Το forum του μεταφυσικού  

Επιστροφή   Το forum του μεταφυσικού > Η πόλη της FantasyGate > Τμήμα Πολυσυγγραφίας

Κλειστό Θέμα
 
Εργαλεία Θεμάτων Τρόποι εμφάνισης
  #21  
Παλιά 10-04-06, 13:50
Το avatar του χρήστη Archangel
Archangel Ο χρήστης Archangel δεν είναι συνδεδεμένος
Senior Member
 
Εγγραφή: 26-11-2005
Περιοχή: ΕΛΛΑΣ
Μηνύματα: 230
Προεπιλογή

μόλις έφυγαν από το νοσοκομείο ήταν ήδη απόγευμα και είχαν αρχίσει να φαίνονται κάποια άστρα.
-από ότι βλέπω δεν προλαβαίνουμε να κάνουμε τίποτα άλλο σήμερα δεν πάμε να φάμε κάτι και μετά να κοιτάξουμε για ξενοδοχεία? πρότεινε ο δημήτρης.
-ναι έχεις δίκιο εγνεψε καταφατικά η δανάη.
έτσι λοιπόν οι δύο φίλοι έψαξαν για ένα εστιατόριο. σε όλη την διαδρομή η δανάη δεν έβγαλε κουβέντα έδειχνε πολύ σκεπτική και προς στιγμήν φάνηκε οτι ήταν έτοιμη να ξανά λιποθυμίσει. όμως δεν έγινε. όταν έφτασαν έξω από την πόρτα ενός εστιατορίου, που τους είχε υποδείξει ένας περαστικός, το επεξεργάστηκαν για λίγο και ύστερα μπήκαν μέσα και βρήκαν ένα μοναχικό και σχετικά απόμερο σημείο για να καθήσουν. το εστιατόριο ήταν πολύ ωραία διακοσμημένο και παρ' ότι ήταν καθάρό και φτηνό είχες την αίσθηση ότι ήταν έτοιμο να κλείσει για πάντα. οι δύο φίλοι κάθησαν έτσι ώστε να έχουν και οι δύο θέα προς την εξώπορτα. μετά από λίγο ήρθε και ο σερβιτόρος και τους έφερε δυο ποτήρια με νερό και έναν κατάλογο με τα φαγητά. αποφάσησαν γρήγορα και έδωσαν τον κατάλογο πίσω στον σερβιτόρο.
η δανάη ακόμα να μιλήσει και έδειχνε πάρα πολύ σκεπτική.
-τι σκέφτεσαι; την ρώτησε ο δημήτρης.
πέρασε ένα λεπτό μέχρι να απαντήσει και ύστερα από ένα βαθύ αναστεναγμό απάντησε.
-την μητέρα μου, απάντησε, και το κακό που μπορεί να έχει κάνει στον κόσμο....και στον πατέρα μου συμπλήρωσε η δανάη.
-έλα μην το σκέφτεσαι αυτό τώρα. δεν θέλω να σε δω να λιποθυμάς ξανά...είπε ο δημήτρης. αντί όμως να σκέφτεσαι αυτό ας σκεφτούμε που θα μείνουμε το βράδυ.ξέρεις κάποιο ξενοδοχείο εδώ;
-δυστυχώς όχι, έγιναν όλα τόσο γρήγορα που δεν κατάφερα να πάρω κάποιον οδηγό.γιατί δεν ρωτάμε τον σερβιτόρο λογικά θα ξέρει κάποιο καλό και σχετικά φθ....
μέχρι να ολοκληρώση την φράση της είχε έρθει ο σερβιτόρος με τα φαγητά.
όπως γύρισε να φύγει η δανάη τον ρωτάει:
-με συγχωρείτε μήπως ξέρετε κάποιο καλό και φθηνό ξενοδοχείο εδώ;
-μμμμ....είναι ένα λίγο πιο πάνω λέγεται "δελφίνι" και είναι αρκετά καλό και φθηνό.
-ευχαριστώ πολύ. γυρίζοντας προς τον δημήτρη του λέει με ένα χαμόγελο είδες λύθηκε και αυτό το πρόβλημα.
ο δημήτρης ξαφνίαστηκε που είδε ένα τόσο ζωντανό και όμορφο χαμόγελο, αν σκεφτεί κανείς ότι έχει εφιάλτες και ότι λιποθυμάει.
-λοιπόν, είπε ο δημήτρης σηκώνοντας το ποτήρι του για να κάνει μια πρόποση, στην λύση του μυστηρίου.
-στην ζωή, απάντησε η δανάη. και ήπιαν το νερό.
όταν τελείωσαν το φαγητό πλήρωσαν και πήγαν στο ξενοδοχείο που τους είχε πει ο σερβιτόρος.....
__________________
Βαριέμαι http://s2.bitefight.gr/c.php?uid=22502
  #22  
Παλιά 11-04-06, 12:58
Το avatar του χρήστη Antonia
Antonia Ο χρήστης Antonia δεν είναι συνδεδεμένος
Senior Member
 
Εγγραφή: 17-09-2004
Μηνύματα: 928
Προεπιλογή

Ο Δημήτρης είχε πάρει μαζί του από το σπίτι όπου έμενε η κ. Μαυροπούλου το βιβλίο που βρήκε καθώς και τις δυο φωτογραφίες που είχε ανακαλύψει η Δανάη. Η Δανάη ήταν εξαντλημένη και ξάπλωσε στο κρεβάτι της. Ο Δημήτρης ήθελε να περιεργαστεί αυτό το παράξενο βιβλίο και κάθισε λίγο ακόμα ξύπνιος. Καθόταν πάνω στο κρεβάτι του με γυρισμένη την πλάτη στην κοπέλα, που απ' τα πρώτα λεπτά παραδόθηκε στα φιλόξενα χέρια του Μορφέα. Ξεφυλλίζοντάς το, ο Δημήτρης παρατήρησε πως οι σελίδες ήταν πιο λευκές απ' ότι όταν το πρωτοάνοιξε και σα να μπορούσε να διακρίνει μικρά σημάδια από μελάνι στα άκρα. Απόρησε επίσης, γιατί η έντονη δυσοσμία που τον είχε αποθήσει στο διαμέρισμα σα να είχε υποχωρίσει κάπως. Τι ήταν αυτό που είχε αλλάξει; Όχι, τα μάτια του δεν μπορούσαν να τον γελούν. Καθώς έσκυβε από πάνω του και εξέπνεε, παρατήρησε πως με τα χνότα του σα να γίνονταν όλο και πιο λευκές οι σελίδες του. Σκέφτηκε πως η θερμότητα συνέβαλε σ' αυτό και γρήγορα σηκώθηκε απ' το κρεβάτι και πήγε κοντά στο καλοριφέρ. Το βιβλίο ως δια μαγείας άρχισε να διαμορφώνει τις σελίδες του και να τις γεμίζει με λέξεις. Στην αρχή ήταν αχνές, αλλά όταν το ακούμπησε πάνω στο ζεστό σώμα του καλοριφέρ, εμφανίστηκαν κανονικά όλα τα γράμματα! Δυστυχώς, τα κείμενα παρέμεναν ακαταλαβίστηκα, όπως και οι τίτλοι, αλλά κάτι είχε αλλάξει και στις τελευταίες σελίδες, όπου είχαν κάνει την εμφάνισή τους χειρόγραφα γράμματα. Ελληνικά! Ναι! Επιτέλους! Μπορούσε να διαβάσει!

Η μητέρα της Δανάης είχε κρατήσει κάποιου είδους σημειώσεις και ο Δημήτρης μέσα σ' αυτές διάβασε "...τώρα πρέπει να υπακούσω σ' αυτόν. Σελίδα 28. Αύριο είναι η μεγάλη μέρα. Θα τον θυσιάσω! Να θυμηθώ τα λόγια στη σελίδα 47." Επίσης βρήκε και ένα μικρό χαρτάκι μεταξύ της τελευταίας σελίδας και του οπισθόφυλλου. Μα πώς δεν το είχε προσέξει πιο πριν; Το σημείωμα έλεγε "Για να ελευθερωθείς, πρέπει να τον σκοτώσεις! Και μετά η ζωή σου θα ενωθεί με τη δική μου... Θ." Τα γράμματα σ' αυτό το χαρτάκι δεν έμοιαζαν με αυτά της μητέρας της Δανάης και ο Δημήτρης δίχως να σκεφτεί τίποτε άλλο, σωριάστηκε στο κρεβάτι. "Δεν μπορώ άλλο! Είναι πάρα πολλά για μια μέρα! Αύριο. Θα τα δείξω όλα στη Δανάη και τότε θα καταλάβει..."
__________________
Εις το επανιδείν...

Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη Antonia : 11-04-06 στις 13:03
  #23  
Παλιά 13-04-06, 13:11
Το avatar του χρήστη Antonia
Antonia Ο χρήστης Antonia δεν είναι συνδεδεμένος
Senior Member
 
Εγγραφή: 17-09-2004
Μηνύματα: 928
Προεπιλογή

Το επόμενο πρωί η δανάη ξύπνησε το δημήτρη έντρομη. "Ξύπνα!! Κάποιος μπήκε στο δωμάτιο! Δεν έχω προλάβει να δω αν λείπει κάτι." Ο Δημήτρης πετάχτηκε πάνω και αντίκρισε μια ακαταστασία στα πράγματά τους. Αμέσως έτρεξε στην τσάντα του να δει αν το βιβλίο ήταν εκεί και με απογοήτευση διαπίστωσε πως είχε εξαφανιστεί. "Δανάη, ψάξε να δεις αν σου λείπει κάτι. Εγώ έχασα το βιβλίο που βρήκα στο διαμέρισμα της μητέρας σου. Αν δε σου λείπουν λεφτά, μάλλον αυτό ήταν η αιτία του κακού." Η Δανάη άνοιξε το πορτοφόλι της και όλα της τα χρήματα ήταν μέσα. "Δημήτρη, δε μου έκλεψαν τίποτα. Δηλαδή, ήθελαν το βιβλίο; Και ποιος μπορεί να ήξερε ότι εμείς το είχαμε; Δεν καταλαβένω... Και στην τελική, τι ακριβώς ήταν αυτό το βιβλίο; Τόσο σημαντικό ήταν που διέρρηξαν το δωμάτιό μας;" "Δεν το διέρρηξαν! Τα κλειδιά της πόρτας είναι στη θέση τους και η πόρτα κλειδωμένη!" Ο Δημήτρης άνοιξε την πόρτα και εκείνη τη στιγμή περνούσε η καμαριέρα του ξενοδοχείου. "Συγγνώμη, αλλά κάποιος μπήκε στο δωμάτιό μας το βράδυ και μας πήρε κάτι πολύτιμο. Μήπως αντιληφθήκατε κάτι;" Η γυναίκα ήταν αλλοδαπή και δεν καταλάβαινε τι ακριβώς της έλεγε ο Δημήτρης. Του είπε μόνο ότι αυτή τώρα έπιασε δουλειά και να ρωτούσαν στη ρεσεψιόν ό,τι ήθελαν. Ο Δημήτρης επέστρεψε στο δωμάτιο και έκλεισε την πόρτα. "Δανάη, πώς γίνεται να μπήκε κάποιος μέσα, να πήρε το βιβλίο, αλλά η πόρτα να είναι ανέπαφη;... Ωχ... Οι φωτογραφίες!" "Τις κράτησες;!" "Φυσικά, αλλά δεν μπορώ να τις βρω ούτε αυτές. Γαμώτο... Είναι σα να μη βρήκαμε τίποτα όλη μέρα χθες. Σήκω. Ξέρω πού πρέπει να πάμε."

Ο Δημήτρης έφυγε άρον-άρον με τη Δανάη απ' το ξενοδοχείο χωρίς να πουν τίποτα στη ρεσεψιόν για το περιστατικό. "Μα πού πάμε;" ρώτησε η Δανάη. "Πάμε πάλι στο διαμέρισμα. Κάτι μου λέει ότι ο "επισκέπτης" συνάντησε και την κυρία που μας άνοιξε χτες."

Πράγματι, όταν έφτασαν στην πολυκατοικία και χτύπησαν το κουδούνι κανείς δεν απαντούσε. "Κάτι κακό της έχει συμβεί. Είμαι σίγουρος!" Ο Δημήτρης ήταν αρκετά αγχωμένος και η Δανάη είχε αρχίσει να τρομάζει πολύ και να ανησυχεί γι' αυτον. Πού τον είχε μπλέξει άθελά της; Αλλά αν δεν ήταν αυτός ποιος ξέρει τι μπορεί να είχε συμβεί και στην ίδια. Απ' την άλλη, δε θα είχε καταφέρει τίποτα μόνη της και τώρα ίσως να ήταν χαμένη, όπως η γριούλα της πολυκατοικίας. "Παιδιά, την κ. Βλαχάκη ψάχνετε;" ακούστηκε μια φωνή από πίσω. Ήταν μια κυρία, η καθαρίστρια προφανώς της διπλανής πολυκατοικίας, με παλιά ρούχα και σκούπα στο χέρι. "Ναι! Ξέρετε πού μπορεί να είναι;" είπε ο Δημήτρης. "Χθες βράδυ την επισκέφτηκε η κόρη της και τη βρήκε νεκρή στο πάτωμα. Κρίμα, ήταν πολύ καλός άνθρωπος. Η ηλικία όμως..." Τα δυο παιδιά έσκυψαν το κεφάλι και αφού τη χαιρέτισαν κατηφόρισαν για το λιμάνι της πόλης.
__________________
Εις το επανιδείν...

Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη Antonia : 13-04-06 στις 13:17
  #24  
Παλιά 14-04-06, 01:05
Το avatar του χρήστη mika
mika Ο χρήστης mika δεν είναι συνδεδεμένος
Senior Member
 
Εγγραφή: 22-02-2006
Περιοχή: Αθήνα
Μηνύματα: 144
Προεπιλογή

αποφάσισαν να κάτσουν κάπου για έναν καφέ. ήταν τόσο μπερδεμένοι και οι δύο! αναρωτιόνταν τι είχε συμβεί. όλα έγιναν τόσο ξαφνικά! ποιος ήταν αυτός που προκάλεσε τόση αναστάτωση χθες και γιατί? ο δημήτρης είχε αρχίσει να αντιλαμβάνεται τι περίπου συμβαίνει, μα χωρίς το βιβλίο τώρα και χωρίς αποδείξεις τι να έλεγε στη δανάη? ήταν πολύ ταραγμένη με όλα αυτά για να τη φορτώσει και με άλλα. προσπαθούσε να σκεφτεί πώς θα μπορούσαν να μάθουν περισσότερα… «δανάη, νομίζω ότι έχει συμβεί κάτι πολύ σοβαρό με τη μητέρα σου. έχω την αίσθηση ότι είχε μπλέξει κάπου και όλα αυτά την έκαναν να αντιδρά έτσι και να είναι μισητή σε όλους». «δημήτρη, ειλικρινά δεν καταλαβαίνω τι λες. έχω μπερδευτεί πάρα πολύ με όλη την ιστορία. πώς έχεις καταλήξει σε αυτό το συμπέρασμα?». «δανάη δεν είναι συμπέρασμα, είναι απλώς υποθέσεις. η αλήθεια είναι ότι χθες, όταν εσένα σε είχε πάρει ο ύπνος, προσπάθησα να μελετήσω λίγο το βιβλίο και έκπληκτος διαπίστωσα ότι όταν αυτό θερμαίνεται εμφανίζει γράμματα που υπό φυσιολογικές συνθήκες δεν γίνονται αντιληπτά! επιπλέον, οι σημειώσεις που η ίδια η μητέρα σου είχε κρατήσει έλεγαν ότι πρέπει να υπακούσει σε κάποιον, να κάνει μια θυσία για αυτόν και να θυμηθεί τα κατάλληλα λόγια. ακόμα αναφερόταν μέσα ότι πρέπει να σκοτώσει κάποιον και ότι μετά από αυτό η ζωή της θα ενωνόταν με τη ζωή κάποιου θ.». η δανάη παρέμεινε να τον κοιτά με ανοιχτό το στόμα, χαμένη μέσα στις σκέψεις. άραγε να είχε ακούσει όσα είπε ο δημήτρης?

«τα όνειρα!» μονολόγησε η δανάη, «αυτό είναι δημήτρη, τα όνειρα. αυτά συνδέονται με όσα ήδη ανέφερες!» για μια στιγμή τρόμαξε τόσο πολύ… ίσως γιατί άρχισε να καταλαβαίνει τι είχε συμβεί, τι ήταν αυτό που έκανε η μητέρα της και έτσι έβγαλε τον δημήτρη από τη δύσκολη θέση να της εξηγήσει. έπρεπε το συντομότερο να μάθουν τι είχε γίνει, μα ήταν και οι δύο απελπισμένοι. ποιόν και πού να ρωτούσαν? ποιος άραγε θα γνώριζε?

σκέφτηκαν να μην ασχοληθούν άλλο για σήμερα με αυτό το θέμα και να περάσουν όμορφα την υπόλοιπη μέρα τους. πήγαν σινεμά και το βράδυ για ποτό σε ένα μπαράκι κοντά στο ξενοδοχείο όπου έμεναν. ο δημήτρης έβλεπε τη θλίψη στα μάτια της δανάης, ένιωθε ότι αν δεν μάθαινε την αλήθεια δεν θα ηρεμούσε! όσο και αν προσπαθούσε να μη δείχνει στον δημήτρη την ανησυχία της, δεν τα κατάφερνε! έτσι, καθώς ο νεαρός έβλεπε πως μάλλον την ταλαιπωρούσε με το να γυρνούν στην πάτρα προσπαθώντας να την κάνει να νιώσει όμορφα, επέλεξε να της προτείνει να επιστρέψουν στο ξενοδοχείο…φάνηκε αυτό να χαροποιεί ιδιαιτέρως την κοπέλα, αφού γαλήνεψε το πρόσωπό της. επέστρεψαν λοιπόν στο ξενοδοχείο, μα αυτό το βράδυ δεν θα ήταν το ίδιο ήρεμο με τα άλλα για τη δανάη! τα όνειρά της και πάλι θα ταράζονταν από την εμφάνιση του πατέρα της! ένα βράδυ αποκάλυψης για αυτήν!!!......................
__________________
Την ημέρα που ένας άνθρωπος θα μπορεί να χαμογελάσει σε έναν άλλο άνθρωπο...
να τον αγκαλιάσει, να τον θεωρεί αδερφό του...
μόνο τότε θα κυριαρχήσει η ειρήνη στη γη.



  #25  
Παλιά 16-04-06, 14:57
Το avatar του χρήστη Antonia
Antonia Ο χρήστης Antonia δεν είναι συνδεδεμένος
Senior Member
 
Εγγραφή: 17-09-2004
Μηνύματα: 928
Προεπιλογή

Απόψε έμελε να δει το πιο παράξενο όνειρο απ' όλα! Θα ήταν όμως αυτό που θα της εξηγούσε ακριβώς τι είχε συμβεί και επιτέλους θα μπορούσε να καταλάβει τι ήθελε να της πει ο πατέρας της.

Εκείνη... Κρατούσε το βιβλίο που βρήκε ο δημήτρης και διάβαζε φανερά αγχωμένη της σελίδες του. Άνοιξε το συρτάρι δίπλα στο κρεβάτι της και κοίταξε τις φωτογραφίες... Δάκρυα έτρεξαν απ' τα μάτια της, αλλά με πείσμα σηκώθηκε και τις ξαναέκλεσε στο κομοτίνο. Παίρνοντας το βιβλίο μαζί της, βγήκε απ' το διαμέρισμά της και περπάτησε κάμποσα στενά μέχρι που έφτασε σε μια στοά. Κατέβηκε κάποιες σκάλες που οδηγούσαν σε ένα υπόγειο και άνοιξε μια πόρτα. Ένα σκοτεινό δωμάτιο με έναν άντρα σα φύλακα. Σηκώθηκε, υποκλήθηκε σ' αυτή και της άνοιξε μια άλλη μεγαλύτερη πόρτα, με σκαλιστά πρόσωπα πάνω. Σα να ήταν η πόρτα κάποιου μεσαιωνικού κτηρίου, που όμως κρυβόταν στο σκοτάδι και ανεξήγητα το μέγεθός του καμουφλαριζόταν μέσα στους κλειστούς στενούς τοίχους του δωματίου. Ο επόμενος χώρος, μια τεράστια αίθουσα με τρομακτικά και αποκρουστικά αγάλματα δεξιά και αριστερά, και τρεις πλούσιους πολυελαίους να φωτίζουν τη μεγάλη αίθουσα. Στο πάτωμα, κόκκινο βαθύ χαλί να καλύπτει κάθε εκατοστό και στην άκρη καρέκλες στημένες σα σε δεξίωση. Δυο πόρτες οδηγούσα σε δυο διαφορετικούς χώρους. Η μία στα δεξιά και η άλλη στα αριστερά. Εκείνη μπήκε στη δεξιά και συνάντησε έναν άγνωστο ψηλό άντρα, μαυροφορεμένο, με μια μαύρη κάπα στους ώμους. Μόλις είχε φορέσει την κουκούλα και σκιά καλύπτει τα χαρακτηριστικά του προσώπου του. Εκείνη σκύβει και κάθετε στα γόνατα. Αυτός τη σηκώνει από το χέρι και της δείχνει το παραβάν όπου θα μπορούσε να αλλάξει. Μετά από μερικά λεπτά, ντυμένη στα μαύρα, ακολουθεί τον άντρα στην πόρτα στα αριστερά αυτή τη φορά της μεγάλης αίθουσας. Κόσμος τριγύρω, όλου ντυμένοι με κάπες και φορώντας τις κουκούλες, υποκλείνονται και ανάβουν τα κεριά που κρατούσαν. Όλοι μαζί προχωρούν στο βάθος. Μπροστά πηγαίνει αυτός, πίσω εκείνη και μετά οι άλλοι σιγοψιθυρίζοντας. Διασχίζουν ένα μακρύ διάδρομο -ήταν αυτός που έβλεπε στα όνειρά της επανειλλημένως η δανάη- και περνούν στην επόμενη αίθουσα με το χαμηλό βωμό στο κέντρο. Σύντομα, όλοι περικυκλώνουν το ζευγάρι και αρχίζουν να ψέλνουν. Ο άντρας στέκεται μπροστά στο βωμό και δίνει το έναυσμα να ξεκινήσει η ιεροτελεστία...
__________________
Εις το επανιδείν...

Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη Antonia : 16-04-06 στις 15:00
  #26  
Παλιά 18-04-06, 20:43
Το avatar του χρήστη mika
mika Ο χρήστης mika δεν είναι συνδεδεμένος
Senior Member
 
Εγγραφή: 22-02-2006
Περιοχή: Αθήνα
Μηνύματα: 144
Προεπιλογή

εκείνη...ένιωθε αμήχανα μα φαινόταν να ξέρει τι πρέπει να κάνει και πως όλα πρέπει να τελειώσουν γρήγορα. αυτή της η ενέργεια θα έφερνε σωτηρία σε εκείνη και επιτέλους θα αποκτούσε τη ζωή που ήθελε. μόνο αυτός να έφευγε...αυτό έπρεπε να συμβεί...να φύγει, να χαθεί, να θυσιαστεί. «πρέπει να το κάνω, τώρα, τώρα αμέσως...όλοι αυτοί γύρω μου περιμένουν εμένα, ιδιαίτερα αυτός! ήρθε η ώρα...» και με μια κίνηση μαχαιρώνει στην καρδιά τον αναίσθητο άντρα που βρισκόταν επάνω στο βωμό. εκείνος πλησίασε, γεύτηκε το αίμα που έτρεχε από την πληγή του άτυχου άνδρα και με μια δυνατή κραυγή ευτυχίας έσπασε την ησυχία που επικρατούσε πριν. την κραυγή ακολούθησε δυνατός σεισμός που έκανε τα πάντα να δονούνται, πόρτες να σπάζουν, τοίχοι να ραγίζουν και ο βωμός να κόβεται στα δύο καταπίνοντας το πτώμα. η γυναίκα άρχισε να ξεθωριάζει και το μόνο που γινόταν αντιληπτό ήταν το φως που έβγαινε από μέσα της και έπαιρνε σιγά σιγά τη μορφή του σώματός της...και καθώς εκείνος γελούσε δυνατά η γυναίκα εξαφανίστηκε! χάθηκε!...η ιεροτελεστία είχε πάρει τέλος και η γυναίκα βίωνε πλέον την ευτυχία της.

«τώρα κατάλαβες? έτσι δεν είναι δανάη? πρέπει να φύγω...θα σε δω σύντομα, όταν θα θελήσεις να μάθεις αν και πού ζει αυτή...»...αυτά αισθάνθηκε η δανάη πως άκουσε μες στον ύπνο της. μα τι είχε συμβεί? το όνειρο φυσικά, έμαθε επιτέλους. τι πόνος! αμίλητη σηκώθηκε από το κρεβάτι, ανέκφραστη, χαμένη στον κόσμο της. ο δημήτρης είχε ήδη ξυπνήσει, μα δεν θέλησε να της μιλήσει. κατάλαβε αμέσως τι ακριβώς της είχε συμβεί και έτσι προτίμησε να την αφήσει να ηρεμήσει. η δανάη άνοιξε την πόρτα του δωματίου και πάλι ανέκφραστη και έφυγε...δεν ήξερε που πήγαινε, ήθελε απλώς να φύγει. ο φίλος της δεν την ακολούθησε, ήξερε που πάει και ήταν σίγουρος πως δεν θα της συνέβαινε κάτι, πως ήθελε απλά να ηρεμήσει!

σε μία ώρα περίπου η δανάη επέστρεψε στο ξενοδοχείο και ο δημήτρης ήταν ακόμα εκεί...την περίμενε...με το που άνοιξε την πόρτα, έτρεξε στην αγκαλιά του κλαίγοντας. «το είχα καταλάβει δανάη, το ήξερα, ήταν όλα τόσο φανερά και στο βιβλίο και στα όνειρά σου! λυπάμαι πολύ! συγχώρεσέ με που δεν σου είπα τίποτα, μα ήθελα να τα ζήσεις, να τα δεις και να τα καταλάβεις μόνη σου». η κοπέλα δεν έλεγε τίποτα, έκλαιγε, μόνο δάκρυα και θλίψη στα μάτια της. «δημήτρη, πρέπει να τη βρω, πρέπει να της πω πολλά». «όχι δανάη,» απάντησε αυστηρά ο δημήτρης «δεν πρέπει να κάνεις τίποτα! έμαθες τι συνέβη, μα μην τα σκαλίζεις μετά από τόσο καιρό, ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να κρύβεται πίσω από όλα αυτά!» «μα αυτό ακριβώς θέλω να μάθω δημήτρη, αυτό...γιατί τα έκανε όλα αυτά? και ποιός μπορεί να με βεβαιώσει ότι δεν υπήρχε συγκεκριμένος λόγος που αυτή η γυναίκα με άφησε τότε? ή πως ο πατέρας μου με ήθελε, ενώ εκείνη όχι? πρέπει να μάθω...κι αν κινδυνεύω κι εγώ ή οι γονείς μου? αν εκείνος θελήσει κι άλλους? αν ψάξει κάποια στιγμή αυτή η γυναίκα να με βρει? πρέπει να μάθω δημήτρη, πρέπει και μάλιστα τώρα, διότι δεν έγιναν τυχαία όλα αυτά τώρα, σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα και μετά από τόσα χρόνια...ναι, πρέπει και ξέρω που μπορώ να τη βρω. ξέρει ο πατέρας μου!».........
__________________
Την ημέρα που ένας άνθρωπος θα μπορεί να χαμογελάσει σε έναν άλλο άνθρωπο...
να τον αγκαλιάσει, να τον θεωρεί αδερφό του...
μόνο τότε θα κυριαρχήσει η ειρήνη στη γη.



  #27  
Παλιά 25-04-06, 00:21
Το avatar του χρήστη Antonia
Antonia Ο χρήστης Antonia δεν είναι συνδεδεμένος
Senior Member
 
Εγγραφή: 17-09-2004
Μηνύματα: 928
Προεπιλογή

Τα δυο παιδιά μάζεψαν τα πράγματά τους απ’ το ξενοδοχείο και έφυγαν για το σταθμό του ΚΤΕΛ. Στο δρόμο ο Δημήτρης αμίλητος ακολουθούσε τη Δανάη η οποία ενώ δεν ήξερε ακριβώς πού έπρεπε να πάνε τώρα, χαμογελούσε και τον κοιτούσε με μάτια χαρούμενα μετά από καιρό.
«Τουλάχιστον είναι καλύτερα τώρα.» σκέφτηκε ο Δημήτρης.
«Δημήτρη, μπορεί να νομίζεις ότι τα έχω κάπως χαμένα, αλλά για πρώτη φορά μετά από καιρό νομίζω ότι βγάζω κάποια άκρη μέσα μου. Ξέρεις, τώρα πια δε με ενδιαφέρει εκείνη. Το κάνω για τον πατέρα μου. Θέλω να τον ικανοποιήσω και ο μόνος τρόπος είναι να ακολουθήσω τα σημάδια του.»
«Το μόνο που θέλω να ξέρεις είναι πως εγώ θα είμαι πάντα δίπλα σου όποτε χρειαστείς κάτι. Αν τώρα θέλεις να σε αφήσω μόνη σου θα το καταλάβω…»
«Όχι! Τι είναι αυτά που λες;! Χωρίς εσένα δε θα τα είχα καταφέρει μέχρι τώρα και δε μπορώ να συνεχίσω μόνη. Αν δε σου ζητάω πολλά, σε παρακαλώ μείνε μαζί μου. Πρέπει να πάμε προς την Ανθούσα.»
«Ok, αυτό ήθελα να ακούσω.»
«Το μέρος;»
«Όχι βρε! Δε με ενδιαφέρει το μέρος. Εσύ με οδηγείς.»
«Αλλά;»
«Ήθελα να ξέρω αν θες να είμαι μαζί σου σ’ αυτό. Τώρα που το ξεκαθαρίσαμε, μπορούμε να συνεχίσουμε. Γιατί λοιπόν στην Ανθούσα;»
«Εκεί μου έδειξε ο πατέρας μου. Το είδα στο όνειρό μου. Εκεί θέλει να πάω.»
«Εκεί μένει η μητέρα σου; Δε θα ήταν πολύ επικίνδυνο να ζει στην ίδια πόλη με τους γονείς σου;»
«Δεν ξέρω. Κι εμένα μου φαίνεται παράξενο.»
«Μήπως δε θέλει να βρεις τη μητέρα σου, αλλά θέλει να σε οδηγήσει πίσω στους ανθρώπους που σε αγάπησαν και σε μεγάλωσαν;»
«Μπα, δε νομίζω. Μου το είπε ξεκάθαρα. Θα με βοηθήσει να μάθω περισσότερα για εκείνη, αν και πού ζει.»
«Εσύ ξέρεις…»

Το λεωφορείο για Καλαμάτα ξεκίνησε στις 11 και μετά από μια ώρα και κάτι περνούσαν έξω απ’ τον Πύργο. Η Δανάη είχε αποκοιμηθεί στον ώμο του Δημήτρη κι αυτός διάβαζε ένα μυθιστόρημα που είχε πάρει μαζί του απ’ την Αθήνα. Ξαφνικά το λεωφορείο άρχισε να κάνει απότομους ελιγμούς κι όλοι τρόμαξαν ότι κάτι είχε συμβεί στον οδηγό. Αυτός τους καθησύχασε λέγοντας πως πιθανότατα είχαν πάθει λάστιχο και θα χρειαζόταν να σταματήσουν για λίγα λεπτά. Η Δανάη κατέβηκε από το λεωφορείο και κοίταξε γύρω της. Ο Δημήτρης τεντώθηκε και της είπε:
«Τουλάχιστον μπορούμε να κάνουμε ένα τσιγάρο τώρα. Ουφ, χαρμάνιασα.»
«Δημήτρη, αυτό δεν είναι τυχαίο. Πάρε την τσάντα σου!»
Ο Δημήτρης απόρησε και πριν προλάβει να ρωτήσει περισσότερα η Δανάη, φορτωμένη με τη δική της τσάντα άρχισε να περπατά στο δρόμο.
«Δανάη! Πού πας πάλι; Θα φύγει το λεωφορείο!»
«Δεν πειράζει. Δεν το χρειαζόμαστε άλλο.»
__________________
Εις το επανιδείν...

Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη beetlejuice : 08-11-06 στις 22:15
  #28  
Παλιά 25-04-06, 00:29
Το avatar του χρήστη Antonia
Antonia Ο χρήστης Antonia δεν είναι συνδεδεμένος
Senior Member
 
Εγγραφή: 17-09-2004
Μηνύματα: 928
Προεπιλογή

Μια άγνωστη δύναμη οδηγούσε τη Δανάη. Της έδειχνε το δρόμο κι αυτή βαθιά μέσα της ήξερε πως ο πατέρας της ήταν αυτός που την καθοδηγούσε.
Μισή ώρα περπάτημα δίπλα στην εθνική οδό και επιτέλους είχαν φτάσει στον προορισμό τους. Μια βίλα στη μέση σχεδόν του πουθενά, λίγο πιο μέσα από τον κεντρικό δρόμο, φάνηκε να είναι αυτό που έψαχνε η Δανάη. Η μεγάλη καγκελόπορτα ήταν ανοιχτή και ο Δημήτρης μπήκε πρώτος.
«Εδώ είναι. Το νιώθω.» σιγοψιθύρισε η κοπέλα και προχώρησε στο βάθος του μονοπατιού που περνούσε μέσα από τον κήπο. Τα λουλούδια ήταν μαραμένα, αλλά το σπίτι φαινόταν σα να κατοικείται κανονικά.
«Ποιοι είστε εσείς; Τι δουλειά έχετε εδώ;» Μια βαριά φωνή ακούστηκε. Κανείς δεν ήταν τριγύρω. Τα δυο παιδιά κοντοστάθηκαν και κοίταξαν πιο προσεκτικά πίσω από τους θάμνους και τα μικρά δέντρα. Ένας άντρας στεκόταν στην άλλη άκρη του κήπου και τους κοιτούσε καχύποπτα.
«Δημήτρη, είναι αυτός! Αυτός που έβαλε τη μητέρα μου να τα κάνει όλα!» είπε η Δανάη.
«Τι θέλετε; Φύγετε!! Δεν έχετε κανένα δικαίωμα να μπείτε εδώ μέσα!» Ο άντρας άρχισε να τους πλησιάζει νευριασμένος και σήκωσε ψηλά το φτυάρι που κρατούσε στα χέρια του. Η Δανάη τρόμαξε και κρύφτηκε πίσω απ’ το Δημήτρη.
«Ο Θ. Αυτός είναι λοιπόν…» ψιθύρισε το αγόρι.
«Γιατί κρύβεσαι εσύ; Νομίζεις ότι θα γλιτώσεις;»
«Σταμάτα εκεί που είσαι! Δεν ήρθαμε να σε ενοχλήσουμε. Χαθήκαμε και…» φώναξε ο Δημήτρης. Ο Θ. είχε φτάσει πια πολύ κοντά τους και είδε το πρόσωπο της κοπέλας.
«Εσύ;! Καταραμένη!!» ο άντρας φώναξε δυνατά και σήκωσε το φτυάρι σα να ήθελε να χτυπήσει τη Δανάη. Ο Δημήτρης την προστάτεψε με το σώμα του και έπιασε το χέρι του άγνωστου θέλοντας να τον σταματήσει. Ήρθαν στα χέρια και ο άγνωστος άντρας, εξωπραγματικά πιο δυνατός απομάκρυνε το Δημήτρη, ρίχνοντας τον κάτω. Η Δανάη άρχισε να τρέχει και ο άντρας την ακολουθούσε μανιασμένος. Μετά από λίγο ο Δημήτρης σηκώθηκε και άρχισε να τρέχει πίσω τους. Σύντομα βρέθηκαν ξανά στην εθνική οδό και τα διερχόμενα αυτοκίνητα κόρναραν, αφού οι τρεις τους περνούσαν συνεχώς ανάμεσα τους. Η Δανάη μετά από μερικά λεπτά λαχανιασμένη και κουρασμένη σταμάτησε και ακούμπησε σε ένα δέντρο δίπλα στο δρόμο. Δε μπορούσε να συνεχίσει άλλο. Ο Θ. την πλησίασε και την άρπαξε απ’ το λαιμό.
«Ήρθες να με βρεις ε; Τι νόμιζες ότι θα καταφέρεις; Να πάρεις εκδίκηση; Χαχαχα… Αυτός σε έβαλε! Το ξέρω. Καιρό τώρα στοιχειώνει τα όνειρά μου και με ταλαιπωρεί.»
«Εσύ τον σκότωσες! Εσύ την έβαλες να το κάνει! Εσύ φταις για όλα…» η κοπέλα με λυγμούς προσπαθούσε να βγάλει τις λέξεις, καθώς ο άντρας της έσφιγγε το λαιμό.
«Ναι, εγώ της έδωσα ό,τι ήθελε. Κι αυτή με πρόδωσε! Γι’ αυτό την έβαλα στη θέση της έστω κι αργά… Αλλά δε θα ησυχάσω αν δε σκοτώσω κι εσένα. Τόσα χρόνια δε σε αναζητούσα. Ήξερα πως εσύ θα ψάξεις να με βρεις πρώτη. Και τώρα να ‘σαι. Έφτασες εδώ και έφερες τον ξύπνιο φίλο σου μαζί, να με πιάσετε και οι δύο.»
«Δεν ερχόμασταν για σένα. Νόμιζα ότι θα βρω εκείνη. Τι της έκανες;»
«Πόσα λίγα ξέρεις… Και δε θα τα μάθεις ποτέ! Δε θα προλάβεις γιατί θα πεθάνεις! Τώρα!!»
Η κοπέλα έτοιμη να αφήσει την τελευταία της πνοή, δάκρυσε και έκλεισε τα μάτια. Τότε είδε εκείνον, να έρχεται μέσα στο σκοτάδι κάτω απ’ τα κλειστά βλέφαρά της. Φωτεινός όπως πάντα, μα τώρα μπορούσε να δει καθαρά το πρόσωπό του. Έλαμπε, αλλά τώρα ήξερε τα χαρακτηριστικά του. Θα τη βοηθούσε. Γι’ αυτό ήρθε. Γι’ αυτό βρέθηκαν εκεί…

Ο Δημήτρης χτύπησε με μια πέτρα στο κεφάλι τον Θ. και άρπαξε τη μισολιπόθυμη Δανάη. Άρχισαν να τρέχουν και πάλι κοντά στα αυτοκίνητα και ο άντρας τους ακολουθούσε ξανά. Ο Θ. ζαλισμένος παραπατούσε και λίγο έλειψε να τον χτυπήσουν δυο αμάξια. Ο Δημήτρης πήρε στην αγκαλιά του την κοπέλα που με δυσκολία μπορούσε να τρέξει και τη σήκωσε στα χέρια του. Διέσχισε το δρόμο κάθετα και κοίταξε πίσω. Ο Θ., σαν κάτι να τον είχε τυφλώσει, στεκόταν στη μέση του δρόμου και δεν μπορούσε να κάνει βήμα. Τα χέρια του έτριβαν επίμονα τα μάτια του και σα χαμένος έκανε βήματα μπρος-πίσω. Ένα βήμα ακόμα… Ένα κορνάρισμα. Ήταν πια αργά! Ένα αυτοκίνητο τον παρέσυρε και τον πέταξε στο αντίθετο ρεύμα. Το σώμα του πατήθηκε από διερχόμενα αυτοκίνητα και σύντομα δημιουργήθηκε πανικός στους οδηγούς. Όλα είχαν τελειώσει πια. Ήταν νεκρός και το σώμα του κείτονταν στη μέση του δρόμου μέσα στα αίματα. Ο Δημήτρης άφησε τη Δανάη κάτω και σωριάστηκε στο χώμα…
__________________
Εις το επανιδείν...
  #29  
Παλιά 29-04-06, 00:04
Το avatar του χρήστη mika
mika Ο χρήστης mika δεν είναι συνδεδεμένος
Senior Member
 
Εγγραφή: 22-02-2006
Περιοχή: Αθήνα
Μηνύματα: 144
Προεπιλογή

πέρασε καιρός από τότε… το γεγονός ξεχάστηκε σύντομα! η αστυνομία προσπαθούσε μήνες να βρει στοιχεία για τον θ. , ποιος ήταν, από πού είχε έρθει, τι είχε κάνει στη ζωή του, μα τίποτα…δεν υπήρχε καν άνθρωπος με τα συγκεκριμένα στοιχεία! έτσι η υπόθεση έκλεισε και τα ερωτήματα όλων έσβησαν. η δανάη παντρεύτηκε το δημήτρη και τώρα ζουν ευτυχισμένοι στο πατρικό σπίτι της δανάης, στην Ανθούσα, μαζί με τους γονείς της, οι οποίοι έμαθαν αργά τι είχε συμβεί τότε. τα όνειρα της δανάης παρέμειναν στοιχειωμένα από τη μητέρα της και τον θ. κάθε βράδυ τους έβλεπε να ζουν μαζί σε ένα δωμάτιο σκοτεινό, χωρίς φως, όπου όλα ήταν μαύρα… ακόμα και οι δύο μορφές…κάποιες φορές ξεχώριζε στο βλέμμα τους μίσος. μίσος; γιατί; γιατί να νιώθει μίσος η μητέρα της; ποτέ δεν κατάφερε να μάθει τι την οδήγησε να σκοτώσει τον πατέρα της. ο μόνος που την επισκεπτόταν στα όνειρά της και της πρόσφερε γαλήνη ήταν αυτός, ο πατέρας της, ο οποίος στεκόταν πάντα στο πλάι της και την προστάτευε…σαν να γαλήνεψε η ψυχή του μετά τον θάνατο του θ…. ποτέ όμως δεν της είπε γιατί συνέβησαν όλα αυτά, παρ’ όλο που γνώριζε!!!

μετά από εκείνο το γεγονός, η δανάη είχε πάει στο πατρικό της στους δικούς της, μόνο και μόνο για να κάψει το καταραμένο κάδρο που χρόνια τη βασάνιζε…το αντικατέστησε με τη φωτογραφία των γονιών της, την οποία είχε βρει στο συρτάρι στο σπίτι της μητέρας της. από τότε ορκίστηκε πως δεν θα αναφερόταν ξανά σε ο,τιδήποτε είχε να κάνει με την δυσάρεστη αυτή η ιστορία. συγχώρεσε τη μητέρα της, γιατί ήξερε πως δεν το έκανε σκοπίμως… μέσα της όμως τη βασάνιζε που την έβλεπε στα όνειρά της μαζί με τον θ. και όχι με τον πατέρα της!

ο δημήτρης στεκόταν πάντα στο πλευρό της, την αγαπούσε με όλη τη δύναμη της καρδιάς και της ψυχής του και η μεγαλύτερη επιθυμία του ήταν ποτέ ξανά να μην υποφέρει η δανάη! ποτέ! αλλά κανείς δεν μπορούσε να τον βεβαιώσει για αυτό! είχε έρθει άραγε το τέλος αυτής της ιστορίας;!...

ΤΕΛΟΣ
__________________
Την ημέρα που ένας άνθρωπος θα μπορεί να χαμογελάσει σε έναν άλλο άνθρωπο...
να τον αγκαλιάσει, να τον θεωρεί αδερφό του...
μόνο τότε θα κυριαρχήσει η ειρήνη στη γη.




Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη Antonia : 17-02-07 στις 21:34
Κλειστό Θέμα

Εργαλεία Θεμάτων
Τρόποι εμφάνισης

Δικαιώματα - Επιλογές
Δεν μπορείτε να προσθέσετε νέα threads
Δε μπορείτε να απαντήσετε
Δεν μπορείτε να προσθέσετε συνημμένα
Δεν μπορείτε
BB code είναι σε λειτουργία
Τα Smilies είναι σε λειτουργία
Ο κώδικας [IMG] είναι σε λειτουργία
Ο κώδικας HTML είναι εκτός λειτουργίας



Όλες οι ώρες είναι GMT +2. Η ώρα τώρα είναι 11:18.


Forum engine powered by : vBulletin Version 3.8.4
Copyright ©2000 - 2024, Jelsoft Enterprises Ltd.