Το forum του μεταφυσικού  

Επιστροφή   Το forum του μεταφυσικού > Πλανήτης Γη Online > Nέα από την Ελλάδα και όλο τον κόσμο

Απάντηση στο θέμα
 
Εργαλεία Θεμάτων Τρόποι εμφάνισης
  #1  
Παλιά 17-09-08, 13:00
Το avatar του χρήστη beetlejuice
beetlejuice Ο χρήστης beetlejuice δεν είναι συνδεδεμένος
Μέλος της ομάδας Gateway
 
Εγγραφή: 07-06-2005
Περιοχή: Athens
Μηνύματα: 4.903
Προεπιλογή Το φαινόμενο Αλεξάκη και η δημοσιογραφική υποκρισία

Με αφορμη την επιτυχια και την προβολη του best seller Μ.Χ ο πολυγραφοτατος Επικουρειος συγγραφεας Μαριος Βερεττας, εγραψε το παρακατω κειμενο για λογαριασμο του περιοδικου "Ο Κηπος του Επικουρου" (τευχος Γ'). Κρινω οτι ενα τετοιο κειμενο αξιζει να δημοσιευτει στη συγκεκριμενη κατηγορια. Η αναδημοσιευση γινεται απο το 12830.gr:

Είναι γνωστό πως όσοι συγγραφείς αναζητήσαμε, κατά τις τελευταίες δεκαετίες, τη νεοελληνική μας ταυτότητα διαμέσου μιας στενότερης επαφής με τα επιτεύγματα του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού, αναγκαστήκαμε αργά ή γρήγορα να συγκρουστούμε με τους εκπροσώπους, τους οπαδούς, τα σύμβολα και τις παραδόσεις του θρησκευτικού κατεστημένου, διότι διαπιστώσαμε ότι αυτό ακριβώς το θρησκευτικό κατεστημένο με την πολιτική, νομική, οικονομική και οργανωτική παντοδυναμία του μας εμποδίζει να προσεγγίσουμε τον πλούτο που μας κληροδότησαν οι λαμπρότατοι πρόγονοί μας, διότι φοβάται ότι μΆ αυτό τον τρόπο απειλείται η διαιώνιση του παρασιτισμού του.

Έτσι, από τη μια μεριά καταπιαστήκαμε με τη μελέτη αρχαίου ελληνικού πολιτισμού, επιλέγοντας ο καθένας τη μια ή την άλλη εκδήλωση που τον γοήτευε περισσότερο, κι από την άλλη υποχρεωθήκαμε να εξοπλιστούμε με επιχειρήματα για να αντιμετωπίζουμε τας μισελληνικά κηρύγματα των ρασοφόρων και των ακολούθων τους.


Ακολουθώντας λοιπόν τα διδάγματα του Διαφωτισμού – διότι περί αυτού πρόκειται – αρνηθήκαμε να ζήσουμε ως «ποίμνιο» των ρασοφόρων ποιμένων και με τον έναν ή τον άλλον τρόπο δηλώσαμε έμπρακτα την άρνησή μας αυτή. Παράλληλα προσπαθήσαμε να βιώσουμε νέες εμπειρίες οργανώνοντας ακόμη κι αναπαραστάσεις της αρχαίας ελληνικής λατρείας, ενώ σε κάθε ευκαιρία δηλώσαμε τη στάση μας αυτή στα μέσα μαζικής επικοινωνίας, είτε τα ηλεκτρονικά είτε τα έντυπα.


Βέβαια, δεν υπήρξαμε οι πρωτοπόροι αυτής της προσπάθειας. Προηγήθηκαν εξαίρετοι νεοέλληνες στοχαστές που μας φώτισαν σΆ αυτή τη δύσκολη διαδρομή, όπως ο Εμμανουήλ Ροΐδης, ο Ανδρέας Λασκαράτος, ο Γιάννης Κορδάτος, ο Γιώργος Καρανικόλας, η Λιλή Ζωγράφου, και ειδικά, όσον αφορά εμάς τους Επικούρειους, ο Χαράλαμπος Θεοδωρίδης. Απλά στην εποχή μας, η δίψα για επαφή με τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό φούντωσε και συνάμα κορυφώθηκε κι η αγανάκτηση ενάντια στην ξενόφερτη θρησκεία που εμποδίζει ακριβώς αυτή την επαφή.


Γίναμε έτσι κι εμείς λαμπαδηδρόμοι του Νεοελληνικού Διαφωτισμού και την προσπάθειά μας αυτή την αναγνώρισαν ευάριθμοι αναγνώστες συμβάλλοντας με τα καλά τους λόγια αλλά και τις παρατηρήσεις τους στη βελτίωση των έργων μας.


Την αναγνώριση ωστόσο που απολαύσαμε από τους αναγνώστες μας, δεν την είδαμε ούτε στις σελίδες των εφημερίδων, ούτε στις οθόνες των τηλεοπτικών σταθμών. Νιώσαμε πως ένα αόρατο χέρι υπέδειξε στην συντριπτική πλειοψηφία του καθημερινού αθηναϊκού κυρίως τύπου αλλά και των μεγάλων καναλιών να αντιμετωπίσουν το όλο «αρχαιολατρικό» ρεύμα με σαρκασμούς και ειρωνίες ως «γραφικό» και κυρίως με παγερή αδιαφορία και σιωπή. Έτσι είτε κατασυκοφάντησαν το όλο ρεύμα ως «σατανιστικό», είτε αρνήθηκαν – και συνεχίζουν να αρνούνται – κάθε δημοσιότητα στα συγγράμματά μας. Ήδη κατά την τελευταία εικοσαετία σπανιότατα γίνεται έστω και η παραμικρή αναφορά στα βιβλία μας, ενώ όταν γίνεται είναι πάντα σύντομη, ανακριβής και παραπλανητική… Δεν μας εξέπληξε η στάση αυτή και τελικά τη… συνηθίσαμε. Κατανοώντας ότι η πανίσχυρη Εκκλησία ξέρει πολύ καλά να ελέγχει με τον έναν ή τον άλλον τρόπο τον ηλεκτρονικό και έντυπο τύπο (όπως ελέγχουν ή τουλάχιστον παρακολουθούν με τους εγκάθετούς τους όλα ανεξαιρέτως τα πολιτικά κόμματα) δεν μας ενδιέφερε καν η δημοσίευση της είδησης ενός καινούργιου βιβλίου ή μιας εκδήλωσης. Αναπτύξαμε τους δικούς τρόπους ενημέρωσης, όπως για παράδειγμα, το παρόν περιοδικό…


Πέρα από το δημοσιογραφικό φίμωτρο (μου έτυχε ακόμη και περίπτωση νεαρής δημοσιογράφου του ελεύθερου ρεπορτάζ που απολύθηκε από την μεγάλη εφημερίδα της επειδή τόλμησε να μου πάρει συνέντευξη, στην οποία μάλλον υμνούσε παρά κατέκρινε τις θέσεις μου!..) μερικοί από εμάς νιώσαμε και αμεσότερα χτυπήματα από το ίδιο αόρατο χέρι, όταν υποστήκαμε βαρύτατες υλικές ζημιές. Στις 5 Μαρτίου του 1997, για παράδειγμα, το βιβλιοπωλείο μου έγινε στάχτη και έξω από την είσοδο γράφτηκε το χαρακτηριστικό σύνθημα «ΕΞΑΓΝΙΣΜΟΣ». Είχε προηγηθεί η καταδίκη του Θωμά Μάρα, το 1984, ή ο… αφορισμός του βιβλίου «ΕΡΩΤΕΣ ΑΓΙΩΝ» του Δημήτρη Χαλιβελάκη, το 1986, κι ένα σωρό άλλα παρόμοια περιστατικά, χαρακτηριστικά δείγματα του τρόπου με τον οποίο αντιλαμβάνονται την έννοια του πολιτισμού οι εκπρόσωποι του θρησκευτικού κατεστημένου.


Το χειρότερο όμως ήταν η παραπληροφόρηση και η συκοφαντία. Όσον αφορά την παραπληροφόρηση είδαμε δίπλα μας κι ανάμεσά μας, να αναπτύσσονται εκδοτικοί οίκοι δήθεν «ελληνολάτρες» αλλά στην ουσία «χουντολάτρες», «φιλοναζιστικοί» και ωμά φασιστικοί, που χρησιμοποίησαν και εξακολουθούν να χρησιμοποιούν την προσέγγιση στον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό για να κρύψουν τη λατρεία τους προς τον Μουσολίνι, τον Χίτλερ, τον Μεταξά και τον Παπαδόπουλο. Οι ομάδες αυτές διακήρυξαν και διακηρύσσουν την προσκόλλησή τους στην Ορθοδοξία παραγνωρίζοντας επιδεικτικά το γεγονός πως η πολυαγαπημένη τους Ορθοδοξία υπήρξε ανέκαθεν θανάσιμος εχθρός του ελληνικού πολιτισμού. Κοντά σΆ αυτούς, σε παράλληλη πορεία, εμφανίστηκαν και οι… «ουφορωμιοί», οι οποίοι (άκουσον, άκουσον) απέδωσαν την καταγωγή των αρχαίων Ελλήνων αλλά και τα επιτεύγματα των προγόνων μας στην… εξωγήινη καταγωγή τους!..


Βεβαίως αρκετοί εχέφρονες συγκρουστήκαμε μΆ αυτά τα… λουλούδια. Και σε μια περίσταση μάλιστα, με την ευκαιρία μιας διημερίδας που οργάνωσε ένα δημοφιλές περιοδικό, πήραμε το λόγο και καταδικάσαμε την παραπληροφόρηση και τις φασιστικές εκτροπές. Αλλά τότε ακριβώς πρόβαλε το επαίσχυντο πρόσωπο της συκοφαντίας. Διότι μια μεγάλη εφημερίδα, σαν την ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, δεν δίστασε την επόμενη Κυριακή να παραποιήσει τα λόγια μας και να μας ταυτίσει με τους αντιπάλους μας!.. Ήταν σαν να πιαστείς στα χέρια με έναν ληστή και να σε καταγγείλουν και σένα για ληστή!.. Περισσότερο θιγμένοι από τη δημοσίευμα ήμασταν ο εκλεκτός συνάδελφος Βλάσης Ρασσιάς κι εγώ, κι έτσι μηνύσαμε την εφημερίδα για τη συκοφαντία της. Ορίστηκε δικάσιμος σε έξι μήνες. Αλλά (ω, του θαύματος!), τρεις μήνες πριν από τη δίκη, με εισήγηση μιας εισαγγελέως που έπλεξε το εγκώμιο της ως άνω εφημερίδας η μήνυσή μας μπήκε με βούλευμα στο αρχείο και η δίκη δεν έγινε ποτέ, αποδεικνύοντας κάτι που γνωρίζει πολύ καλά ο ελληνικός λαός. Ότι η δικαιοσύνη στην σύγχρονη παπαδοκρατούμενη Ελλάδα είναι μια υπόθεση που απαιτεί και χρήμα και γνωριμίες!..


Παρόλα αυτά το ρεύμα συνέχισε και συνεχίζει να αναπτύσσεται. Οι άνθρωποι δεν είναι χαζοί και η πικρή γεύση της καθημερινότητας οδηγεί όλο και περισσότερους νεοέλληνες στην αναζήτηση της πηγής της κακοδαιμονίας τους. Τα πράγματα είναι απλά. Σε κάθε χώρα αυτός που κυβερνά είναι ο κάτοχος του μεγάλου κεφαλαίου και στη σύγχρονη Ελλάδα δεν υπάρχει μεγαλύτερος κεφαλαιοκράτης από την Εκκλησία, τη σύγχρονη Λερναία ΄Υδρα, που κατέχει ανυπολόγιστες εκτάσεις γης, αναρίθμητα ακίνητα, άπειρες μετοχές σε κάθε λογής επιχειρήσεις, χώρια την κινητή περιουσία σε χρυσαφικά, κοσμήματα, πολυτελή αυτοκίνητα κ. ά. και όλα αυτά με απόλυτη φορολογική απαλλαγή. Χρησιμοποιώντας λοιπόν ως πιόνια της τους πολιτικούς διασφαλίζει τα προνόμιά της αποστραγγίζοντας το μόχθο και την επινοητικότητα του νεοέλληνα, που απορεί καθημερινά, γιατί όταν πηγαίνει μετανάστης στο εξωτερικό προκόβει, ενώ παραμένοντας στην Ελλάδα και δουλεύοντας πολύ περισσότερο, πεθαίνει τελικά παραγνωρισμένος και καταχρεωμένος.


Τόσο απλά είναι τα πράγματα κι έτσι όλο και περισσότεροι άνθρωποι σήμερα, αξιοποιώντας μεταξύ των άλλων και τον δικό μας διαφωτιστικό αγώνα, αντιλαμβάνονται την όλη κατάσταση και προβάλουν αντίσταση στο θρησκευτικό κατεστημένο, που είναι στην ουσία οικονομικό και πολιτικό κατεστημένο, βάζοντας στο περιθώριο τα παραδοσιακά σχήματα των πολιτικών αντιθέσεων και αδιαφορώντας για τα υπάρχοντα πολιτικά κόμματα και τις εκλογές τους, μια που δεν εμφανίζονται ικανά να τους επιλύσουν τα καθημερινά τους προβλήματα και μάλλον αποτελούν μαφιόζικες ληστοσυμμορίες που γονατίζουν και φιλούν σε κάθε περίσταση το χέρι οποιουδήποτε μαυροντυμένου δεσπότη. Διότι, το ξαναλέμε, οι προνομιούχοι έχοντες και κατέχοντες σήμερα στην Ελλάδα είναι οι ρασοφόροι και οι παρεκκλησιαστικοί παρατρεχάμενοί τους, ενώ οι αδικημένοι μη προνομιούχοι Έλληνες είναι όλοι οι άλλοι που πασχίζουν να προκόψουν (είτε ως υπάλληλοι είτε ως «αφεντικά») σε μια χώρα όπου τα πάντα καθορίζονται από τα συμφέροντα του ράσου.


Συνεχιζεται...
__________________
EN TO ΠΑΝ

Ιδρυτικό μέλος και υπεύθυνος επικοινωνίας Gateway Team
Ιδρυτικό μέλος Κέντρου Αναζήτησης Πανεπιστημίου Αιγαίου
----------------------------------------
meta Journalist

Αγαλματένια Κρίνα

Μυθικισμός

Το πρόβλημα της ιστορικότητας του Ιησού

Δούρειος Ίππος (Β' έκδοση!)
Απάντηση με παράθεση
  #2  
Παλιά 17-09-08, 13:00
Το avatar του χρήστη beetlejuice
beetlejuice Ο χρήστης beetlejuice δεν είναι συνδεδεμένος
Μέλος της ομάδας Gateway
 
Εγγραφή: 07-06-2005
Περιοχή: Athens
Μηνύματα: 4.903
Προεπιλογή

...Συνεχεια


Έτσι είχαν τα πράγματα ώσπου ξαφνικά, ως καινοφανής αστέρας, μας προέκυψε το «φαινόμενο Αλεξάκη». Οφείλουμε εξαρχής να ξεκαθαρίσουμε ότι δεν έχουμε το παραμικρό ενάντια στον εκλεκτό συνάδελφο και ταλαντούχο μυθιστοριογράφο εκτός από το γεγονός της πρόστυχης αντιμετώπισής του από τον τύπο.


Τι δηλαδή; Ο εβδομηντάρης σήμερα Βασίλης Αλεξάκης, που προκόβει εδώ και πολλά χρόνια στο εξωτερικό ως συγγραφέας ερωτικών κυρίως μυθιστορημάτων («Γδύσου», «Εγώ δεν», «Έλεγχος Ταυτότητας», «Η καρδιά της Μαργαρίτας», «Η μητρική γλώσσα», «Η σκιά του Λεωνίδα», «Η τελευταία νύχτα του αιώνα», «Θα σε ξεχνάω κάθε μέρα» κ. ά.) δημοσίευσε πρόσφατα ένα μυθιστόρημα με τον λακωνικότατο τίτλο «μ.Χ.» (ακολουθώντας ενδεχομένως το παράδειγμα του Μίμη Ανδρουλάκη που είχε δημοσιεύσει πριν μερικά χρόνια ένα άλλο μυθιστόρημα με τίτλο «μν»), όπου – ο Αλεξάκης – αφού παινέψει ως γνήσιος Έλληνας τους φυσικούς φιλοσόφους, γνωστούς και ως «προσωκρατικούς», εξαπολύει στη συνέχεια μια σφοδρότατη επίθεση ενάντια στο θρησκευτικό κατεστημένο και ιδιαίτερα ενάντια στο άντρο του μοναχισμού, το παπαδοκρατίδιο της χερσονήσου του ¶θωνα. Η πλοκή του εν λόγω μυθιστορήματος είναι ενδιαφέρουσα, η συνειρμική απεικόνιση των σκέψεων του κεντρικού ήρωα αξιοθαύμαστη για τη μαστοριά της, ενώ μέσα από τους διαλόγους προκύπτουν άφθονες πληροφορίες τόσο για το απαράδεκτο καθεστώς του «Περιβολιού της Παναγίας», όσο και για τους τρόπους με τους οποίους επιβλήθηκε ο χριστιανισμός στον έρημο τούτο τόπο. Με δυο λόγια το μυθιστόρημα του Βασίλη Αλεξάκη είναι ένα εκλεκτό δείγμα μαχητικής λογοτεχνίας υπέρ της «αρχαιολατρικού» ρεύματος και κατά της παπαδοκρατίας και το συνιστούμε ανεπιφύλακτα σε κάθε φίλο που δεν το απόλαυσε ακόμη.


Ωστόσο – κι εδώ είναι η προστυχιά που λέγαμε - ενώ τόσοι άλλοι συγγραφείς που λέμε τα ίδια ακριβώς πράγματα παραμένουμε εδώ και χρόνια καταδικασμένοι στο περιθώριο – χώρια τους διωγμούς που υποστήκαμε κατά καιρούς – σύσσωμος ο τύπος, με πρωτοστατούσα την ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, υμνεί το έργο του Αλεξάκη και προβάλλει τις απόψεις του σαν… πρωτότυπες, λες και κανένας άλλος στο παρελθόν δεν είχε καταγγείλει την παπαδοκρατία σε τούτο τον τόπο. Δεν είναι λοιπόν το αξιόλογο μυθιστόρημα «μ.Χ.» η πέτρα του σκανδάλου αλλά η δυσερμήνευτη στροφή του τύπου, η οποία βέβαια μας βάζει σε σκέψεις.


Τι έγινε δηλαδή;
Μήπως ο Αλεξάκης ανήκει σε κάποιο ιδιαίτερο είδος συγγραφέων, που κατΆ εξαίρεση και ανεξαρτήτως θεματογραφίας αντιμετωπίζονται ευνοϊκά από τον ελληνικό τύπο;
Μήπως το βιβλίο του Αλεξάκη προβάλλεται στην Ελλάδα επειδή βραβεύτηκε ήδη στη Γαλλία;


Ή μήπως συντελείται κάποια αλλαγή στα γραφεία των μεγάλων εφημερίδων, που αποφάσισαν επιτέλους να συστρατευτούν στον αγώνα ενάντια στην παπαδοκρατία, εφόσον κι αυτές ακόμη πέφτουν συχνά θύματα των απαιτητικών ρασοφόρων;


Εμείς δεν διαθέτουμε στοιχειοθετημένες απαντήσεις για τα παραπάνω ερωτήματα. Το μόνο που μπορούμε να παρατηρήσουμε είναι πως όσο διευρύνεται το ρεύμα της αντίστασης ενάντια στο θρησκευτικό (πολιτικό, οικονομικό) κατεστημένο, τόσο το ρεύμα αυτό αποτελεί και μια ενδιαφέρουσα «αγορά» για τους μεγαλοεκδότες, που παραγνωρίζοντας τους παλαιότερους δισταγμούς ή/και αγανακτισμένοι πλέον από τις πολύμορφες ρασοφόρες απαιτήσεις, τείνουν να διεκδικήσουν το μεγαλύτερο δυνατόν κομμάτι της πίττας που λέγεται «αντιπαπαδίστικο και αρχαιολατρικό» αναγνωστικό κοινό. ¶λλη ερμηνεία για το «φαινόμενο Αλεξάκη» δεν έχουμε…


Κι όσο για τα κάθε λογής διεθνή, εθνικά ή «ιδιωτικά» λογοτεχνικά βραβεία, πληροφορώ τους φίλους μου αναγνώστες ότι εγώ ως συγγραφέας πενήντα βιβλίων, τιμήθηκα πέρσι με το σημαντικότερο βραβείο για την εν γένει προσφορά μου στα νεοελληνικά γράμματα, κι ας μην έγραψε κουβέντα καμία φυλλάδα γιΆ αυτό.


Όχι δεν μου επιδώσαν κάποια επίχρυση πλακέτα, ούτε μου καρφιτσώσαν στο σακάκι ένα ντενεκεδένιο παράσημο με χρωματιστές κορδέλες. Δεν μου απονείμαν κάποιον δημόσιο έπαινο, ούτε μου παραδώσαν κάποιο αξιοσέβαστο χρηματικό ποσό.


Το εξαίρετο βραβείο μου το προσέφερε ένας αναγνώστης μου, αγρότης το επάγγελμα, στον υπαίθριο πάγκο όπου πουλούσα τα βιβλία μου, στη γιορτή των Προμηθείων, επάνω στον Όλυμπο, πέρσι τον Ιούνιο, με την ευκαιρία του θερινού ηλιοστάσιου.
Ο καλός φίλος με πλησίασε και απόθεσε μπροστά μου ένα καφάσι γεμάτο ευωδιαστά ροδάκινα από το κτήμα του στην Έδεσα.
«Αυτά είναι για σένα», μου είπε, «επειδή μου αρέσουν τα βιβλία σου!..»
Δεν νομίζω ότι οι λογοτέχνες που τιμήθηκαν με μεγάλα βραβεία, όπως το Νόμπελ και άλλα παρόμοια, ένιωσαν μεγαλύτερη χαρά από εκείνην που εισέπραξα εγώ παραλαμβάνοντας το καφάσι με τα φρούτα από το χέρι του αγρότη αναγνώστη μου.


Την επόμενη στιγμή μάλιστα απόλαυσα και μια δεύτερη χαρά όταν βάλθηκα να μοιράζω τα ροδάκινα στους περαστικούς, γνωστούς και αγνώστους, για να γευτούν κι αυτοί με τη σειρά τους εκλεκτούς καρπούς της μακεδονικής γης. Διότι όταν μοιράζεται κανείς τη χαρά του με τους άλλους, αυτό είναι και το σημαντικότερο βραβείο που μπορεί να εισπράξει ένας Επικούρειος.
__________________
EN TO ΠΑΝ

Ιδρυτικό μέλος και υπεύθυνος επικοινωνίας Gateway Team
Ιδρυτικό μέλος Κέντρου Αναζήτησης Πανεπιστημίου Αιγαίου
----------------------------------------
meta Journalist

Αγαλματένια Κρίνα

Μυθικισμός

Το πρόβλημα της ιστορικότητας του Ιησού

Δούρειος Ίππος (Β' έκδοση!)
Απάντηση με παράθεση
  #3  
Παλιά 17-09-08, 13:42
Απέριττος Ο χρήστης Απέριττος δεν είναι συνδεδεμένος
Διεγραμμένο μέλος
 
Εγγραφή: 19-01-2004
Μηνύματα: 521
Προεπιλογή

Διάβασα με μεγάλη προσοχή το κείμενο αγαπητέ Beetle. Εγω καταλαβαίνω την πικρία του συντάκτη του κειμένου, αλλά μπορώ κατά ένα μέρος να καταλάβω τον τρόπο που τους αντιμετωπίζουν τα μίντια.
Δυστυχώς και λυπάμαι που το λέω αυτό στον λεγόμενο χώρο του αρχαιοελληνισμού, έχει μαζευτεί κάθε καρυδιάς καρύδι και εκατοντάδες βαρεμένοι, οι οποίοι πολλές φορές με την συμπεριφορά τους γίνονται γραφικοί.
Επειδή έχει τύχει να επισκεφτώ κάποιους χώρους και κάποιες εκδηλώσεις, διαπίστωσα ο ίδιος προσωπικά ότι εκτός ενός υγιούς τμήματος υπάρχουν πάρα πολλοί τους οποίους άνετα με τα δικά μου κριτήρια θα μπορούσα να χαρακτηρίσω βλαμμένους. Ας αφήσω κι ένα μεγάλο κομμάτι ακροδεξιών και νεοναζιστών οι οποίοι ειλικρινά δεν ξέρω τι σχέση μπορεί να έχουν με το αρχαίο ελληνικό πνεύμα.
Ο Μάριος Βερέττας σαν συγγραφέας είναι αξιολογότατος, όμως όταν με την παρουσία του δίνει κάλυψη σε ένα μεγάλο μέρος αυτών των ανθρώπων, δυστυχώς τον παίρνει και αυτόν η μπάλα και δεν είναι ο μόνος. Εξίσου αξιόλογα βιβλία έχει γράψει και ο Βλάσσης ο Ρασιάς.
Όταν λοιπόν για ευνόητους λόγους κάποιοι έχουν "χρωματιστεί" ως γραφικοί, είναι εν μέρει φυσικό να αντιμετώπίζονται και ανάλογα απο τα ΜΜΕ. Είναι αυτό που λέμε ήταν στραβό το κλίμα και το έφαγε και ο γάϊδαρος.
Ο Αλεξάκης καλώς ή κακώς είναι ένας συγγραέας του οποίου η ακτινοβολία έχει περάσει τα σύνορα της Ελλάδος και χαίρει της αποδοχής μεγάλου μέρους του κοινού και εδω και στο εξωτερικό. ¶ρα για τα μέσα είναι political correct. Δυστυχώς έτσι λειτουργούν τα πράγματα.
Αυτό που θα πρότεινα εγω στον κύριο Βερέττα είναι να επιλέγει τι κινήσεις στηρίζει αυτός και οι ανάλογοι συγγραφείς και διανοούμενοι δια της παρουσίας τους, ώστε να αποφύγουν την παγίδα του να χαρακτηρίζονται ως γραφικοί.
Επίσης ένα λάθος που κατά την γνώμη μου κάνουν είναι η επιθετικότητα με την οποία αντιμετωπίζουν σε διάφορες συζητήσεις στην τηλεόραση τους απείρως πιο γραφικούς παπάδες που βγαίνουν και ωρύονται κατά των εθνικών. Δεν πρέπει να ξεχνούν την κινέζικη παροιμία που λέει ότι όποτε μαλώνουν ένας βλάκας με έναν έξυπνο, μετά απο πέντε λεπτά δεν ξεχωρίζεις ποιος είναι ποιος...
Κατά την γνώμη μου πρέπει να είναι πιο προσεκτικοί για να αντιμεπωπίζονται με σοβαρότητα και σεβασμό...
Φιλικά...

Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη Απέριττος : 17-09-08 στις 13:47
Απάντηση με παράθεση
Απάντηση στο θέμα

Εργαλεία Θεμάτων
Τρόποι εμφάνισης

Δικαιώματα - Επιλογές
Δεν μπορείτε να προσθέσετε νέα threads
Δε μπορείτε να απαντήσετε
Δεν μπορείτε να προσθέσετε συνημμένα
Δεν μπορείτε
BB code είναι σε λειτουργία
Τα Smilies είναι σε λειτουργία
Ο κώδικας [IMG] είναι σε λειτουργία
Ο κώδικας HTML είναι εκτός λειτουργίας



Όλες οι ώρες είναι GMT +2. Η ώρα τώρα είναι 00:09.


Forum engine powered by : vBulletin Version 3.8.4
Copyright ©2000 - 2024, Jelsoft Enterprises Ltd.