν με γεμάτο το στόμα τους από τους μεζέδες. ο ήχος από τα πηρούνια, από τα τσουγκρίσματα και τα γέλια του τρυπούσε τα αυτιά. έπρεπε να βγει έξω, στον καθαρό αέρα, να μιλήσει με εκείνους που θα τον καταλάβαιναν. εκείνους που καβαλούσαν τα σύννεφα και έτρεχαν στον ουρανό, που για πρώτη φορά τους είχε δει λίγη ώρα πριν που περίμενε υπομονετικά στα φανάρια. εκείνοι ήταν η νέα του οικογένεια. σηκώθηκε όρθιος σπρώχνωντας με θόρυβο, επιδεικτικά, την καρέκλα πίσω του.
" που πας εσύ" τον ρώτησε ένας φίλος κρατώντας τον από το χέρι. ο απόστολος το τίναξε πέρα με μια οργισμένη αλλά ψύχραιμη κίνηση. η παρέα βουβάθηκε μπροστά στο αυστηρό του ύφος.
" εσύ, μανώλη, σε πέντε χρόνια θα πεθάνεις από καρκίνο του πνεύμονα" είπε γυρίζοντας προς εκείνον που του είχε κρατήσει το χέρι.
" εσύ, κώστα, θα σκοτώσεις τη γυναίκα σου, όταν ξυπνήσεις επιτέλους και καταλάβεις πόσο καιρό σε απατάει με τον ανηψιό σου" είπε δείχοντας έναν παχουλό που καθόταν στην κεφαλή του τραπεζιού.
" εσύ, αλέκο, θα ψοφίσεις μόνος σου σε ένα γηροκομείο που θα σε πετάξουν τα παιδιά σου, σαν το σκυλί κι εσύ, αντώνη, θα ζήσεις με τον πόνο και τη μελαγχολία που έχασες τόσο απότομα όλους τους φίλους σου, παίρνοντας τα τρελόχαπα με τις χούφτες" είπε και με αργά βήματα βγήκε από το μαγαζί, ενώ οι φίλοι του έχασαν κάθε όρεξη για φαγητό και αστεία.
Απάντηση με παράθεση
  #17  
Παλιά 25-04-06, 14:54
Το avatar του χρήστη agaliarep
agaliarep Ο χρήστης agaliarep δεν είναι συνδεδεμένος
Banned
 
Εγγραφή: 09-08-2005
Περιοχή: Mandri
Μηνύματα: 1.621
Προεπιλογή

Βγαίνοντας έξω προχώρησε με γοργό βήμα χωρίς να ξέρει που πηγαίνει. Ξαφνικά γύρισε πίσω του. Ένιωθε ότι κάτι τον ακολουθούσε. Δεν φοβόταν, απλά ένιωθε περίεργα. Έστριψε σε ένα αδιέξοδο και αμέσως ακούμπησε την πλάτη του στο τοίχο, περιμένοντας υπομονετικά να φανεί από την γωνία, αυτός ο περίεργος που τον είχε πάρει από πίσω.
Αλλά δεν φάνηκε. Δεν ήρθε κανείς. Άρχισε να κοιτάζει απορημένος γύρω του.
Δεν είχε έρθει ποτέ σε αυτό το στενό ήταν σίγουρος και όμως ένιωθε ότι ήταν πολύ γνώριμο.
Ξαφνικά στο τέλος του αδιεξόδου με την άκρη του ματιού του έπιασε κάτι να κινείται. Μια σκιά που κρύφτηκε πίσω από ένα σκουπιδοτενεκέ. Ξαφνικά συνειδητοποίησε ότι οι αισθήσεις του χτυπούσαν κόκκινο. Άκουγε τα πάντα σε απόσταση που δεν φανταζόταν ποτέ ότι θα μπορούσε κάποιος να ακούσει.
Άκουγε τα πάντα, το νερό που έτρεχε από μια σπασμένη σωλήνα, στην απέναντι μεριά του δρόμου, τον ήχο των σταγόνων που έσκαγαν στο πεζοδρόμιο, τον ήχο των φτερών από ένα πουλί που πετούσε πολλά μέτρα πάνω από το κεφάλι του. Ξαφνικά η προσοχή του έπεσε σε έναν επίδοξο τσαντάκια που έτρεχε για να αποφύγει την σύλληψη. Μπορούσε να δει την μάρκα της τσάντας που είχε αρπάξει, μπορούσε να μυρίσει τον ιδρώτα του, να ακούσει ακόμα και τον ήχο της καρδιάς του, ένιωσε ξαφνικά στο στόμα του την γεύση του αίματος, μήπως είχαν ματώσει τα χείλη του;
Όχι, ήταν το αίμα του τσαντάκια, Κώστα τον έλεγαν ήξερε ποιος ήταν, ήταν ο Κώστας, ένα παιδί από διαλυμένη οικογένεια που μεγάλωσε στην επαρχία κάτω από την προστασία του θείου του. Δεν τον είχε δει ποτέ του και όμως ένιωθε ότι τον ήξερε από πάντα. Τίποτα στην ζωή του Κώστα δεν είχε δώσει το δικαίωμα σε κανέναν να σκεφτεί ότι θα μπορούσε να κάνει κάτι τέτοιο. Ήταν πάντα ο καλός μαθητής, ο εργατικός υπάλληλος, ο καλός Δημότης, αυτός που πάντα βοηθούσε τους άλλους, πήγαινε στην εκκλησία, του άρεσαν η ήρεμη ζωή και οι Κυριακάτικες βόλτες στο πάρκο, δεν έκανε ποτέ κακές παρέες. Εκτός από το άτυχο γεγονός με τον χωρισμό των γονιών του, τίποτα άλλο δεν ήταν άσχημο στην ζωή του. Και όμως ήταν μπροστά του και έτρεχε να σωθεί από την αστυνομία για μια τσάντα που έκλεψε αφού πρώτα πέταξε την άτυχη γιαγιά στο έδαφος… «άτυχη» σκέφτηκε, χαμογέλασε ειρωνικά. Τι τον οδήγησε να της αρπάξει την τσάντα; Ήταν σίγουρος ότι είδε το χαμόγελο του καθώς έτρεχε να ξεφύγει… «Ο Κώστας καλό παιδί» σκέφτηκε ο Απόστολος «..ξύπνησε και αυτός, επιτέλους» «κρίμα που θα πεθάνει σήμερα…»
Ξαφνικά σταμάτησε να σκέφτεται άκουσε έναν δυνατό κρότο πίσω του. Ο τενεκές είχε αναποδογυρίσει. Ένα κάψιμο, ένα δυνατό κάψιμο στο στήθος του, ένας πόνος, μπορούσε ακόμα να πονάει. Λύγισε, γονάτισε δεν μπορούσε να κουνηθεί. Η αναπνοή του άρχισε να κόβεται. Κουρνιασμένος όπως ήταν είδε δυο πόδια να είναι μπροστά του. Δυο πόδια που δεν ξεχώριζε εάν φορούσαν ρούχα, δεν μπορούσε να καταλάβει εάν ήταν κάποιος ή αν ήταν της φαντασίας του. Σαν μια σκιά που πήρε μορφή, προσπάθησε να κοιτάξει πιο πάνω τον παράξενο αυτό άνθρωπο. Κάθε φορά που σήκωνε το βλέμμα πόνοι γέμιζαν το κορμί του. Πόνοι που τον λύγιζαν όλο και πιο πολύ. Δεν ήταν πόνοι σαν αυτούς που είχε νιώσει όταν κομμάτια από την παράξενη πλάκα καρφώθηκαν στο κορμί του ήταν διαφορετικοί δεν μπορούσε να τους προσδιορίσει όμως ήξερε βαθιά μέσα του ότι τα δύο αυτά γεγονότα είχαν σχέση. Ξαφνικά ένιωσε ένα ρίγος να διαπερνάει το κορμί του. Μια κρύα ανάσα ηχούσε τώρα πια δίπλα στο αυτί του. Δεν μπορούσε να ακούσει τίποτα άλλο. Μια περίεργη μυρωδιά αποσύνθεσης του ερχόταν στα ρουθούνια και τον γέμισε με αποστροφή.
Το κορμί του άρχισε να μουδιάζει και τα πάντα σκοτείνιαζαν. Άκουσε ποδοβολητά, ήταν σίγουρος ότι ήταν ελάφια, είχε ξανακούσει πολλές φορές τον ήχο αυτό. Δεν φοβόταν αλλά συνάμα νόμιζε ότι όλα θα τελειώσουν. Το σημάδι που είχε στο σώμα άρχισε να τρέχει αίμα. Τώρα έμοιαζε πιο πολύ με χάραγμα. Δεν μπορούσε να το δει αλλά το ένιωθε. Μια φωνή τσιριχτή ακούστηκε, μια φωνή από άλλη διάσταση. Το σκοτάδι που είχε απλωθεί μπροστά στα μάτια του χάθηκε, οι πόνοι λιγόστεψαν. Σήκωσε το βλέμμα και κοίταξε επιτέλους αυτή την σκιά. Δεν μπορούσε να δεί το πρόσωπο. Ήταν μονάχα μια σκιά, σαν το πρόσωπο που φανταζόταν όταν ήταν μικρός ότι θα είχε ο Άδης. Η σκιά μάζεψε το χέρι και πριν καταλάβει καλά, καλά τι είχε γίνει είδε να το εκτίνει να κρατώντας στο χέρι της ένα σπαθί. Το χτύπημα ήταν βίαιο. Όλα σκοτείνιασαν. Όλα σταμάτησαν. Ξύπνησε μετά από 3 ώρες και πήγε προς το σπίτι. Έκατσε άνοιξε μια μπύρα και άνοιξε την τηλεόραση. Οι ειδήσεις είχαν αρχίσει.
«…τραγική κατάληξη είχε η καταδίωξη τσαντάκια, ο νεαρός αφού έκλεψε την τσάντα από ανυπεράσπιστη 70χρονη τράπηκε σε φυγή, αστυνομικοί που ήταν κοντά στο συμβάν καταδίωξαν τον νεαρό, ο οποίος στην προσπάθεια του να ξεφύγει έκλεψε αυτοκίνητο που βρισκόταν σταματημένο σε φανάρι, αφού πρώτα πέταξε τον οδηγό στο οδόστρωμα. Λίγα μέτρα πιο κάτω το αυτοκίνητο συγκρούστηκε με διερχόμενο αυτοκίνητο μάρκας Fiat. Τραγικός απολογισμός ο ληστής και οι επιβάτες του διερχόμενου αυτοκινήτου νεκροί. Ανάμεσα τους ένα 7χρονο κορίτσι. Τα στοιχεία των επιβατών είναι Μαρία Μαρκοπούλου και ο επτάχρονος γιος της Γιώργος. Τα στοιχεία του ληστή δεν έχουν εξακριβωθεί ακόμα…»
«Ο Κώστας…» σκέφτηκε ο Απόστολος και ήρθε στο μυαλό του το χαμόγελο του Κώστα. Χαμογέλασε και ο ίδιος.
Οι σκέψεις του σταμάτησαν από ένα ουρλιαχτό, ήταν το ίδιο με αυτό της σκιάς, σηκώθηκε και κοίταξε έξω από το παράθυρο του. Ένοιωσε αίμα στο στόμα του, ένιωσε πάλι δυνατός, ξεκούμπωσε το πουκάμισο του, το σημάδι δεν υπήρχε και όμως ήταν εκεί. Το ένιωθε. Άνοιξε την πόρτα και έφυγε βιαστικά. «Είναι ωραίο βράδι για κυνήγι» σκέφτηκε…

Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη agaliarep : 25-04-06 στις 14:56
Απάντηση με παράθεση
  #18  
Παλιά 25-04-06, 17:07
Το avatar του χρήστη Μιχάλης
Μιχάλης Ο χρήστης Μιχάλης δεν είναι συνδεδεμένος
Banned
 
Εγγραφή: 22-06-2004
Περιοχή: Αργολίδα
Μηνύματα: 1.893
Προεπιλογή

η νύχτα είχε πέσει στην αθήνα και της έδιναν τη γνώριμη, προκλητική της εικόνα, αυτή που από παλιά είχε λατρέψει ο απόστολος αλλά είχε προσπαθήσει να καταπνίξει μέσα του. βγήκε έξω, στην αγαπημένη του νύχτα και δεν πήρε μαζί του το αμάξι. ήθελε να περπατήσει άσκοπα, να αφήσει τα βήματά του να τα οδηγήσει η μοίρα που είχε γραφτεί για εκείνον και που με τόσο μεγαλειώδη τρόπο είχε φανερωθεί μπροστά του.
κατέβηκε προς το κέντρο, περπατώντας στις μεγάλες λεωφόρους, πίνοντας μπύρες και πετώντας τα άδεια κουτάκια πίσω του, σαν ένα μοντέρνο μίτο της αριάδνης που θα τον βοηθούσε να βγει από το δικό του λαβύρινθο. έβλεπε τους άστεγους να βολεύονται όπως όπως στα παγκάκια για να βγάλουν τη νύχτα, έβλεπε τις πόρνες, αρσενικές και θηλυκές να προσπαθούν να ψαρέψουν πελάτη, έβλεπε μεθυσμένους μετανάστες να τρεκλίζουν και ένιωθε μέσα του μια άγρια χαρά να τον συνεπαίρνει. οι εικόνες αυτές, ωμές αλλά ρεαλιστικές, είχαν μέσα τους μεγαλύτερη αλήθεια από τον στυλιζαρισμένο κόσμο της ημέρας, που κοπάδιζε μέσα στα μέσα μεταφοράς, προσπαθώντας να πείσει ότι είναι συνεπής εργαζόμενος, που φτάνει στη δουλειά του ακριβώς στην ώρα του, ή συνεπής φίλος που τρέχει για να μη στήσει το φίλο που τον περιμένει ή και τόσα άλλα ακόμα. η νύχτα βγάζει πάντα την πραγματική εικόνα των ανθρώπων, το σκοτεινό στοιχείο που έχουν μέσα τους, το θρίαμβο της εκάτης πάνω στους θεούς του φωτός!
κι εκείνος ήταν ένα από τα παιδιά της εκάτης, προικισμένο με δυνάμεις που ούτε φαντάζονταν οι άνθρωποι. δυνάμεις που με λύσσα χτυπούσαν το στήθος του για να τις αφήσει ελεύθερες να βγουν στον έξω κόσμο!
Απάντηση με παράθεση
Απάντηση στο θέμα

Εργαλεία Θεμάτων
Τρόποι εμφάνισης

Δικαιώματα - Επιλογές
Δεν μπορείτε να προσθέσετε νέα threads
Δε μπορείτε να απαντήσετε
Δεν μπορείτε να προσθέσετε συνημμένα
Δεν μπορείτε
BB code είναι σε λειτουργία
Τα Smilies είναι σε λειτουργία
Ο κώδικας [IMG] είναι σε λειτουργία
Ο κώδικας HTML είναι εκτός λειτουργίας



Όλες οι ώρες είναι GMT +2. Η ώρα τώρα είναι 12:33.


Forum engine powered by : vBulletin Version 3.8.4
Copyright ©2000 - 2024, Jelsoft Enterprises Ltd.