Αδελφοτητα Της Θλιψης

[karakis xristos]

Μερικες φορες δεν χριαζετε να αναφερεσε σε πρωσοπα και γεγονοτα απλος προσπαθεις να καταλαβης το ακατανοητο.Ερχεσε σε συγκρουση με το πυστευω σου.Η αδελφοτητα της θλιψης ειναι απροσοπη εμεις οταν βλεπουμε μια αδελφοτητα την ονομαζουμε μυστικη ομαδα ειναι αυτο που βλεπουμε η ειναι αυτο που θελουμε να βλεπουμε.Η θλιψη ειναι ενα παθος ειναι η στεναχωργια το κλαμα το γελιο η λυπη ολα αυτα ερχοντε απο το μυαλο ειναι μια τιμωρια στον ανθροπο απο τον θεο η ζωη μας ειναι μια τιμωρια και μια θλιψη.Υπαρχουν πολλες θεωριες για αυτους απο τον χριστιανιζμο απο τον βουδισμο και απο αλλες πολλες θρισκιες ειναι ο μοναχος που ζει την μοναχικη ζωη ειναι ο βουδιστης που αυτο τιμωριτε με αυτομαστιγομα ειναι η θλιψη μας για τον χριστο που σταυροσαμε ειναι το δακρυ που βγαζουμε οταν πεθενη ενα αγαπημενο πρωσοπο.Πως συνδιαζετε η θλιψη με τον θανατο και την γενηση και τα δυο προκαλουν κλαμα στον παρατηρητη και στον παρατηρουμενο.Η θλιψη συνδιαζετε με μια εικονα ενα ηχο που θα μας πιση οτι ειμαστε δυστιχισμενη δειχνουμε εικτο σε αυτον που πεθενη απο κρυο επειδη δεν ειχε τα αγαθα για να ζηση μια φυσιολογικη ζωη σαν εμας.Η αδελφοτητα της θλιψης συνεχιζη να ειναι απροσοπη ειναι η ιδια μας η ζωη που χρωματιζετε με της πινελιες της εμπειριας μας δεν προερχετε απο κανενα δογμα που θα την κανει σταθερη.Η αδελφοτητα της θλιψης ειναι ανθροπη που αποροφαν και εξωτερικευουν τον πονο σαν ευτιχια αυτη η ευτιχια ειναι η θεληση της δημιουργιας και της συνεχειας προς το καλυτερο η θλιψη ειναι η αντιθεση της αγαπης.Η αδελφοτητα της θλιψης ειναι η ομαδα που συνεχισε μετα τον χριστο η επιστροφη του προφητη ηλια ηταν η ομαδα αυτη που κανει τους ανθροπους να εχουν θεληση αποτελητε απο ανθροπους απο εξω γηινα οντα ποιος θα αποροφουσε ολη αυτη την θλιψη.Αν η θλιψη γινοταν μαζα θα κατεκληζε ολη την γη και θα την κατεστρεφε θα την εκανε κολαση.Θελω να μου μιλεσετε εσεις για την θλιψη πως την βλεπει ο καθε ενας ειναι μια εμπνευση μια ανωμαλια ειναι αυτο που μας κανει να γραφουμε ειναι αυτο που μας κανει να θελουμε να πυστεψουμε καπου για να μην νιωθουμε μονη.Αν ψαχνετε για την αδελφοτητα της θλιψης πρωτα πρεπει να κοιταξουμε μεσα μας στην γενια της θλιψης και αυτο που θελουμε να ονομαζουμε θλιψη θελω να ακουσω εσας.

[Mordiel]

Μια μικρή παρατήρηση: Θα σε παρακαλούσα να προσπαθήσεις να γράφεις πιο ξεκάθαρα τις απόψεις σου και την σύνταξη των προτάσεων, γιατί έχουνε έναν συγχυτικό χαρακτήρα, και βάζε κόμματα και τελείες στα σημεία που χρειάζονται.


Αναρωτιέμαι… Ποιος είναι ο λόγος που αναφέρεις την ύπαρξη(ή μη) της Αδελφότητας της Θλίψης σε αυτό εδώ το μήνυμα προκειμένου να μιλήσεις και να αναλύσεις το θέμα της θλίψης καθεαυτής;!; Διάβασες μήπως πρόσφατα κάτι για αυτή την ομάδα; (δεν γνωρίζει κανείς αν όντως υπάρχει)
(Και μια δεύτερη παρατήρηση: Οι βουδιστές δεν αυτομαστιγώνονται, οι χριστιανοί επιδίδονται σε αυτή την πρακτική.)

Θα σταθώ όμως σε κάποια σημεία που έθιξες.
Η θλίψη όπως και άλλα αρνητικά συναισθήματα είναι όντως βασανιστική για τον άνθρωπο καθώς και για όλη του τη ζωή γενικότερα. Και βέβαια, δεν επηρεάζουνε μόνο τον ίδιο αλλά και άλλους οργανισμούς γύρω του. (Τα βιώνουν επίσης και αυτοί οι άλλοι οργανισμοί με τον τρόπο τους.) Αναλύοντας σε βάθος θα βρούμε από τη μια πλευρά ότι κατ’ αρχάς προέρχονται από τον ίδιο. Αυτός είναι που τα ‘επινοεί’ και τα εφαρμόζει με την πρώτη ευκαιρία, χωρίς να συνειδητοποιεί βέβαια ποτέ του τι ακριβώς κάνει. Έτσι και αλλιώς η πλειοψηφία της ανθρωπότητας λειτουργεί εντελώς αυθόρμητα. Από την άλλη, βρίσκεται παγιδευμένος σε ένα κόσμο, σε ένα πεδίο, όπου είναι διαμορφωμένες έτσι οι συνθήκες που τον περιβάλουν, αλληλεπιδρώντας μεταξύ του ίδιου, του περιβάλλοντος, και των καταστάσεων που προκύπτουν, και προκαλούνται ερεθίσματα τέτοιου είδους που με την σειρά τους αναπόφευκτα τον επηρεάζουν με συγκεκριμένους τρόπους οδηγώντας τον με μαθηματική ακρίβεια και ας πούμε με έναν σχεδιασμένο τρόπο έτσι ώστε να βρίσκεται διαρκώς εγκλωβισμένος στην δυστυχία, τον πόνο, την αρνητικότητα, την απελπισία, την ήττα, την κατάρρευση…! Όλη αυτή η ζωή και ολόκληρος αυτός ο κόσμος είναι ένα βασανιστήριο. Ναι, είναι!! Κι ας λένε κάποιοι ότι, η ζωή είναι ωραία, και ότι, είναι ένας υπέροχος κόσμος. Βλέπουν αυτό που θέλουν να δουν, ή, αυτό που θα ήθελαν να ισχύει, προσπαθώντας με αυτή την τακτική να απωθήσουν αυτό που πραγματικά συμβαίνει.
Βέβαια ακόμη και έτσι, τα πράγματα δεν είναι και απολύτως ξεκάθαρα. Και η μια άποψη μπορεί να είναι εσφαλμένη και η άλλη, …ή και οι δύο μαζί. Πιθανόν να υφίστανται τα πράγματα από τον παρατηρητή και τη σκοπιά ή στάση του.

- Κάποια από τα λεγόμενά σου μπερδεύουν.
Από τη μια λες ότι η Αδελφότητα δεν υφίσταται όπως μπορεί να την θεωρούν κάποιοι και ότι είναι ένα είδος ατόμων που χαρακτηρίζονται έτσι και από την άλλη υπονοείς ότι υπάρχει πράγματι σαν αδελφότητα. Μήπως θα ήταν καλό να είσαι πιο σαφής στην τοποθέτησή σου; Αν και υποψιάζομαι τι θέλεις να πεις, δεν είμαι σίγουρος.
Και επίσης κάπου που λες για εξωγήινα όντα. Μπορείς να το διευκρινίσεις αυτό;

Η αδελφοτητα της θλιψης ειναι ανθροπη που αποροφαν και εξωτερικευουν τον πονο σαν ευτιχια αυτη η ευτιχια ειναι η θεληση της δημιουργιας και της συνεχειας προς το καλυτερο

Μόνο που αυτό το καλύτερο ποτέ δεν έρχεται. Ούτε υπάρχει καμία ιδιαίτερη ευτυχία και δημιουργία. Εάν κοιτάξει κανείς το τι επικρατεί και τι κυβερνάει αυτόν τον κόσμο, πέρα από τις προσωπικές του επιθυμίες, θα απογοητευτεί παταγωδώς.
Κάπου συνάντησα μια πληροφορία που αναφέρει ότι τα άτομα της εν λόγο αδελφότητας έχουν εκπαιδευτεί με ειδικές τεχνικές και αρκετή πειθαρχία στο να λειτουργούν σαν μετασχηματιστές για να μπορούν να κατορθώνουν αυτό που γράφεις. Και δεν είναι καθόλου λίγο αυτό. Προϋποθέτει άτομα, ή να πω καλύτερα ψυχές, αρκετά ευαισθητοποιημένες για να επιδιώξουν ηθελημένα να αναλάβουν ένα τέτοιο δύσκολο έργο. Δεν είναι καθόλου λίγο το να παίρνει κανείς μέσα του μεγάλα ποσά θλίψης που εκπέμπει ο κόσμος αυτός και να τα 'διαλύει' ώστε να ελαφραίνει το βάρος, που αν συσσωρευτεί πολύ μπορεί να βυθίσει τα πάντα γύρω σε μια άβυσσο.
Πέρα από την Θλίψη όμως, είναι αυτή η ίδια που προκαλεί την δυστυχία γύρω μας και συνεχίζει να παράγεται; Δεν υπάρχει κάπου αλλού το κακό, στην ρίζα; Όπως είναι ο Εγωισμός, ο οποίος έχει περισσότερα από ένα προσωπεία. Ή, να πούμε για την Ζήλια, μια άλλη καταστροφική και διαστρεβλωτική δύναμη! Μερικοί σοφοί αναφέρουν ακόμη και την Επιθυμία, κι ας μην το αποδέχονται κάποιοι. Γιατί στην επιδίωξη αυτών που επιθυμούμε δεν υπολογίζουμε τίποτε άλλο και προκαλούμε αναταραχές και ανισορροπίες (εκεί έρχεται και η Απληστία να βάλει και το δικό της χέρι). Επίσης η αναζήτηση Δύναμης και Ισχύος από την άλλη διαφθείρει τον άνθρωπο και τον μετατρέπει σε τέρας, που στη συνέχεια προκαλεί όλα τα δεινά που συναντάμε παντού γύρω. Η θλίψη μπορούμε να πούμε ότι άνετα είναι παράγωγο των παραπάνω. Έρχεται σαν συνέπεια.

Αν η θλιψη γινοταν μαζα θα κατεκληζε ολη την γη και θα την κατεστρεφε θα την εκανε κολαση.

Φυσικά και θα επηρέαζε σε ακόμη μεγαλύτερο βαθμό τον κόσμο αυτό εάν άφηναν οι περισσότεροι να τους κυριεύσει αυτή η δύναμη. Όπως επίσης θα συνέβαινε κάτι αντίστοιχο και με άλλα δυσάρεστα συναισθήματα. Αλλά μήπως δεν είναι ήδη μια κόλαση όλα γύρω μας; Και όχι μόνο γύρω αλλά και μέσα μας! Μια κόλαση που διατηρούν και ενυσχύουν οι άνθρωποι με την ελαττωματική νοοτροπία τους και την έλλειψη πνεύματος. Μια κόλαση που αρνούνται οι περισσότεροι να συνειδητοποιήσουν. Γιατί φοβούνται, γιατί είναι αφελείς, γιατί πιστεύουν ότι τους κρατάνε άγγελοι και άγιοι από το χεράκι και ότι τους περιμένουν παράδεισοι, γιατί έχουν υποταχτεί ληθαργικά στην οκνηρότητα και την επανάπαυση της καθημερινότητάς τους και των μαζικών τους πεποιθήσεων.

[Mordiel]

Θελω να μου μιλεσετε εσεις για την θλιψη πως την βλεπει ο καθε ενας ειναι μια εμπνευση μια ανωμαλια ειναι αυτο που μας κανει να γραφουμε ειναι αυτο που μας κανει να θελουμε να πυστεψουμε καπου για να μην νιωθουμε μονη.Αν ψαχνετε για την αδελφοτητα της θλιψης πρωτα πρεπει να κοιταξουμε μεσα μας στην γενια της θλιψης και αυτο που θελουμε να ονομαζουμε θλιψη θελω να ακουσω εσας.

Μπορείς να φανταστείς ότι υπάρχουν κάποια άτομα που νιώθουν θλίψη με τα πάντα;! Ακόμη και με πράγματα που θεωρούνται θετικά και ευχάριστα;! Κάποιον που βλέπει πέρα από τις ψευδαισθητικές επιφάνειες της δήθεν πραγματικότητας, πέρα από το παρόν και το παρελθόν και προς το αρκετά αμφίβολο μέλλον, πέρα από τους ανθρώπους, την κοινωνία τους και τους πολιτισμούς. Πέρα από θαύματα, μεσσίες και θεούς, πέρα από τα λόγια, τα χαμόγελα και τις γιορτές, τις συνήθειες, πέρα από όλα αυτά που κάνουν οι άνθρωποι για να αισθανθούν ευτυχισμένοι προκειμένου να μην αντικρύσουν κάποιες αλήθειες, ενώ συνήθως δίνουν μια χαμένη μάχη χωρίς να το γνωρίζουν. Επιστήμες αλλά και θρησκείες να τάζουν να υπόσχονται…και να αποδεικνύεται στην πορεία η ίδια τους η πλάνη και η παραπλάνηση και όλων των υπολοίπων, θεωρίες, επιχειρήματα, ιδέες και πορίσματα που 'αποδεικνύουν' την αλήθεια και σε λίγο καταρρίπτονται ως εσφαλμένες και ελλιπείς και αυτό πάει λέγοντας μέσα στους αιώνες. Στιγμές ευχαρίστησης και ικανοποίησης να αντικαθιστώνται σε λεπτά ή και σε δευτερόλεπτα από την συνειδητοποίηση της ανουσιότητάς τους μπροστά σε σοβαρότερα ή μεγαλύτερα θέματα και συμβάντα του σύμπαντος αλλά και της ίδιας σου της ύπαρξης για την οποία δεν γνωρίζεις το ελάχιστο. Η συνειδητοποίηση ότι τίποτε δεν είναι δεδομένο, μα τίποτε απολύτως. Ότι δεν μπορείς να πιαστείς από πουθενά. Να τα βλέπεις όλα να φεύγουν ανάμεσα από τα δάχτυλά σου σαν σκόνη ή νερό, και να μην μπορείς να κάνεις τίποτα γι’ αυτό. Η συνειδητοποίηση του πόσο αδύναμος είσαι μπροστά σε όλα. Ότι είσαι ένας κόκκος και ότι πολύ πιθανόν να είσαι στα χέρια δυνάμεων αδιανόητων και ακατανόητων για το ελεεινό σου επίπεδο. Ότι όλα είναι τόσο εύθραυστα, όπως κι εσύ ο ίδιος. Ότι δεν γνωρίζεις τίποτε, ούτε καν ποιος ή μάλλον τί είσαι… Και εκεί που νόμιζες ότι κάτι άρχισες να ανακαλύπτεις σε μια στιγμή γκρεμίζεται και αρχίζεις ξανά από το τίποτα. Για πάντα. Να βλέπεις προς απερίγραπτης απογοήτευσής σου να μην πραγματοποιούνται οι στόχοι σου, να προσπαθείς μάταια να φέρεις κάποια αλλαγή(προς το καλύτερο), να συντρίβονται τα όνειρά σου και τα οράματά σου, και να αντιμετωπίζεις συχνά το ειρωνικά χαμογελαστό πρόσωπο της αποτυχίας να σε αντικρίζει περιγελαστικά. Να συναντάς αριστουργήματα και δημιουργίες εξαίσιες που αποπνέουν ένα μεγαλείο και κάτι το θείο σε ορισμένες περιπτώσεις καθώς και τρανό δείγμα έμπνευσης, και να τα βλέπεις να χάνονται με την πάροδο των αιώνων … και κάτι το Ωραίο να μην είναι και αυτό παρά κάτι το παροδικό και να παραδίνεται αβοήθητο στην κατάρρευση, στην παρακμή, στην αλλοίωση, στην σήψη, στην σκόνη. Όταν βλέπεις πως όλα, τα πάντα γύρω είναι καταδικασμένα να φεύγουν, να παρακμάζουν, να σκεβρώνουν, να αλλοιώνονται, …και να χάνονται στην έρημο του τίποτα (και δεν μιλάω για τα γνωστά πράγματα που βάζει ο καθένας στον νου του τώρα.) …
Μπροστά σε όλα αυτά, αλλά και σε άλλα που μου διαφεύγουν τώρα, μπορείς να μείνεις ανεπηρέαστος από την δύναμη της θλίψης που έρχεται και ήρεμα σε πλημμυρίζει, συνθλίβοντάς σε αργά και σταδιακά!; Σαν ένα βάρος που σε βαραίνει όλο και περισσότερο μέχρι που σέρνεσαι, και όσο και να αντέξεις…κάποτε πέφτεις και δεν ξανασηκώνεσαι.

Η θλίψη μπορεί να αποτελέσει και πηγή έμπνευσης. Στην ουσία όμως βοηθάει απλώς στο να εξωτερικεύσει με μια δημιουργική ενασχόληση το άτομο την εσωτερική ψυχοπλακωτική κόλαση που βιώνει και που διαρκώς τον απομυζεί. Μοιάζει σαν ένα είδος αντίδρασης, μια μορφή ξεσπάσματος, μια έκκληση βοήθειας, που όμως δεν προσφέρεται, η αναμονή μιας απάντησης που δεν έρχεται, η αναζήτηση κάποιας αλήθειας, που ποτέ δεν αποκαλύπτεται. Και όλο αυτό βέβαια (η δημιουργικότητα) χωρίς απαραιτήτως να μειώνει την θλίψη την ίδια μέσα του, η οποία πηγάζει διαρκώς. Μια διαρκής κατάσταση. Μπορεί να σου δίνει κάποια έμπνευση μέσω της οποίας θεωρείς ότι θα καταφέρεις να βρεις κάποια εξιλέωση ίσως, αλλά με τον καιρό αρχίζεις να καταλαβαίνεις ότι τελικά θα συνεχίζεις να είσαι αλυσοδεμένος μαζί της (με την θλίψη), να μουχλιάζεις και να αργοπεθαίνεις στο κατά-μουντο βασίλειό της!
…

Ρώτησες και ζήτησες απόψεις, …και σου κατέθεσα μια από την πλευρά μου …


Συγνώμη εάν κούρασα, αλλά διαβάζοντας το συγκεκριμένο θέμα μου ήρθε η τάση να γράψω αυτές τις σειρές.
Βέβαια δεν άλλαξε και τίποτα.

[Alpine]

Στην αδερφότητα αυτή μετέχουν και μοιρολογίστρες;

[Mordiel]

Παρακαλώ μηνύματα μιας φράσης που δεν έχουν τίποτα να προσφέρουν σε μια συζήτηση καλύτερα να αποφεύγονται.

[cosmictsak]

Μερικες φορες δεν χριαζετε να αναφερεσε σε πρωσοπα και γεγονοτα απλος προσπαθεις να καταλαβης το ακατανοητο.Ερχεσε σε συγκρουση με το πυστευω σου.Η αδελφοτητα της θλιψης ειναι απροσοπη εμεις οταν βλεπουμε μια αδελφοτητα την ονομαζουμε μυστικη ομαδα ειναι αυτο που βλεπουμε η ειναι αυτο που θελουμε να βλεπουμε.Η θλιψη ειναι ενα παθος ειναι η στεναχωργια το κλαμα το γελιο η λυπη ολα αυτα ερχοντε απο το μυαλο ειναι μια τιμωρια στον ανθροπο απο τον θεο η ζωη μας ειναι μια τιμωρια και μια θλιψη.Υπαρχουν πολλες θεωριες για αυτους απο τον χριστιανιζμο απο τον βουδισμο και απο αλλες πολλες θρισκιες ειναι ο μοναχος που ζει την μοναχικη ζωη ειναι ο βουδιστης που αυτο τιμωριτε με αυτομαστιγομα ειναι η θλιψη μας για τον χριστο που σταυροσαμε ειναι το δακρυ που βγαζουμε οταν πεθενη ενα αγαπημενο πρωσοπο.Πως συνδιαζετε η θλιψη με τον θανατο και την γενηση και τα δυο προκαλουν κλαμα στον παρατηρητη και στον παρατηρουμενο.Η θλιψη συνδιαζετε με μια εικονα ενα ηχο που θα μας πιση οτι ειμαστε δυστιχισμενη δειχνουμε εικτο σε αυτον που πεθενη απο κρυο επειδη δεν ειχε τα αγαθα για να ζηση μια φυσιολογικη ζωη σαν εμας.Η αδελφοτητα της θλιψης συνεχιζη να ειναι απροσοπη ειναι η ιδια μας η ζωη που χρωματιζετε με της πινελιες της εμπειριας μας δεν προερχετε απο κανενα δογμα που θα την κανει σταθερη.Η αδελφοτητα της θλιψης ειναι ανθροπη που αποροφαν και εξωτερικευουν τον πονο σαν ευτιχια αυτη η ευτιχια ειναι η θεληση της δημιουργιας και της συνεχειας προς το καλυτερο η θλιψη ειναι η αντιθεση της αγαπης.Η αδελφοτητα της θλιψης ειναι η ομαδα που συνεχισε μετα τον χριστο η επιστροφη του προφητη ηλια ηταν η ομαδα αυτη που κανει τους ανθροπους να εχουν θεληση αποτελητε απο ανθροπους απο εξω γηινα οντα ποιος θα αποροφουσε ολη αυτη την θλιψη. Αν η θλιψη γινοταν μαζα θα κατεκληζε ολη την γη και θα την κατεστρεφε θα την εκανε κολαση.Θελω να μου μιλεσετε εσεις για την θλιψη πως την βλεπει ο καθε ενας ειναι μια εμπνευση μια ανωμαλια ειναι αυτο που μας κανει να γραφουμε ειναι αυτο που μας κανει να θελουμε να πυστεψουμε καπου για να μην νιωθουμε μονη.Αν ψαχνετε για την αδελφοτητα της θλιψης πρωτα πρεπει να κοιταξουμε μεσα μας στην γενια της θλιψης και αυτο που θελουμε να ονομαζουμε θλιψη θελω να ακουσω εσας.

Είναι δυνατόν?

Λέει ο Mordiel

Παρακαλώ μηνύματα μιας φράσης που δεν έχουν τίποτα να προσφέρουν σε μια συζήτηση καλύτερα να αποφεύγονται.

Και εγώ θα έλεγα, παρακαλώ μηνύματα πολλών ακαταλαβίστικων φράσεων, αλλά καμίας λογικής συνέχειας, σοβαρότητας αλλά και ορθογραφίας (είπαμε όλοι κάνουμε λάθη αλλά αυτό πλέον είναι σοκαριστικό! Υπάρχει και ο ορθογραφικός έλεγχος στο word...), που δεν έχουν τίποτα να προσφέρουν σε μία συζήτηση καλύτερα να αποφεύγονται. Υπάρχουν και κάποια όρια...

[Μιχάλης]

Αν δεν κάνω λάθος, υπάρχει ένα άρθρο σε κάποιο βιβλίο για Μυστικές Εταιρείες, στο οποίο αναφέρεται η αδελφότητα της θλίψης. Εκεί αναφερόταν ένας διαφορετικός ρόλος του Ιούδα, ότι ήταν ο μόνος μαθητής που γνώριζε ακριβώς ποιός ήταν ο δάσκαλός του και ποιά η αποστολή του και ότι εν γνώσει του έπαιξε τον άχαρο ρόλο του προδότη, για να ολοκληρωθεί το Θεϊκό σχέδιο της Σωτηρίας, όπως το είχε εμπνευστεί ο Θεός. Πλάγιες αναφορές σε αυτό υπάρχουν και στον Τελευταίο Πειρασμό του Καζαντζάκη.Δεν ξέρω αν σε αυτή την ιστορία πηγαίνει το θέμα που άνοιξε ο φίλος μας ή αν θέλει να συζητήσουμε για τη θλίψη γενικότερα...

[Mordiel]

Αρχική δημοσίευση από cosmictsak
Και εγώ θα έλεγα, παρακαλώ μηνύματα πολλών ακαταλαβίστικων φράσεων, αλλά καμίας λογικής συνέχειας, σοβαρότητας αλλά και ορθογραφίας (είπαμε όλοι κάνουμε λάθη αλλά αυτό πλέον είναι σοκαριστικό! Υπάρχει και ο ορθογραφικός έλεγχος στο word...), που δεν έχουν τίποτα να προσφέρουν σε μία συζήτηση καλύτερα να αποφεύγονται. Υπάρχουν και κάποια όρια...

Γι' αυτό έκανα κι εγώ μια παρατήρηση στο πρώτο μου μήνυμα με μικρά γράμματα στο επάνω μέρος. Είναι όντως αρκετά δυσνόητος ο τρόπος που έγραψε ο φίλος το μήνυμά του. Συμφωνώ πάντως μαζί σου.

Σε αυτά που λες Μιχάλη έχεις δίκιο. Υπάρχει ένα μικρό κεφάλαιο για την Αδελφότητα αυτή στο βιβλίο Μυστικές Εταιρίες, αλλά νομίζω ότι είναι πολύ δύσκολο να βρει κανείς αλλού περισσότερες πληροφορίες. Και εξέφρασα από την αρχή τον προβληματισμό μου ως προς το λόγο που άνοιξε ο karakis xristos αυτό το θέμα προς συζήτηση. Δεν ξεκαθαρίζει για τι ακριβώς θέλει να μιλήσει.
Πάντως αφού θέλησε έτσι γενικά να μιλήσει για θλίψη, ε, για αυτό το θέμα έκατσα κι έγραψα κι εγώ όλες εκείνες τις αράδες (απαντώντας τώρα και στον Alpine. Και δεν νομίζω ότι έχει να κάνει με μοιρολογίστρες).

[the_black_planet]

Παιδια εγω μαλιστα εχω ακουσει οτι ο ιδιος ο Καζαντζακης ανηκε στην εν λογω αδερφοτητα,αλλα δεν μπορω να ελεγξω την πληροφορια.Οποιος ξερει κατι ας πει,ο αγαπητος Χριστος Καρακης δεν εχει να προσθεσει κατι;

[Μιχάλης]

Τα όσα αναφέρονται για την Αδελφότητα της θλίψης είναι, από όσο ξέρω λιγοστά και αποσπασματικά. Για τον Καζαντζάκη δεν έχω υπόψη μου κάποια αναφορά που να ενισχύει την άποψη ότι ήταν μέλος αυτής της ομάδας. Πάντως, στον Τελευταίο Πειρασμό τουλάχιστον, αφήνει να εννοηθεί πως ο Ιούδας ήταν ένα κομβικό σημείο στο Θεϊκό σχέδιο για τη σωτηρία, εφόσον χωρίς την προδοσία του δεν θα υπήρχε Σταύρωση άρα και Ανάσταση. Αλλά φυσικά, σε αυτό το έργο του μεγάλου Κρητικού, υπάρχουν και πολλές άλλες, "αιρετικές" απόψεις...