Ονειρική δίνη

[keith-x]

Εδώ μπροστά , ένα ακόμα βράδυ. Ένα ακόμα βράδυ άγρυπνος, μπροστά στον υπολογιστή. Που θα πάει αυτό το πράγμα σκέφτηκε ο Άγγελος. «Δεν πάει άλλο Θεέ μου».Ψιθύρισε. «Πρέπει επιτέλους να κοιμηθώ….»
Άναψε ακόμα ένα τσιγάρο ενώ το προηγούμενο ακόμα μισοκαιγόταν πάνω σε ένα σωρό από άλλα στο βρόμικο τασάκι . Άφησε τον αναπτήρα και έτριψε τα ματιά του με μανία ,που ήταν κατακόκκινα. Θα μπορούσε να ήταν από την αποπνικτική ατμόσφαιρα στο δωμάτιο του ,μιας και είχε γίνει ένας ‘θάλαμος αερίων’. Όμως ο λόγος είναι τόσο διαφορετικός . Σε μερικές μέρες θα είναι ο 3ος μήνας χωρίς να κοιμηθεί ούτε ένα λεπτό! Τα 15 κιλά που έχει χάσει σίγουρα δεν του λείπουν όσο μερικά λεπτά ύπνου.
Το τσιγάρο τελειώνει το ίδιο και η μπύρα . Η ώρα είναι 05.00 και ενώ το βιολογικό του ρολόι του λέει ότι πρέπει να κοιμηθεί , ο ίδιος ξέρει ότι δεν μπορεί . Ξέρει ότι αν το κάνει αυτή θα είναι εκεί …Θα είναι εκεί για να μην το αφήσει να ξυπνήσει ποτέ. Την τελευταία φορά που μπήκε στον πειρασμό να κλέψει λίγο ύπνο παραλίγο να τον κρατήσει μαζί της.
Ο Αντώνης του το είπε καθαρά ..Από την στιγμή που δεν θέλεις ο ίδιος να ξυπνήσεις από το όνειρο σου ,δεν θα ξυπνήσεις ποτέ . Από την στιγμή που κλείσεις τα μάτια σου αυτή έχει τον απόλυτο έλεγχο .
Είναι σίγουρος ότι την επόμενη φορά δεν θα γυρίσει πίσω, σε αυτό τον κόσμο…Μήπως όμως αυτό θέλει τελικά . Να μείνει για πάντα μαζί της! Ο δικός της κόσμος ,αυτός ο ονειρικός κόσμος είναι πιο αληθινός και τόσο πιο όμορφος από αυτόν εδώ . Η μήπως δεν είναι έτσι;
Αυτή είναι τώρα η χειρότερη φάση . Οι σκέψεις και τα αναπάντητα ερωτήματα που τον βασανίζουν κάθε μέρα που περνά. Που για τον Άγγελο είναι άπειρα πιο αβάσταχτο ακόμα και από την αϋπνία του. Όλα αυτά έρχονται και γινοντα μια δίνη , μια ονειρική δίνη που παγιδεύει κάθε του συναίσθημα και κάθε του προσπάθεια να ξεφύγει. Μέσα του όμως ξέρει πια είναι η σκληρή πραγματικότητα . Η απώλεια της. Δεν μπορεί πια να την αγγίξει , να χαϊδέψει τα μαλλιά της , να της δώσει την αγάπη του που είναι τόσο μεγάλη. Πως μπορεί αυτή που την λάτρεψε ,τώρα να τον στοιχειώνει στα όνειρα του;
Δεν μπορεί να γίνετε αυτό. Πρέπει το μυαλό μου να μου παίζει αυτό το άσχημο παιχνίδι . Αυτή έφυγε από αυτόν τον κόσμο ,που εμείς τον λέμε «πραγματικότητα». Βάλτο καλά στο μυαλό σου….. «Άγγελε π έ θ ά ν ε!!» Και εσύ είσαι εγκλωβισμένος μέσα σε αυτόν και σε ένα κόσμο που τον δημιούργησες εσύ και μόνο εσύ!!
Δάκρυα, δάκρυα πάνε να κυλίσουν από τα ματιά του αλλά ούτε αυτό δεν μπορεί να κάνει πια είναι ένα ράκος τα μάτια του είναι πρησμένα και το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να αφήσει την λύπη του να ξεσπάσει μέσα του και να πλημμυρίσει όλο του το σώμα σαν μια ρίγη. Γιατί να γίνουν όλα αυτά είπε μέσα του…γιατί;;

[keith-x]

Μια μικρή αχνή αχτίδα φωτός γλίστρησε από τις γρίλιες του κλειστού παραθύρου ,δείγμα ότι είχε αρχίσει να ξημερώνει .Ο Άγγελος πήρε μια βαθια ανάσα από το απαίσιο μείγμα του αέρα που ο ίδιος είχε δημιουργήσει μεσα στο δωμάτιο του όλο το προηγούμενο βράδυ μεχρι εκείνη την ώρα…. Κράτησε για λίγο τη ανάσα του και ξεφύσησε πιάνοντας με τα δυο του χέρια το κεφάλι του ,που το ένιωθε σαν ένα ξένο ‘σώμα’ πάνω του.
«Ουφ … επτά παρά είναι η ώρα ….Πρέπει να ετοιμαστώ για να πάω στην δουλειά σιγά, σιγά». Σκέφτηκε. Σηκώθηκε από το γραφείο του αφου πρώτα πάτησε το κουμπι ΄σκοτώνοντας’ το μοναδικό του φιλο που του κράτησε παρέα όλη την νύχτα, τον υπολογιστή του, ένα γρήγορο ντους τον έφερε σε με μία νορμάλ κατάσταση ώστε να μπορέσει να πάει στη δουλειά του. Τεχνικός ηλεκτρονικών υπολογιστών εδώ και δυο χρόνια ο Άγγελος βρέθηκε με μια πολύ καλή θέση σε μεγάλη εταιρία στην Αθήνα. Όλα καλά, αλλά τώρα η κατάσταση του έχει επηρεάσει πάρα πολύ την απόδοση του στην δουλειά και γενικά όλα πάνε από το κακό στο χειρότερο .
Είναι έτοιμος. Αλλά …όχι ….ξέχασε κάτι πολύ βασικό, κάτι που δεν αποχωρίζετε ποτέ, τουλάχιστον κατά την διάρκεια της ημέρας. Τα μαύρα γυαλιά ηλίου. Το πλέον απαραίτητο αξεσουάρ εδώ και αρκετούς μήνες. Και να ήθελε να βγει έξω στο φως χωρίς αυτά δεν θα άντεχε ούτε πέντε λεπτά Ο πόνος και τα τσούξιμο στα μάτια του θα ήταν ανυπόφορος. Αφού ακούστηκε και το δεύτερο γύρισμα της κλειδαριάς κλειδώνοντας την πόρτα του σπιτιού του, άρχισε να κατηφορίζει για την πρώτη του στάση, το τυροπιτάδικο της γειτονιάς . Για να πάρει τι άλλο… το πρώτο καφέ της ημέρας ,μιας και θα ακολουθήσουν πολλοί άλλοι ακόμη μέχρι να τελειώσει την δουλειά και να γυρίσει στο σπίτι του.
«Καλημέρα! Ένα φραπέ μέτριο παρακαλώ, μπορώ να έχω;» Η κοπέλα που τον ήξερε , μιας και κάθε πρωί πέρναγε από εκεί, αφού έφτιαξε τον καφέ προσπαθώντας να κοιτάξει μέσα από τα μαύρα του γυαλιά των ρώτησε χαμογελώντας: «Τόσο καιρό έρχεστε εδώ κάθε πρωί δεν μπορούμε να σας δούμε μια μέρα και χωρίς τα γυαλιά σας;» Ο Άγγελος αφού πρώτα μειδίασε της απάντησε με μία ερώτηση : «Μήπως δουλεύεις εδώ βράδυ;» - «Όχι βέβαια το απογευματάκι κλείνουμε το μαγαζί..»
Απάντησε η κοπέλα.- «Τότε μάλλον ατύχησες !! Το όνομα σου;»
-«Δέσποινα..» απάντησε…. Και αφού ο Άγγελος άφησε τα χρήματα στον πάγκο και πήρε τον καφέ του, γύρισε στην κοπέλα…: «Και πάλι καλή σου μέρα Δέσποινα… σε χαιρετώ!!»
«Καλή σου μέρα»…σκέφτηκε, γιατί η δική μου θα είναι ίδια με τις προηγούμενες…Μια χαμένη μέρα ,μια μέρα χωρίς εκείνη ,μια μέρα χωρίς νόημα, μια μέρα που σέρνει πίσω της μια ατελείωτη νύχτα….. Βγήκε έξω από την πόρτα , άναψε ένα τσιγάρο και άρχισε πάλι να περπατάει για να φτάσει στην στάση του λεωφορείου…

[Antonia]

Μετά από 5 λεπτά ήρθε το λεωφορείο γεμάτο, όπως συνηθίζει άλλωστε, αφού η γραμμή Β15 χρησιμοποιείται από πολλούς φοιτητές, που κατευθύνονται στα ΤΕΙ των Αθηνών. Ο Άγγελος στριμώχτηκε στην τρίτη πόρτα του λεωφορείου μαζί με άλλους δύο, που μπήκαν μαζί του απ' την ίδια στάση. Κάθε μέρα, το ίδιο ανυπόφορο δρομολόγιο να τον κάνει να εξοργίζεται, αφού κανείς απ' τους υπεύθυνους δεν παίρνει την πρωτοβουλία να αυξήσει τη συχνότητα ή έστω να προσθέσει περισσότερα λεωφορεία "φεσαρμόνικες" στη γραμμή αυτή. "Στάσιμα, όλα είναι στάσιμα" σκέφτηκε "κι εμείς βολευόμαστε με κάθε τι που μας δίνουν"... Στη διαδρομή για την εταιρεία του τα πρωινά επιδίωκε να βυθίζεται σε διάφορες σκέψεις σχετικές με τη μονότονη καθημερινότητά του, για να ξεχνά κάπως εκείνη. Μάταια όμως...

"Μπορώ να περάσω;" του λέει σπρώχνοντάς τον ένας εξωτερικά αποκρουστικός μεσήλικας. Ο Άγγελος κατέβηκε απ' το λεωφορείο για να περάσει ο αντιπαθητικός κύριος, που τον κοίταξε έντονα σα να έβλεπε πίσω απ' τα γυαλιά. "Τι περίεργος τύπος!" σκέφτηκε. "Τα μαύρα γυαλιά σου δεν μπορούν να κρύψουν και τις σκέψεις σου. Πρόσεχε λοιπόν." του είπε. Ο Άγγελος κόλλησε για μια στιγμή και ο οδηγός του λεωφορείου έκλεισε την πόρτα μπροστά του. Έμεινε εκεί να τον κοιτάζει καθώς χανόταν, στρίβοντας στη γωνία. Άλλη μια μέρα που θα αργούσε στη δουλειά. Τι κι αν δεν πήγαινε καθόλου; Θα έλειπε σε κανέναν; Θα πρόσεχε κανείς την απουσία του; Τον τελευταίο καιρό είχαν σταματήσει να τον καλούν για επισκευές και προγραμματισμούς. Η πρόσληψη μιας νεότερης και πιο ορεξάτης "αυθεντίας" τον είχε βάλει στο περιθώριο. Αποφάσισε να μην πάει στη δουλειά και να ακολουθήσει τον περίεργο 45άρη, που τον ξάφνιασε λίγα λεπτά πιο πριν.

[mika]

Άρχισε να τον ακολουθεί και πάλι βυθισμένος στις σκέψεις του...Μια εκείνη να βασανίζει το μυαλό του και μια τα λόγια του άγνωστου 45άρη. Ζαλισμένος, χαμένος μέσα στα παιχνίδια που του έπαιζε το μυαλό του, προσπαθούσε να μην χάσει απ'τα μάτια του τον περίεργο κύριο. "Αλήθεια", σκέφτηκε "τι περίεργος άνθρωπος! Παράξενος και απρόσιτος!"...Είχε μια μορφή τόσο "ψεύτικη"! Συνέχισε να τον ακολουθεί...είχαν ήδη περάσει 5 λεπτά, αλλά ο άγνωστος 45άρης δεν σταμάτησε πουθενά. Ο Άγγελος άρχισε ήδη να κουράζεται, η σκέψη του και οι βασανιστικές γι’αυτόν νύχτες έκαναν τα πόδια του ασήκωτα. Εκείνη ακόμα εκεί, κολλημένη μέσα του, δεν έφευγε στιγμή. Ο νους του γυρνούσε πίσω, ταξίδευε μαζί της...Μα τι εννούσε ο κύριος αυτός και γιατί του μίλησε;Τι ήθελε; Τι τον ένοιαζε; Με όλα αυτά αφαιρέθηκε...όμως ήταν σίγουρος πως μπροστά του βάδιζε ο κύριος αυτός. "Μα πού πήγε;" αναρωτήθηκε. Άρχισε να τα χάνει...Το βλέμμα του χανόταν στο τέλος του δρόμου και στα σοκάκια δεξιά και αριστερά...τίποτα! Πού είχε πάει; Τι ήθελε; Ποιός ήταν;

[Antonia]

Ο περίεργος άντρας είχα εξαφανιστεί τόσο γρήγορα! Ο Άγγελος δεν μπορούσε να καταλάβει τι ακριβώς είχε συμβεί. Απ' τη μια στιγμή στην άλλη τον έχασε! Λόγο της αϋπνίας, δεν μπορούσε να συνειδητοποιήσει και πολλά πράγματα, οπότε άρχισε να βαδίζει προς τον κεντρικό δρόμο και πάλι, αφού η παρακολούθηση τον είχε οδηγήσει σε μικρά στενά δρομάκια, ανάμεσα σε χαμηλά σπίτια. Καθώς προχωρούσε, αισθάνεται κάποιον να τον πλησιάζει από πίσω. Παρότι τα δικά του βήματα ακούγονταν πιο αργά από του αγνώστου, κανείς δεν τον προσπερνούσε. Γυρίζει να κοιτάξει ποιος τον ακολουθεί και τίποτα! Κανείς πουθενά! Μα ήταν σίγουρος ότι άκουσε βήματα πίσω του. Συνεχίζει να περπατά και πάλι τα ίδια -άκουγε τα τακούνια από τα παπούτσια κάποιου και κανείς δεν μπορούσε να το αμφισβητήσει. Κάνει να γυρίσει, αλλά ήταν πια αργά. Σωριάστηκε κάτω από ένα γερό χτύπημα στο κεφάλι.

Ξύπνησε εκεί ακριβώς που είχε σταματήσει για να γυρίσει πίσω και κοίταξε το ρολόι του. Τι παράξενο!! Η ώρα ήταν μόλις 8 και πέντε! Μα θα ορκιζόταν πως είχε περάσει ώρα από τότε που κατέβηκε απ' το λεωφορείο. Δε γινόταν να είχε αργήσει μόνο 5 λεπτά! Μήπως πέρασε ολόκληρη μέρα; Αποκλείεται! Όλο και κάποιος θα περνούσε από εκείνο το σημείο και θα τον έβλεπε, εξάλλου η περιοχή έχει πολλούς κατοίκους. Σηκώθηκε με μια ελαφριά ζαλάδα να τον ταλαιπωρεί και κατευθύνθηκε προς τη στάση. Το λεωφορείο μόλις ερχόταν και το πρόλαβε εγκαίρως! Μπήκε μέσα και μετά από εφτά λεπτά περίπου ήταν στη δουλειά. Μια καθυστέρηση 10 λεπτών δεν ήταν τίποτα... Όλη μέρα δε σκεφτόταν τίποτε άλλο, παρά μόνο αυτό τον άντρα και εκείνα τα λεπτά που προφανώς κέρδισε. Τα έζησε, κι όμως, ήταν σα να είχε σταματήσει η μηχανή του χρόνου να μετρά. Πώς μπορεί να έγινε κάτι τέτοιο; Όπως και να 'χει, για πρώτη φορά δε σκεφτόταν εκείνη κι αυτό ήταν κάτι πολύ καλό.

Το μεσημέρι γυρίζοντας σπίτι, άνοιξε τον υπολογιστή και άρχισε να ψάχνει στο ίντερνετ για παρόμοιες εμπειρίες με τη δικιά του. Παραξενεύτηκε, γιατί δεν είχε ιδέα σε πόσους ακόμα είχε συμβεί κάτι τέτοιο. Όσους όμως κι αν ρώτησε, κανείς δεν ήξερε να του πει τι ακριβώς είχε συμβεί. Αποφάσισε λοιπόν την επόμενη μέρα να ξαναπαέι στο ίδιο σημείο την ίδια ακριβώς ώρα. Σηκώθηκε το πρωί και αφού τηλεφώνησε στο γραφείο να πει πως είναι άρρωστος, πήρε το Β15 και κατέβηκε στην ίδια στάση. Όμως αυτή τη φορά σαν κάτι να είχε αλλάξει στο τοπίο, τα σπίτι εκεί του φαίνονταν πιο ψηλά, πιο καινούρια και οι δρόμοι πιο μεγάλοι. Δεν έδωσε και πολλή σημασία και έστριψε στο πρώτο στενό δεξιά, όπως χθες, όταν ακολουθούσε τον παράξενο άντρα...

[keith-x]

“Μα τι κάνω”;….. αναρωτήθηκε. “Ποιον ψάχνω να βρω ; Κάποιον άγνωστο που τον είδα μόνο μια φορά και εγώ νομίζω ότι έχει τηλεπαθητικές ικανότητες…” Αμέσως, καταλαβαίνοντας το μάταιο της αναζήτησης του σκέφτηκε ότι το σπίτι του Αντώνη δεν είναι μακριά και θα μπορούσε να του κάνει μια επίσκεψη . Να μιλήσουν…να του πει ότι ίσως άρχισε να έχει έντονες παραισθήσεις , όπως ακριβώς τον είχε προειδοποίηση από καιρό ο ίδιος ο Αντώνης.
Αν υπάρχει κάποιος που θα μπορούσε να τον επαναφέρει στην πραγματικότητα έστω και προσωρινά , αυτός ο κάποιος είναι ο Αντώνης. Και σίγουρα είχε ανάγκη από ένα γερό χαστούκι “πραγματικότητας” . Έτσι, πεπεισμένος ότι σιγά χάνει τα λογικά του (πράγμα που το περίμενε είναι η αλήθεια μετά από 3 μήνες αϋπνίας) ξεκίνησε για το σταθμό του ηλεκτρικού που ήταν σχετικά κοντά από το σημείο που βρισκόταν . Κατηφόρισε το στενό και αφού βρήκε πρώτα μια μικρή καφετέρια για να πάρει το συνηθισμένο καφέ (νούμερο 3 παρακαλώ για σήμερα) συνέχισε προς τον σταθμό.
Η ώρα ήταν ήδη 9.20 είχε φτάσει στην πλατεία , έσβησε το τσιγάρο του και κατέβηκε τις σκάλες του σταθμού. Τα μάτια του ηρέμισαν λιγάκι καθώς άφηνε το φως του Ήλιου πίσω του έστω και προσωρινά. Έψαξε τις τσέπες του για μερικά ψιλά , «ταΐσε» το αυτόματο μηχάνημα και αυτό τον ευχαρίστησε «φτύνοντας» του ένα εισιτήριο. Έκανε μερικά βήματα ακόμα για έρθει μπροστά στο άλλο μηχάνημα για «χτυπίσει» το εισιτήριο του. Καθώς περίμενε να ακούσει τον χαρακτηριστικό ήχο άφησε το βλέμμα του να χαζέψει την απέναντι αποβάθρα του σταθμού…..
Ο μυστηριώδες άντρας ήταν απέναντι……..Οι ματιές του διασταυρωθήκαν για 5 δευτερόλεπτα …..Ο Άγγελος τα έχασε, ανοιγόκλεισε τα μάτια του νομίζοντας ότι έχει ακόμη μια παραίσθηση . Όμως όχι …ο άντρας ήταν όντος εκεί. Παράτησε το εισιτήριο του και αμέσως έτρεξε στις σκάλες ανεβαίνοντας τες ανάποδα αυτή την φορά κάνοντας τον υπόλοιπο κόσμο να τον κοιτάει με απορία Αφού ανέβηκε τις σκάλες κοίταξε απέναντι στην πλατεία , στην είσοδο της άλλης αποβάθρας και τον είδε να ανεβαίνει και να προχωράει περπατώντας . Έτρεξε αμέσως να τον προλάβει αλλά τώρα τους χώριζε ένας δρόμος με μεγάλη κίνηση , έπρεπε να περιμένει το φανάρι….. Το φανάρι έγινε πράσινο, πέρασε το δρόμο, ο άντρας όμως είχε προχωρήσει αρκετά αλλά ακόμα μπορούσε να τον δει! Συνέχισε να τον ακολουθεί όμως πιο διακριτικά και από λήγει απόσταση , ο Άγγελός ήταν σίγουρος ότι δεν είχε γίνει αντιληπτός . Άναψε ένα τσιγάρο και προσπαθώντας να χάνετε μέσα στο πλήθος συνέχισε την παρακολούθηση.
Αφού είχαν περάσει μερικά λεπτά και είχαν απομακρυνθεί πολύ από την πλατεία , ο άντρας σταμάτησε και γυρνώντας προς το μέρος του Άγγελου τον κοίταξε πάλι …και σηκώνοντας το χέρι του έδειξε με αυτό ένα στενό στον Άγγελο , και ο ίδιος χάθηκε μέσα σε αυτό! Ο Άγγελος επιτάχυνε το βήμα του και φτάνοντας στο σημείο κοίταξε στο τοίχο ψηλά ….ΟΔΟΣ ΗΠΕΙΡΟΥ ….ο δρόμος που υπέδειξε ο άντρας ήταν η οδός Ηπείρου….Κοκάλωσε , του κοπήκαν τα πόδια…Οδός Ηπείρου 34-40…
Ηπείρου 40 , είναι το βιβλιοπωλείο που εργαζόταν ..”εκείνη”.
Μετά το αρχικό σοκ προσπάθησε να βρει το μυστηριώδη άντρα αλλά ήταν αργά, είχε χαθεί.. Τα είχε χαμένα ..λίγισε τα πόδια του σιγά σιγά και γονάτισε πιάνοντας με τον χέρι του τον τοίχο ….”Τι γίνετε Θεέ μου; Παίζεις παιχνίδια μαζί μου ;” Είπε μέσα του …”Δεν μπορώ άλλο τα παιχνίδια σου ..Δεν μπορώ..” Ήθελε να φύγει μακριά από εκεί αλλά αμέσως υποτάχτηκε χωρίς μάχη στην πονεμένη του καρδιά και άρχισε με μικρά βήματα να περπατάει προς το βιβλιοπωλείο . Έφτασε απέξω και σταμάτησε κατεβάζοντας για λίγο τα μαύρα του γυαλιά, σαν να ήθελε να την δει μέσα , σαν να περίμενε από στιγμή σε στιγμή να εμφανιστεί ¨εκείνη¨. Έβαλε και πάλι τα γυαλιά του και άφησε .. ένα...και μόνο ένα δάκρυ να κυλήσει από τα μάτια του . Γύρισε να ψάξει το πακέτο με τα τσιγάρα του στην τσέπη του παντελονιού του και εκείνη την στιγμή άκουσε μια φωνή…..
-Άγγελε …εσύ είσαι; Ήταν η Άννα η ιδιοκτήτρια που είχε βγει έξω..
-Γεια σου Άννα ..Τι κάνεις;
-Άγγελε δεν σε γνώρισα ….
-Γιατί με γνωρίζω εγώ νομίζεις .(είπε με πικρό χιούμορ)
Η Άννα τον πλησίασε ..-Τι κάνεις Άγγελε ; Είσαι καλά;
-Καλά Άννα καλά ..εσύ…;
-Τα ίδια.. Έλα μέσα …
-Όχι Άννα μέσα δεν θα έρθω,καταλαβαίνεις…..
-Ναι ..Που πας τώρα; (τον ρώτησε)
-Πήγαινα στον σε ένα… φίλο …
-Άγγελε με συγχωρεις έχω δουλειά και δεν μπορώ να κάτσω έξω από το μαγαζί ..Περίμενε όμως σε παρακαλώ λίγο έρχομαι αμέσως ,έχω κάτι να σου δώσω..
-Ναι περιμένω..
Η Άννα επέστεψε αμέσως με κάτι στα χέρια της ..
-Αυτό είναι για εσένα ..(είπε)
-Τι είναι ;
-Δεν ξέρω , είναι μάλλον βιβλίο υποθέτω, το είχε κρατήσει για εσένα .Δώρο κάτι τέτοιο .Το βρήκα στο μαγαζί σε ένα μέρος που άφηνε τα πράγματα της. Έψαξα να σε βρω μετά την κηδεία αλλά είχες αλλάξει σπίτι…Δεν σε έβρισκα.
-Ναι έτσι είναι…
-Ορίστε πάρε (είπε η Άννα δίνοντας του το τυλιγμένο βιβλίο)
-Ευχαριστώ Άννα …να ‘σε καλά .
-Πηγαίνω τώρα Άγγελε , όποτε θες μπορείς να περάσεις από το μαγαζί να τα πούμε η αν θες για ένα καφέ κάποιο Σάββατο. Συγνώμη που δεν μπορώ να κάτσω λιγάκι να τα πούμε …το μαγαζί βλέπεις..
-Ναι… βέβαια θα τα πούμε Άννα...χάρηκα που σε είδα
-Και εγώ . Να προσέχεις ..
-Γεια σου Άννα
-Γεια….
Ο Άγγελος δεν ήξερε τι να πρωτοσκεφτεί …Τον άγνωστο άντρα που είχε χαθεί το ίδιο ξαφνικά όπως εμφανίστηκε, το βιβλίο που κρατούσε στα χέρια του και τα δύο μαζί…. Τι; Κάτι συμβαίνει …Πως ήξερε ο άντρας το βιβλιοπωλείο;;;
Τι είναι αυτό που κρατάει ….;;;;;”Πρέπει με κάποιον να μιλήσω , πρέπει να πάω στον Αντώνη τώρα πριν χάσω το μυαλό μου εντελώς” Σκέφτηκε. Κατέβητε γρήγορα σε έναν πιο κεντρικό δρόμο και σταμάτησε χωρίς να χάσει καιρό ένα ταξί και σε 5 λεπτά ήταν έξω από την πόρτα του σπιτιού του. Χτύπησε την πόρτα και ο Αντώνης άνοιξε .
-Τι κανείς Άγγελε..έλα μέσα, πώς από ‘δω; Εσύ παίρνεις συνήθως ένα τηλέφωνο –Ναι το ξέρω αλλά…-Τι έγινε Άγγελε ; Τι είναι αυτό που έχεις στα χέρια σου; -Μου το έδωσε η Άννα –Αφού τα είπαμε ρε Άγγελε …τι έκανες εκεί; -Τίποτα δεν… -Τι δεν …; Έλα μέσα , κάτσε λίγο και ηρέμισε.
Ο Άγγελος έκατσε στον καναπέ και άναψε αμέσως ένα τσιγάρο
-Τον είχα μπροστά μου και τον έχασα –Ποιον έχασες τι λες; Και τι είναι αυτό που κρατάς – Δεν ξέρω δεν το έχω ανοίξει ακόμα , είναι ένα βιβλίο , το είχε για εμένα ¨εκείνη¨ για να μου το δώσει πριν γίνει το ατύχημα. Το βρήκε η Άννα στο μαγαζί .
Το κοίταξε και αποφάσισε να το ανοίξει . Έσκισε το περιτύλιγμα και εμφανίστηκε ένα βιβλίο .”ΟΠΩΣ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ” Mark Levy
-Άγγελε στο έδωσε η Άννα η το πήρες εσύ το βιβλίο και μου λες ψέματα.
-Όχι …. Σου είπα η Άννα το βρήκε στο μαγαζί το είχε αφήσει ¨εκείνη¨.. δεν λέω ψέματα. Γιατί με ρωτάς ;
-Αυτό το βιβλίο είσαι εσύ Άγγελε, είναι τρελό…
Τι εννοείς…..;;(ρώτησε ο Άγγελος κοιτώντας τον στα ματιά) ¨Πες μου…¨
- Αυτό το βιβλίο μιλάει για έναν άντρα που ερωτεύεται ένα πνεύμα μιας κοπέλας σε κώμα μετά από ένα ατύχημα και είναι ο μοναδικός που μπορεί να την δει αλλά και να την αγγίξει!!......

[Antonia]

«Δεν ξέρω τι λέει το βιβλίο, πρέπει να το διαβάσω πρώτα. Πάντως δεν καταλαβαίνω γιατί μου το είχε αγοράσει εκείνη. Πριν μάλιστα συμβεί το κακό. Τέτοια σύμπτωση; Πώς μπορούσε να ξέρει ότι θα έφευγε απ’ τη ζωή και μετά εγώ θα βασανιζόμουν από τη σκέψη της, τη μορφή της; Είμαι τόσο μπερδεμένος…» Ο Άγγελος εξήγησε στο φίλο του τι του είχε συμβεί τις τελευταίες μέρες. Του περιέγραψε τον άγνωστο άντρα που τόσο του είχε κάνει εντύπωση στο λεωφορείο, πώς τον ακολούθησε και πώς χάθηκε. Ο Αντώνης προσπάθησε να ηρεμήσει το φίλο του και του πρόσφερε μια κούπα ζεστό καφέ.
«Αντώνη, δεν έχω ανάγκη από καφέ! Μια χαρά ξαγρυπνάω κάθε βράδυ. Ούτε ξέρω πόσο καιρό έχω να κοιμηθώ. Σε λίγο θα αρχίσω να χάνω και τις μέρες. Τις εβδομάδες… Δεν πήγα στη δουλειά σήμερα. Προτίμησα να ψάξω για τον άντρα στο λεωφορείο και ειλικρινά δεν ξέρω γιατί. Τον βρήκα και λίγο πριν τον ξαναχάσω αυτός με οδήγησε στο βιβλιοπωλείο όπου δούλευε αυτή. Τι παράξενο… Αλήθεια τη μέρα είναι σήμερα;»
«Τρίτη.»
«Μα…πώς; Χθες πήγα στη δουλειά, αλλά προχτές ξεκίνησα να πάω… Ή μήπως δεν ήταν προχτές;»
«Άγγελε πρέπει να κοιμηθείς επειγόντως! Φίλε μου, τα έχεις παίξει κυριολεκτικά. Δεν καταλαβαίνω λέξη απ’ όσα λες! Κάθε μέρα πας απ' το κακό στο χειρότερο και νομίζω πως αν κοιμόσουν έστω και λίγο θα μπορούσε να σε βοηθήσει.»
«Κι αν σου έλεγα ότι ανακάλυψα μια «χρονοπύλη» τι θα έλεγες; Δεν εξηγείται διαφορετικά!»
«Χρονοπύλη; Πού; Χαχαχα… Έχει μπερδέψει την πραγματικότητα με τα όνειρα! Καλύτερα να ξαπλώσεις.»
«Όχι! Τα όνειρα τα ξεχωρίζω γιατί από τότε που έφυγε, τη βλέπω πάντα σ’ αυτά. Γι’ αυτό δεν κοιμάμαι. Δεν μπορώ να ξεκολλήσω μετά και νομίζω ότι θα κοιμηθώ μια για πάντα!»
«Δε χρειάζεται να ανησυχείς γι' αυτό. Ξέρω πως εγώ ήμουν αυτός που σου είπα πως πρέπει να προσέχεις για να μην μείνεις για πάντα εγκλωβισμένος σε ένα όνειρο, αλλά τώρα σου χρειάζεται ξεκούραση. Και για πες μου τι εννοούσες λέγοντας χρονοπύλη;»
«Να, προχτές, ή μάλλον χθες ξεκίνησα για τη δουλειά. Στο λεωφορείο συνάντησα αυτόν. Κατέβηκα, τον ακολούθησα και μετά κάποιος πρέπει να με χτύπησε από πίσω.»
«Αυτός;»
«Δεν ξέρω. Δεν είδα. Αυτό που κατάλαβα όμως όταν ξύπνησα ήταν πως ή είχε περάσει μια ολόκληρη μέρα, που σύμφωνα με τα λεγόμενά σου για το τι μέρα είναι, αποκλείεται, ή είχαν περάσει μόλις μερικά λεπτά, πράγμα αδύνατο! Κάπου «χάθηκε» η ώρα που πέρασα ψάχνοντας αυτό τον τύπο. Και το πιο περίεργο; Σήμερα, που ξανακατέβηκα στην ίδια στάση τα σπίτι δεν ήταν ίδια στη γειτονιά. Λες και όσο έζησε την προηγούμενη μέρα ήταν σε μια άλλη εποχή. Μια άλλη χρονιά. Δεν ξέρω… Μπορείς να μου εξηγήσεις εσύ;»
«Δυστυχώς… Έχω μείνει με όσο μου λες. Έλα σήκω! Αρκετά άκουσα!»
«Τι; Πού πάμε;»
«Στο υπνοδωμάτιο!»
«Μα δε θέλω να κοιμηθώ! Στο λέω, θα τη δω και θα με κρατήσει κοντά της. Δε θα ξυπνήσω ποτέ!»
«Σταμάτα! Γι’ αυτό θα είμαι εγώ εδώ. Θα σε ξυπνήσω μετά από 8 ώρες περίπου. Καλύτερα να τη δεις, παρά να μείνεις ξάγρυπνος για ακόμα μια μέρα. Θα σε προσέχω εγώ είπαμε. Μην ανησυχείς…»
Ο Άγγελος αφέθηκε στο μαλακό στρώμα του Αντώνη και έκλεισε τα μάτια του.

[keith-x]

Μοναξιά και σκοτάδι. Ατελείωτο σκοτάδι και μία αίσθηση απώλειας πλημμύρισαν το μυαλό του Αγγέλου. Βρισκόταν μόνος του μέσα σε ένα άπειρο σκοτεινό κενό. Το ταξίδι στην ονειρική δίνη άρχιζε. Δεν υπάρχουν σκέψεις στο μυαλό του ένα κενό, σαν αυτό που τον τύλιγε. Προσπαθεί σιγά σιγά να πλάσει εικόνες, να δώσει λέξεις σε αυτό που νιώθει "γυμνός" μέσα στο σκοτάδι .Και η πρώτη σκέψη έρχεται... τόσο αυθόρμητα, τόσο εύκολα, τόσο αβίαστα.
Το σκοτάδι, η μοναξιά, το κενό. " Νιώθω σαν να βρίσκομαι μέσα στην ψυχή μου" σκέφτηκε ο Άγγελος ."Ναι αυτός είμαι εγώ!" Ο Άγγελος κοίταξε γύρω του, κι αυτό που είδα τον έκανε να νιώσει άσχημα για τον ίδιο του τον εαυτό. "Είμαι ένα τίποτα αφού χωρίς εκείνη! "Όπως ένα μικρό παιδί πέφτει και χτυπάει το γόνατό του και μόνο όταν δει την πληγή και το αίμα να τρέχει αρχίζει να τρομάζει και να συνειδητοποιεί ότι κάτι κακό του συνέβη, έτσι και ο Άγγελος με αυτή του τη ματιά καταλάβει το πόσο "άδειος" είναι μέσα του χωρίς κάτι φωτεινό στην καρδιά του να τον καθοδηγεί....και τρόμαξε. Ένιωσε για πρώτη φορά φόβο. Έναν φόβο αρχέγονο, σαν τον φόβο στην ιδέα του θανάτου. Ένα αίσθημα τόσο κυρίαρχο και δυνατό όπως και η αγάπη. Μόνο που τώρα πια η αγάπη δεν έχει αποδέχτη ,έτσι δεν έχει κανένα λόγω ύπαρξης. Θέση έχει μόνο ο πόνος πια.
Που είναι η δικιά της αγάπη ,που είναι «εκείνη» να με πάρει από εδώ –σκέφτηκε ο Άγγελος -. Αυτή του η σκέψη τον έκανε ασυναίσθητα να σηκώσει το κεφάλι του ψηλά σαν να επικαλλήτε τον Θεό. Εκεί ανάμεσα στο σκοτάδι μπόρεσε να διακρίνει λάμψης , ένα μικρό έναστρο ουρανό. Επιτέλους κάτι οικείο έπνιξε τον φόβο του δημιουργώντας του την επιθυμία να πλησιάσει τα άστρα και να αφήσει πίσω του ότι τον τρομάζει ..την αλήθεια ,την πραγματικότητα που είναι αβάσταχτη και τόσο πικρή.
Το νιώθει… Εκεί πίσω από τις λάμψης και τα πανέμορφα χρώματα τον άστρων είναι «εκείνη». Ο δικός της κόσμος, αυτός που σαγηνεύει τον Άγγελο , που με όλες του τις αισθήσεις τον κάνει να νιώθει ότι η αγάπη και η ευτυχία τον αγγίζουν γιατί τα μοιράζετε με «εκείνη» . Όπως τότε που η καρδιά του ήταν ένα με την δική της , που η ψυχή του πλημμύριζε με το φως από την δικιά της ψυχή.
Ο Άγγελος άρχισε να πετάει ψηλά ακολουθώντας το πέταγμα της καρδιάς του όλο και πιο κοντά στα αστέρια . Όσο πιο κοντά πήγαινε τόσο πιο πολύ τον τύφλωνε η λάμψη τους , μέχρι που έφτασε αρκετά διπλά στο πιο φωτεινό. Έκλεισε τα μάτια του και αφέθηκε στην έλξη του που τον έκανε να περιστρέφετε γύρο του σαν μια αόρατη ρουφήχτρα ώσπου το φως τον «έλουσε» παντού . Αλλά όχι το φως από το αστέρι αλλά το φως από μέσα του . Οι στιγμές τις απόλυτης ευτυχίας είναι εκεί . Το φως αυτό δεν το αγγίζει ο χρόνος είναι, αιώνιο ,αυτό το φως και οι όμορφες εικόνες θα είναι πάντα εκεί για τον Άγγελο ,ήταν εκεί και στις δύσκολες στιγμές αλλά δεν μπορούσε να το δει. Σε αυτόν τον κόσμο αυτό δυναμώνει γιατί εδώ ανήκει . Στα όνειρα !!
Ο Άγγελος άνοιξε τα μάτια του, ήταν ξαπλωμένος πάνω σε άμμο. Βρησκώταν σε μια αμμουδιά… Καθώς σηκώθηκε στα πόδια του βρέθηκε μπροστά σε ένα απίστευτα όμορφο και ονειρικό τοπίο. Μια τεράστια παραλία απλωνόταν δεξιά και αριστερά του. Πίσω του χανόταν μια απέραντη έρημος και μπροστά στο πόδια του μία ατελείωτη καταγάλανη ήρεμη θάλασσα. Αυτό που έκανε που έκανε το Άγγελο να ανατριχιάσει και να αποσβολωθεί από την ομορφιά του ήταν οι δύο ήλιοι στον ορίζοντα να αγγίζουν την θάλασσα . Ο ένας να δύει και ο άλλος να ανατέλλει αφήνοντας δύο χρυσαφένιες ράγες στην επιφάνια που ενώνονταν στα βρεγμένα πόδια του , εκεί που γη και νερό αγκάλιαζε το ένα το άλλο.
Έσκυψε έβαλε τα χέρια του μέσα στο νερό και έριξε λίγο στο πρώσοπο του. Είχε αφήσει πίσω του το ταλαιπωρημένο σώμα του και την πληγωμένη του καρδιά στο δωμάτιο του φίλου του, του Αντώνη. Ταξιδεύει μόνος του με σκοπό να την βρει . Που να είναι άραγε; Θα μπορέσω να την βρω ; -αναρωτήθηκε …Ξαφνικά οι ήλιοι άρχισαν να ανεβαίνουν στον ορίζοντα και να πλησιάζουν ο ένας τον άλλον ώσπου ενώθηκαν σε έναν . Σαν τον Αυγουστιάτικο μεσημεριανό Ήλιο ,τόσο εκτυφλωτικός και ζεστός . Για πρώτη φορά ο Άγγελος μετά από πολύ καιρό δεν προσπάθησε να κρυφτεί από τις ακτίνες του και τον κοίταξε με τα μάτια ορθάνοικτα μην θέλοντας σαν χάσει ούτε στιγμή από αυτή την εικόνα. Τώρα οι ήλιοι χωρίζουν πάλι και να παίρνουν την αντίθετη θέση από αυτή που είχαν πριν ,στην ανατολή και στην δύση αντίστοιχα. Ήταν σαν να κυλάνε πάρα πολύ γρήγορα δύο ημέρες μαζί , η μία όμως αντίστροφα στο χρόνο. Οι ήλιοι συνέχισαν να αλλάζουν θέσεις όλο και πιο γρήγορα και η θάλασσα άρχισε να κινείτε στην αρχή σαν να τρέμει και μετά να ανεβοκατεβαίνει στην παραλία ….Μία άμπωτη μία πλημμυρίδα .Όλο και πιο γρήγορα , όλο και πιο γρήγορα τόσο γρήγορα που πια δεν μπορούσε να τα παρατηρήσει ,ώσπου η κίνηση αυτή σταμάτησε και οι ήλιοι στάθηκαν στην αρχική τους θέση.

[keith-x]

-Κοιμάσαι Άγγελε; …-ακούστηκε μια φωνή πίσω του-
Η φωνή της σαν χίλιοι άγγελοι να τραγουδούν μαζί. Ήταν εκείνη . Ο Άγγελος σαστισμένος γύρισε πίσω να την δει…Ναι , ναι ήταν εκείνη!! Με τα πυκνά , μακριά καστανά μαλλιά της να τα ανακατεύει απαλά ένα ελαφρό αεράκι και με το πανέμορφα μελαγχολικά της μάτια να διαπερνά τον Άγγελο που η ανάσα του είχε κοπεί.
-Κοιμάσαι Άγγελε; …-Ξαναρώτησε-
Ο Άγγελος δεν μπορούσε να απαντήσει .Η φωνή του είχε χαθεί και η ανάσα του πάλευε να προλάβει τους χτύπους της καρδιάς του, καθώς εκείνη περπατούσε προς το μέρος του αφήνοντας πίσω στα βήματα της νερό να αναβλύζει κάτω από την άμμο!
-Κοιμάσαι Άγγελε;..-ρώτησε για Τρίτη φορά- Ο Άγγελος πήρε μια βαθιά ανάσα και της απάντησε….
-Αν κοιμάμαι δεν θέλω να ξυπνήσω ποτέ …και αν δεν κοιμάμαι θα ‘θελα να κοιμηθώ για πάντα…!!!
-Αυτό θέλεις Άγγελε;
-Ναι μόνο αυτό .Τίποτα άλλο μόνο εσένα κοντά μου! Πλησίασε κοντά της σηκώνοντας το χέρι του θέλοντας να την αγγίξει…αλλά αυτή απομακρύνθηκε…
-Όχι Άγγελε δεν μπορείς να με αγγίξεις …Εδώ τώρα είσαι ένας απλός επισκέπτης .Δεν ανήκεις εδώ! Υπάρχουν κανόνες που πρέπει να δεχτείς .
-Γιατί; … Εγώ δεν θέλω να γυρίσω πίσω! Δεν υπάρχει τίποτα για μένα πίσω. Τίποτα δεν έχει νόημα χωρίς εσένα καρδιά μου.
-Ξέρω ότι πονάς ! Πρέπει να βρεις τις απαντήσεις που πρέπει για να πάρεις μια θέση σε αυτόν τον κόσμο.
-Τι πρέπει να κάνω; Πες μου;
-Οι απαντήσεις δεν είναι εδώ αλλά πίσω στον δικό σου κόσμο ,τον κόσμο που μας έφερε μαζί... Ακολούθησε την καρδιά σου όπως έκανες μαζί μου πάντα!
Ο Άγγελος δάκρυσε ,ήθελε τόσο πολύ να την αγκαλιάσει να την φιλήσει , να την αγγίξει. Πόναγε αλλά τώρα ήταν δίπλα του και αυτό ήταν τόσο όμορφο….
-Το βιβλίο; .. –ρώτησε ο Άγγελος-
-Το βιβλίο είναι μόνο ένα βιβλίο , ένα στοιχείο τίποτα άλλο. Δεν κρύβει τις απαντήσεις ….
-Δεν καταλαβαίνω . Το μόνο που ξέρω είναι ότι σε αγαπάω τόσο πολύ!
-Δεν μπορείς να μείνεις σε ένα κόσμο που δεν ανήκεις . Αν αυτό γίνει θα επέμβουν οι «φύλακες» και θα σε αναγκάσουν να περιπλανιέσαι σε ένα άλλο ενδιάμεσο κόσμο μόνο σου.
-Εννοείς αυτό που συνάντησα πριν έρθω κοντά σου , εδώ; Το σκοτάδι;
-Ναι Άγγελε!
-Τι υπάρχει ανάμεσα στην πραγματικότητα και το όνειρο;
-Η «άγνοια» και η λησμονιά!
-Δεν θα σε λησμονήσω ποτέ άγγελε μου!!! -είπε και σκούπισε τα δάκρυα του-
-Πρέπει να φύγεις τώρα οι «φύλακες» θα έρθουν όπου να ‘ναι.
-Ποιοι είναι οι «φύλακες»;
-Οι φύλακες των δύο κόσμων , τους έχει δει πάλι στη άλλη πλευρά. Καταλαβαίνουν ότι κινδυνεύει η ισορροπία από εσένα .
-Πρέπει να βρεις απαντήσεις και τότε μόνο να γυρίσει πάλι εδώ. Να μου υποσχεθείς ότι δεν θα κοιμηθείς γιατί την επόμενη φορά οι «φύλακες» θα σε περιμένουν!
-Απαντήσεις, απαντήσεις…. Σε πια ερώτηση;
-Μία είναι η ερώτηση : ΠΟΥ ΑΝΗΚΕΙΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ! Και να το αποδείξεις αυτό στους «φύλακες». Θέλω να έχεις κουράγιο Άγγελε.. Σ’αγαπω! Φύγε τώρα ,τους νιώθω να έρχονται! Θα είμαι μαζί σου πάντα , μέσα στην καρδιά σου. Εκεί να γυρνάς στις δύσκολες στιγμές να παίρνεις κουράγιο.
-Και εγώ σε αγαπάω!!
-Αν με αγαπάς θα φύγεις τώρα Άγγελε, τώρα!
Μαύρα πουλιά μαζευτήκαν στον ουρανό και άρχισαν να έρχονται προς το μέρος τους με φρικτούς ήχους να σχίζουν το αέρα.
-Γρήγορα Άγγελε μπες μέσα στην θάλασσα και μην ξαναβγείς στην επιφάνεια! Γρήγορα!!
-Και εσύ;
-Δεν έχουν καμία εξουσία οι «φύλακες» επάνω μου, μόνο εσύ κινδυνεύεις … Φύγε !!!
Ο Άγγελος έτρεξε προς την θάλασσα …
-Σ’ ΑΓΑΠΩ! -φώναξε-
Πήρε μια βαθειά ανάσα και βούτηξε. Άρχισε να καταδύεται προς τα κάτω , όλο και πιο βαθειά καθώς τα μαύρα πουλιά πετούσαν πάνω από τη επιφάνεια του νερού. Η αναπνοή του τελείωνε , άρχιζε να πνίγετε , να ασφυκτιά και να χάνει τις αισθήσεις του….Ώσπου….τον τύλιξε το σκοτάδι…..