#11
|
||||
|
||||
Παράθεση:
Εδώ είμαστε! Μια ακόμα σημαντική ερώτηση πάνω στο αρχικό ερώτημα: Ποιος είμαι; Είμαι οι μνήμες μου και τα βιώματά μου; Αν είμαι αυτά, τότε -όπως ξέρουμε- αυτά αλλοιώνονται στην πορεία του χρόνου. Κομμάτια σβήνονται, ξαναγράφονται, ωραιοποιούνται καταστάσεις, επιδεινώνονται άλλες. Τα βιώματα παίρνουν άλλη τροπή όταν τα θυμόμαστε, τα ξαναζούμε σύμφωνα με τη διαμορφωμένη αντίληψη του σήμερα και όχι του χθες. Οπότε, έχουμε σημείο αναφοράς; Αν υπάρχει μόνο ένα κομμάτι της συνείδησης που τα παρατηρεί όλα αυτά, ακόμα και την ίδια την εξέλιξη της στο χρόνο, τότε μήπως αυτό το αναλλοίωτο κομμάτι είναι ο πραγματικός εαυτός και όλα τα άλλα αποτελούν κομμάτια ρόλων που παίζουμε, ακούσια ή εκούσια, κατά τη διάρκεια της ζωής μας; |
#12
|
||||
|
||||
Παράθεση:
Παράθεση:
Παράθεση:
|
#13
|
||||
|
||||
Παράθεση:
Λοιπόν εγώ θα το πάω πάλι στο ασυνείδητο εδώ γιατί δεν βλέπω άλλο τρόπο απάντησης στο ερώτημά σου. Ότι κατανοεί και '' πιάνει '' το συνειδητό, το κατανοεί και '' πιάνει '' και το ασυνείδητο. Όμως το ασυνείδητο μπορεί να '' πιάσει '' και να αποθηκεύσει αναμνήσεις, πληροφορίες τις οποίες εμείς δεν αντιλαμβανόμαστε. Οπότε είμαστε ότι βιώνουμε. Για να απαντήσω και στον Ροβεσπιέρε τώρα, το ότι η θεωρία του ασυνείδητου δεν είναι κάτι το χειροπιαστό, δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει κιόλας. Όταν εγώ παρατηρώ στον εαυτό μου ότι αυτή η θεωρία μπορεί να με βελτιώσει και στη πράξη, τότε δεν καίγομαι να αποδειχτεί η ύπαρξή της ... |
#14
|
||||
|
||||
Παράθεση:
|
#15
|
||||
|
||||
O Φρόιντ είναι παρωχημένος ναι, αλλά πιστεύω πως τα έργα κάποιων σύγχρονων ψυχαναλυτών/ψυχολόγων έχουν πολλά να μας πουν για την αυτογνωσία. Δίκιο έχεις για την ψυχανάλυση η οποία είχε γίνει και της μόδας . Διαφωνώ στο δεύτερο σκέλος. Το ότι η ψυχανάλυση απέτυχε, δεν συνεπάγεται ότι διαψεύστηκε η θεωρία του ασυνείδητου/υποσυνείδητου . Προσωπικά μιλώντας, πιστεύω ότι έχω βοηθηθεί να καταλάβω κάποια πράγματα για εμένα μέσω ερμηνειών κάποιων ονείρων. ( Όχι φροιδική ερμηνεία ).
|
#16
|
|||
|
|||
Παράθεση:
Παράθεση:
Τώρα ο Νικόδημος από τη δική του σκοπιά έχει μια εικόνα για τον εαυτό του, και όταν ο ίδιος χρησιμοποιεί τη λέξη «είμαι», αναφέρεται πιο πολύ στον εαυτό του παρά στην παραπάνω «αντικειμενική» εκδοχή, γιατί αυτά που συνειδητοποιεί μπορεί να είναι υποσύνολο αυτών που όντως βίωσε, και μπορεί επίσης να είναι πράγματα που δεν βίωσε και εσφαλμένα συνειδητοποιεί. Το αρχικό μου μήνυμα, όπου πραγματεύομαι τη σχέση αυτών με την αξιοπιστία της σκέψης, το επαναπροσδιορίζω μόνο ως προς αυτό: Τόσο αυτό που συνειδητοποιούμε ότι είμαστε (εαυτός Νικόδημου) όσο και αυτά που βιώσαμε και μπορεί να συνειδητοποιούμε ή να μη συνειδητοποιούμε (Νικόδημος) επηρεάζουν το πώς σκεφτόμαστε. Ένας λόγος παραπάνω να επιδιώκουμε να αφήνουμε τον εαυτό έξω και να οδηγούμε τη σκέψη μας από τα δεδομένα. Δεν βλέπω στον εαυτό αξιέπαινες ιδιότητες, ούτε αναγνωρίζω στο αναλλοίωτο κομμάτι της συνείδησης κάποια ιδιαίτερη αξία. Αν έπρεπε να ξεχωρίσω κάτι (όχι τόσο ως ιδανικό αλλά ως αξιοσημείωτο), θα ήταν η βέλτιστη ταύτιση του εαυτού και του «αντικειμενικού» είναι. Καταλαβαίνω ότι δεν θα ήταν καθόλου ευχάριστο για την ψυχολογία κανενός να έχει πλήρη συνείδηση του συνόλου των λάθος αποφάσεων, των απολειών, των φρικιαστικών θεαμάτων, των επιλήψιμων πράξεών κλπ. ολόκληρης της ζωής του. Ειλικρινά δεν νομίζω ότι υπάρχει κάποιος που θα το άντεχε ούτε ότι είναι επιθυμητό ή απαραίτητο, άλλωστε οι μηχανισμοί άμυνας του εγκεφάλου υπάρχουν για πολύ καλό λόγο. Αλλά θεωρώ ότι αυτή η υποθετική απόλυτη συνείδηση του εαυτού θα επέφερε και τη μέγιστη σοφία στη μετέπειτα σκέψη. Μπορεί όλα αυτά να είναι αυτονόητα για όσους έχουν μελετήσει ψυχολογία, εγώ δεν έχω, τα μοιράζομαι γιατί γράφοντας σκέφτομαι πιο προσεκτικά. Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη nikodhmos : 21-12-16 στις 18:00 |
#17
|
||||
|
||||
Παράθεση:
Σκέψου επίσης πως αν δεν είχαν υπάρξει όλες αυτές οι επιλογές, τότε δεν θα ήσουν αυτός που είσαι και δεν θα έκανες αυτή τη συζήτηση και αυτές τις σκέψεις τώρα. Τις θεωρείς λάθος; Είμαστε αυτοί που είμαστε αλλά μπορούμε να γίνουμε περίπου ότι θελήσουμε. Αρκεί να καταλάβουμε πως η εικόνα για τον εαυτό μας πρέπει να την παίρνουμε εσωτερικά και όχι εξωτερικά. Να μην αφήνουμε τους άλλους να μας λένε αυτό που είμαστε. Δεν λέω να κλείνουμε τα αφτιά σε συμβουλές και παραινέσεις, ειδικά κάποιων αξιόλογων ανθρώπων. Να μην αφήνουμε να μας χαρακτηρίζουν σαν σύνολο αλλά να αντιλαμβανόμαστε ότι η ταυτότητα που μας δίνουν, πάει μόνο στην συμπεριφορά που εκείνοι γνωρίζουν. Η συμπεριφορά που εμείς αφήσαμε να διαρρεύσει. Ελπίζω να γίνεται εν γνώσει μας, γιατί αν γίνεται ασυνείδητα, τότε εκεί είναι το πρόβλημα. Ακόμα και προβληματική να είναι, αν είναι εκούσια, μπορεί κάποτε να αλλάξει. Τελευταία επεξεργασία από το χρήστη Robespierre : 21-12-16 στις 20:02 |
#18
|
|||
|
|||
Αν και νομίζω ότι καταλαβαίνω τι θες να πεις με τον εαυτό ως παρατηρητή, δεν καταφέρνω να ενσωματώσω κάπου αυτήν την έννοια του αναλλοίωτου μέρους της συνείδησης. Αυτό που μου βγαίνει διαισθητικά είναι ανάλογο μιας θέσης παρατηρητή όπου άλλος εαυτός κάθεται τώρα, άλλος εαυτός καθόταν πριν 10 χρόνια, όταν ο Νικόδημος σκεφτόταν και συμπεριφερόταν πολύ διαφορετικά σε σχέση με τώρα. Και «άλλος» όχι με έννοια αυστηρά διακριτή, αλλά πιο πολύ σαν στιγμιότυπα μιας συνέχειας. Μου θυμίζει το παράδοξο του πλοίου του Θησέα. Θα μπορούσε στα γεράματά μου π.χ. να μην υπάρχει η παραμικρή επικάλυψη στην εικόνα για τον εαυτό μου με την εικόνα που έχω για τον εαυτό μου σήμερα. Μπορεί να αρρωστήσω, να τρελαθώ και να φτάσω να νομίζω ότι με λένε αλλιώς, ότι γεννήθηκα αλλού και ποιος ξέρει τι άλλο. Αυτό το φαινομενικό χάσμα όμως θα γεφυρώνεται από τις πολλές μικρές αλλαγές επί σειρά ετών, όπως μια κατσαρόλα στη φωτιά δεν έχει ένα συγκεκριμένο σημείο όπου σταματάει να περιέχει κρύο νερό και αρχίζει να έχει ζεστό νερό. Όπως το αντιλαμβάνομαι, η ενότητα του εαυτού δεν βρίσκεται στο αναλλοίωτο, αλλά στη συνέχεια, με τη μαθηματική της έννοια.
|
#19
|
||||
|
||||
Και η συνέχεια, πλαστή είναι. Έχουμε την εντύπωση πως μεταβαίνουμε από την μια κατάσταση στην άλλη ομαλά, γραμμικά να το πω με μαθηματικούς όρους, αλλά βιώνουμε διακριτές καταστάσεις. Μπορεί στα αλήθεια να υπάρχει η γραμμική μετάβαση από τη μία στην άλλη: τώρα ήμουν χαρούμενος, αλλά μόλις άκουσα στα παλιοκάναλα για "νέα σκληρά μέτρα" μου έφυγε όλη η καλή διάθεση. Αλλά αυτό που μένει, αυτό που θυμόμαστε να βιώσαμε είναι ξεχωριστές καταστάσεις: χθες το βράδυ ήμουν καλά αλλά μετά χαλάστηκα.
¶λλο θέλω να πω όμως. Μέσα σε όλη αυτή τη μετάβαση μας, απο τότε που σχηματίσαμε συνείδηση, πρέπει να υπάρχει κάτι που έχει παραμείνει σχετικά σταθερό ή ακόμα και αναλλοίωτο. Αν κάνουμε ενδοσκόπηση και αναδρομή στο παρελθόν, να ανατρέξουμε σε στιγμές της ζωής μας που θυμόμαστε, καλές, κακές ή αδιάφορες, ξαναφέρουμε στη μνήμη μας το βίωμα, με την οπτική γωνία του παρατηρητή αυτή τη φορά. Τότε θα αναγνωρίσουμε το οικείο περιβάλλον. Εγω πιστεύω πως αυτό δεν αλλάζει. Αυτό είναι ένα από τα χαρακτηριστικά του εαυτού. Νομίζω πως υπάρχουν κι άλλα, αλλά δεν τα συνειδητοποιούμε εύκολα. |
#20
|
|||
|
|||
Δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει. Τι αποτέλεσμα θα είχε στον άνθρωπο αν δεν υπήρχε ένα τέτοιο σχετικά σταθερό η αναλλοίωτο μέρος στη συνείδηση; Μιλάμε πάντα για όλο το μήκος της συνειδητής ζωής, έτσι;
|
Εργαλεία Θεμάτων | |
Τρόποι εμφάνισης | |
|
|