Ο βαθύς καθρέφτης...ένα θεατρικό με πολύ βάθος!!!

[freya]

[...] Αυτή η σύνθεση έχει ως ευνόητο μειονέκτημα την αδυναμία που εμφανίζουν όλες οι μεταφορές, όταν η δραματουργική τους υφή εξαρτάται αποκλειστικά από τον αφηγητή.
Το έργο του κ.Λότρη θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ως ένα μεταφυσικό "θρίλλερ" και ομολογουμένως πλεονεκτεί σε κάτι αξιοσημείωτο: στην άκρως επιτυχή σύλληψη του ευρήματος με τον "μαγικό" καθρέφτη (γνωστό παραμυθικό εργαλείο),που θα μπορούσε να γίνει δραματικός συντελεστής, αν ο συγγραφέας δεν έμενε τόσο προσκολλημένος στην αφηγηματική περιπέτεια της πλοκής που εγγίζει τα όρια αστυνομικής εμπνεύσεως [...]

Τάδε έφη στις 20-2-85 στην εφημερίδα της Καθημερινής ο Τάσος Λιγνάδης... Και σήμερα, στις 15-3-2006, μετά από δύο εβδομάδες (μήπως ήταν 3???) αποφασίζω να γράψω και εγώ την άποψη μου. Ετοιμαστείτε...

Η παράσταση ανεβαίνει σε ένα μικρό θεατράκι κοντά στην πλατεία Βικτωρίας. Το όνομα αυτού ¨Ελπίδα¨, ιδιοκτήτρια αυτού η Έλενα Τσαλδάρη. Πρόκειται για ένα θέατρο που δεν λαμβάνει επιχορηγήσεις, έχει λίγες θέσεις και "προχωρεί με ελπίδα στα ιδεώδη του" όπως το θέτει και η ιδιοκτήτρια του. Συγγραφέας του έργου ο ξακουστής φήμης Κωνσταντίνος Κονοφάγος "Λότρης". Λέω ξακουστής γιατί είναι ευρέως γνωστός για την βιβλιογραφία που έχει παράξει σχετικά με τα μεταλλεία και τα μεταλλεύματα. Το όνομα της παράστασης "Ο βαθύς καθρέφτης".

Το θέμα του έργου θα μπορούσε να το αποκαλέσει κανείς θαυμάσιο. Μία οικογένεια, με έναν καθρέφτη στο σαλόνι κληρονομιά από τον παππού, χτισμένο μέσα στον τοίχο. Όλα κινούνται γύρω από αυτόν τον καθρέφτη. Ένα ωραίο βράδυ οι κεντρικοί ήρωες, το ανδρόγυνο, ξεκινάνε να βλέπουν σκηνές του παρελθόντος μέσα σε αυτόν. Δεν αργούν να καταλάβουν ότι αυτά που βλέπουν έχουν άμεση σχέση και με το παρόν τους καθώς η ιστορία επαναλαμβάνεται και όσα βλέπουν πραγματοποιούνται με τον πιο τραγικό τρόπο τις περισσότερες φορές.

Οι κεντρικοί ήρωες είναι:
Αλίκη(Έλενα Τσαλδάρη-ναι είναι η ιδιοκτήτρια), η σύζυγος
Δημήτρης(Θόδωρος Κάλβος), ο σύζυγος
Ρομπέρ(Νίκος Καψής), ο γνώριμος από το παρελθόν

Η θεματολογία του έργου από κάθε άποψη είναι εξαιρετική. Θα μπορούσε πραγματικά να εγγυηθεί την επιτυχία της παραστάσεως με την συμβολή ενός σκηνογράφου και μίας καλής σκηνικής παρουσίας των ηθοποιών. Θεματικά τίθεται για ακόμη μία φορά το ερώτημα σχετικά με το κατά πόσον μπορούμε να αλλάξουμε το μέλλον ή αν αποτελούμε πιόνια μίας ειμαρμένης που δεν επιδέχεται αλλαγές. Η Αλίκη γνωρίζει αποσπάσματα του μέλλοντος μέσω του παρελθόντος και προσπαθεί να κάνει τις ανάλογες επιλογές της.

Κάπου εδώ όσοι έχετε ευαίσθητη καρδιά σας παρακαλώ να σταματήσετε την ανάγνωση...

Το overacting ως έννοια το γνωρίζετε? Αν όχι, σας προτείνω να δείτε αυτή τη παράσταση.

Ας τους πιάσουμε έναν έναν...
Αλίκη: η πρωταγωνίστρια έχει εντελώς λάθος ηλικία. Δεν ξέρει να σταθεί πάνω στην σκηνή. Υπερβάλλει σε κάθε της λέξη, έκφραση και βήμα. Γνωρίζει άψογα πως να αλλάζει ρούχα για κάθε σκηνή.
Δημήτρης: ίσως ο μόνος με ταλέντο από τους τρεις. Κρατούσε την παράσταση πάνω του μιας και ήταν και ο τραγικός ήρωας της υπόθεσης.
Ρομπέρ: κάποιος να του πει πως στο βιολί οι νότες παίζονται με τα δάχτυλα... Κάποιος να του πει πως δεν είναι τόσο όμορφος όσο νομίζει. Κάποιος να του πει πως στην σκηνή κινούνται οι ηθοποιοί και δεν στέκονται σαν αγάλματα περιμένοντας η γοητεία τους να κερδίσει το κοινό (το οποίο παρεπιπτόντως ηλικιακά ήταν άνω των 40 ετών).

Τα σκηνικά ήταν αρκετά καλά αν σκεφτεί κανείς ότι το θέατρο δεν λαμβάνει επιχορηγήσεις. Ο φωτισμός ικανοποιητικός αν και υπήρχαν πολλές στιγμές απόλυτου σκοταδιού που τις επέβαλε το σενάριο... Γενικά επικρατούσε ένα οικογενειακό συναίσθημα αλληλοσυμπαράστασης και βοήθειας.

Η προσωπική μου άποψη? Θα μπορούσα να μην το θάψω, θα μπορούσα να τονίσω τα θετικά του αλλά δυστυχώς βρήκα μόνο 2 και αυτά με δυσκολία. Θα αφήσω την Αντωνία να γράψει τα θετικά. Σε γενικές γραμμές ήταν μία εξαιρετική προσπάθεια. Δυστυχώς δεν πέτυχαν οι συντελεστές στο να αποτυπώσουν την μεταφυσική υπόσταση του έργου. Ένας φίλος που μας συνόδεψε σε αυτή μας την έξοδο χαρακτηριστικά δήλωσε:
Το μόνο αρνητικό είναι ότι δεν ήταν κινηματογράφος και δεν μπορούσαμε να γελάσουμε ελέυθερα.
Και πραγματικά υπήρξαν στιγμές που άξιζαν γέλιο... Η γιαγιά από το Ψυχώ, ο πυροβολισμός που παραλίγο να τραυματίσει την Αντωνία, το συνεχές βλέμμα του γόη στην θηλυκή παρουσία δίπλα μου...

Και κάτι τελευταίο: Η συγκεκριμένη θεατρική παράσταση έχει ταξιδέψει και στο εξωτερικό δίνοντας την ευκαιρία στους Έλληνες που ζουν στην Ζυρίχη να απολαύσουν αυτό το θαύμα...

Αντωνία σειρά σου...

[Antonia]

Αγαπητή μου freya,

τι να πω εγώ μετά απ' αυτά; Ήσουν εξαιρετική! Με κάλυψες, αν και θα ήθελα να πω κι εγώ δυο λογάκια.

Ας αρχίσουμε με την υπόθεση. Πάρα πολύ ενδιαφέρον το σενάριο. Βασικό θέμα: η μετεμψύχωση ίσως ή κατά πόσο τα γεγονότα επαναλαμβάνονται. Μήπως η ζωή είναι ένας κύκλος και μετά από κάμποσες δεκαετίας όλα ξανασυμβαίνουν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, αλλά σε διαφορετικές εποχές; Η ιστορία επαναλαμβάνεται... Το έχουμε ξανακούσει αυτό. Η κυρία Αλίκη, που μια ζεστή νύχτα βλέπει μέσα απ' τον καθρέφτη δυό άγνωστα άτομα να κάθονται μπροστά στο τζάκι, αρχίζει να πιστεύει ότι η μοίρα της οικογένειάς της είναι άρρητα συνδεδεμένη με εκείνων που βλέπει. Οι άγνωστοι φορούν παλιά βενετσιάνικα ρούχα κι αυτό την κάνει να πιστεύει ότι είναι μια οικογένεια από προηγούμενη εποχή. Βλέποντας τις διάφορες εξελίξεις στη ζωή εκείνων, κάνει προβλέψεις για το μέλλον. Προσπαθεί να πείσει το σύζυγό της πως ό,τι συμβαίνει σ' αυτούς θα γίνει με κάποιο τρόπο και στη δική τους ζωή. Δυστυχώς, δεν πέφτει έξω...

Θεωρώ, πως με αυτό το σενάριο θα μπορούσε να γίνει μια απίστευτη θεατρική παράσταση, που θα προσέλκυε πλήθος κόσμου. Low budget όμως, όπως είπε και η φίλη freya, κι αυτό λειτουργεί καταλυτικά. Τα σκηνικά είναι πολύ καλά, μικρά βέβαια, όπως και το θέατρο, ενώ τα κοστούμια, αν κρίνω απ' της πρωταγωνίστριας είναι μοναδικά! Την παραδέχομαι, δεν έχω τίποτε άλλο να πω πάνω σ' αυτό! Όσο για τις ερμηνείες, με κούρασε λίγο η κ. Τσαλδάρη με την υπερβολή στην υποκριτική της, με τσάντισε ο κ. Καψής με το ύφος του και... (ξέρει η freya), αλλά συμπάθησα τον κ. Κάλβο, αφού ήταν ο πιο ρεαλιστικός και προσγειωμένος. Από σκηνοθετικής άποψης, κι αυτό νομίζω έχει να κάνει καθαρά με τον προϋπολογισμό, θα προτιμούσα το έργο να είχε περισσότερη δράση και τα "ηχητικά εφέ" να μην καταλάμβαναν το 50% της διάρκειας. Επίσης, θα μπορούσε το cast να ήταν πολυπληθέστερο, με ηθοποιούς να ενσαρκώνουν τα παιδιά και -γιατί όχι;- μια ακόμα πρωταγωνίστρια στο ρόλο της Αλίκης νέα. Εξάλλου, η κ. Τσαλδαρη ήταν πολύ καλή όταν έπαιζε την ηρωίδα σε μεγάλη ηλικία. Πάντως, σε γενικές γραμμές ευχαριστήθηκα την παράσταση, αφού την παρακολούθησα με φίλους και φυσικά δεν έλειψαν τα (ψιθυριστά) σχόλια με (καταπιεσμένο) γέλιο! Σοβαρά τώρα, είναι ευχάριστο να υπάρχουν παραστάσεις με εναλλακτικά θέματα σαν κι αυτή, και είναι αξιέπαινη η προσπάθεια της ηθοποιού να συντηρεί ένα ολόκληρο θέατρο μόνη.

Όσοι λοιπόν, μένετε στην Αθήνα και έχετε χρόνο για "χάσιμο" (με την καλή έννοια!) κάντε έναν κόπο και πηγαίνετε στο Θέατρο Ελπίδας, οδός Αριστοτέλους 53 & Σμύρνης. Παραστάσεις έχει Σάββατο και Κυριακή 20:30 και 18:00 αντίστοιχα, αν δεν κάνω λάθος. Η τιμή του εισητηρίου είναι συμβολική και ανέρχεται στο εξεφτελιστικό ποσό των 5-10 ευρώ. Τίποτα δηλαδή για θέατρο. Κι εμείς σας ευχόμαστε ΚΑΛΗ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ!

[Antonia]

Όταν επισκεφτήκαμε το θέατρο με την αγαπητή Μαίρη, βγάλαμε και λίγες φωτογραφίες για να αποθανατήσουμε τη στιγμή. Βασικά τραβήξαμε το θέατρο για να μην το ξεχάσουμε ποτέ! Σοβαρά τώρα, είπα να δημοσιεύσω μία απ' τις φωτό, έτσι για να υπάρχει! Ιδού λοιπόν!



Πάνω φαίνεται η καρέκλα και το γραφείο στο οποίο εμφανιζόταν η ηθοποιός Ελένη Τσαλδάρη ως γριά και εξιστορούσε τα γεγονότα. Στην ουσία, πραγματικά εμφανίστηκε μόνο στην αρχή και στο τέλος της παράστασης. Κατά την υπόλοιπη διάρκεια του θεατρικού η καρέκλα ήταν γυρισμένη και φαίνονταν μόνο τα μαλλιά της. Εκεί έμπαιναν και τα ηχητικά "εφέ" που αναφέραμε πιο πάνω.

Κάτω από το πατάρι, καλυμμένος με κουρτίνα, ήταν ο βαθύς καθρέφτης, που εξαιτίας του συνέβησαν όλα! Ο καθρέφτης δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ένα θαμπό χαρτί...

Απέναντι, και στο κάτω δεξιό μέρος της φωτό (δυστυχώς δε φαίνεται) ήταν το τζάκι όπου είχε πρωτοδεί η ηρωίδα μες στον καθρέφτη να κάθεται το βενετσιάνικο ζευγάρι.

Αυτά, για την ανάλυση της φωτογραφίας και το τι ακριβώς βλέπετε.