Ο Πολεμιστής και η υπομονή!

[beetlejuice]

Ο Πολεμιστης του Φωτος χρειαζεται χρονο για τον εαυτο του. Και χρησιμοποιει αυτο το χρονο για να ηρεμησει και να επικοινωνησει με τη Συμπαντικη Ψυχη. Κανονιζει να ειναι σε θεση να διαλογιζεται ακομη και στη μεση μιας μαχης, μιας δυσκολης καταστασης.
Σε μερικες περιπτωσεις, ο πολεμιστης καθεται κατω, χαλαρωνει και αφηνει οτιδηποτε συμβαινει γυρω του απλως να συμβαινει. Κοιταζει γυρω του σαν να ειναι ο ιδιος θεατης, χωρις να προσπαθει να μεγαλωσει ή να μικρυνει, αφηνοντας τον εαυτο του να παρασυρθει απο την κινηση της ιδιας της ζωης.
Σιγα σιγα, ολα οσα εμοιαζαν τοσο μπερδεμενα φαινονται τωρα απλα. Και ο πολεμιστης ξαναγινεται χαρουμενος.
Paulo Coelho, ο Πολεμιστης του Φωτος




Το παραπανω αποτελει ενα κειμενακι στο οποιο με παρεπεμψε πριν απο λιγες ωρες ενας καλος φιλος και προερχεται απο την ιστοσελιδα του Κοελο warriorofthelight.com.

Το θεμα λοιπον που θα ηθελα να θεσω εδω εχει να κανει με την υπομονη και την ικανοτητα μας να ηρεμουμε, να στηριζομαστε στον εαυτο μας (σαυτον ισθι) και να καταφερνουμε τελικα να βγαινουμε απο μια δυσκολη κατασταση στη ζωη μας, ακομα κι αν ταυτοχρονα βρισκομαστε μεσα σε αλλες χιλιες δυο δυσκολιες.

Εσεις εχετε αισθανθει αναλογα; Ποσες φορες νοιωσατε σε μια δυσκολη κατασταση πως οι συμπαντικες δυναμεις δεν σας αφηνουν και πολλα περιθωρια , παρα να συγκεντρωθειτε τελικα αποκλειστικα στον εαυτο σας, αφηνοντας υπομονετικα εναν τυφωνα ασχημων γεγονοτων να σαρωσει την προσωπικη σας γαληνη; Ποιος ειναι ο ρολος της υπομονης στη δικη σας ζωη; Και ποσο αποδεκτος ειναι απο εσας την ωρα μιας κρισης; Και τελος, ποσο ανακουφιστικη ειναι εκεινη η νηνεμια που νοιωσατε λιγο μετα την απομακρυνση του ... "τυφωνα";

[leo morpheus]

Στο μονοπατι της ζωης θα δουμε μπροστα μας πολλους τυφωνες,καταστροφες και δυσκολες καταστασεις που εκ πρωτης οψεως θα φαινονται αξεπεραστες..Πολλες φορες εχουμε βρεθει σε αδιεξοδο χωρις να ξερουμε τι να κανουμε,πως να το αντιμετωπισουμε.

Ειναι σκληρο μα και συναμα αληθινο πως οτι και αν συμβει καλο ή κακο θα εχουμε να κερδισουμε κατι.Θα μαθουμε κατι.Ακομα και αν νιωθουμε οτι βυθιζομαστε στην αβυσσο,παντα υπαρχει ο χρονος να αναδυθουμε στην επιφανεια.
Το σημαντικο ειναι να μιλησουμε με τον ιδιο τον εαυτο μας.Να τον ακουσουμε αυτα που εχει να μας πει,να παρατηρησουμε τα παντα γυρω μας ξεχωριστα,σαν απλα να παρατηρουμε τον κοσμο...τοτε ολα ισως να ειναι πιο απλα.

Φυσικα και θα στεναχωρηθουμε,φυσικα και θα κλαψουμε,θα αντικρισουμε την απογνωση,θα θελουμε να παραιτηθουμε απ'τον Καλο Αγωνα.Φυσικα και θα νιωσουμε ολα τα παραπανω γιατι ειμαστε ανθρωποι.Καποια στιγμη θα τα ξεπερασουμε ολα οσα μας απασχολουν.Και πρεπει να το κανουμε αυτο γιατι αν και φαινομενικα δειχνουμε οτι εχουμε ξεπερασει αυτα που μας προβληματιζαν αλλα στην ουσια τα εχουμε βαλει στο πισω μερος του μυαλου,η ζωη θα εμφανιζει τα ιδια και τα ιδια προβληματα μπροστα μας μεχρι να τα ξεπερασουμε μια για παντα.

Η βοηθεια στις δυσκολες ωρες ειναι παντα ευπροσδεκτη.Το κακο με τους ανθρωπους ειναι πως δεν δεχονται ευκολα τη βοηθεια,ειτε γιατι πιστευουν πως δεν ειναι αξιοι γι αυτην ειτε γιατι ειναι πολυ εγωιστες για να τη δεχτουν.

Η υπομονη και η ελπιδα για το μελλον πρεπει να ειναι συντροφοι μας στις δυσκολες καταστασεις.Μετα απο μια σφοδρη καταιγιδα βγαινει παντα το ουρανιο τοξο...ετσι συμβαινει και στη ζωη...

Ας γινουμε λοιπον σαν το ποταμι.Δεν κανει παντα την πορεια που θα ηθελε και αφηνει τα βουνα χαραξουν την πορεια του.Ποτε ομως δεν μπορει ενα σφυρι να το χτυπησει,ενα σπαθι να το τραυματισει.Ολα τα ποταμια καταληγουν στη θαλασσα.Το ποταμι ενωνεται μαζι τους σχηματιζοντας χειμαρους.Και απο ενα σημειο και μετα η δυναμη του ειναι απολυτη.Αυτο το λεω γιατι μερικες φορες το ''αντιστεκομαι'' σημαινει ''καταστρεφομαι''.

Οταν λοιπον εχω να αντιμετωπισω κατι πολυ δυσκολο,σκεφτομαι το παραπανω.Περιμενω και ελπιζω.Δεν απογοητευομαι.Ολα ειναι μερος του μυστηριου της ζωης.Ισως το Συμπαν να εχει καποιο σχεδιο για μενα που δεν το αντιλαμβανομαι.Εκεινες τις στιγμες τα ονειρα παιρνουν τη σκυταλη και μου δινουν κουραγιο.Απλα προχωρω μπροστα...σαν το ποταμι...



Ο Πολεμιστης του Φωτος πιστευει.Επειδη πιστευει στα θαυματα,τα θαυματα αρχιζουν να συμβαινουν.Επειδη εχει τη βεβαιοτητα πως η σκεψη του μπορει να αλλαξει τη ζωη,η ζωη του αρχιζει να αλλαζει.Επειδη ειναι βεβαιος οτι θα συναντησει την αγαπη,η αγαπη εμφανιζεται.
Απο καιρο σε καιρο νιωθει απογοητευση.Μερικες φορες ποναει.
Και τοτε ακουει τα σχολια...<<Ποσο αφελης ειναι!>>
Ο πολεμιστης ομως γνωριζει πως αξιζει το τιμημα.Για καθε ηττα,εχει δυο κατακτησεις προς οφελος του.
Ολοι οσοι πιστευουν το γνωριζουν.

Paulo Coelho-Το εγχειριδιο του Πολεμιστη του Φωτος.

[alet]

Απολογούμαι εκ των προτέρων που θα είμαι "off topic".

Το φαντάστηκα διαβάζοντας τον Αλχημιστή και βεβαιώθηκα διαβάζοντας το Εγχειρίδιο του Πολεμιστή του Φωτός...
Ο Coelho, μάλλον έχει διαβάσει πολύ Καζαντζάκη...

Για του λόγου το αληθές και για όσους δεν την έχουν διαβάσει, το link παραπέμπει στην Ασκητική του Νίκου Καζαντζάκη, σαφώς κατ' εμέ πιο μεστή και δυνατή από το Εγχειρίδιο του Πολεμιστή του Φωτός.

http://www.diaplous.org/library/askitiki.php

[Φάος & Χάος]

beetlejuice "χαλαρωνει και αφηνει οτιδηποτε συμβαινει γυρω του απλως να συμβαινει. Κοιταζει γυρω του σαν να ειναι ο ιδιος θεατης, χωρις να προσπαθει να μεγαλωσει ή να μικρυνει, αφηνοντας τον εαυτο του να παρασυρθει απο την κινηση της ιδιας της ζωης."

Όμορφα λόγια που "λογικά" έχουν μια αντίφαση. Ένας "θεατής" αν "παρασυρθεί σε κίνηση" παύει να΄ναι "θεατής"... Ή οχι;
Κι ένας "πολεμιστής" μπορεί να " αφήσει τον εαυτό του να παρασυρθει απο την κινηση της ιδιας της ζωης";
Ο πολεμιστής που έχει δράση μέσα μέσα του, πως μπορεί να χαλαρώσει;
Ανοίγω παρένθεση
Πολλές λέξεις έχουν παρα-νοηθεί από τον αρχικό ορισμό, αφού, εδώ που τα λέμε, έχουν περάσει τρείς χιλιάδες χρόνια... Δηλαδή τώρα πια χρειάζεται να επανερμηνεύσουμε τα ... αυτονόητα! Η γνώση των προγόνων μας βρίσκεται κυριολεκτικά μπροστά στα μάτια μας. Είναι ο ανεκτίμητος θησαυρός της ελληνικής αλφαβήτου που, όπως στα κινέζικα, είναι ιδεογράμματα. Στην πραγματικότητα κάθε ελληνική λέξη είναι χίλιες εικόνες...!
Κλείνω παρένθεση.
Ο θεατής (σε πλήρη λειτουργία) κατα την γνώμη μου δεν έχει τον παθητικό ρόλο του κάνω ζάπιγκ στη τηλεόραση... Ο θεατής θεάται. Δηλαδή βιώνει ενεργά τα συμβαίνοντα στην ζωή και ταυτόχρονα έχει επικοινωνία με το θείο. Μ΄άλλα λόγια ζεί μέσα κι έξω.
Ο πολεμιστής που περιγράφεται δεν δρα εξωτερικά αλλά εσωτερικά. Θέλει Ηράκλεια δύναμη για να μην χαθεί κάποιος στην καθημερινότητα με τα χιλιάδες ερεθίσματα και δράσεις... Κι αυτή υπάρχει μέσα σε κάθε Άν-θρ-ωπο.
...Κι αν υποθετικά στο έργο μάτριξ, όσα συμβαίνουν αφορούν την ζωή ενός ανθρώπου. Ότι δηλαδή αντίπαλοι, κυβερνήτες, προφήτες, εξωτερική μηχανική ζωή, εσωτερική πραγματική ζωή,υπάρχουν ΟΛΑ μέσα σε κάθε έναν από μας...
...Και μετά από τόσες μάχες, ηρωισμούς κι ανδραγαθήματα τελικά τι μένει;
Το αληθινό τέλος έρχεται με την παραδεισια ζωή... Δηλαδή αυτό που λέμε παράδωση, έτσι ώστε "χαλαρωνει και αφηνει οτιδηποτε συμβαινει γυρω του απλως να συμβαινει. Κοιταζει γυρω του σαν να ειναι ο ιδιος θεατης, χωρις να προσπαθει να μεγαλωσει ή να μικρυνει, αφηνοντας τον εαυτο του να παρασυρθει απο την κινηση της ιδιας της ζωης."
Όταν υπάρχουμε μέσα σ΄αυτόν τον κόσμο, όταν είμαστε συντονισμένοι σ΄ένα τέτοιο μήκος κύματος, δεν χρείαζεται να κάνουμε υπομονή για τίποτα και κανέναν... Δεν υπο-μένεις τις δυσκολίες, απλώς είσαι αλλού...!

[labros]

Ωραίες κουβέντες, γαληνεύεις, ζητάς να το καταφέρεις και εσύ.

Σε κάθε εμπόδιο, κάθε δυσκολία, κάθε σφαλιάρα, ζητάς τη δύναμη που θα σε σηκώσει για να σταθείς στα πόδια σου.
Ζητάς λίγο χρόνο για (με) τον εαυτό σου. Να πάρεις δυνάμεις, να πάρεις μια ανάσα. Είναι το προσωπικό σου time-out.
Πολλές φορές έχω έρθει σε αυτή την κατάσταση και έχω προσπαθήσει να αντλήσω δυνάμεις. Εσωτερικά αλλά και εξωτερικά.
Προσπαθώ να το πετύχω με τον έλεγχο της αναπνοής και τη συγκέντρωση.

Παλαιότερα, ηρεμούσα τον εαυτό μου και το χαλάρωνα με σχετική ευκολία και σε καλό βαθμό. Μέχρι και οι ημικρανίες πέρναγαν εύκολα, με λίγη συγκέντρωση.

Πόσο εύκολο είναι να έχουμε τη σημερινή εποχή, λίγες στιγμές ηρεμίας, χαλάρωσης και αυτοσυγκέντρωσης.

[leo morpheus]

Αρχική Δημοσίευση από alet

Απολογούμαι εκ των προτέρων που θα είμαι "off topic".

Το φαντάστηκα διαβάζοντας τον Αλχημιστή και βεβαιώθηκα διαβάζοντας το Εγχειρίδιο του Πολεμιστή του Φωτός...
Ο Coelho, μάλλον έχει διαβάσει πολύ Καζαντζάκη...

Για του λόγου το αληθές και για όσους δεν την έχουν διαβάσει, το link παραπέμπει στην Ασκητική του Νίκου Καζαντζάκη, σαφώς κατ' εμέ πιο μεστή και δυνατή από το Εγχειρίδιο του Πολεμιστή του Φωτός.

http://www.diaplous.org/library/askitiki.php

Δεν ξερω φιλε alet,αν ο Coelho εχει διαβασει Καζαντζακη(δεν ετυχε να το πει σε καποια απο τις συνεντευξεις που εχω διαβασει)αλλα ειναι αμεσα επηρεασμενος απο τον Καστανεντα.Το εχει πει επανειλλημενα και φαινεται απο τα βιβλια του.

Αξεπεραστη η Ασκητικη...απλα ''Το εγχειριδιο του Πολεμιστη του Φωτος'' ειναι διαφορετικο.Για μενα απλα πιο αμεσο.

[Ophelia]

Είναι καταπληκτικό το τί μπορεί να κάνει και να ξεπεράσει ο άνθρωπος!
Το πόση δύναμη, αντοχή και θέληση έχει. Η ευκαιρίες να το ανακαλύψουμε είναι συνήθως γεγονότα που μας ταρακουνάνε άγρια και μας αλλάζουν για πάντα. Αλλά δεν θα μπορέσεις πότε να μάθεις το πόσο 'δυνατός' (σωματικά, ψυχικά, πνευματικά) είσαι εάν δεν 'δοκιμαστείς'. Σίγουρα μέσα απο αυτές τις δοκιμασιές και κακουχίες μπορούμε να βρεθούμε μπροστά στον αληθινό και πάνσοφο εαυτό μας...αυτός που ξέρει να μας καθοδηγήσει και που θα μας δείξει τον δρόμο προς την 'σωτηρία'.
Υπάρχουν όμως και γεγονότα απο τα οποία δεν υπάρχει γυρισμός? Και εδώ δεν εννοώ τον θάνατο, αλλά συμβάντα τα οποία μας συμαδεύουν με τέτοιο τρόπο που να μη υπάρχει επιστροφή? Γεγονότα που μας στέλνουν σε μια άβυσσο απο την οποία δεν μπορούμε να γυρίσουμε? Που 'σχίζεται' το εγώ μας και είμαστε για πάντα πια κομμένοι σε κομμάτια? Πιστεύετε οτι μπορούμε να λυτρωθούμε απο τη θέα (την εμπειρία) του απόλυτου κακού? Και δεν εννοώ κάποιο άγνωστο πλάσμα κάπου μακριά, πάνω ή κάτω απο τη γη, αλλά αυτό το σκοτεινό 'εγώ' μας που κάνει κάθε αχτίδα φωτός να σβήνει.
Μπορούμε σε κάθε περίπτωση, μέσα απο ηρεμία και με το να γινόμαστε παρατηρητές, να υπερισχυήσουμε και να βγούμε πάλι νικητές και πιο σοφοί?
Υπάρχει λύτρωση μετά απο κάθε τραγικό γεγονός?
Θέλω να πιστεύω πως ναι...

[skio]

'Γίνε σοφός σαν το καλάμι, που λυγίζει όταν υπάρχει άνεμος, αλλά ξέρει αρκετά ώστε να μην λυγίζει όταν δεν υπάρχει άνεμος.'

'Όποιος γνωρίζει τον αντίπαλο του και τον εαυτό του θα κερδίζει όλες τις μάχες' - Sun Tzu, Η τέχνη του πολέμου

Κάποια πράγματα που έμαθα από ένα χαρισματικό άνθρωπο.

[ELPINIKI]

σε ενα απο τα βιβλια του αγαπημενου μου Coelho ειχα διαβασει οτι σημασια δεν εχει ποσο συχνα παταμε "πατο" αλλα το ποσο θα ειμαστε βυθισμενοι εκει...

πολλες φορες ολοι μας εχουμε τις μαυρες μας και ειναι λογικο να μας συμβαινει αυτο αφου ειμαστε ανθρωποι...προβληματα της καθημερινοτητας που μας πνιγουν, σχεσεις που πολλες φορες μας φαινονται "βουνο" και χωρις διεξοδο...και πολλα πολλα αλλα...

εκτος απο τα λιγα παραπανω που περιεγραψα θεωρω οτι υπαρχουν και τα προβληματα της "αλλης πλευρας" που για εμενα φανταζουν πιο δυσκολα...
ειναι οι δυσκολιες που εχουν να κανουν με τον "δρομο"μας, τα "ονειρα" μας τον "πνευματικο" μας αγωνα... εκει πρεπει να "αντεξεις" και να βγαινεις στην επιφανεια ξανα και ξανα...
δεν ξερεις τι ακριβως ειναι αυτο που σε κανει να "βουτας" και να πιανεις "πατο" αλλα ξερεις πως ειναι το συναισθημα και οταν ερχεται δεν εχεις παρα να το δεις στα ματια σου κοιταζοντας ενα καθρεφτη...

αλλα πρεπει να παλευεις με τους "δαιμονες" σου και να κερδιζεις τιμια τις μαχες...και η ζωη συνεχιζεται (μεχρι ποτε αληθεια?)

λοιπον αρκετα (δεν ξερω τι με επιασε) ειμαστε εδω και θα ειμαστε εδω δεν τα παραταμε και ξανα προς τη δοξα τραβαμε...

αντε σιγα μην μας παρει απο κατω...
ειμαστε η νεα γενια των αλλαγων πρεπει να δωσουμε και να αφησουμε πισω μας ΕΡΓΟ...να ειμαστε καλα και ολα θα πανε καλα!

Υ.Γ. SORRY αν βγηκα εκτος θεματος...

[esthir]

Στο μονοπατι της ζωης θα δουμε μπροστα μας πολλους τυφωνες,καταστροφες και δυσκολες καταστασεις που εκ πρωτης οψεως θα φαινονται αξεπεραστες..Πολλες φορες εχουμε βρεθει σε αδιεξοδο χωρις να ξερουμε τι να κανουμε,πως να το αντιμετωπισουμε.

Ειναι σκληρο μα και συναμα αληθινο πως οτι και αν συμβει καλο ή κακο θα εχουμε να κερδισουμε κατι.Θα μαθουμε κατι.Ακομα και αν νιωθουμε οτι βυθιζομαστε στην αβυσσο,παντα υπαρχει ο χρονος να αναδυθουμε στην επιφανεια.
Το σημαντικο ειναι να μιλησουμε με τον ιδιο τον εαυτο μας.Να τον ακουσουμε αυτα που εχει να μας πει,να παρατηρησουμε τα παντα γυρω μας ξεχωριστα,σαν απλα να παρατηρουμε τον κοσμο...τοτε ολα ισως να ειναι πιο απλα.

Φυσικα και θα στεναχωρηθουμε,φυσικα και θα κλαψουμε,θα αντικρισουμε την απογνωση,θα θελουμε να παραιτηθουμε απ'τον Καλο Αγωνα.Φυσικα και θα νιωσουμε ολα τα παραπανω γιατι ειμαστε ανθρωποι.Καποια στιγμη θα τα ξεπερασουμε ολα οσα μας απασχολουν.Και πρεπει να το κανουμε αυτο γιατι αν και φαινομενικα δειχνουμε οτι εχουμε ξεπερασει αυτα που μας προβληματιζαν αλλα στην ουσια τα εχουμε βαλει στο πισω μερος του μυαλου,η ζωη θα εμφανιζει τα ιδια και τα ιδια προβληματα μπροστα μας μεχρι να τα ξεπερασουμε μια για παντα.

Η βοηθεια στις δυσκολες ωρες ειναι παντα ευπροσδεκτη.Το κακο με τους ανθρωπους ειναι πως δεν δεχονται ευκολα τη βοηθεια,ειτε γιατι πιστευουν πως δεν ειναι αξιοι γι αυτην ειτε γιατι ειναι πολυ εγωιστες για να τη δεχτουν.

Η υπομονη και η ελπιδα για το μελλον πρεπει να ειναι συντροφοι μας στις δυσκολες καταστασεις.Μετα απο μια σφοδρη καταιγιδα βγαινει παντα το ουρανιο τοξο...ετσι συμβαινει και στη ζωη...

Ας γινουμε λοιπον σαν το ποταμι.Δεν κανει παντα την πορεια που θα ηθελε και αφηνει τα βουνα χαραξουν την πορεια του.Ποτε ομως δεν μπορει ενα σφυρι να το χτυπησει,ενα σπαθι να το τραυματισει.Ολα τα ποταμια καταληγουν στη θαλασσα.Το ποταμι ενωνεται μαζι τους σχηματιζοντας χειμαρους.Και απο ενα σημειο και μετα η δυναμη του ειναι απολυτη.Αυτο το λεω γιατι μερικες φορες το ''αντιστεκομαι'' σημαινει ''καταστρεφομαι''.

Οταν λοιπον εχω να αντιμετωπισω κατι πολυ δυσκολο,σκεφτομαι το παραπανω.Περιμενω και ελπιζω.Δεν απογοητευομαι.Ολα ειναι μερος του μυστηριου της ζωης.Ισως το Συμπαν να εχει καποιο σχεδιο για μενα που δεν το αντιλαμβανομαι.Εκεινες τις στιγμες τα ονειρα παιρνουν τη σκυταλη και μου δινουν κουραγιο.Απλα προχωρω μπροστα...σαν το ποταμι...

για μια ακομη φορα ο φιλος leo με καλυψε πληρως....
η ζωη ειναι ενας αγωνας ή καλυτερα πρωταθλητισμός.... παντα προσπαθούμε για το καλύτερο και περιμένουμε το καλύτερο....
άλλωστε δεν έχει σημασία πόσες φορές θα πιάσουμε πάτο αλλά πόσες φορές θα σηκωθούμε.... (όσο γρηγορότερα τόσο καλύτερα ).

όταν νομίζω ότι δεν μπορώ να τα καταφέρω άλλο και ότι δεν αντέχω άλλο σκέφτομαι ότι εκτός το ότι υπάρχουν και χειρότερα ο θέος μας δίνει μόνο όσα μπορούμε να αντέξουμε.....
μακάρι η δύναμη της ψυχής μας να μην εγκαταλέιψει ποτέ κανέναν.....

Υ.Σ.: leo θα εδινα τα παντα για να μαθω τον σκοπο της ζωης μου