Περί Δρώμενων και Μυστηρίων

[angel76]

ΠΕΡΙ ΔΡΩΜΕΝΩΝ ΚΑΙ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ

Μέχρι σήμερα επικρατεί η λανθασμένη ιδέα ότι τα αρχαία μυστηριακά δρώμενα ήταν τόποι παραθέσεως εικαστικών δρωμένων δηλαδή θεατρικών παραστάσεων τις οποίες οι μειούμενοι παρακολουθούσαν αδρανής, όπως συμβαίνει σήμερα στις Χριστιανικές εκκλησιαστικές προσελεύσεις, αυτό είναι λάθος όσον αφορά τα άρρητα μυστήρια.
Η παρουσία θεάτρου στους ιερούς τόπους εξυπηρετούσε το σκοπό αυτό σαν μέρος του ευρύτερου μυσταγωγικού μυστηρίου κάνοντας άχρηστη την επανάληψη θεατρικών παραστάσεων στα ιερά δρώμενα τα οποία και εκ του ονόματός του Δρω-μενα= κάνω κάτι + μένα (εξου και η λέξη Μαινάς) με πάθος, έκσταση.
Η εκστατική δράση δεν είναι θεατρικό παράγωγο. Οι παρανοήσεις και η άγνοια των σημερινών χριστιανοκεντρικών μελετητών δεν μπορεί να αντιληφθεί ότι μύθοι = μαθοί δηλαδή μαθήματα προς τους αμύητους για τα Άρρητα σύμβολα που βίωνε ο αρχαίος μύστης και δεν παπαγάλιζε, με αποτέλεσμα οποιαδήποτε αναφορά σε αυτά να είναι πρακτικά αδύνατη. Ποιος μη – μύστης μέχρι και σήμερα αντιλαμβάνεται τα βιοϊατρικά επιτεύγματα της Μήδειας που κρύβονται πίσω από μια λεξούλα την «Ζωοεκτομή», την οποία η αμάθεια του κόσμου και η ημι-μάθεια των προγενέστερων ανήγαγε σε θυσίες ζώων για μαγγανείες και δαιμονικές τελετές καθαρά μανιχαϊστική – χριστιανική αντίληψη που αδυνατεί να καταλάβει αυτό που ο οποιοσδήποτε βιολόγος σήμερα αντιλαμβάνεται μιας και η Ζωοεκτομή είναι όρος της Βιοϊατρικής.
Τέτοιες αντιλήψεις και ιδέες περί «θεάτρου» οδήγησαν και την Σοφία Λεμπρεν γνωστή ως Δούκισσα της Πλακεντίας στην τελετουργική βαλσάμωση της κόρης της Ελίζας, σύμφωνα με τα πάθη του Οσιρίδος και του Διονύσου – Ζαγρέα προκειμένου μετά να την αναστήσει σύμφωνα πάντα με τα αρχαία τελετουργικά, μιας και αυτό επετεύχθη από τους Θεούς. Δεν σχολιάζω επ’ αυτού τίποτα μιας και μεγάλοι μύστες παίζουν και σήμερα τους Μεγάλους Μάγους νομίζοντας ότι έχουν προσεγγίσει τα Άρρητα των Αρρήτων μέσα από θεατρινισμούς τέτοιου είδους. Αδιαμφισβήτητα βιώνουν αλλαγή ψυχοσυνθέσεις και ιονισμό της περιρρέουσας ατμόσφαιρας, ότι συνέβαινε δηλαδή και στα αρχαία θέατρα εκτός του ιερού Αδύτου. Αλλά τα θεατρικά δρώμενα ήταν εκτός του αδύτου, το επαναλαμβάνω. Οι Ιεροφάντες και οι Πρωθιέριες καθόντουσαν στις μπροστινές θέσεις κατά την διάρκεια των παραστάσεων αλλά δεν μετείχαν ποτέ σ’ αυτές.
Μονάχα οι ιερείς του Διόνυσου με την υπνωτιστική τους γοητεία για την οποία μιλάω αλλού εκτενέστερα μετείχαν σαν ηθοποιοί και κυριολεκτικά μάγευαν τα πλήθη. Έτσι εν κατακλείδι, σήμερα καμία μυστικιστική οργάνωση, κανένας μύστης, δεν έχει στην πραγματικότητα γνώση για το τι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ συνέβαινε στα ιερά άδυτα και τι βίωναν, έβλεπαν, έκαναν οι μύστες. Το μόνο γνωστό και σοβαρό, που όλοι οι σημερινοί αυτοαποκαλούμενοι ειδικοί παραβλέπουν, είναι ότι τα μυστήρια γινόντουσαν όταν κάποιοι συγκεκριμένοι αστερισμοί βρίσκονταν σε συγκεκριμένες θέσεις και αυτό προφανώς είχε κάποιο λόγο και κάποια σχέση μεταξύ μυστηρίου και άστρου. Π.χ. τα Ελευσίνια μυστήρια.
Κεντρικό σύμβολο η θεά Δήμητρα και ο ιερός στάχυς του σίτου. Αποσυμβολιστικά η ίδια η θεά Δήμητρα (Δη-μητηρ = μητέρα της γης) είναι ο αστερισμός της Παρθένου με λαμπρότερο αστέρα του τον Spica, που σημαίνει ο στάχυς. Ο βαθύτερος συμβολισμός τους είναι αυτός της μητέρας του κόσμου και έγκειται στον ρόλο της θεάς ως τροφού, δύναμης που διατρέφει την μορφή, κάθε μορφοποιημένης ύπαρξης.
Κατά την μεγάλη Α. Μπέιλυ:
«Λέγεται δε ότι, από κάποια άποψη, η Παρθένος είναι το πιο αρχαίο από τα ζωδιακά σημεία. Από τα βάθη των αιώνων, είναι η Λίλιθ, η Isis, η Εύα, η Παρθένος Μαρία, όλες απεικονίσεις της μητέρας του κόσμου, που κρατάει το βρέφος στην αγκαλιά της. Και σε αυτό ακριβώς το σημείο η Χριστιανική συνείδηση συλλαμβάνεται και εκτρέφεται με την περίοδο της κυοφορίας, μέχρις ότου επιτέλους στους ιχθείς, το αντίθετο σημείο, γεννιέται ο Σωτήρας του κόσμου».
Θα αφήσω για λίγο αργότερα την ανάλυση της σχέσης Παρθένου ζωδίου με τον χριστιανισμό αφού πρώτα δούμε τι γράφει ο Πλάτωνας και το οποίο πιστοποιεί το ότι τα μυστήρια σχετίζονταν με τα άστρα, τα οποία είναι μορφές (σύμβολα, κατά το πιο σωστό στην αρχαία και σύγχρονη έννοια της λέξεως είδωλο) θεών.
(… Οι πρώτοι κάτοικοι της Ελλάδας πίστευαν μόνο σε αυτούς τους θεούς, τους οποίους σήμερα πιστεύουν πολλοί από τους βάρβαρους, δηλαδή στον ήλιο, το φεγγάρι, την γη, τα άστρα και τον ουρανό και επειδή έβλεπαν όλα αυτά να κινούνται πάντοτε με ταχύτητα και να τρέχουν, εξαιτίας αυτής τους της ιδιότητας του να τρέχουν (θέουν) (τρέχω = θεώ) τα ονόμασαν θεούς..) Πλάτωνος, Κρατύλος 397 c-d αποδ. Ηλ. Λαγιος εκδ. Ζαχαρόπουλος.
Και ρωτάει ένας αμύητος, και γιατί τότε όλα αυτά τα μυστήρια όταν μιλάμε για άγονους πλανήτες, νέφη αστρικής σκόνης και πυρακτωμένα αέρια; Ποια η ουσία της μυήσεως;
Την απάντηση την δίνει πάλι ο Πλάτωνας και συνιστώ ιδιαίτερη προσοχή στο τι λέει:
(… Η Γη, η Σελήνη και τα άλλα άστρα
Είναι όργανα του χρόνου,
Επί των οποίων εσπάρησαν αι ψυχαί.) Πλάτωνος, Τίμαιος 42 D
Ο άνθρωπος είναι ασύλληπτος κατ’ αρχήν με την έννοια «όργανα του χρόνου» μας λέει ξεκάθαρα ότι δεν γνώριζαν μόνο την μέρα και την νύχτα, διαδοχή ήλιου – Σελήνης, αλλά και άλλων άστρων, γι’ αυτό και τα μυστήρια σχετίζονταν με αυτά π.χ. Παναθήναια και Αλντεμπαράν, των οποίων οι τροχιές τους, καθορίζουν τον χρόνο… (Σε φάγαμε Κοπέρνικε)
Αλλά το σημαντικότερο είναι η Τρίτη σειρά του κειμένου, διαβάστε 3 παρακαλώ πριν προχωρήσουμε … Τα μόνο που θα πω, είναι ότι όποιος αρνείται να δεχθεί ότι ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΙ ΜΟΝΟΙ ΣΤΟ ΣΥΜΠΑΝ, αν είναι έλληνας ας ΔΙΑΒΑΣΕΙ ΠΛΑΤΩΝΑ ΟΧΙ ΜΕ ΓΥΑΛΙΑ ΜΥΩΠΙΑΣ ΑΛΛΑ ΜΕ ΜΥΑΛΟ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΜΕΝΟ ΣΤΙΣ ΛΕΞΕΙΣ.
Ο άνθρωπος (ο Πλάτωνας) μας πετάει τα άρρητα στα μούτρα και ακούω υποτιθέμενους γνώστες να μου παπαγαλίζουν για θέατρα και ιστορίες; Έλεος.
Εγώ ο αμύητος ρωτάω και λέω αν υπάρχουν ψυχές στα άστρα, λέω Αν, και τα άστρα είναι οι θεοί, δηλαδή τότε ο μύστης έρχεται σ’ επαφή μαζί τους;
Και απαντάει ο Πλάτωνας στο Συμπόσιο, 202 e λεξικό Ήλιου.
«ΕΝ ΜΕΣΩ ΔΕ ΟΝ ΑΜΦΟΤΕΡΩΝ ΣΥΜΠΛΗΡΟΙ, ΩΣΤΕ ΤΟ ΠΑΝ ΑΥΤΩ ΞΥΝΔΕΔΕΣΘΑΙ».
Ποια σύμβολα, ποια μυστικά, πάνε αυτά το κείμενο γράφει ωμά:
Το Ον (που πολλοί μεταφράζουν ως δαιμόνιον) ευρισκόμενο στο μέσο δυο κόσμων, συμπληρώνει το κενό (το γεφυρώνει) με τέτοιο τρόπο ώστε το Παν (Σύμπαν) να συνδέει… (θεός δε ανθρώπω ου μειγνύται), την αστρική άβυσσο – κατά την σύγχρονη ορολογία- που χωρίζει τα άστρα (θεούς) και δεν επαφίενται από τους ανθρώπους. Αλλά δια τούτου (αρχαίο κείμενο) – επιτυγχάνεται – η όλη μεταξύ (άστρων) θεών και ανθρώπων επικοινωνία και όταν είναι ξύπνιοι και όταν κοιμούνται.
. . .
Κατά το αρχαίο κείμενο: «Εν μέσω δε Ον αμφότερων συμπληροί, ώστε το παν αυτό αυτώ ξυνδέσθαι… Θεός δε ανθρώπω ου μειγνύται, αλλά δια τούτου πάσα εστίν η ομιλία και η διάλεκτος θεοίς προς ανθρώπους και εγρηγορόσι και καθεύδουσι»

Επικοινωνία με ψυχές σε άλλα άστρα λοιπόν, πριν κλείσουμε στο Γ’ μέρος του κειμένου με την χριστιανική συνείδηση των Μυστών των Ελευσίνιων, ας δούμε εδώ το Β’ μέρος.

ΟΙ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΕΣ ΤΩΝ ΜΥΣΤΩΝ
Όλοι γνωρίζουν την επίφοβη Σολομωνική με τα τρομερά κλειδιά άλλων κόσμων και τις σφραγίδες των δαιμόνων, ποια μυστηριώδη σχέση υπήρχε μεταξύ των σφραγίδων – κλειδιών με την μυστηριώδη φράση του Ορφικού ύμνου όταν γράφει «…Ουνεκα παντός έχεις κόσμου σφραγίδα τυπώτιν» (… Και γι’ αυτό κρατάς την σφραγίδα, που δίνει τον τύπο όλου του κόσμου). Αιθερικά στερεά, πολύεδρα, εξισώσεις που αναλύουν τους νόμους του σύμπαντος, σφραγίδες δυνάμεων τις οποίες προσέγγισαν οι Πυθαγόρειοι μέσω των θεωρημάτων και όλοι σήμερα οι αστροφυσικοί, μαθηματικοί κ.τ.λ. πάντα αναρωτιόμουν ποια συμπαντική διάνυα μπορεί να κρατά την εσχάτη αυτή εξίσωση τον τύπο, που διατυπώνει τις σφραγισμένες, δηλαδή σταθερές και αδιατάρακτες στο σύνολο τους μέσω μερικότερων νόμων, δυνάμεις του νόμου στο σύνολό του. Του θεϊκού νόμου.
Θα μου πείτε όλοι αυτό ζητούνε γι’ αυτό και ολόκληρη πυθαγόρεια αριθμοσοφία ψάχνει τόσους αιώνες… Ας δούμε τώρα τα επιμέρους, γιατί η γνώση δεν προϋποθέτει δύναμη και το αντίστροφο. Μόνο ένας όφις ισχυρίστηκε το αντίθετο και ένας άγγελος παγώνι ο Seytan και τους κόστισε αυτό.
Το να πάρει ένας θνητός στα χέρια του τις έσχατες δυνάμεις της δημιουργίας είναι ο απώτερος σκοπός όλων των επιστημών και των αρχαίων μυστών και αφού βρέθηκε ένα φίδι και ένα παγώνι να δείξουν τον τρόπο γιατί όχι. Είπαμε πριν ότι ο αστερισμός της Παρθένου είναι η Δήμητρα με τον σίτο, η Εύα (με το φίδι) και η θεά Ήρα (με το παγώνι) εν ολίγοις όλα από το ίδιο ιερατείο ξεκίνησαν και ας διασπάρθηκε μετά ο πυρήνας σε υπο – ομάδες. Τι έκανε λοιπόν αυτό το παν – άρχαιο ιερατείο και πέρασε το θνητό γένος τα πάνδεινα, συν ένα προπατορικό αμάρτημα;
Η απάντηση στα ορφικά, Ι. Πασσά, εκδ. Εγκ. Του ήλιου, Ύμνος Απόλλωνος
«…Έχεις την δύναμιν να διαμορφώνεις τον κόσμον
Σύμφωνα με την δική σου σφραγίδα, με την δική σου
Διάθεση, πρόθεση, βούλησιν, εάν δύναται να λεχθεί
‘η όπως εσύ επιθυμείς…»
Το θέλημά σου θα είναι το σύνολο του νόμου που λέει και ο Α. Crowley.

Ο Αριστοτέλης («Μετά τα φυσικά» 1069 b 15) γράφει:
«Επει δε διττον το Ον, μεταβάλλει παν εκ του δυνάμει
Οντος εις το ενεργεία Ον»

[angel76]

Χωρίς πολυλογίες, μετατροπή του σώματος που είναι ύλη + ενέργεια (διττον), μετατρέπει το σύμπαν και μετατρέπεται σε ενεργειακό Ον! Εν ολίγοις ο μύστης καθίσταται άστρο δηλαδή «θεός».
Και τότε σκέπτομαι ότι ο ήλιος τιτλοφορήτο από τους αρχαίους ως «Δεσπότης του Κόσμου» φράση όμοια με τον τίτλο του Saytan «Κύριος του Κόσμου».
Ο Ήλιος είναι φώσφορος και φερέσβιος, ονόματα που θυμίζουν Εωσφόρος. Και εδώ αναρωτιέμαι αν πίσω από τα σύμβολα, είναι στην ουσία ο κάθε μύστης που γίνεται Εωσφόρος ως ενεργειακό Ον; Τότε μήπως ο Χριστός που καταδίκασε ναι μεν αυτές τις πρακτικές αλλά προσομοίαζε τον εαυτό του ως τέκνο της Αυγής έχει κάτι να μας πει; Και πάμε στο Γ’ μέρος του κειμένου!

Είπαμε ότι ο αστερισμός της Παρθένου, είναι μορφή – είδωλο – της θεάς Δήμητρας και συνάμα της Μαρίας Παρθένου. Σύμβολο της θεάς Δήμητρας το στάχυ εξου και ο αστερισμός στάχης. Θυμήσου επίσης και την προφητεία του Ησαϊα πάνω στην οποία βασίζεται η Καινή Διαθήκη «Και μια παρθένος θα συλλάβει και θα γεννήσει Υιον». Και συνέδεσε αυτό με όσα πριν έγραψα περιληπτικά περί δυνατοτήτων των μυστών, με τον στοίχο στην προς Εφεσίους επιστολή, εκεί που ο Απόστολος Παύλος αναφέρει ότι κάποια μέρα θα πετύχουμε κατά (το μέγιστο δυνατό) το μέτρο του αναστήματος και της πληρότητας του Χριστού.
Θα ήθελα εδώ να υπενθυμίσω ότι ο Χριστός επανειλημμένα έδωσε έμφαση στο βασίλειο των ουρανών, όχι του κόσμου τούτου, και στην νέα Γέννηση μάλλον παρά στην θυσία του αίματος, πράγμα στο οποίο φαίνεται να συμφωνεί και ο Ηράκλειτος (ΗΡΑ + ΚΛΕΙΤΟΣ = Ο ΜΥΗΜΕΝΟΣ (ΚΑΛΕΣΜΕΝΟΣ) ΤΗΣ ΘΕΑΣ ΗΡΑΣ) όταν γράφει:
(… Και ο Ηράκλειτος <αναφερόμενος στις ψυχές> είπε ότι εμείς ζούμε με τον θάνατο εκείνων και εκείνες ζουν με το θάνατο τον δικό μας). Ηράκλειτου απ. 77 Χ.Α. ΛΑΜΠΡΙΔΗΣ .
Ενώ στους Ιερούς λόγους, ραψωδία ΚΔ’ 205 του Otto Kern “ORPHICORUM FRAGMENTA” διαβάζουμε «Διονυσιακάς δε (ενεργείας) δια της παλιγγενεσίας». Βλέπουμε μια αντιδιαστολή του Διόνυσου στο θέμα του αν η ψυχή πρέπει να επανασαρκώνεται, αλλά τον σκοτεινό ρόλο τον έχω αναλύσει αλλού, καθώς και τα σκοτεινά μυστήριά του.
Αλλά ο Ηράκλειτος αναφερόμενος ακριβώς σε αυτά που δεν θέλω να γράψω τα οποία σχετίζονται με την κοινωνία που βρίσκουμε εξευγενισμένη σήμερα στα ιερά μυστήρια της Εκκλησίας, αλλά στην αρχαιότητα δεν ήταν διόλου εξευγενισμένη γράφει λοιπόν:
«Καθαίρονται δ’ αλλω αίματι μιαινόμενοι οιον ει τις εις πηλόν εμβάς πηλό απονιζοιτο» (καθαρίζονται με το μίασμα άλλου αίματος όπως κάποιος που έχει λερωθεί με πηλό και ξεπλένεται με λάσπη) Ηράκλειτου απ. 5 απόδοση Χ.Χ. Λμπρίδης βιβλιοπωλείο Κλειώ.
Φυσικά δεν κατονομάζει το Ιερατείο της Ελευσίνας, αλλά το κάνει εύγλωττα η Αποκάλυψη του Ιωάννη αναφερόμενη στην Μεγάλη πόρνη επονομαζόμενη Βαβυλώνα που μεθάει από το αίμα των αγίων που πίνει από χρυσή κούπα. Αυτή η κούπα είναι η παρθένος. Η ίδια η παρθένος είναι ένας αστερισμός σε σχήμα κυπέλου, με τρεις κύριους αστέρες που σκιαγραφούν το ποτήρι της πολυώνυμης πόρνης, αλλά και το ποτήρι της Άγιας Κοινωνίας, για το οποίο ο Χριστός είπε «πίετε εξ’ αυτού πάντες» και το οποίο στην ανώτερη του συμβολιστική συνδέεται με το ιερό Graal και το αίμα του Χριστού, ο οποίος άλλωστε φέρεται να έχει πει ότι στο αίμα είναι η δύναμη της ζωής και ότι δια του δικού του αίματος και της σταύρωσής του θα εξαγνιστούμε όλοι οι αμαρτωλοί, αλλά αυτό μάλλον προέρχεται από αυτούς που σταύρωσαν τον Χριστό, ο οποίος ως μύστης και γνώστης είχε έρθει στην γη απεσταλμένος θείας Αρχής για την οποία αναφέρει ο Πλάτωνας:
«Και των μεν θειων, ο ίδιος έγινε δημιουργός, την δημιουργίαν
Δε των θνητών ανέθεσε εις τα πλάσματα του» (Τίμαιος, 69 D)
Άρα ο μύστης καθίσταται δημιουργός, ο θνητός μετατρέπεται σε κοσμικό Χριστό, η ατομική ψυχή σε Απολλώνια (Από + όλλον)
Και ο οποίος « ,,, Τον δ’ εις θρόνον είσεν άγουσα.
Τω δ’ άρα νέκταρ έδωκε πατήρ δέπαϊ χρυσείω
Δεικνύμενος φιλον υιον, έπειτα δε δαίμονες άλλοι
ενθα καθίζουσιν».

(Αυτόν δε (τον Απόλλωνα) οδηγούσα, εκάθησε σε θρόνο. Εις αυτόν δε τότε έδωσε ο πατήρ νέκταρ σε χρυσό κύπελλο, παρουσιάζοντας τον αγαπητό του γιο και μετά και οι άλλοι θεοί καθήσαν.) Ομηρικός Ύμνος Απόλλωνος στ. 9-12 απόδοση Ευάγγελου Α. Αδαμάκη.

Εν κατακλείδι, από τα άστρα τον κοσμικό ναό, ΝΑΕΙ προς την γην μέσω του Διόνυσου στα σπήλαια ναούς το άιμα και η σάρκα τα κατ’ εξοχήν σύμβολα της ενσάρκου καταστάσεως (Ηράκλειτος απ. 5)

(Ναώ… αττι. Συνηρ. νά = ρέω)

Στους ναούς (ροές) του φωτός, ο λόγος του Αθάνατου Ενός δια του Χριστού και δια της Επιδαύρου, θεραπεύει, διδάσκει, καθοδηγεί τους ήρωες που με θάρρος και αυτοθυσία (Θησέας) μπαίνουν στα σπηλαιώδη ρευστά ιερά του Διονύσου – Μινώταυρου και εκβάλουν αυτόν εις το φως, καθιστώντας τις ιέρειες και άρκτους του. Ινώ, Σεμέλη, Αγαύη και άλλες θυϊάδες που κομμάτιαζαν τα άρρενα θύματά τους, τους άντρες, αδελφούς και παιδιά, να αποδυναμωθούν και να παραδοθούν, μετατρέποντας την κούπα του αίματος στην μυστηριακή κούπα που βρισκόταν ζωγραφισμένη εντός της Ιερής θόλου της Επιδαύρου, ως Μέγιστης σημασίας Σύμβολο. Την Ιερή Κούπα της παρθένου που μεθίστατε…
Ο Παυσανίας μύστης υψηλού βαθμού απαξιεί για τα γλυπτά και τα μάρμαρα και την αρχιτεκτονική της Θόλου. Για την Ιεροτάτη μυστικιστική εικόνα εντός της κάνει αντίθετα λεπτομερέστατη περιγραφή.

Η περιγραφή από τα Κορινθιακά (27, 2-3) είναι η εξής:
«… του ναού δε εστί πέραν ένθα οι ικέται του θεού καθεύδουσιν. Οίκημα δε περιφερές λίθου λευκού καλούμενον Θόλος ωκοδόμηται πλησίον, θεάς άξιον• εν δε αυτώ Παυσίου γράψαντος βέλη μεν και τόξον εστίν αφεικώς Έρως , λύραν δε αντ’ αυτών αράμενος φέρει. Γεγράπται δε ενταύθα και Μέθη, Παυσίου και τούτο έργον, εξ υαλίνης φιάλης πίνουσα ίδοις δε καν εν τη γραφή φιάλην τε υάλου και δι’ αυτής γυναικός πρόσωπον»

(Απέναντι στον ναό <του Ασκληπιού> είναι ο τόπος όπου κοιμούνται οι προσκυνητές του θεού. Ένα κυκλικό οικοδόμημα, κτισμένο εκεί κοντά, από άσπρο μάρμαρο, η λεγόμενη Θόλος, είναι άξιο θεάς. Μέσα στην Θόλο υπάρχει ζωγραφική παράσταση του Παυσίου, που παριστά τον Έρωτα να έχει παρατημένα τα βέλη και το τόξο και να έχει πάρει και να κρατεί στα χέρια του λύρα. Είναι ζωγραφισμένη επίσης εδώ η Μέθη να πίνει από μεγάλη κούπα, έργο και τούτο του Παυσίου. Η κούπα φαίνεται σαν αληθινή γυάλινη και μπορεί κανείς να ιδή μέσα απ’ αυτήν το πρόσωπο της γυναίκας).

(ΠΑΥΣΑΝΙΟΥ «ΚΟΡΙΝΘΙΑΚΑ» 27, 2-3 αποδ. Α. Γεωργιάδης,
Εκδ. ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ).

[arkoudoula]

Αγαπητέ φίλε διάβασα με ενδιαφέρον το κείμενό σου και χαίρομαι που και κάποιος άλλος ψάχνει σοβαρά και σε βάθος τα πράγματα, αυτός είναι και ο λόγος που γράφτηκα στο forum, για να μπορέσω να σου γράψω. Με λένε Μάντη. Κοίτα όσον αφορά αυτό που γράφεις για τις άρκτους και τα αρχαία άρκτεια προς τιμήν της Αρτέμιδας. Εγώ είμαι μια από αυτές και χαίρομαι που βρέθηκε ένα λαμπρό μέλος της Αδερφότητας σαν τη Μαρία Μεϊμαρίδη και μέσα από την σχολή των μαγισσών ερχόμαστε σ’ επαφή με την σοφία της θεάς, χωρίς την διαμεσολάβηση αντρών, οι οποίοι είναι βασικά χρήσιμοι μόνο για προσφορά στην θεά. Η μεταβίβαση της ψυχής από ένα γέρικο σώμα σ’ ένα νεότερο είναι κάτι το οποίο πρεσβεύουμε και έχουμε από την αρχαιότητα παραδείγματα σαν της Λιλίθ, Περσεφόνης και των Ιερείων της Σεχμέτ που το πετύχαιναν με πρακτικές θυσίας αίματος, αλλά και ο Χριστός δεν είπε «το αίμα είναι η ζωή;». Σου φαίνοναι εγκληματικάτα τα μυστήριά μας αλλά λάβε υπόψιν σου ότι από την αρχαιότητα το τυπικό δεν έχει αλλάξει και μυημένες άρκτοι σαν τις μυθικές Ινώ, Σεμέλη, Αγαύη και άλλες θυϊάδες κομμάτιασαν τους άντρες και τους γιους τους για να πετύχουν την αθανασία, φυσικά και η Μήδεια, ενώ η Σοφία Λεμπρέν που είχε θυσιάσει και βαλσαμώσει την κόρη της με τα τυπικά της τελετής του Οσιρίδος, έχοντας μυηθεί και στα μυστικά της Σεμέλης που νεκραναστήθηκε από τον γιο της Διόνυσο, προσπαθώντας να κάνει το ίδιο και αυτή, κατά τα φαινόμενα το πέτυχε φέρνοντας πίσω – υλοποιώντας – ένα πλάσμα φωτιάς με αποτέλεσμα φυσικά να τρελαθεί σαν τον Αleister Crowley, που επιχείρησε κάτι αντίστοιχο. Η Θεοκρατική Οργάνωση που η εν λόγω δούκισσα της Πλακεντίας είχε στήσει στα βήματα του Καρίκη ποτέ δεν έπαψε να υφίσταται απλά τα μυστήρια και οι μύστες απορροφήθηκαν από διάφορα άλλα παρακλάδια του ίδιου δέντρου. Για να κλείσω πιστεύω πως περισσότερο αίμα χύθηκε άδικα από τους πατέρες της εκκλησίας την περίοδο της Ιεράς Εξετάσεως, παρά από εμάς που σε τελευταία ανάλυση έχουμε πιο έμπρακτα παραδείγματα ότι όχι απλά υπάρχει ζωή μετά το θάνατο, αλλά και η ζωή χωρίς θάνατο.
Φιλικά, μια Αρκουδίτσα.

[sotis]

Αγαπητή Αρκουδίτσα γεια είμαι ο Sotis,
Τίποτα από αυτά που γράφεις δε είναι άγνωστο και όχι μόνο σ’ εμένα. Το βιβλίο «Τα δάκρυα της Εύας» είχε αναφερθεί σε αυτές τις πρακτικές γι’ αυτό και ξαφνικά εξαφανίστηκε πριν καλά καλά κλίσει χρόνο. Διάβασε το απόσπασμα που αναφέρεται στον Τζελάλ Ονούρ Αλ Σαμς τον τρόμο της Κυψέλης…! Είναι ανάλογο αυτών που εσύ έγραψες.
«Ανεβαίνοντας την οδό Ευελπίδων προς τα δικαστήρια απέναντι από την πλατεία πρωτομαγείας και λίγα μέτρα πιο πάνω βρίσκεται στο αριστερό σου χέρι η οδός Μαντίκα. Ίσως από σύμπτωση, ίσως από κοσμικό χιούμορ τα σημάδια που έβαζα πάντοτε για να βρω αυτόν τον μικρό, δυο σπιθαμές δρόμο. Είναι το καφέ Δέλεαρ πάνω από την γέφυρα της πλατείας πρωτομαγείας και ακριβώς δίπλα στο δρόμο μέσα στην πρασιά το μαρμάρινο επιβλητικό λιοντάρι που σε καλωσορίζει φυλώντας συνάμα ποιος ξέρει ποια μυστικά που μόνο με δέλεαρ αποφασίζει να ψάξει κάποιος αρκετά τρελός ίσως λίγο περισσότερο από εμένα.
Οι μόνες τρελές που γνώριζα ποτέ μου ικανές να αναμειχθούν με ότι πιο σκοτεινό μασονικό και βλάσφημο ήταν οι φίλες μου, Αδαμαντία Σπουρλάκου (Μάρτζη), η Βαρβάρα Αλαμάνου (Βέρα), η Σοφία Σωτήρη (Mamah Ioa) και ο Σωτήρης Φουρούλης (Papa Honour) που οι σκοτεινές πρακτικές της μαγείας, της Santeria και του Vodoon είχαν καταντήσει δεύτερο πετσί τους. Χιλιάδες σελίδες και άφθονο μελάνι χρειάζεται για να εξιστορήσω τα άλλοτε σοβαρά, άλλοτε βλακώδη κατορθώματά τους. Η Βέρα με τους μασόνους και την μόνιμη αναζήτηση συζύγου, η Μάρτζη με τον πιτσιρικά της τον Διονύση Λάσκαρη, ένα τέκνο από την Καστέλα του Πειραιά που είχε καταντήσει πειραματόζωο ερωτικής μαγείας κάθε είδους και χρώματος από αυτήν, όντας αρκετά εύσωμη, αρκετά μεγαλύτερη, παντρεμένη, χωρισμένη με παιδί, αλλά παρόλα αυτά αρκετά αδίστακτη και εγωίστρια ώστε δεν είχε κανέναν ιδιαίτερο φραγμό στο να σκοτώσει κυριολεκτικά το λέω εδώ και την ίδια της την μάνα προκειμένου να ωφεληθεί από την περιουσία που ήταν ένα σπίτι στον Πειραιά και ένα μέρος του εξοχικού στον Πόρο που μοιραζόταν με τον αδερφό της. Είναι περίεργο το πώς χωρίς να αισθάνεσαι απειλή ο παράξενος αυτός ατομιστής άνθρωπος, παρθένος με ωροσκόπο σκορπιό βλέπεις, γεννούσε μέσα στον καθένα που την πρωτογνώριζε μια ενστικτώδη απέχθεια, που έφτανε σε όρια εμετικά όταν έμπαινες στο σπίτι της στον Πειραιά.
Βέβαια τώρα που χώθηκε στα Καπί του Πειραιά, για τους καφέδες και τα νερά των γερόντων, που ξέρεις ίσως βρουν επιτέλους κανένα χούφταλο ματσωμένο να το παντρευτεί η Βέρα, να του δώσουν και προίκα τα κτήματα στο Κοκόνι, να του ρίξουν Τάττουλα και διαβολόχορτο να πάει αδιάβαστος ο άνθρωπος να του μείνουν τα λεφτά να ηρεμήσουν επιτέλους οι τρελές και απώλολες..»
Ο Άγγελος γέλασε με τον χαριτωμένο τρόπο που τα έλεγε η Φένια, απλά και σταράτα, με μια δόση κατινιάς και ίντριγκας « Ωραία και πες ότι έφτασα, που πάω και που σε βρίσκω;» ρώτησε.
«Θα με βρεις στο κατάστημα ο Μικρασιάτης, Χρ. Μαντίκα 7 στο ισόγειο. Θα είμαι εκεί με τον Τζελάλ Ονούρ Αλ Σαμς, τον ιδιοκτήτη του μαγαζιού, αυτός πουλάει βότανα και ματζούνια, αλλά πίστεψε με όσο αθώος δείχνει, τόσο υπόγειο ποτάμι είναι και ξέρει, τόσο υπόγειο ποτάμι είναι και ξέρει τι παίζει στο απόκρυφο και το μυστικό! Ότι ρωτήσεις θα το ξέρει!» Ο Άγγελος ένοιωσε πως κάποια δύναμη πάνω και πέρα από αυτόν του έκανε πλάκα, το μυαλό του ξαναγύρισε πίσω αρκετό καιρό, όταν ένα μεσημέρι καθισμένος στο Moods caf&eacute; της Φωκίωνος για λόγους καθαρά ψυχαγωγικούς ο τότε φίλος του και κάτοικος της Πλ. Κυψέλης ο Αρίστος του έφερε ένα μπλε χοντρό τετράδιο που μύριζε κανέλα και γαρίφαλο. Απορημένος το πήρε και το περιεργάστηκε, μέσα το σύμβολο ενός πεντάκτινου αστέρα και ένα μάτι είχε ζωγραφιστεί με μολύβι τις πρώτες σελίδες, το ένα πάνω από το άλλο. Τα γραφόμενα παλιά με δασείες και περισπωμένες και πνεύματα, μιλούσαν για πνεύματα και δαιμονικά ξόρκια και μαγγανείες, μετοικίσεις ψυχών σε νεότερα σώματα χωρίς την διαμεσολάβηση θανάτου, συνουσιασμός με φίδια, κανιβαλικές περιγραφές και μέσα σε όλα αυτά κάπου σε μια άκρη η σημείωση «Τζελάλ Ονούρ Αλ Σαμς παλιός και τιμημένος Αδερφός». Από εκεί και από κάποια σκοτεινά και δυσοίωνα γράμματα κρίθηκε χρήσιμο να πάνε να επισκεφτούν αυτόν τον άνθρωπο, με το Αρίστο. Ο Άγγελος έμεινε για λίγο σκεφτικός, θυμήθηκε τον Αρίστο τότε και τον Αρίστο τώρα, ένα φάντασμα του εαυτού του, και να που ο ίδιος ο άνθρωπος με τότε ξαναεμφανίζεται στο σήμερα να τον βασανίσει. Διάλεξε με προσοχή τις λέξεις για να εξιστορήσει στην Φένια τι ήξερε για αυτόν τον άνθρωπο, χωρίς να διακινδυνέψει να τον προσβάλει μπροστά της μιας και από τα φαινόμενα τον γνώριζε και ποιος ξέρει σε πιο βαθμό και ως πιο σημείο οικειότητας. Ξεκίνησε την ιστορία ακριβώς όπως είχε γίνει με το παλιό τετράδιο και τον Αρίστο στην έξαψη της ανακάλυψης μιας γιαγιάς μάγισσας των μυστηρίων της Αστάρτης, της τρισιλίου θεότητος, του Μελεκ – Seytan και ενός αγνώστου μέχρι τότε προπάτωρα γνωστού με το όνομα Θεοφάνης Καρίκης διατελέσας Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, ένα άτομο σύμφωνα με τα γραφόμενα της γριάς Μάρμως Σεϊτανίδη της μικρασιάτισας σκοτεινό και επίφοβο. Ο άνθρωπος αυτός κατά την διάρκεια της ζωής του ιδιαίτερα προς το τέλος της, ίσως και να ήταν αυτός ο λόγος του αιφνίδιου τέλους του, είχε τον μαγικό τρόπο να αποσπά μυστικά και πληροφορίες που είτε τον βοηθούσαν οικονομικά, είτε στην αναρρίχησή του στον Πατριαρχικό θρόνο και τα οποία κατά τις φήμες της εποχής τα είχε μάθει από συνομιλίες που ο ίδιος είχε κάνει απευθείας με πεθαμένους από καιρό ανθρώπους! Ο ίδιος και κάποιος κύκλος ομοϊδεατών του ενστερνίζονταν την αθάνατη φύση του Χριστού ως γιου του ανθρώπου και ότι όπως ο Λάζαρος έτσι και ο Χριστός νεκραναστήθηκαν σαν ένσαρκα όντα χωρίς θεϊκή παρέμβαση (με τον τρόπο που το θέτει η εκκλησία) αλλά με κοινωνία σαρκός και αίματος, κατά τα αρχαία μυστήρια όπως και οι ιερείς της θεάς Κάλι σήμερα ή σε κάποια παρακλάδια της Vodoon συνηθίζεται. Φυσικά το θεϊκό σπέρμα γονιμοποιείται σε γήινη μήτρα έτσι δεν έλειπαν οι γυναίκες από τα μυστήρια του Καρίκη. Στον σημερινό χώρο της άλλοτε επίφοβης Ταου του Καρίκη, η Μονή των Ανώσιων μυστηρίων. Η Φένια άκουγε με προσοχή μοιάζοντας εκστασιασμένη, την είχε μαγέψει ο τόνος της φωνής του, τα όσα έλεγε και ο τρόπος που τα έλεγε, μέσα της κάτι σκίρτησε, θα μπορούσε να ερωτευτεί αυτόν τον άνθρωπο, να του δώσει και την ψυχή της ακόμα. Ριγούσε στον ήχο της φωνής του, οι λέξεις της γαργαλούσαν την σπονδυλική στήλη κάνοντάς την να ιδρώσει. Βυθισμένη στα μάτια του χανόταν υπνωτισμένη σ’ ένα ανέκφραστο ερωτικό κάλεσμα. Έβλεπε το στόμα του, τα χείλια του να κινούνται μα είχε χάσει τον ήχο των λέξεων, είχε πάψει να ακούει. Βυθισμένη στο βλέμμα του υπνωτισμένη, ερωτευμένη. Μα σαν κάτι βαθιά μέσα από μια απωθημένη σκοτεινή γωνιά του μυαλού της μια φωνούλα από ένα πονεμένο αγοράκι τσίριξε και η Φένια ένοιωσε την λογική να την τυλίγει με την προστατευτική κουβέρτα της επίγνωσης και του αυτοπροσδιορισμού. Μαζεύτηκε, ξερόβηξε και άκουσε ολοκάθαρα τον Άγγελο να λέει «Εκείνο το μοιραίο μεσημέρι αν και γοητευμένοι είχαμε διστάσει πολύ να το πάρουμε απόφαση να προχωρήσουμε στα παλιά εκείνα μονοπάτια που μέσα από σκοτεινά τελετουργικά και καλέσματα οδηγούσαν στο όνειρο ή σε πύλες άγνωστων τρόμων. Και απ’ όσο είμαι σε θέση να θυμάμαι, είμαι σίγουρος ότι μέχρι εκείνο το καλοκαίρι του 2007, δεν είχα διακρίνει κανένα ίχνος από αρχαιοδιφική μανία στον Αρίστο, ούτε τίποτα άλλο το νοσηρό. Την Πεντέλη αμφιβάλλω αν την είχε επισκεφτεί ποτέ, ούτε τον ενδιέφερε η Ακρόπολη σαν μνημείο, πόσο μάλλον σαν στρατιωτικός χώρος απόρρητων ερευνών και πειραμάτων με πεδία, κύματα ενέργειας και τα συναφή.
Νεκροταφεία δεν επισκεπτόταν ούτε παλιά ούτε νέα και σαν χαρακτήρας ο ίδιος δεν ήταν βίαιος ούτε είχε άγρια ένστικτα και δολοφονικές τάσεις. Τι άλλαξε μετά; Δεν ξερω να πω την αλήθεια. Ίσως ότι συνέβαινε στις αρχαίες Μενάδες να συνέβη και στον άμοιρο τον Αρίστο… Το καλύτερο παιδί της Κυψέλης, ο πατέρας του ιατρός, η μάνα του φαρμακοποιός, είχε ένα μεγάλο φαρμακείο πάνω στην πλατεία κυψέλης και δουλειά έτοιμη και στρωμένη. Ο Αρίστος θα μπορούσε να είχε γίνει φαρμακοποιός μιας και ήταν καλός μαθητής, μα πάντοτε τα πάντα στην ζωή του τα έβρισκε έτοιμα και στρωμένα και του φαινόταν ειρωνικό που εγώ ο απόγονος πλούσιου πατέρα γνωστού επιχειρηματία και φυσικά για τον κόσμο άριστου οικογενειάρχη με έντονα τα ανθρωπιστικά ενδιαφέροντα και τις τόσες φιλανθρωπίες. Λεφτά από γονείς δεν έλαβα ποτέ πάνω από 100 € κάθε δυο εβδομάδες, αρκετά για σκυλί αλλά όχι για φαντάρο. «Θα σπουδάσω ναυτιλιακά» είχε αποφασίσει, «μέσα σ’ ένα καράβι μπορείς να γυρίσεις τον κόσμο να τον ζήσεις» καταλάβαινα τι ένοιωθε, πνιγόταν. Εγώ δεν μπορούσα να εκφέρω γνώμη γιατί από νωρίς έμαθα ότι τα όνειρα για να υλοποιηθούν πάντα υπάρχει κάποιο μικρό ή μεγάλο τίμημα. Στην δική μου ζωή πάντα ήταν το ¨πρέπει» και η προεπιλεγμένη από άλλους κατεύθυνση ζωής μπροστά μου και μια απέλπιδα αναζήτηση αγάπης και αποδοχής, για την οποία ποτέ δεν δικαιώθηκα. Την ώρα που ο Αρίστος είχε ξεπαρθενέψει το μισό λύκειο και σχεδόν όλες οι παντρεμένες της Κυψέλης είχαν στενάξει στα χέρια του, ενώ κάμποσες άλλες τον κυνηγούσαν και ας τις έδιωχνε αυτός.

[sotis]

Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, εγώ γρήγορα απέρριψα την ιδέα του να ασχοληθώ με το παλιό τετράδιο και όλα τα υπόλοιπα χαρτιά και τεφτέρια που είχε αφήσει στο παλιό μπαούλο η γριά, κληρονομία στον εγγονό της και τα οποία μετά από λίγο καιρό ήρθαν στην επιφάνεια, στις αρχές ακόμα της παραφροσύνης του Αρίστου, άσχετα αν μέχρι και σχολή χτίστηκε επάνω τους, βλέπεις χρήμα μυρίστηκε η άλλη... Αλλά η ριμάδα η τύχη που είπαμε θέλησε να είμαι εγώ αυτός ο οποίος τυχαία έμελε να βρει σ’ ένα μικρό περιοδικό που τιτλοφορούνταν «Δίοδος» την συνέντευξη που έγινε η αιτία ένα ωραίο μεσημέρι να δούμε από κοντά εγώ και ο Αρίστος, τον περιβόητο Τζελάλ Ονούρ Αλ Σαμς.
Στο σπίτι του στην Αιγίνης 63 στην Κυψέλη που πήγαμε μάθαμε ότι είχε πρόσφατα μετακομίσει και αυτός και η δεσποινίδα Βιβή ή Μελίνα φίλη και συνεργάτιδά του, με την οποία έμεναν δίπλα – δίπλα στα διαμερίσματα του ισογείου. Το μαγαζί του βρισκόταν στην οδό Μαντίκα 7 πάλι στην Κυψέλη, προς Ευελπίδων πλευρά, απ’ ότι μας πληροφόρησε η γριά παραμορφωμένη ιδιοκτήτρια των σπιτιών και κάτοικος στον πρώτο όροφο της ίδιας κατοικίας. Το πρώτο λαρύγγι της Κυψέλης, ήξερε τα πάντα για όλους. Η περιγραφή της γυναίκας αν και απόλυτα ψευδή και ανακριβής όπως μου φάνηκε εκ των πραγμάτων μετά, παρόλα αυτά έκρυβε μέσα της ένα ψήγμα αλήθειας το οποίο ίσως δεν είχα αρκετή φαντασία για να το αποσαφηνίσω τότε, ούτε μπορούσα να το συνδιάσω με τα φοβερά μυστικά ή παραλογισμούς κατά τα τότε φαινόμενα του ημερολογίου της γριάς Μαρμώς, η οποία ξέρω τώρα, με απόλυτη βεβαιότητα, ότι είχε σηκώσει το σκοτεινό πέπλο της Νεκρομαντείας και είχε ρίξει μια ματιά έστω φευγαλέα στα αρχαία μυστήρια της εσχάτης φρίκης των οποίων τα τελευταία ξέφτια βιώνουμε στα εκκλησιαστικά δρώμενα κατά την Θεία Κοινωνία και την Μεγάλη Εβδομάδα των Παθών και τα οποία βρίσκουμε καλυμμένα στην ανάσταση του Λαζάρου που δεν ήταν θεάνθρωπος και όμως νεκραναστήθηκε!
Ο γέρος αυτός κατά τα λεγόμενα της ιδιοκτήτριας του διαμερίσματος αι των γειτόνων είχε γεννηθεί το 1917 κάπου στην Σμύρνη και φυσικά με τον διωγμό είχε φύγει για Κάιρο. Ζούσε ολομόναχος καθ’ ομολογία όλων, αλλά διατηρούσε σχέσεις προφανώς φιλικές με κάποια Βίκη ή Μελίνα άγνωστων λοιπών στοιχείων, γειτόνισσά του. Λένε πως ήταν πλούσιος αλλά τσιγκούνης και ασθενικός. Διάσπαρτες φήμες έλεγαν ότι επρόκειτο για έναν πολύ παράξενο άνθρωπο. Η ιδιοκτήτρια που λόγω είπαμε αυξημένου κοινωνικού ενδιαφέροντος, σαν πραγματικά η πρώτη κουτσομπόλα της Κυψέλης, είχε μάθει με «στενή παρακολούθηση» τόσο κρυφακούγοντας την πόρτα της εισόδου, την πίσω πόρτα, τον φωταγωγό, αλλά και μ’ ένα σωρό άλλους εφευρετικούς τρόπους που αδυνατούσε να συλλάβει το αντρικό μυαλό. Είχε ακούσει με τα αυτιά της λοιπόν πέρα από φήμες, παράξενους ήχους που δεν είχαν συγκεκριμένες ώρες της ημέρας ή της νύχτας αλλόκοτες ψαλμωδίες και απαγγελίες καθώς επίσης βροντερές ρητορείες σε ρυθμούς άμετρους για εκκλησιαστικούς, γιατί αυτή με τον άντρα της λίγο το μπλέξιμο του μικρού γιου της με τα ναρκωτικά λίγο η δική της δουλειά σε κρατική υπηρεσία, μια γνώση λοιπόν την είχε για εκκλησιαστικούς ψαλμούς και αυτοί δεν ήταν τέτοιοι. Και παρόλο που επρόκειτο πάντα για την φωνή του Ονούρ., υπήρχε τόσο σ’ αυτήν την γεροντική φωνή όσο και στον τόνο των όσων έλεγε, κάτι που της πάγωνε το αίμα! Ο γιος της είχε παρατηρήσει εξ’ άλλου πως ο κατά τα άλλα ήρεμος γάτος του σπιτιού ανατρίχιαζε και καμπούριαζε αγριεμένος με τις τρίχες σηκωμένες κάποιες φορές που ακούγονταν ορισμένοι φθόγγοι σαν Σουρ-Σαρ-Σα κάτι τέτοια, συνοδευόμενοι από οσμές που ήταν και αυτές εξαιρετικά παράξενες. Το θειάφι ξεώριζε και άλλες αρωματικές, με αναγνωρισμένη τη βανίλια και το τριαντάφυλλο που συχνά πυκνά μύριζαν σ’ όλο τον δρόμο της οδού Αιγίνης και για τις όποιες όσοι γείτονες τις μύριζαν υποστήριξαν ότι τους δημιουργούσαν μια αίσθηση φευγαλέας φασματώδους δύναμης προφανώς παράγωγο ναρκωτικής ουσίας που έμοιαζε να δημιουργεί οράματα ή εικόνες ανθρώπων πλασμένων από φωτιά, σκοτεινών χαωδών βαράθρων και μαυριδερών γραιών χωρίς πρόσωπο. Πράγματα που αν μη τι άλλο τραυμάτιζαν το κοινό αίσθημα προκαλώντας αντιδράσεις για τα έργα και τις ημέρες αυτού του ανθρώπου.
Ξαφνικά μια ωραία πρωία και χωρίς να έχει λήξει το συμβόλαιό του, δήλωσε ότι ήθελε να αφήσει το σπίτι για ανόητους λόγους, πλήρωσε τα ενοίκια του κανονικά και παρ’ όλες τις αντιδράσεις της κυρά Λένας της ιδιοκτήτριας που είχε βρει κάτι να ασχολείται και να κουτσομπολεύει, πέραν τον 750 ευρώ που χρέωνε κάθε μήνα ενοίκιο, χωρίς κοινόχρηστα, πετρέλαια κ.λ.π. άσχετα με το τι δήλωνε καθαρά στην εφορία, αφού ούτε αποδείξεις διάτρητες έδινε και σε τελευταία ανάλυση ποιος άλλος θα βρισκόταν να πληρώσει 750 ευρώ για διαμέρισμα δυάρι ισογείου στην Κυψέλη; Αυτή αρνήθηκε να διακόψει το συμβόλαιο και ήταν πρόθυμη να πάει δικαστικά αν δεν γινόταν κάτι που η ίδια δεν θα ήθελε να γνωρίζει σε βάθος.
Ήταν ένα βράδυ, καλοκαίρι κατά τις δώδεκα όταν αυτή μόλις είχε επιστρέψει από την δική της εργασία και πάλι οι γνωστές δυσώδεις οσμές και οι ρητορείες είχαν αρχίσει. Με προσοχή έσκυψε κάτω από το παράθυρο και κρυφάκουγε μέχρις ότου είδε έναν άγνωστο νεαρό να έρχεται. Γρήγορα κατέβηκε τα σκαλιά κάτω από το παράθυρο, ξεκλείδωσε την σιδερένια καγκελόπορτα, την άνοιξε και μπήκε στην υπόγεια διάβαση που σε βάζει στο πίσω μέρος του σπιτιού, από όπου με την σιδερένια σκάλα ανεβαίνεις μέχρι τον πρώτο. Η κα Λένα από το τζάμι της κουζίνας του ισογείου άκουγε κάθε λεπτομέρεια μέσα του τι γινόταν, άκουσε την φωνή της Μελίνας, κάποιον να μιλάει σε κάποια Μάρτζη, το όνομα Βαρβάρα Αλαμάνου και την προσφώνηση μασόνος. Μετά ξανάρχισε η γνώριμη γέρικη φωνή του Ονούρ το μονότονο θρηνολόγημα, για να σταματήσει μετά από ώρα με μια δυνατή και όλο τρόμο φωνή που έγινε αμέσως μετά πνιγμένο λαχάνιασμα. Ο νέος φώναξε βοήθεια, με σπαρακτικό τρόμο στην φωνή μα φαίνεται πως κάποιος του έκλεισε το στόμα και μόνο πνιγμένα βογκητά και ένας γοερός θρήνος απέμεινε στο τέλος. Πανικόβλητη η κα Λένα ξανάκανε την διαδρομή αντίστροφα και χωρίς να χάσει χρόνο έτρεξε να δει τι είχε συμβεί, χτυπώντας την πόρτα της εισόδου, με απειλές ότι θα φέρει την αστυνομία. Έκπληκτη είδε τότε τον άγνωστο νέο να εμφανίζεται στην πόρτα εντελώς ψύχραιμος, ενώ πίσω καθόταν ο γερο Ονούρ σαν χαμένος. Το βλέμμα του ήταν άδειο τελείως και ήταν πανιασμένος λες και του είχαν στραγγίξει το αίμα τελείως. Σιωπηλός της έκανε νόημα να φύγει με τέτοιο δαιμονικό κακό ύφος παρ’ όλα τα βυθισμένα στο κενό μάτια του, που αυτή τρομοκρατήθηκε και έφυγε. Ένοιωσε μια αίσθηση ζοφώδους παγωνιάς στον χώρο και δεν ρώτησε τίποτα. Απλά έφυγε έτσι. Ύστερα αφού ακούστηκαν διάφοροι περίεργοι ήχοι, σαν κάτι να σερνόταν, τριξίματα, γδούποι. Τα πάντα βυθίστηκαν στην σιωπή. Από την επόμενη μέρα ο γερο Ονούρ δεν ξαναφάνηκε ποτέ στο σπίτι της Αιγίνης και η Μελίνα μετά από δυο μήνες έφυγε και αυτή αφήνοντας τα έπιπλα των σπιτιών αμανάτι.
Όταν με τον Αρίστο της δείξαμε το απόκομμα του περιοδικού, η κυρία Ελένη αναγνώρισε στην συνέντευξη του Δίοδος τον νεαρό που υποτίθεται πως ήταν ο Ονούρ Αλ Σαμς, ήταν ο νεαρός που είχε δει εκείνο το βράδυ! Ο γερο Ονούρ δεν ξαναεμφανίστηκε ποτέ. Κανείς δεν είδε, άκουσε ή έμαθε ποτέ για αυτόν. Χάθηκε! Όλα αυτά που μάθαμε από την κυρά Λένα σε συνδυασμό με το γράμμα που ο Βασίλης διάβασε και οποιοσδήποτε τρίτος θα το θεωρούσε κείμενο κάποιου μανιακού, ο Αρίστος έβλεπε σ’ αυτά να του παρουσιάζεται ανάγλυφα όλο το μέγεθος της πραγματικά αφύσικης ενασχόλησης της γιαγιάς του με «παράξενα» πράγματα. Ενώ του ήταν εύκολο, λοιπόν και πιο κοντά στον τρόπο σκέψης του να το απορρίψει σαν κάτι πέρα για πέρα τρελό. Αντίθετα, του είχε δημιουργήσει την βεβαιότητα ότι είχαμε να κάνουμε με κάτι πραγματικά καταχθόνιο, πανάρχαιο και τρομερό. Έτσι, έχοντας υπόψη του τα διάφορα που ψιθυρίζονταν στην γειτονιά για τον μυστηριώδη μάγο της Κυψέλης, έβρισκε σχεδόν απόλυτα κατανοητά όσα έλεγε η κυρία Λένα και συμφωνούσαν με το ημερολόγιο της γριάς Μαρμώς απόλυτα.
Προσωπικά δεν ξέρω αν πιστεύω όλα αυτά ότι είναι πραγματικά γεγονότα, η ιστορία τους μου είναι υπερ- αρκετή για να μείνω με το πλεονέκτημα της αμφιβολίας, παραθέτοντας εδώ απλά ότι έπεσε στην αντίληψή μου. Αλλά οφείλω να ομολογήσω ότι ένοιωσα ανακούφιση μόλις βρεθήκαμε έξω από το ισόγειο σπίτι της οδού Αιγίνης 63 που από τότε νοικιάζεται χωρίς να βρίσκεται ενοικιαστής ποτέ, γιατί είχα την αίσθηση πως το στοίχειωνε κάτι φρικαλέο και ανόσιο, λες και ο δαιμονικός γερο μάγος που είχε εξαφανιστεί είχε αφήσει ξωπίσω του το σπόρο του κακού, αν όχι μιαν αίσθηση του ίδιου του κακού που τυλίγει όποιον βρίσκεται μέσα στον χώρο δημιουργώντας του την αίσθηση ότι πρέπει να βγει έξω στον καθαρό αέρα όσο πιο γρήγορα γίνεται».
Είπε χαμογελώντας, νοιώθοντας βαθιά ανακούφιση που είχε μοιραστεί επιτέλους το βάρος αυτού του μυστικού που κουβάλαγε μέσα του για χρόνια.
Η Φένια γέλασε χαριτωμένα. «Ναι η αλήθεια είναι ότι και τώρα στην γειτονιά, ο κόσμος διαμαρτύρεται για μυρωδιές από τα λιβάνια που χρησιμοποιεί ο Ονούρ. Όσο για το θέμα του γήρατος ούτε να το ακούει δεν θέλει, τι πιο φυσικό λοιπόν αφού είχε την γνώση και την δύναμη από το να κλέβει σώματα νεαρών;»

[sotis]

Ο Άγγελος την κοίταξε έκπληκτος τρομάζοντας με την ιδέα όχι ότι πίστευε αυτό που είπε, αλλά ότι το έκανε να ακούγεται τόσο φυσικό και καθημερινό.
Η Φένια τον κοίταξε που κοίταζε σαστισμένος και χωρίς να κρατάει τα γέλια της έσπευσε να διορθώσει τις εντυπώσεις που του είχε προκαλέσει «πλάκα κάνω» είπε. «Αλλά ακόμα και αν ο Ονούρ τραβάει ενέργεια από την γη και τα’ άστρα μέσα σε συγκεκριμένους ναούς σε συγκεκριμένες ημερομηνίες, και κρατάει • γιατί δεν είναι μικρός μην νομίζεις! Αλλά τέλος πάντων, άλλο ήθελα να πω. Ακόμα και αν ο Ονουρ δεν το κάνει, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έκανε ακριβώς αυτό και παρά πολύ χειρότερα ο Καρίκης. Ή νομίζεις ότι τα εφτά δωμάτια της Ταου στη Πεντέλη δεν έχουν καμία σχέση με τις 7 πλειάδες και την γνώση των πλειάδων που όλοι την ξέρουμε σήμερα με τον τίτλο Σολομωνική. Ή αυτή η διαβολογυναίκα η δούκισσα της Πλακεντίας που πήγε και θυσίασε την κόρη της στον θεό Παγώνι, αναπαριστώντας τα Οσιρίδικα μυστήρια και έτρεχε μετά και παρακάλαγε την Μαύρη Σεμέλη να της την νεκραναστήσει και τα κατάφερε η βρωμιάρα εκτός από μια λεπτομέρεια, ένας νόμος λέει ότι όταν επιστρέψει κάποιος θα έχει το σώμα στην κατάσταση που το άφησε. Έτσι η Σοφία Λεμπρέν νεκρανάστησε την Σεμέλη η οποία όπως λέει και ο μύθος πέθανε πυρπολούμενη από τους κεραυνούς του Διος, έτσι όταν μπήκε στο βαλσαμωμένο σώμα το πνιγμένο στο αίμα ποιος ξέρει πόσων αθώων. Αυτό που σηκώθηκε ήταν μια λαμπάδα ένας πυρσός και τα υπόλοιπα είναι γνωστά. Αυτά για απλή ενημέρωση. Εγώ με τον Ονούρ τα έχουμε ξεψαχνίσει αυτά». Ο Άγγελος έσφιξε τα χείλια και αρκέστηκε στο να κουνήσει απλά και καταφατικά το κεφάλι. Είχε διαβάσει για απλή ενημέρωση σχετικά άρθρα, καθώς και το Τετράδιο με το ημερολόγιο της Μαρμώς και αρκούνταν στο να κρατά μια ουδέτερη στάση του τύπου, ίσως να είναι και έτσι, ίσως και όχι. Αλλά αφού δεν παίζανε με κουφάρια δικών τους ανθρώπων ή ψυχές, και εφόσον δεν υπήρχε ποινικό αδίκημα δεν πέθαινε κιόλας να μάθει αν όλα αυτά είναι αλήθεια…»
Αυτά γράφει το βιβλίο «ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΤΗΣ ΕΥΑΣ» ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ 2001 (Συγγρ. Αδαμάκης Κυριάκος του Ευάγγελου). Και επειδή δεν είμαι και ο άνθρωπος που πιστεύει χωρίς να ψάχνει, το μαγαζί στην Μαντίκα πραγματικά υπάρχει (τουλάχιστον η ταμπέλα μονάχα) όσο για αυτόν τον Ονουρ, βρήκα το άρθρο στην «Δίοδο». Όσον αφορά τώρα αυτά που ασχολείστε, προτιμώ να ξέρω εγκυκλοπαιδικά για να μην γίνω το επόμενο θύμα, ούτε του παγωνιού ούτε της Αστάρτης, Ασταρώθ κ.λ.π. και ως εκεί.

[angel76]

Αν και έχω την αίσθηση ότι το θέμα έγινε καθαρά Λάβκραφτ, ο τρόμος SOTIS ΚΑΙ ΑΡΚΟΥΔΟΥΛΑ ΓΕΙΑ ΣΑΣ
όχι στο Ντάνγουϊτς αλλά στην Κυψέλη, παρόλα αυτά επειδή κατά σύμπτωση είμαι κάτοικος Κυψέλης και γείτονας του ατόμου που το βιβλίο που λέτε και το οποίο γνωρίζω, αναφέρει με το όνομα Αρίστος, λέω πως κάποια πράγματα δεν είναι για πολλή ασχολία, ο άνθρωπος αυτός έπαθε σχιζοφρένεια με κανιβαλιστικές τάσεις στα καλά του καθουμένου, 32 χρονών παλικάρι είναι κλεισμένος σε κάποιο ίδρυμα. Τέλος πάντων δεν ξέρω τι ψάχνουν κάποιοι και τι θέλουν να πετύχουν, αλλά αν το μυαλό δεν είναι συγκροτημένο, με το πρώτο βαρβάτο σοκ η βίδα όχι απλά λασκάρει αλλά πετάγεται και μετά μαύρη τρέλα… Γι’ αυτό μην πειράζετε δυνάμεις που δεν έχετε την γνώση να χειριστείτε, γιατί αν είχατε την γνώση απλά δεν θα τις πειράζατε. Είναι απλό!
Όσο για την Μαρμώ Σεϊτανίδη, αυτή η κοντή τρελή γριά έμενε εδώ στην Κυψέλη προς τα πάνω, μου διαφεύγει τώρα ο δρόμος. Παιδιά ήταν Σεϊτανίδη όνομα και πράγμα, γριά άσχημη και κακιά. Αν σε στραβοκοίταγε και έλεγε «να σου σπάσει ο Διάβολος το ποδάρι» ή «να κουλαθείς» δεν υπήρχε περίπτωση να την βγάλεις καθαρή. Εδώ στην Κυψέλη που δούλευε σαν μέντιουμ, κόσμος και ντουνιάς πλάκωνε κάθε μέρα. Είχα πάει και εγώ για πλάκα, αλλά ένα έχω να πω, παιδιά μην παίζετε με αυτούς τους Διαβόλους. Γιατί αυτό είναι! Η ιστορία της πάνω κάτω είναι γνωστή και μοιάζει εκπληκτικά με αυτήν στις «Μάγισσες της Σμύρνης» της Μεϊμαρίδη, αφού αν αλλάξεις το όνομα και αντί για Κατίνα βάλεις Μαρμώ είναι η ίδια ιστορία αν και ξέρω από την ίδια ότι την μάνα της την έλεγαν Κατίνα και τον πατέρα της Καραμπέτ! Είμαι πλήρως καταρτισμένος γιατί τα έψαχνα τα περίεργα και εγώ κάποτε.
Αυτή ασχολούνταν με τον Ασταρώθ και στο σπίτι της είχε ένα πέτρινο γλυπτό μάλλον αρχαίο με έναν μουσάτο άντρα που καβαλάει μια λεοπάρδαλη κρατώντας κεραυνούς διάβαζε σε άγνωστη γλώσσα προσευχές και ξέρω ότι είχε με τον Τζελάλ Ονούρ Αλ Σαμς εκδώσει δυο βιβλία, το «οι Μάγισσες της Σμύρνης αποκαλύπτουν τις συνταγές τους» και το «Ημερολόγιο Μαγείας του Τζελάλ Ονούρ Αλ Σαμς» Ελληνικές Εκδόσεις, 1998, καμία σχέση με τις βλακείες της Μεϊμαρίδη.
Δεν ξέρω αν τα βιβλία αυτά κυκλοφορούν ακόμα από τότε. Το ένα ήταν κόκκινο και το άλλο χοντρό μαύρο. Μιλάμε καμία σχέση με ότι βγήκε μετά από την Μεϊμαρίδη και τις ψευτοσυνταγές της. Αν και λένε ότι είναι και αυτή από τις Ασταρτίνες, ο θεός να φυλάει από δαύτες!

[ΑΡΙΔΗΛΗ]

angel76 διάβασα με μεγάλο ενδιαφέρον το άρθρο σου και το βρίσκω πολύ αξιόλογο θα έλεγα πραγματικά με συνάρπασε!!
αλλά αυτό που διάβασα από sotis δεν έχει καμία σχέση με αυτά που εσύ επικαλείσαι νομίζω άλλο μυστήρια και άλλο μαγεία έχουν εντελώς διαφορετική εννοια και δεν μπορούν να μπουν στο ίδιο topic έχω την εντύπωση ότι χαλάει το όλο θέμα