Αφιερωμένο σε όσους γεννήθηκαν πριν το 1980

[t.ASSOS]

Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πως καταφέραμε να επιβιώσουμε.
Ήμαστε μία γενιά σε αναμονή. Περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας.
Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε.
Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή.
Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί.
Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά. Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτοστόπ, καβαλούσαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν φτιαγμένες από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες.
Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνούσαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαϊδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση.
Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους.
Κανείς δεν μπορούσε να μας βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά.
Σπάζαμε τα κόκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους». Ανοίγαμε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για τα παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλο και μάθαμε να το ξεπερνάμε χωρίς ψυχολόγο.
Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι.
Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικό ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά κολλούσαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι.
Δεν είχαμε Play station, Nintendo, τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Internet. Εμείς είχαμε φίλους. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο κι εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα…μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία.
Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας.
Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας. Χάσαμε χιλιάδες μπάλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν. Θεέ μου!
Πηγαίναμε με το ποδήλατο μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το!
Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο. Χωρίς κανέναν υπεύθυνο!
Πως τα καταφέραμε ;
Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι κι όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση.
Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές, όσο άλλοι κι έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι.
Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ. Τι φρίκη!
Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά.
Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα, για να τους βάλουμε χέρι, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας.
Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα απ όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε.
Αν κι εσύ είσαι από τους «παλιούς», συγχαρητήρια!
Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί…

[ΧΡΟΝΟΣ]

Αγαπητέ t-asso δεν ξέρω αν είναι δικό σου το κείμενο η κάποιου άλλου, απλά ήθελα να πω ότι με ταξίδεψε στην παιδική μου ηλικία, είναι όλα αυτά που έζησα και δυστυχώς δεν θα μπορέσουν να ζήσουν οι επόμενες γενιές
Ευχαριστώ λοιπόν που μ έκανες να ταξιδέψω έστω και για λίγα λεπτά πίσω στον χρόνο.


http://paysanias.blogspot.com/

[Oddb@llSoul]

Θα ήθελα να εκφράσω απλά την προσωπική μου επιθυμία να είχα γεννηθεί κι εγώ σε μία τέτοια εποχή, δίχως ψυχικούς καταναγκασμούς απο τα σύγχρονα μέσα και άλλα πράγματα που σου στερούν τον εαυτό και τους αληθινούς, καλούς φίλους...Αυτή είναι μία κουβέντα ενός έφηβου που ζεί στο 2008.

Τίποτε άλλο.

Μα ευτυχώς με χαρά θυμάμαι οτι μπόρεσα να κυνηγήσω κι εγώ σαύρες σαν παιδί, μπόρεσα να τρέξω, να χτυπήσω (απο χτυπήματα άλλο τίποτα...Πόδια σπασμένα, κ.τ.λ...)αλλά και να κάνω διάφορα δημιουργικά πράγματα που μονάχα εγώ ήξερα...Όλα αυτά στην αρχή...Διστυχώς ήταν πεπρωμένο να καταστραφεί μεγάλο μέρος της παιδικής μου ηλικίας απο λογότυπα και εμπορικούς θεσμούς που μου στέρησαν τον εαυτό...Παιδικά τραύματα που δύσκολα θα ξεπεράσω μάλλον.

Τουλάχιστον μπήκα στο τραίνο, έστω και στο τσάκ...Δεν το έχασα εντελώς.

[Σπυρακος]

Τις θυμασαι ακομα ρε θεριο τις κατηφορες?
Τα σπαθια και τις ασπιδες απο ξυλο φτιαγμενο στο χερι...
Το κρυφτο το κυνηγητο τα βελακια....
Το ποδοσφαιρο στις αλανες και στις αυλες των σχολειων...
Κι ολα τα αλλα που αναφερεις η κι εκεινα που δεν αναφερεις...
Σε ευχαριστω ρε πατριδα τι φλασμπακ ηταν αυτο που μου προσφερες...
Κι ειναι οντως κριμα που τα παιδια μας δεν θα ζησουν παρομοιες εμπειριες παρα μονο αν παμε σε κανενα χωριο οταν αποκτησουμε οικογενεια...
Εγω παντως το σκεφτομαι σοβαρα σαν ενδεχομενο..
Δεν εχω να χασω τιποτα το αντιθετο θα ελεγα

[mel.x]

Εγω θυμαμαι τις σφενδονες ,το κουτσο,το ποδοσφαιρο που παιζαμε ''αγορια - κοριτσια'' και μας τσακιζανε τα αγορια στις κλοτσιες.εγω ημουν τερματοφυλακας......
Οταν φορουσαμε κοντες φουστες τα αγορια σκυβανε να δουν το...βρακι μας...
τι γελιο....
ακομη θυμαμαι ενα αυτοσχεδιο κανονι που καναμε μαζι με τον αδελφο μου,απο ενα παλιο μπουρι σομπας...

[henriksmir]

Εγώ θυμάμαι τα εγκαταλειμένα σπίτια που εξερευνούσα με την παρέα μου κάτι ατελείωτα καλοκαιρινα απογέυματα. Είμασταν σίγουροι ότι ήταν στοιχειωμένα και η κάθε μας εξόρμηση μεταμορφωνόταν σε μια άσκηση θάρρους!
Τώρα πια έχουν όλα γκρεμιστεί και έχουν δώσει τη θέση τους σε απρόσωπες πολυκατοικίες....

[ANDROMEDA_]

Δεν πειράζει...
Το καλό είναι ότι έχουμε αναμνήσεις απο κάτι όμορφο,όσο δύσκολα κι αν ήταν εκείνα τα χρόνια...
Έχουμε να θυμόμαστε.Ξέρεις πόσο σημαντικό είναι γι αυτούς που δεν έχουν;;

[sentrina]

Καλησπερα και απο μένα ΄

πράγματι με ταξίδεψαν σε άλλες εποχες λες και ζήσαμε σε έναν άλλο πλανήτη που το μόνο που μάθαμε ήταν να επιβοιωνουμε λόγο της έληψης οικονομικών πόρων

δεν νομίζω ότι όλοι εσεις ήχατε πλουσιους γονεις που σας τα παρίχαν όλα
αλλά ακόμα και αυτα τα παιδιά τι να πω ήταν για μένα χαμένα στον κόσμο τους μας κοιταγαν απαξιοτητκα λές και ήχαμε χολέρα

όμος εγώ σαν κορίτσι δεν στερίθηκα τίποτα απο την ομορφια που μου προσφερε η ζωή, να ζήσω στη επαρχία όλα όσα θα ήθελε να ζήσει σήμερα ένα παιδί

αυτο που βίωσα ήταν οι αλλάνες τα παιχνίδια κλεφτες και αστινόμοι καραγκιοζη και φυσικά συνάθριση των παιδιών της γητονιάς και να λέμε αστία μεχρι αργα το βράδυ

τοτε δεν υπήρχε τι ώρα θα πάει το παιδί για ύπνο πηγέναμε οποτε μας έκανε κέφι ειδηκά το καλοκαίρι

τα θαλάσια μπάνια μας για μάς ήταν μια περιπέτια περπατουσαμε πάνω απο μισή ώρα για να φτάσουμε παρλία και τώρα εκει έχουν κάνει προέκταση λυμανιού τι να πω καλή και η πρόοδος αλλά που ειναι η φυσική ομορφιά;

πηγέναμε κατασκίνωση και οι γονεις δεν ερχοταν να μας δουν λόγο αποστασης όμος δεν παθέναμε ψυχολογικό γιατι δεν ήχαμε λιχουδιές και τα παρόμια
παίζαμε σαν αγρήμια όλη μερα μεσα στην φύση και το βράδυ πέφταμε ξερά απο τον ύπνο
μαθαμε να πλήνουμε τα ρουχαμας στο χερι κάτι που σήμερα δεν το κάνει κανένα παιδάκι 9 -10 χρονων

και ναι επιβοιώσαμε μεγαλόνωντας μέσα απολες αυτες τις εμπιρίες
μαθαμε νυκοκιριο εμεις τα κορίτσια απο τοσο μικρή ηλικία
μάθαμε να μεγαλονουμε τα ποιομικρά παιδιά μάθαμε να πλέκουμε να κεντάμε να ράβουμε ποιο παιδί κάνει σήμερα τέτοια πράγματα

οι δεξιότητες μας ήταν άριστες και μαθαμε να πέρνουμε προτωβουλίες για να κάνουμε κάποια αναγκέα πράγματα σε αυτο βοήθισε και το σχολείο
τα πράγματα ήταν πολύ αυστηρά τότε

τα κορίτσα απο την μιά τα αγόρια απο την άλλη
φουστίστες παντελόνια δεν ξέραμε τότε παρά μόνο την ποδιά το σοσονάκι και την κοδελα στα μαλλιά
τα αγόρια δέ κουρεμένα με μια οφέλια μπορστά ουτε καρφάκια ουτε σκουλαρίκια

όσο για το ξύλο που τρωγαμε όταν δεν ήμασταν διαβασμένοι δεν λέγετε όμος δεν κατρακηλίσαμε στα ναρκοτικά στις κακές σιναναστροφές και σε κάθε τί που δημιουργεί παραβατίκότητα

το ότι υπήρχαν τέτοια παιδιά υπήρχαν απλός ήταν ζωηρα και οι γονεις δεν τα άντεχαν και τα πήγενανα σε κάποιο ίδρημα να γήνουν ανθρωποι όμος πήγενανα στο σχολείο και μάθεναν και μια τέχνη

όχι ξύλο και τα παρόμια βίωσα τέτοια παιδιά για ένα χρόνο περίπου απο έναν θείομου που ήταν δυευθιντής σε ένα τέτοιο χώρο καί πήγενα τακτηκά εκεί

όπος και να έχει μαθμε πολά μέσα απο αυτα που δεν ήχαμε
μαθαμε να σεβόμαστε την καθημερινότητάμας
έχω ακόμα φίλες απο τότε τις βλέπω όποτε τεριάξει όμος σήμερα ειναι δίσκολο να κάνεις φίλους πραγματικους όλοι σε βλέπουν συμφεροντολογικά

πάντα αναπολώ αυτα τα χρόνια γιατι μου έδηξαν τον δρόμο της ζωής που ακολουθισα κι ευχαριστω το θεω που μπορεσα να μεγαλωσω ένα παιδί με αξίες ελπίζω και αυτο να κάνει το ίδιο κι εσεις τα δικάσας παιδιά

όμος η ζωή πάει μπροστά και όλοι προσαρμοζώμαστε με βάση αυτα τα δεδομένα αρκει να μήν χάσουμε τις αξίες μας και τον δρόμο μας

ευχαριστω

[freya]

Το εν λόγω κείμενο έφτασε στο e-mail μου πριν από 4 μήνες περίπου... Ειλικρινά το είχα λατρέψει! Ααααα και μιας και το θυμήθηκα οι νεότεροι ρίξτε μία ματιά και εδώ. Ίσως ένα από τα καλύτερα και πιο καλογραμμένα κείμενα που έχω διαβάσει σχετικά με την δική μου γενιά...

[laraska]

εχω περασει μονο 3-4 χρονια τετοια .
αυτα τα χρονια της αθωοτητας μου δινουν εμπνευση και δυναμη .