ένα σκωπτικό όσο και ουσιώδες ποίημα του κ.καβάφη...

[Παθοκτόνος]

εις τα περίχωρα της αντιοχείας

σαστίσαμε στην αντιόχειαν όταν μάθαμε
τα νέα καμώματα του ιουλιανού.

ο απόλλων εξηγήθηκε με λόγου του, στην δάφνη!
χρησμό δεν ήθελε να δώσει (σκοτισθήκαμε!),
σκοπό δεν τόχε να μιλήσει μαντικώς, αν πρώτα
δεν καθαρίζονταν το εν δάφνη τέμενός του.
τον ενοχλούσαν, δήλωσεν, οι γειτονεύοντες νεκροί.

στην δάφνη βρίσκονταν τάφοι πολλοί.-
ένας απ' τους εκεί ενταφιασμένους
ήταν ο θαυμαστός, της εκκλησίας μας δόξα,
ο άγιος, ο καλλίνικος μάρτυς βαβύλας.

αυτόν αινίττονταν, αυτόν φοβούνταν ο ψευτοθεός.
όσο τον ένοιωθε κοντά δεν κόταε
να βγάλει τους χρησμούς του• τσιμουδιά.
(τους τρέμουνε τους μάρτυράς μας οι ψευτοθεοί).

ανασκουμπώθηκεν ο ανόσιος ιουλιανός,
νεύριασε και ξεφώνιζε: «σηκώστε, μεταφέρτε τον,
βγάλτε τον τούτον τον βαβύλα αμέσως.
ακούς εκεί; ο απόλλων ενοχλείται.
σηκώστε τον, αρπάξτε τον ευθύς.
ξεθάψτε τον, πάρτε τον όπου θέτε.
βγάλτε τον, διώξτε τον. παίζουμε τώρα;
ο απόλλων είπε να καθαρισθεί το τέμενος.»

το πήραμε, το πήγαμε το άγιο λείψανον αλλού•
το πήραμε, το πήγαμε εν αγάπη κ' εν τιμή.

κι ωραία τωόντι πρόκοψε το τέμενος.
δεν άργησε καθόλου, και φωτιά
μεγάλη κόρωσε: μια φοβερή φωτιά:
και κάηκε και το τέμενος κι ο απόλλων.

στάχτη το είδωλο• για σάρωμα, με τα σκουπίδια.

έσκασε ο ιουλιανός και διέδοσε -
τι άλλο θα έκαμνε - πως η φωτιά ήταν βαλτή
από τους χριστιανούς εμάς. ας πάει να λέει.
δεν αποδείχθηκε• ας πάει να λέει.
το ουσιώδες είναι που έσκασε.

Αρχική Δημοσίευση από Litsa

Το ίδιο ενοχλούμαι και όταν
ο Καβάφης Αιγύπτιος

Ας ελπίσουμε πως δεν θα αλλάξετε άποψι για τον Καβάφη μετά από αυτό,αγαπητή mademoiselle...

[beetlejuice]

Και γιατι να αλλάξει Παθοκτονε;


Ιωνικον

Γιατί τα σπάσαμε τ' αγάλματά των,
γιατί τους διώξαμε απ' τους ναούς των,
διόλου δεν πέθαναν γι' αυτό οι θεοί.
Ω γη της Ιωνίας, σένα αγαπούν ακόμη,
σένα οι ψυχές των ενθυμούνται ακόμη.
Σαν ξημερώνει επάνω σου πρωί αυγουστιάτικο,
την ατμόσφαιρά σου περνα σφρίγος απ' τη ζωή των
και κάποτ' αιθέρια εφηβική μορφή,
αόριστη, με διάβα γρήγορο
επάνω από τους λόφους σου περνά.

κ.π καβάφης

[APOLLON]

Αυτό μας λέει πιο πολλά φίλε Παθοκτόνε.




Καβάφης κ.π.

Είγε ετελεύτα

«Πού απεσύρθηκε, πού εχάθηκε ο Σοφός;
Έπειτ’ από τα θαύματά του τα πολλά,
την φήμη της διδασκαλίας του
που διεδόθηκεν εις τόσα έθνη
εκρύφθηκ' αίφνης και δεν έμαθε κανείς
με θετικότητα τι έγινε
(ουδέ κανείς ποτέ είδε τάφον του).
Έβγαλαν μερικοί πως πέθανε στην Έφεσο.
Δεν τόγραψεν ο Δάμις όμως· τίποτε
για θάνατο του Aπολλωνίου δεν έγραψεν ο Δάμις.
Άλλοι είπανε πως έγινε άφαντος στην Λίνδο.
Ή μήπως είν’ εκείν’ η ιστορία
αληθινή, που ανελήφθηκε στην Κρήτη,
στο αρχαίο της Δικτύννης ιερόν.—
Aλλ’ όμως έχουμε την θαυμασία,
την υπερφυσικήν εμφάνισί του
εις έναν νέον σπουδαστή στα Τύανα.—
Ίσως δεν ήλθεν ο καιρός για να επιστρέψει,
για να φανερωθεί στον κόσμο πάλι·
ή μεταμορφωμένος, ίσως, μεταξύ μας
γυρίζει αγνώριστος.— Μα θα ξαναφανερωθεί
ως ήτανε, διδάσκοντας τα ορθά· και τότε βέβαια
θα επαναφέρει την λατρεία των θεών μας,
και τες καλαίσθητες ελληνικές μας τελετές.»


Έτσι ερέμβαζε στην πενιχρή του κατοικία—
μετά μια ανάγνωσι του Φιλοστράτου
«τα ες τον Τυανέα Aπολλώνιον»—
ένας από τους λίγους εθνικούς,
τους πολύ λίγους που είχαν μείνει. άλλωστε —ασήμαντος
άνθρωπος και δειλός— στο φανερόν
έκανε τον Χριστιανό κι αυτός κι εκκλησιάζονταν.
ήταν η εποχή καθ’ ην βασίλευεν,
εν άκρα ευλαβεία, ο γέρων Ιουστίνος,
κ’ η Aλεξάνδρεια, πόλις θεοσεβής,
αθλίους ειδωλολάτρας αποστρέφονταν.

[Drymonia]

ο καβάφης είναι ένας πραγματικά αξεπέραστος ποιητής, αλλά και ψυχικά βασανισμένος άνθρωπος, όπως οι περισσότεροι καλλιτέχνες.

στα ποιήματά του αναβιώνονται οι διαφορετικές "τάσεις" της εποχής του, αλλά και σημαντικών ιστορικών στιγμών που είχε μελετήσει. πιστεύω ότι στη ποίησή του δεν παίρνει πάντα θέσεις, αλλά περιγράφει με πολύ ωραίο τρόπο το γεγονός ότι τους θεούς τους θανατώνει και τους ανασταίνει ο ίδιος ο άνθρωπος και η ιστορία συνεχίζεται, αναδιπλώνεται και προσαρμόζεται. μέσα σε αυτή την ατέρμονη αλλαγή ο άνθρωπος καλείται να ξεχάσει, να παλέψει, να θυμηθεί, να αναρωτηθεί, να εξυψωθεί και να καταρρεύσει μέχρι να συναντήσει τη δική του ιθάκη, που για όλους μας είναι ίδια και διαφορετική μαζί!
χωρίς εμπάθειες και μισαλλοδοξίες, αλλά με κατανόηση του ανθρώπινου -και θεϊκού - πόνου απ'όπου κι αν προέρχεται, [και με μια ελλοχεύουσα κυνικότητα], ένδύεται τους αιθερικούς χιτώνες των ηρώων του και υμνεί την υπαρξιακή τραγωδία τους.

[Litsa]

Κύριε Παθοκτόνε
Δεν αφήνετε κατά μέρος την υψηλή φιλοσοφία και τέχνη
και τον Καβάφη αφού αδυνατείτε να αντιληφθείτε την
ειρωνεία που κρύβουν τα ποιήματά του και να μας
δώσετε ένα σχόλιο για το εδάφιο στην ΚΔ που οι τυφλοί
έβλεπαν και μετά με θαύμα τους θεράπευσε και ο Ιησούς ?

http://www.metafysiko.gr/forum/showt...1855#post11818
come on ,

Και μετά πιάνουμε και άλλα θέματα πιό πολύπλοκα.

Φιλικά
Λίτσα

[Drymonia]

Η ειρωνεία του Καβάφη, μπορεί να μη γίνεται αντιληπτή με μια πρώτη ματιά, αλλά δεν είναι δύσκολο να την εντοπίσει κανείς. Στο πρώτο ποίημα δεν υπάρχει ειρωνεία σε αντίθεση με το τρίτο - του Apollon - που υπάρχει στην τελευταία στροφή.

Και μερικές εγκυκλοπαιδικές γνώσεις: Το ποιήμα "Στα περίχωρα της Αντιόχειας" είναι το τελευταίο ποίημα του μεγάλου μας ποιητή, το 1933 λίγο πριν τον βρει ο θάνατος, τα ξημερώματα. Όταν ψυχορραγείς με πυρετό στο κρεββάτι, οι ειρωνείες περιττεύουν..

[Litsa]

Συμφωνώ στην τοποθέτησή σου

Τον ποιητή Καβάφη πρέπει να τον δούμε σε βάθος
και όχι αποσπασματικα ή με τακτική κλεφτοπόλεμου.

Εγώ πάντως αισθάνομαι έντονα μια ειρωνία και στο πρώτο ποιήμα.

Ας ελπίσουμε πως δεν θα αλλάξετε άποψι για τον Καβάφη μετά από αυτό,αγαπητή mademoiselle

δεν αλλάζω έτσι εύκολα άποψη , πάντως άσχετα αν τον εκτιμάτε
σαν ποιητή ή όχι , είναι ελληνική κληρονομιά και οφείλετε να είστε
λιγότερο εμπαθής.
Τον ανέφερα σε άλλο τοπίκιο λέγοντας ότι ο Ομηρος σιγά σιγά
γίνεται τούρκος Ομερ ο Σεφέρης επίσης τούρκος ο Καβάφης Αιγύπτιος

Αλλά όποτε μπορείται ,και ένα σχόλιο για το απο κάτω ...ευχαριστώ.

http://www.metafysiko.gr/forum/show...11855#post11818

Φιλικά όπως πάντα

[Παθοκτόνος]

να και ένα πιο αποκαλυπτικό ακόμη ποίημα του:

τρόμος
την νύκτα, δέσποτα χριστέ μου,
τον νου και την ψυχή μου φύλαττέ μου
σαν γύρω μου αρχινούν και περπατούνε
όντα και πράγματα που όνομα δεν έχουν
και τ' άσαρκα ποδάρια των στην κάμαρή μου τρέχουν
και κάμνουν στο κρεββάτι μου κύκλο για να με διούνε -
και με κυττάζουν σαν να με γνωρίζουν
σαν να καγχάζουν άφωνα που τώρα με φοβίζουν.

το ξέρω, ναι, με καρτερούνε
σαν βδελυρούς καιρούς να μελετούνε
οπόταν ίσως σέρνομουν μαζύ των - μες στο σκότος
με τα όντα και τα πράγματα αυτά ανακατευμένος.
κι αποφρενιάζουν ο καιρός να ξαναρθή ο πρώτος.
μα δεν θα νάρθη πια ποτέ· γιατί είμαι εγώ σωμένος,
εις του χριστού τ' όνομα βαπτισμένος.

τρέμω σαν αισθανθώ το βράδυ
σαν νοιώσω που μες στο βαθύ σκοτάδι
επάνω μου είναι μάτια καρφωμένα...
κρύψε με από την όρασί των δέσποτά μου.

και σαν μιλούν ή τρίζουνε, μη αφίσεις ως τ' αυτιά μου
κανέν' από τα λόγια των ναρθή τα αφορεσμένα,
μην τύχη και μες στην ψυχή μου φέρουν
καμμιά φρικώδη ανάμνησι απ' τα κρυφά που ξέρουν.

κωνσταντίνος π. καβάφης