Το forum του μεταφυσικού  

Επιστροφή   Το forum του μεταφυσικού > Η πόλη της FantasyGate > Τμήμα Πολυσυγγραφίας

Απάντηση στο θέμα
 
Εργαλεία Θεμάτων Τρόποι εμφάνισης
  #1  
Παλιά 06-10-12, 21:35
Το avatar του χρήστη lana
lana Ο χρήστης lana δεν είναι συνδεδεμένος
Senior Member
 
Εγγραφή: 05-01-2012
Περιοχή: athens/london
Μηνύματα: 198
Προεπιλογή Xρονοπύλες

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Είμαι βαθιά θλιμμένη πολλές φορές από τον τρόπο που συμπεριφέρονται οι άνθρωποι ο ένας στον άλλον, ειδικά τελευταία νιώθω μοναξιά από την οικογενειά μου, αλλά και από τους φίλους, τον άνθρωπο που αγαπάω κανείς δεν με καταλαβαίνει... σε παιδιά της ηλικίας μου αρέσει να βγαίνουν σε κλάμπ και καφετέριες εμένα μ αρέσει να κάθομαι να παρατηρώ τα άστρα, πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται την ζωή στους άλλους πλανήτες, τα ΑΤΙΑ,τα φαντάσματα, την μαγεία, νιώθω πιο άνετα μεταξύ ζώον παρά ανθρώπον έχω την αίσθηση ότι ήρθα εδώ στη γη για να επιτελέσω κάτι σημαντικό. ξέρω ναι ανήκω στο μεγάλο πληθυσμό που νομίζουν το ίδιο που ψάχνουν να βρούν το νόημα της ζωής , αλλά εμένα πλέον μου έχει γίνει εμμονή... έτσι άρχισα το ταξίδι της αναζήτησης μόνη μου...
Πρώτα απ΄ όλα μπήκα στον κόσμο των φαντασμάτων, δεν θα μπορούσα κιόλας να μην ξεκινήσω από το μεγαλύτερο μυστήριο... φάντασμά είναι η ψυχή ή το πνεύμα ενός νεκρού σώματος τι ενώνει τελικά μια ψυχή και ένα σώμα ?! εγώ μικρή είχα δημιουργήσει μια θεωρεία στο μυαλό μου, την ψυχή και το σώμα τους συνδέει μια αλυσίδα, όταν κόβεται η αλυσίδα χωρίζονται...οι "καλές ψυχές" πάνε στον ουρανό και ησχυχάζουν που το παρομοίαζα με τον παράδεισο και οι "κακές ψυχές" , μένουν κολλημένες με το σώμα τους μη μπορώντας να ησυχάσουν θαμμένες μέσα στο χώμα... μεγαλώνοντας η θεωρία μου άλλαξε λιγάκι... έμαθα τις διαστάσεις έμαθα για τις ψυχές που εγκλωβίζονται εδώ... και έτσι κατάλαβα ότι καμιά ψυχή δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί "κακή ", νομίζω ότι μετατρεπόμαστε σε κακές ψυχές.
Έτσι το ταξίδι μου από το ένα πήγαινε στο άλλο, στοιχειωμένα σπίτια, δαίμονες, μαγεία, χρονοπύλες, αστρικό ταξίδι, μετενσάρκωση κ.λ.π, βρήκα έτσι και ένα σίτε στο ίντερνετ και έγινε ακόμα πιο ενδιαφέρον...αρχικά στο σίτε γνώρισα μια γυναίκα περίπου 40 χρονόν από την Ρόδο, σκέφτηκα αρχικά καλά τι κάνει αυτή εδώ δεν έχει να ασχοληθεί με πράγματα της ηλικίας της και αμέσως μίσησα τον εαυτό μου πως μπόρεσα να σκεφτώ με αυτόν τον τρόπο, ήταν απλώς ένας άνθρωπος που συνέχιζε ακόμα το ταξίδι για το νόημα της ζωής το μυστήριο...ένας άνθρωπος που αναζητάει τα ίδια με μένα, την συμπάθησα πολύ και έμαθα πολλά απ αυτήν , και κυρίως μου θύμησε ένα κομμάτι μου, που μου άρεσε να γράφω, ίσως να την ευχαριστούσα κάποτε γι αυτό., η συνέχεια ήταν να δημιουργήσω ένα blog το ghost hunters, και αργότερα να αναρτήσω στο σίτε ζητώντας την δημιουργία μιας ομάδας κυνηγών φαντασμάτων. Ανταποκρίθηκαν αρκετοί, αλλά το πιο σημαντικό ήταν ότι γνώρισα τον Δημήτρη, ένα παιδί δεκαοχτώ χρονόν από τα Ιωάννινα, μου εξέφρασε το πάθος του για το μεταφυσικό αλλά και ότι θα ήθελε να συμμετέχει στην ομάδα αλλά δυστυχώς βρισκόταν Ιωάννινα και εγώ Αθήνα. Διέκρινα ένα πάθος σ αυτό το αγόρι ήταν ψαγμένος και του άρεσε πολύ. κάπως θα μπορούσαμε να συνεργαστούμε και έτσι ανταλλάξαμε email και από κείνη την μέρα κατάλαβα ότι βρήκα την αδερφή ψυχή μου, ένα υπέροχο παιδί, ειλικρινής και αστείος με μια μικρή ανωριμότητα λόγο ηλικίας που την δικαιολογώ και με μια καλοσύνη από την πρώτη κιόλας στιγμή μου ζήτησε να με φιλοξενήσει Ιωάννια και ίσως έτσι να πηγαίναμε και για κυνήγι. δέχτηκα. ήταν μια πρόκληση δεν θα μπορούσα να αρνηθώ. περνούσαμε ατέλειωτες ώρες μιλώντας για το άγνωτο...
Με λένε Λιάνα λοιπόν και είμαι 20 χρονόν είμαι φοιτήτρια λογιστικής και θα σας διηγηθώ την ιστορία μου και του Δημήτρη σε ένα μαγικό ταξίδι γεμάτο μυστήριο και περιπέτεια....
Απάντηση με παράθεση
  #2  
Παλιά 06-10-12, 21:43
Το avatar του χρήστη lana
lana Ο χρήστης lana δεν είναι συνδεδεμένος
Senior Member
 
Εγγραφή: 05-01-2012
Περιοχή: athens/london
Μηνύματα: 198
Προεπιλογή

KΕΦΑΛΑΙΟ 1ο - Το ταξίδι μου μέχρι τα ιωάννινα

Οι μέρες πέρασαν και η εξετάστική τελέιωσε και άρχισε επίσημα το καλοκαίρι. Ο Γιώργος ο φίλος μου έφυγε από νωρίς για το χωριό στους δικούς του μιας και είχε ξεμείνει από λεφτά και εγώ ήμουν έτοιμη για να πάω Ιωάννινα αλλά πως θα ανακοίνωνα κάτι τέτοιο στους δικούς μου, ήξερα ήδη ότι θα άρχιζαν τν γκρίνια, που θα πάω, τα λεφτά αλλά έπρεπε να πάω ακόμα και αν έπρεπε να πω ψέματα!
Δειλά δειλά πλησίασα στο σαλόνι, όπου πάντα καθόταν ο μπαμπάς μου με το τηλεκοντρόλ στο χέρι αραγμένος στο καναπέ και η μάνα μου καθισμένη στο άλλο να ξεφυσάει κάθε δυο λεπτά που δεν μπορούσε να δει την αγαπημένη της εκπομπή.
-θα πάω Ιωάννινα τους είπα με την σχολή
-Ιωάννινα ? ρώτησε η μαμά μου μες στο καλοκαίρι ?κάτι καλύτερο δεν βρήκαν να σας πάνε?
-είναι κάτι σεμινάρια λογιστικής και το προτίμησαν, χρειάζομαι λεφτά
-πότε φεύγετε ?
-την παρασκευή έχω πληρώσει ήδη το εισητήριο μόνο τα λεφτά για την διαμονή μου θέλω...
-καλά είπε η μάνα μου, ο πατέρας μου συνέχισε να κοιτάει την τηλεόραση χωρίς καθόλου να κουνήσει το κεφάλι του, αλλά τώρα άρχισε να ξεφυσάει εκείνος...
έφυγα γρήγορα πριν το μετανιώσουν. πήρα αμέσως τον Δημήτρη τηλέφωνο να του πώ τα καλά νέα. Ξετρελάθηκε. εγώ ξεκίνησα τις προετοιμασίες πήγα για ψώνια, πήρα τις μπλούζες που του χα πει με την επιγραφή ghost Hunters και ένα δώρο... την επόμενη μέρα έφτιαξα τις βαλίτσες μου και το βράδυ κοιμήθηκα ευτυχισμένη που αύριο ήταν επιτέλους η μέρα της αναχώρησης μου.
Έφτά το πρωί βρισκόμουν στο σταθμό Κηφισού το πούλμαν έφευγε στις οχτώ είχα λίγη ώρα ακόμα έβάλα μέσα την βαλίτσα και μπήκα μέσα μετά, ήταν γεμάτο αλλά δεν ενοχλήθηκα, έβαλα τα ακουστικά και ξεκινήσαμε. δίπλα καθόταν ένα αγόρι σχετικά ωραίος, κοίταξε αλλά δεν έδωσα σημασία πως είχα γίνει τόσο ξενέρωτη, δεν μπορούσα να κοιτάξω άλλον άντρα εκτός από τον Γιώργο... παρόλα αυτά και εκείνου του έλεγα ψέματα,το αγόρι δίπλα μου ξαφνιάστηκε μάλλον θα είχε πολύ πέρασει και ενοχλήθηκε που ακόμα μια δεν έπεσε στα δίχτυα του, ίσως να μην με έβρισκε ιδιαίτερα όμορφη αλλά ήθελε να επιβεβαιωθεί, μου μίλησε λιγάκι, σε λίγο με πήρε ο ύπνος ούτε που το κατάλαβα, όταν ξύπνησα δεν είχαμε απομακρυνθεί και πολύ ήμασταν στο ρίο.
σταματήσαμε δυο φορές για φαγητό. περάσαμε την Λειβαδιά και Ιωάννινα, κατεβήκαμε μου έδωσε ο οδηγός την βαλίτσα, κοίταξα. υπήρξε πράγματι μια λίμνη όπως μου είχε περιγράψει ο Δημήτρης, αλλά εκείνος πουθενά, τον πήρα τηλέφωνο ήταν κλειστό.το στομάχι μου σφίχτηκε πανικοβλήθηκα
"δεν θα έρθει" σκέφτηκα,
αμέσως διαψεύτηκα μόλις είδα τον Δημήτρη να έρχεται τρέχοντας προς την μεριά μου, τακτοποιήσα γρήγορα τα μαλλιά μου, να κάνω καλή εντύπωση. Με πλησίασε και μου χαμογέλασε, τον αγκάλιασα.
-νόμιζες δεν θα έρθω ρε Λιάκο * ? τρόμαξες?
-η αλήθεια είναι πως ναι.. που ήσουν?
-απλώς άργησα λιγάκι
προσφέρθηκε να πάρει την βαλίτσα μου και περπατήσαμε μέχρι το σπίτι του φίλου του, αφήσαμε τα πράγματα έκανα ένα μπάνιο ντύθηκα και πήγαμε να φάμε και μετά σε μια καφετέρεια που λεγόταν Γαριβάλντι ή κάπως έτσι και μετά βόλτα ... ήταν πολύ όμορφα και ο Δημήτρης ακόμα πιο αστείος και καλός από κοντά ένιωθα πολύ οικεία μαζί του σαν να τον ήξερα χρόνια. πήγαμε σπίτι και μετά την επόμενη μέρα θα ήταν η πρώτη μέρα μας για κυνήγι.
Αναμφίβολα, η πρώτη μας επίσκεψη αφορούσε τη λίμνη Παμβώτιδα που κλέβει πάντα την παράσταση με το καταπράσινο τοπίο της και τον πλούτο της σε ιχθυοπανίδα και ορνιθοπανίδα, αλλά κυρίως για τον πασίγνωστο θρύλο σύμφωνα με τον οποίο ο Αλή Πασάς έπνιξε στη λίμνη τυφλωμένος από πάθος, την κυρά Φρωσύνη που μου διηγήθηκε ο Δημήτρης βάζοντας και το αλατοπίπερο στην ιστορία. Σε δέκα λεπτά με ένα από τα καραβάκια που περίμεναν πήγαμε στον Μώλο των Ιωαννίνων. Πάνω στο νησάκι διατηρείται, άλλωστε, ως μουσείο ένα από τα σπίτια του Αλή Πασά, αυτό στο οποίο σκοτώθηκε, όπου έχει προσωπικά αντικείμενα αυτού και της κυρά Φρωσύνης, βγάλαμε αρκετές φωτογραφίες και πήραμε κάποια αναμνηστικά, αργά το βράδυ πήγαμε στο σπίτι πήραμε τα πράγματα και πήγαμε για κυνήγι δεν μπρορώ να ξεχάσω ακόμα τις φωνές που έβαλα εκείνο το βράδυ, και το πόσο γελάσαμε μετά...φτάσαμε στο σπίτι από το οποίο μου είχε στείλει φωτογραφίες στο email μου, δεν το αδικούσαν καθόλου οι φωτογραφίες ήταν ιδιαίτερα όμορφο και τεράστιο αλλά και πολύ τρομακτικό, κοιτάξαμε λιγάκι γύρω μας δεν ήταν κανείς μπήκαμε μέσα ήταν άδειο εντελώς, υπήρχαν παντού επιγραφές σατανιστών και σκουπίδια, αφού μαγνητοσκοπήσαμε λιγακί τραβήξαμε μερικές φωτογραφίες και βίντεο αποχωρήσαμε απογοητευμένοι... εκείνη την στιγμή που βγαίναμε ο Δημήτρης ήταν από πίσω μου εγώ νόμιζα ότι είχε βγεί έξω και με σκούντησε να μου πει κάτι και εγώ τρομαγμένη άρχισα να φωνάζω και να τον χτυπάω, πεσμένοι κάτω και οι δυο γελούσαμε σαν χαζά για ώρα.
Την επόμενη μέρα επισκεφτήκαμε ο τεράστιο Κάστρο των Ιωαννίνων, που χρονολογείται από το 528 μ.Χ., έργο του αυτοκράτορα Ιουστινιανού με σκοπό να οχυρώσει το Βυζαντινό κράτος και διοικητικό κέντρο μετέπειτα κατά την τουρκοκρατία. Μέσα στα 200 του στρέμματα, το Κάστρο περιβάλει το τζαμί του Ασλάν Πασά, όπου σήμερα στεγάζεται το Δημοτικό Εθνογραφικό Μουσείο, το Ιτς Καλέ νοτιοανατολικά, όπου βρίσκονταν τα ανάκτορα του Αλή Πασά, καθώς και την παλιά πόλη των Ιωαννίνων., αυτά τα μάθαμε καθώς ακολουθούσαμε μια ομάδα ξεναγών και το παίζαμε τουρίστες με τα χάλια αγγλικά μας. πήγαμε για καφέ αργότερα και για ένα περίπατο αργά το βράδυ στους δρόμους και ξαναπιάσαμε και πάλι δουλειά και πήγαμε σε ένα δάσος κοντά ψάχνωντας για χρονοπύλες. άδικα. άλλη μια μέρα γυρίσαμε χωρίς ίχνος φαντασμάτων στην κάμερα μας...δεν ενοχληθήκαμε ιδιαίτερα περνούσαμε καλά η δυό μας άξιζε το ταξίδι μου.
πήγαμε σπίτι παραγγείλαμε πίτσα και βλέπαμε ταινία όταν ξαφνικά ακούσαμε θόρυβο από το υπόγειο...μιας και το σπίτι ήταν μονοκατοικία δεν υπήρχε άλλος εκεί παρά μόνο εμείς...κατεβήκαμε τα σκαλια και πήγαμε κάτω. ήταν μια αποθήκη ή ένα μυστήριο που έκρυβε η γιαγιά του φίλου του Δημήτρη , η πόρτα ήταν κλειδωμένη, ψαξαμε παντού στο σπίτι για κλειδιά αλλά τίποτα. γεννιόταν μπροστά μας ένα μυστήριο και έπειτα από τόσες μέρες χαμένου κυνηγιού. μπορούσε να είναι τόσο κοντά μας το μυστήριο και εμείς να μην το είχαμε αντιληφθεί?!
Απάντηση με παράθεση
  #3  
Παλιά 06-10-12, 21:53
Το avatar του χρήστη lana
lana Ο χρήστης lana δεν είναι συνδεδεμένος
Senior Member
 
Εγγραφή: 05-01-2012
Περιοχή: athens/london
Μηνύματα: 198
Προεπιλογή

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2ο- Η ΧΡΟΝΟΠΥΛΗ

-θα την ανοίξω εγώ είπε ο Δημήτρης, έχουμε επιτέλους το μυστήριο μπροστά μας
-Δημήτρη δεν πρέπει, θα βάλεις σε μπελάδες τον φίλο σου αν δεν υπάρχει κάτι εκεί, και εκείνος μας άφησε το σπίτι του
-είμαι σίγουρος ότι κάτι υπάρχει , είσαι μαζί μου?
Μή μπορώντας να τον αποτρέψω, συμφώνησα μαζί του και τον άφησα να ανοίξει την πόρτα,πήγα τρέχοντας πρώτα μέσα πήρα την τσάντα με κάποια πράγματα και την κάμερα και μπήκαμε... για καλή μας τύχη η παραβίαση άξιζε, εκείνο δεν ήταν ένα απλό δωμάτιο, άλλα ένα τούνελ, πέταξα στην αρχή της πόρτας ένα γράμμα που χα γράψει σε περίπτωση που χανόμασταν και προχωρήσαμε. Ήταν θεοσκότεινα, ο φακός ίσα που μας έδειχνε το δρόμο.είχαμε προχωρήσει αρκετά, δεν θυμάμαι για πόση ώρα περπατούσαμε.Ξαφνικά ακούστηκε μια μουσική σαν νανούρισμα, αν και ήταν γλυκό, ανατρίχιασα!, άρπαξα τον Δημήτρη από το χέρι.Εκείνος γέλασε, βλέποντας με φοβισμένη.Δεν θα τσίριζα, να τον ευχαριστούσα. σκέφτηκα ίσως φτάναμε σε κάποια έξοδο και ακουγόταν ο ήχος από κάποιο σπίτι...σε λίγη ώρα ο φακός δεν μας χρειαζόταν πια, ένα φώς μας τύφλωνε και ερχόταν όλο και πιο κοντά μας, δεν βλέπαμε σχεδόν τίποτα, έπιασα το χέρι του πιο σφιχτά και τρέξαμε προς το φώς αυθόρμητα. Η ταχύτητα που τρέχαμε αυξήθηκε,πως γινόταν να τρέχουμε τόσο γρήγορα σκέφτηκα ή μήπως ο χρόνος κυλούσε γρήγορα και μας παρέσερνε. δεν μπορούσα ούτε να μιλήσουμε , ούτε να δούμε κάτι απλώς ένιωθα το χέρι του και δεν ένιωθα μόνη, ένιωθα ασφαλής...
-μην μ αφήσεις φώναξα εκείνος με κοίταξε
Το επόμενο που θυμάμαι είναι να ανοίγω τα μάτια μου, και να βλέπω τον Δημήτρη να προσπαθεί να με συνεφέρει ντυμένος σαν ιππότης φορώντας ένα καπέλο και μου ερχόταν να γελάσω αν και ζαλισμένη.
-γιατί είσαι ντυμένος σαν τζιγκιτζιγκιρλάκιας?*1 τον ρώτησα εκείνος γέλασε
-τα καταφέραμε Λιάνα τα καταφέραμε μπήκαμε σε χρονοπύλη.!!!
πράγματι κοίταξα γύρω μου βρισκόμασταν σε σπίτι κατασκευασμένο από ξύλο, περιλάμβανε μόνο με ένα δωμάτιο και με φτωχό εξοπλισμό...
-πάρε αυτό και φόρα το μου είπε
ήταν ένα πανέμορφο ρόζ φόρεμα πριγκιπικό με ωραία γάντια και μια στέκα για τα μαλλιά
-γύρνα από την άλλη Μήτσο να αλλάξω
-ποοο σαν να μην έχω ξαναδεί γυναίκα και γύρισε
Ντύθηκα γρήγορα, μάζεψα νευρικά τα μαλλιά μου έβαλα την στέκα...ένιωθα σαν πριγκίπισσα...ο Δημήτρης μου είχε διαλέξει το πιο όμορφο φόρεμα.. είχε γούστο αναμφισβήτητα.
-πώς σου φαίνομαι? τον ρώτησα και υποκλίθηκα
-ρε Λιάκο*2 δείχνεις σαν πριγκίπισσα .Είσαι πολύ ωραία! χαμογέλασε του το ανταπέδωσα.
-που τα βρήκες τα ρούχα ?
-όσο κοιμόσουν πήγα και τα βρήκα έξω! και γέλασε
-τα έκλεψες ? δεν μίλησε
-τι θα κάνουμε τώρα ?τον ρώτησα δεν έχουμε κανέναν να μας βοηθήσει
-έχουμε ο ένας τον άλλον Λιάκο, δεν θα αφήσω να πάθεις κακό
ήμουν σίγουρη γι αυτό, αν και τον ήξερα πολύ λίγο είχαμε μόνο ο ένας τον άλλον και έπρεπε να μείνουμε ενωμένοι.
Βγήκαμε έξω παντού σπίτια ξύλινα, περπατήσαμε λιγάκι, βρισκόμασταν σίγουρα σε κάποια άλλη εποχή οι δρόμοι δεν ήταν καλόφτιαγμένοι υπήρχαν μαγαζιά που γράφανε ράφτες και τα κοσμούσαν ενδύματα, αλλά το μάτι μου έπεσε σε ένα κάστρο ήταν πανέμορφο μαγεύτηκα δεν είχα ξαναδεί πιο όμορφο πράγμα ήθελα να ζήσω εκεί
-είναι όντως πανέμορφο είπε ο Δημήτρης
-που ξέρεις ότι σκεφτόμουν αυτό?
-το βλέπω ρε χαζούλα από το πως το κοιτάς
όσο προχωρούσαμε ο κόσμος μας κοίταζε περίεργα μερικοί υποκλίνοντα κιόλας, σκέφτηκα θα μας πέρασαν για αριστοκράτες έτσι όπως είμασταν ντυμένοι. μα που ήμασταν έπρεπε να ρωτήσουμε ένας χωρικός ήταν μπροστά μας και δούλευε
-με συγχωρείτε κύριε για την ενόχληση μπορούμε να σας κάνουμε κάποιες ερωτήσεις, αφού με κοίταξε για λίγο υποκλίθηκε και κίνησε το κεφάλι του καταφατικά.
-ποιανού είναι το κάστρο? σε ποιά εποχή είμαστε και ποιά χρονιά έχουμε ? είμαστε ταξιδιώτες από την αγγλία έχουμε χάσει το μέτρημα είπα χαμογελώντας όσο πιο γλυκά μπορούσα. εκέινος με κοίταξε ήταν σαν να έλεγε είναι παλαβή αλλά από σεβασμό βλέποντας με τόσο κομψή απάντησε
-είστε στην Αγγλία, lady το 1066 αυτό είναι το κάστρο του Γουλιέλμου του Νορμανδού, εισέβαλε στη Βρετανία και πέτυχε τη διάσημη ήττα του Βασιλιά Χάρολντ της Αγγλίας που θρυλείται ότι πέθανε χτυπημένος από βέλος στο μάτι κατά τη διάρκεια της Μάχης του Χάστινγκς. Ο Γουλιέλμος της Νορμανδίας ανέλαβε τη διακυβέρνηση της Αγγλίας και της Σκωτίας...
ήμασταν δηλαδή στο μεσαίωνα και για όποιον δεν ξέρει τι είναι μεσαίωνας θα τον διαφωτίσω έμεινε γνωστός ως η περίοδος των Σκοτεινών Αιώνων.περίοδο θρησκευτικού φανατισμού Κατά το Μεσαίωνα με μεγάλη επιρροή της εκκλησίας στην κοινωνική και προσωπική ζωή των ανθρώπων, πριγκίπισσες ιππότες, σταυροφορίες, χάσμα δυτικής και ανατολικής εκκλησίας.
-σας ευχαριστώ πολύ του είπα και του υποκλίθηκα είχε αρχίσει να μ αρέσει αυτό, ο Δημήτρης γελούσε κάθε φορά που έβλεπε να το κάνω . πεινούσαμε και ο Δημήτρης παραπονιόταν συνέχεια και εγώ γινόμουν ακόμα πιο πολύ γκρινιάρα.
-βρισκόμαστε δηλαδή στον μεσαίωνα Μήτσο το όνειρο σου πραγματοποιήθηκε, αλλά πεινάμε
-σκάσε χαζούλα θα βρούμε βγάλε και εσύ λίγο μπούτι έξω
-Μήτσο!!! είπα ενοχλημένη εκείνος με κοίταξε απορημένος
-δεν με βολεύει το φόρεμα να το κάνω αυτό είπα γελώντας
μπροστά μας βρισκόταν μια εκκλησία και μέσα γινόταν γλέντι, ξαφνιαστήκαμε αλλά μπήκαμε μέσα βρίσκονταν κληρικοί και ιππότες και γλεντούσαν στην θέα μιας γυναίκας γύρισαν και με κοίταξαν όλοι. νομίζω εκείνη την στιγμή κοκκίνησα.
-ασεβεία πετάχτηκε ένας κληρικός πάνω με γεμάτο το στόμα του από κρασί ο Δημήτρης μπήκε μπροστά
-πως μπορείτε και μιλάτε έτσι στην πριγκίπισσα Ζοζεφίνα είπε δυνατά χωρίς α φοβάται. τον θαύμασα και από πότε με λέγανε ζοζεφίνα?!. ο κληρικός κατέβασε τους τόνους του. είναι η ανιψιά του Γουλιέλμου ήρθε να δειπνήσει απόψε μαζί μας είπε όλοι υποκλίθηκαν και το πίστεψαν. ο Δημήτρης με εξέπληξε.. έκατσα εκεί μου κάνανε χώρο και μας βάλανε να φάμε και μας πλουσιοπάροχα.μιλούσανε δυνατά και ήταν τόσο γελιοί,φανατικά θρησκευόμενοι, άπληστοι μου ερχόταν να τους σπάσω το κεφάλι αλλά τους χρειαζόμασταν. βάλανε μουσική και άρχισαν να χορεύουν μέσα σ αυτούς διέκρινα κάποιους πραγματικά εκλεπτισμένους
-γυναίκες γιατί δεν υπάρχουν στην γιορτή? ρώτησα
όλοι με κοίταξαν ο ίδιος πάλι σηκώθηκε και είπε
-μα η Εκκλησία δεσποινίς τις θεωρεί σύμβολα της αμαρτίας και του κακού!
-ντροπή σας είπα γεμάτη αγκανάκτηση οι γυναίκες είναι ιερές φέρνουν ζωές στον κόσμο, εκείνη την στιγμή σώπασα όταν είδα μπροστά μου έναν άντρα να φοράει κορόνα και να τον ακολουθούν, ο Δημήτρης με κοίταξε. Κοκκάλωσα
-ποιά είναι αυτή η γυναίκα? ρώτησε ο βασιλιάς
-η πριγκίπισσα ζοζεφίνα, βασιλιά μου μας είπε ότι είναι η ανιψιά σας είπε ένας από τους ιππότες
με εξέτασε με μια γρήγορη ματιά και ύστερα φώναξε
-φέρτε την μπροστά μου, ο Δημήτρης σηκώθηκε να με βοηθήσει και δύο ιππότες τον κράτησαν δυνατά και ο κληρικός με άρπαξε και με πέταξε στα πόδια του.
Απάντηση με παράθεση
  #4  
Παλιά 06-10-12, 22:05
Το avatar του χρήστη lana
lana Ο χρήστης lana δεν είναι συνδεδεμένος
Senior Member
 
Εγγραφή: 05-01-2012
Περιοχή: athens/london
Μηνύματα: 198
Προεπιλογή

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3ο-Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΓΟΥΛΙΕΛΜΟ

Η καρδιά μου χτυπούσε πολύ δυνατά είχα την εντύπωση κιόλας ότι ακουγόταν.. Ήμουν σίγουρη ότι ήρθε το τέλος μας, θα σκότωνε εμένα πρώτα ή ίσως με έκαιγε σαν μάγισσα και ψεύτρα και ύστερα τον Δημήτρη, μου ήρθε η μαμά μου στο μυαλό μου δεν την είχα σκεφτεί καθόλου , και κανέναν από κείνη την στιγμή που μπήκα στην χρονοπύλη, δεν την σκέφτηκα καθόλου τώρα θα έκλαιγε που είχε χάσει την κόρη της, αλλά τώρα θα την έχανε στ΄αλήθεια. Προσπαθούσα να σκεφτώ τι να πώ τι ήξερα για τον συγκεκριμένο βασιλιά. το μυαλό μου είχε αδιάσει δεν μπορούσα να σκεφτώ τίποτα...πεσμένη στα γόντα με το βλέμμα ενός γεροδεμένου αλλά χοντρού άντρα πάνω μου και με όλα τα κοράκια γύρω μου, νόμιζα θα με πιάσουν τα κλάμματα. Ήμουν έτοιμη να αρχίσω να τον ικετέψω να μας λυπηθεί, αλλά ξαφνικά μου ήρθαν στο μυαλό όσα είχε πει ο Δημήτρης "πριγκίπισσα Ζοζεφίνα " και η ιστορία δημιουργήθηκε στο μυαλό μου.Σηκώθηκα όρθια, έφτιαξα το φόρεμα μου το τίναξα λιγάκι που είχα λερωθεί, υποκλίθηκα στον βασιλιά όπως άρμοζε πήρα μια ανάσα και είπα
-είμαι πράγματι η πριγίπισσα Ζοζεφίνα! γεμάτη αυτοπεποιήθηση κι ας τα πόδια μου έτρεμαν και είστε ο θείος μου! ο Δημήτρης έμεινε, τι πήγαινα και έκανα αναρωτιόταν έβλεπα τα μάτια του να με ικετεύουν να σταματήσω.
-ποιοι είναι οι γονείς σου ? με ρώτησε και η φωνή του ακουγόταν στο μυαλό μου ξανά και ξανά σαν αντίλαλος
-η Ρομπέρτα και ο Εντουάρντος δούκας στην Ελλάδα, το κάστρο μας έπεσε από εισβολές από Άβαρους και Σλάβους και έσφαξαν όσους ήταν μέσα, ευτυχώς υπήρχε ο Αρθούρος και έδειξα τον Δημήτρη, θα ήμουν και εγώ νεκρή, η μητέρα μου με έβαλε σε μια άμαξα με λίγους ιππότες μερικά πράγματα και ένα γράμμα γιας σας και μου είπε να σας βρώ και να με βοηθήσετε.
-δεν έχω αδερφή Ρομπέρτα είπε
-ο πατέρας σας έδωσε την μητέρα μου όταν γεννήθηκε στον φίλο του Κωνσταντίνο ώς ένδειξη φιλίας επειδή δεν μπορούσε να κάνει παιδιά η γυναίκα του... έτσι δεν γνώρισατε την αδερφή σας. ο πατέρας σας ζήτησε μόνο απο τον φίλο του να την ονόμασουν όπως εκείνον
-πράγματι τον πατέρα μου τον λένε Ρομπέρτο!είπε ο βασιλιάς το γράμμα το έχεις?
ο Δημήτρης παρατηρούσε τρομοκρατημένος αλλά και παραξενεμένος που γνώριζα τόσα πολλά, αλλά αμέσως κατάλαβα τι θα σκεφτόταν "το φυτό διάβαζε πολύ", θύμωσα λίγο σ αυτήν την σκέψη
-δυστυχώς είπα και πήρα ένα στενάχωρο βλέμμα όταν πλησιάσαμε κοντά στο κάστρο μας επιτέθηκαν ληστές μας πήραν τα πάντα εκτός απ αυτό, και έβγαλα το φυλαχτό που είχα φτιάξει για τον Δημήτρη, που μου το έδωσε η μητέρα μου για σας και τον πλησίασα και του το έδωσα και απομακρύνθηκα πάλι. φαινόταν συγκινημένος.
-μου είπε ότι μπορώ να στηριχτώ σε σας και ότι δεν θα σας είμαι βάρος... είχε δίκιο? ρώτησα με ένα στενάχωρο βλέμμα, παίζωντας με τα συναισθήματα του.
-ελπίζω να λες την αλήθεια είπε πάμε για το κάστρο
-θα σας διηγηθώ πολλά για την Ελλάδα είπα και χαμογέλασα γλυκά, θέλω να έρθει και ο Αρθούρος μαζί μας στάθηκε πραγματικά πιστός στο καθήκον του και με έφερε ζωντανή μέχρι εδώ
-να έρθει είπε και προχωρήσαμε προς την άμαξα. Ήμασταν ακόμα ζωντανοί σκέφτηκα και κάτι παραπάνω. όταν ξεκίνησε η άμαξα ο κόσμος έκανε άκρη να περάσουμε, οι άνθρωποί ήταν φτωχοί με κουρέλια σχεδόν ντυμένοι και φαίνονταν πολλοί κουρασμένοι. μακάρι να μπορούσα να βοηθήσω σκέφτηκα, αλλά εδώ δεν ξέρω αν θα ζήσω η ίδια. ο Δημήτρης καθόταν δίπλα μου και ο βασιλιάς απέναντι με ένα σύμβουλο που μιλούσαν.
-είσαι πανέξυπνη είπε ο Δημήτρης σιγά
-εσύ είσαι πανέξυπνος είπα χαμογελαστά που το σκέφτηκες αυτό Αρθούρε και μου ήρθε να σκάσω στα γέλια , αλλά σταμάτησα όταν είδα τον βασιλιά να μας κοιτάει. Σωπάσαμε. η δρόμοι όσο ανεβαίναμε για το κάστρο ήταν καλοφτιαγμένοι και υπήρχε παντού πράσινο... πόσο όμορφα, ήταν! φτάσαμε. ο βασιλιάς είπε να πάνε το Δημήτρη σε κάποιο δωμάτιο που έμεναν οι ιππότες του παλατιού και εμένα μου έκανε νόημα να τον ακολουθήσω. Μπήκαμε μέσα ήταν εκθαμβωτικά όλα... είπε σε μια υπηρέτρια να με πάει σε ένα δωμάτιο μου έδωσε καθαρά ρούχα έκανα μπάνιο, και κατέβηκα κάτω, μου είπε να του διηγηθώ για την οικογενειά μου, άρχισα να λέω λίγα και πειστικα΄ώστε να μην βγώ ψεύτρα... του είπα ότι είχα μάθει αστρονομία, μαθηματικά, ιστορία, γράμματα, ενθουσιαζόταν με αυτά που έλεγα γιατί εκείνη την εποχή υπήρχαν ελάχιστα μορφωμένες, αλλά είχα σχέδιο μπροστά μου.
-ο Αρθούρος που είναι βασιλιά μου? τον ρώτησα
Δεν πρόλαβε να μου απάντησει καθώς μέσα μπήκαν έξι νεαρά κορίτσια και τέσσερις άντρες
-απο δώ μου είπε τα ξαδέρφια σου,
είχε δέκα παιδιά! έμεινα, χαιρέτησα.. και έδειξα αγάπη η μικρότερη κόρη ήταν η πιο όμορφη είχε ξανθά μαλλιά μπούκλες και ωραίο δέρμα , άρχισαν να ακουμπάνε τα μαλλιά μου βλέποντας τα ίσια και έψαχναν για μπούκλες τους εξήγησα πως στην χώρα μου έτσι τα έκαναν,οι γιοι του φαινόντουσαν πραγματικά πρίγκιπες και ένας από αυτούς μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση, ήταν ξανθός όπως η μικρή του αδερφή και γαλαζοπράσινα μάτια του έλαμπαν όταν μου συστήθηκε, τον έλεγαν Μάρκους, ένιωσα αμέσως οικεία μόλις τους γνώρισα και μου ζήτησαν να τους διηγηθώ ιστορίες από το "ταξίδι" μου από την ελλάδα μέχρι την αγγλία.Αργότερα πήγαμε να δειπνήσουμε και γνώρισα και την γυναίκα του βασιλιά μια πολύ κακιά γυναίκα και ήξερα ότι θα μου δημιουργήσει πολλά προβλήματα από τον τρόπο που με κοίταζε.
Ο Δημήτρης από την άλλη φαινόταν ενθουσιασμένος, στον όροφο τον ιπποτών υπήρχαν δωμάτια για τον καθένα και χώροι διασκέδασης και υπηρέτριες να τους σερβίρουν, του δώσανε καθαρή στολή και έκανε αρκετούς φίλους, τους διηγόταν ιστορίες ηρωισμού και πόσο γενναίος είχε σταθεί σε πολλές καταστάσεις και πόσες κατακτήσεις από πριγκίπισσες είχε.. όλη τον άκουγαν με το στόμα ανοιχτό και είχαν βρεί τον καινούργιο τους είδωλο.
-και πώς τον σκότωσες το λιοντάρι ? ρώτησε ένας απ' αυτούς όταν τους διηγόταν μια ιστορία του.
-πήρα το σπαθί μου και όρμησα πάνω του, και του έκοψα το κεφάλι... όλοι τον άκουγαν ενθουσιασμένοι. μια από τις υπηρέτριες όμως διέκοψε τον συνηρμό του, ήταν αρκετά όμορφη, όλοι την κοίταξαν ήταν σίγουρα από τις δύσκολες
-μπορείς να τα καταφέρεις? τον ρώτησε ένας ιππότης
-άνετα εώς και χαλαρά είπε ο Δημήτρης όλοι γέλασαν , τον συμπάθησαν πολύ και τους άρεσε ο τρόπος που μίλαγε αν και παράξενος γι αυτούς.
Αργά το βράδυ η μουσική σταμάτησε μερικοί ιππότες πήγαν στο πόστο τους και μερικοί αποσύρθηκαν για τα δωμάτια τους. ο Δημήτρης έμεινε και κοίταζε γύρω το κάστρο μόνος του.
-τι να κάνει ο Λιάκος? σκέφτηκε και ξεφύσηξε
μια υπηρέτρια τον πλησίασε και του έδωσε ήταν ένα γράμμα το οποίο ήταν από μένα... Το διάβασε βιαστηκά και έτρεξε στην στον πάνω όροφο και περίμενε στο μπαλκόνι. Όταν κοιμήθηκαν όλοι έβαλα τα παπούτσια μου και πήγα να τον βρώ... τον είδα να με περιμένει...έτρεξα και τον αγκάλιασα.με φίλησε στο μάγουλο και με κράτησε σφιχτά.
-ανησύχησα για σένα μου είπε, είσαι καλά? κούνησα το κεφάλι μου καταφατικά και άρχισα να κλαίω μου βγήκε όλη η ένταση της ημέρας, με ξανα αγκάλιασε και ηρέμησα άρχισα να του διηγούμε για το κάστρο, για την οικογένεια, μου είπε για τους ιππότες και πήγα να φύγω όταν είδα μια σκιά να έρχεται προς το μέρος μας,δεν προλάβαινα να φύγω. δεν μπορούσαμε να δούμε ποιός είναι αλλά ξέραμε ότι είχαμε μπλέξει άσχημα.
*Λιάκο με φώναζε ο Δημήτρης για να μιλάμε άντρας προς άντρα
Απάντηση με παράθεση
  #5  
Παλιά 07-10-12, 20:05
Το avatar του χρήστη lana
lana Ο χρήστης lana δεν είναι συνδεδεμένος
Senior Member
 
Εγγραφή: 05-01-2012
Περιοχή: athens/london
Μηνύματα: 198
Προεπιλογή

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 4ο-ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΜΟΥ

Δεν επιτρεπόταν εκείνη την εποχή να μιλάει μια πριγκίπισσα με έναν ιππότη και κυρίως να συναντιέται κρυφά τα βράδια, θα λέγανε ότι είμαστε εραστές ή ότι είχαμε συνωμόσία εναντίον του βασιλιά και ήδη ήταν παράξενα αυτά που του είχαμε πει... τώρα τι θα γινόταν αν ήταν ο ίδιος ο βασιλιάς εκείνος που κατευθυνόταν προς την μεριά μας?!, όταν είδα το ξανθό κεφάλι του Μάρκους εξαγριωμένο βέβαια ησύχασα λιγάκι, ήμουν νευρική και έπρεπε να ηρεμήσω, δεν γινόταν να καταλάβει κάτι έπρεπε να τον πάρω με το μέρος μου σκεπτόμενη και το ενδιαφέρον που είχε δείξει προηγουμένως.
-τι κάνετε εδώ δεσποινίς Ζοζεφίνα? με ρώτησε με όση ευγένεια αλλά και όσο πιο συγκρατημένα μπορούσε για να μην δείξει πόσο είχε θυμώσει. ήταν ώρα ξανά για παράσταση πότε θα τελείωνε αυτή η μέρα επιτέλους είχα εξαντληθεί
-ξάδερφε Μάρκους είπα σιγά, να σου γνωρίσω από δω τον σωτήρα μου,τον Αρθούρο, με έφερε από την Ελλάδα ασφαλή και ήθελα να τον ευχαριστήσω προσωπικός, ο βασιλιάς δεν μου έδωσε την ευκαιρία να δω έστω τι θα κάνει και πως είναι, συγχώραμε που έφυγα έτσι βράδυ, αλλά νιώθω βαθιά ευγνωμοσύνη γι αυτόν τον άντρα και του χαμογέλασα, μπορεί να είναι το μικρό μας μυστικό αυτό σε παρακαλώ?
κατά περίεργο τρόπο, πήγε έδωσε το χέρι στον Δημήτρη και του είπε
-σε ευχαριστώ πολύ, γι αυτό που έκανες, θα πω στον πατέρα μου να ανεβάσει και την θέση σας.
-ήταν το καθήκον μου είπε ο Δημήτρης, εμένα επιτρέψτε μου να αποσυρθώ, καλό σας βράδυ! καθώς παρατηρούσα τον Δημήτρη να μιλάει και να φεύγει αργότερα συνειδητοποιήσα ότι είχαμε μπει στο πετσί του ρόλου και σε λίγο θα το πιστεύαμε και εμείς. Λένε γενικά ότι για να είναι ένα ψέμα πιστευτώ πρέπει εσύ ο ίδιος πρώτα να πείσεις τον εαυτό σου οτί ισχύει. Αυτό κάναμε και οι δυό μας.
-σ ευχαριστώ πολύ Μάρκους είσαι πολύ ευγενεικός και να ξέρεις σου χρωστάω χάρη
-μου χρωστάς ένα περίπατο αύριο με τα άλογα.
-πολύ ευχαρίστως είπα χαμογελαστή αλλά δεν ξέρω να ιππεύω, μικρή είχα ένα ατύχημα και από τότε δεν ξανά ανέβηκα. και περίμενα να μου πει να πάμε περπατώντας , έλα όμως που δεν άλλαξε γνώμη δυστυχώς για μένα.
-θα σου μάθω εγώ είπε ενθουσιασμένος και εσύ θα μου διηγηθείς όσα ξέρεις, συμφώνησα μη μπορώντας να αρνηθώ ήδη ήμουν πολύ κουρασμένη.με πήγε ως το δωμάτιο μου , και μου υπενθίμησε αύριο 11 η ώρα για ιππασία.
Ο Δημήτρης πήγε να ξαπλώσει ήταν πολύ κουρασμένος, και αύριο το πρωί είχε μεγάλη μέρα μπροστά του, τοξοβολία, να πάρι σπαθί στο χέρι του, δουλειά, και να γνωρίσει κι άλλα πολλά για τον κόσμο που βρισκόταν... όμως κατά περίεργο τρόπο δεν μπορούσε να κοιμηθεί ήταν όλη η ένταση και ήταν και αυτός ο Μάρκους που του καθόταν στο στομάχι.
"γιατί ήταν τόσο καλός με την Λιάνα ο μπαντάλος?" σκέφτηκε και γύρισε από την άλλη
"μα καλά τι με πειράζει, θα του άρεσε λογικά, είναι απλά φίλη μου!", για να πείσει τον εαυτό του
To επόμενο πρωί σηκώθηκε πολύ πιο νωρίς από ότι υπολόγιζε, δεν μπορούσε να σκεφτεί αν είχε κοιμηθεί κιόλας ένας από τους φίλους του του υπέδειξε το δωμάτιο που πέρνανε πρωινό, ήταν ένα τεράστιο τραπέζι καθόντουσαν πολλοί ιππότες και όλοι τον χαιρετούσαν, μιλούσαν δυνατά και γέλια ακουγόντουσαν, ξανά η ίδια υπηρέτρια εμφανίστηκε στο τραπέζι "η αμαζόνα" όπως την φωνάζανε και έβαζε τα πιάτα στο τραπέζι με μια περηφάνεια και μια αυτοπεποιήθηση σαν να έλεγε "είμαι η μια και η μοναδική", άρεσε αυτό στους άντρες και όλοι την κοιτούσαν, ο Δημήτρης από την άλλη σκεφτόταν ότι έπρεπε να σηκώσει σπαθί και δεν ήξερε καν να το κρατάει, ούτε τόξο πως θα τα δικαιολογούσε αυτά μπροστά στους φίλους του, θα έχανε την φήμη του.
Μπορεί να μην αντιμετωπίζαμε τα ίδια προβλήματα, αλλά ήμουν εξίσου αγχωμένη, ντυμένη με ρούχα ιππασίας, πήγα να βρώ τον Μάρκους με κοίταξε θαυμάζοντας με, το ευχαριστήθηκα, μου άρεσε να σκέφτομαι ότι είμαι γι αυτόν κάτι όμορφο, να μ αγαπήσει, αλλά δεν σκέφτηκα τι ήταν αυτός για μένα κάποτε θα έφευγα δεν μπορούσαμε να μείνουμε εκεί για πάντα. από μέσα μου προσευχόμουν να πάνε όλα καλά να τον ενθουσιάσω πιο πολύ, μα τι σημασια είχε αν δεν μπορούσε να μαι ο εαυτός μου, το άγχος μου με πρόδιδε είχα γίνει νευρική και τα πόδια μου τρέμανε. αντίκρυσα τα δύο άλογα. νομίζω ήμουν έτοιμη να πέσω κάτω
-φοβάσαι πριγκίπισσα Ζοζεφίνα?
-λιγάκι
-είναι ήρεμα άλογα δεν θα σου συμβει τίποτα και μου χαμογέλασε, με ανέβασε πάνω κουνιόμουν , δεν μπορούσα να ισσοροπήσω και με λίγη εξάσκηση αργότερα κατάφερα έστω να σταθώ αξιοπρεπώς...
" που είναι ο Δημήτρης να με δει σαν χωριάτα", σκέφτηκα και χαμογέλασα
-μια χαρά τα πας μου φώναξε ο Μάρκους
-δεν πάμε περπατώντας καλύτερα τώρα το περίπατο μας? πρότεινα
-όπως επιθυμείτε και φώναξε δύο ιππότες που βρίσκονταν κοντά να έρθουν να πάρουν τ άλογα, ούτε που τους είχα προσέξει. ο ένας ήταν και ο Δημήτρης κιόλας.
-Αρθούρε είπα και τον χαιρέτησα εκείνος με προσπέρασε
"μα τι του έκανα?" σκεφτόμουν, έπρεπε να του μιλήσω αλλά ο Μάρκους βρισκόταν συνέχεια δίπλα μου δεν με άφηνε. προσπαθούσα έστω να τον κοιτάξω με νόημα, αλλά ούτε καν γύριζε το βλέμμα του να με δει,αδιαφορούσε παντελώς. δεν μου άρεσε αυτό.
-έχω να σου δείξω κάτι είπα στον Μάρκους αλλά το έχω στην τσάντα μου στο δωμάτιο μου, μπορείς να πας να μου την πάρεις είναι μια καφέ στο πάνω συρτάρι στο καθρέφτη μπροστά.
-είναι τόσο σημαντικό? κούνησα καταφατικά το κεφάλι μου
εκείνος ξεκίνησε να πάει
-μην την ανοίξεις του φώναξα
πλησίασα τον Δημήτρη, ήθελα να μάθω γιατί δεν μου μιλούσε
-τι έχεις ρε χαζό? τον ρώτησα γιατί δεν μου μιλάς?
-με συγχωρείτε δεσποινίς αλλά εγώ δουλεύω όσο εσείς φλερτάρετε με τον Πρίγκιπα, γι αυτό αφήστε με να συνεχίσω το καθήκον μου.μου είπε ειρωνικά και με άφησει σύξιλη. μα τι είχε ?! δεν μπορούσα να σκεφτώ άλλο έφτασε ο Μάρκους λαχανιασμένος με την τσάντα μου, περπατήσαμε λιγάκι και ύστερα κάτσαμε έβγαλα ένα χάρτη από την τσάντα μου και τον άπλωσα κάτω.
-αυτός είναι ο κόσμος του είπα, με κοίταξε πατραξενεμένος εκεί υπήρχε μια αμερική που δεν είχε ακόμα ανακαλυφθεί όπως και πολλά άλλα.
-που τον βρήκες ?
-είναι δώρο... αυτός είναι αλήθεια ο κόσμος και ας μην έχουν ακόμα ανακαλυφθεί πολλά, η γη είναι σφαιρική, και αυτή είναι η Αμερική θα κυβερνήση τον κόσμο στο μέλλον αν και θα περάσει πολλά για να φτάσει εκεί, τώρα κατοικείται από ιθαγενείς, θα σας πω πώς να πάτε αν μου υποσχεθείτε ότι δεν θα πειράξετε κανέναν από τους κατοίκους της χώρας.ήθελα να αλλάξω την ιστορία, είναι όμως δυνατόν κάτι τέτοιο?! να ανακαλυφθεί η Αμερική από άγγλους να μην γινόταν σφαγή? το σχέδιο είχε ήδη αρχίσει ο Μάρκους έδειχνε ενθουσιασμένος, αλλά πως να εμπιστευόταν ένα χάρτη και τα λεγόμενα μιας γυναίκας μήπως ήταν αρκετά ριψοκίνδυνο αυτό που έκανα,γινόταν να αλλάξει το μέλλον?? που ήταν ο Δημήτρης σε όλο αυτό?γιατί μου είχε θυμώσει? και πως τα είχαμε κάνει έτσι ενώ υποτίθεται ότι θα ζούσαμε το μαγικό αυτό ταξίδι μαζ?!
Απάντηση με παράθεση
  #6  
Παλιά 08-10-12, 12:34
Το avatar του χρήστη lana
lana Ο χρήστης lana δεν είναι συνδεδεμένος
Senior Member
 
Εγγραφή: 05-01-2012
Περιοχή: athens/london
Μηνύματα: 198
Προεπιλογή

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 5ο-ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ

Είχε περάσει σχεδόν δύο βδομάδα από τότε που είχα δει τον Δημήτρη και δεν μου μίλαγε ο πεισματάρης τι θα μπορούσε να έχει και δεν μπορούσα να τον πλησιάσω κιόλας. είχα αρχίσει να μελαγχολώ θυσίασα τα πάντα την οικογένεια μου, τον Γιώργο, τους φίλους μου, την σχολή μου για να βρίσκομαι στον μεσαίωνα? άξιζε?. Είχα γίνει όμως πριγκίπισσα, αυτό δεν ήθελα τελικά?! ο καιρός μου περνούσε διαβάζοντας τις μικρές πριγκίπισσες τους μάθαινα ζωγραφική, τους έδινα βιβλία να διαβάζουν και τους έλεγα όλες τις παιδικές ιστορίες που ακόμα δεν είχαν βγεί, την χιονάτη , την σταχοπούτα, την ωραία κοιμωμένη και αλλές πολλές... εκείνες δείχνανε ενθουσιασμένες και ήταν όλες άκρως ρομαντικές. Με είχαν αγαπήσει πολύ. μερικές φορές βγαίναμε για περίπατο με τον Μάρκους και ο βασιλιάς συνέχεια έδειχνε να του αρέσει αυτό. ήθελε να μας δει μαζί, μα ο Μάρκους ήταν αρκετά ντροπαλός και τζέντλεμαν κάτι το οποίο με είχε κουράσει πλεόν, παρόλα αυτά απολάμβανα την παρέα του. ο Δημήτρης όμως μου έλειπε πάρα πολύ και ας του κράταγα κακία που δεν κράτησε την υπόσχεση του. Μου είχε πει θα με προσέχει και θα είναι πάντα δίπλα μου. μάθαινα νέα του από την μικρή υπηρέτρια που είχα στην διάθεση μου την Σελίν.
Αυτός περνούσε αρκετά καλύτερα από μένα είχε μπει γρήγορα στους ρυθμούς της χώρας, τα είχε καταφέρει καλά σε όλα και κυρίως στις γυναίκες επαληθεύοντας αυτά που τους είχε πει... πόσο με νευριάζε που με είχε ξεχάσει. ένιωθα τόσο μόνη. Είχε φύγει και ο Μάρκους και τώρα δεν είχα κάποιον προστάτη και τώρα συνέχώς η βασίλισσα έκανε προσβλητικά σχόλια αρχικά δεν έδινα σημασία, μετά από λίγο όμως μου ερχόταν να την πιάσω από τα μαλλία. Συγκρατιόμουν.εκείνο τον καιρό γνώρισα τον Μαξιμιλιάνο, τον δεκαοχτάχρονο γιο της οικογένειας ήταν πολύ καλός και αρκετά διασκεδαστικός , τον αγαπούσα πολύ ήταν για μένα ένας αδερφός αρχίσαμε να περνάμε αρκετό καιρό μαζί και είχαμε γίνει οι καλύτεροι φίλοι. του μιλούσα για πολλά πράγματα πολλές φορές μου ήρθε να του πω κιόλας όλη την αλήθεια, αλλά δεν θα με πίστευε και ίσως με πέρναγε και για τρελή και έτσι ίσως έχανα και τον μοναδικό μου φίλο και ίσως πέθαινα από θλίψη μόνη μου. Η μοναξιά τελικά είναι η χειρότερη αρρώστεια. Βλέποντας με να κατρακυλάω καθημέρινα στην μελαγχολία, μου είχε μια έκπληξη, μου ζήτησε να ντυθώ το βράδυ καλά και να γίνω πανέμορφη γιατί θα πηγαίναμε κρυφά σε ένα πάρτυ. δέχτηκα.περίμενα ανυπόμονα το βράδυ...
Είχα γίνει πολύ όμορφη είχα βάλει το πιο ωραίο μου φόρεμα, είχα χτενίσει ωραία τα μαλλιά μου και ήμουν έτοιμη να περάσω καλά. χτύπησε σιγά την πόρτα μου, μπήκε μέσα και με πήρε από το χέρι και ξεκινήσαμε για το πάρτυ. μα που ήταν το πάρτυ?! είχα ξεχάσει να τον ρωτήσω από τον ενθουσιασμό μου και την επιθυμία να διασκεδάσω. κατεβήκαμε απλώς ένα όροφο.πηγαίναμε στα πάρτυ τον ιπποτών, χάρηκα. θα συναντούσα επιτέλους τον Δημήτρη ίσως και να λύναμε την παρεξήγηση, ο Μαξιμιλιάνος δεν θα είχε πρόβλημα να πάω να του μιλήσω.όταν μπήκαμε μέσα είχε γεμίσει η αίθουσα ήταν σαν τα σημερινά κλάμπ αλλά έλειπε ο φωτισμός... όλοι μας κοίταξαν όταν μπήκαμε όσο να ναι τους κάναμε τιμή που παρευρισκόμασταν εκεί. μας άνοιξαν χώρο και κάτσαμε σε ένα από τα τραπέζια, δεν έδιναν πλέον σημασία στις υπηρέτριες που ήταν δίπλα τους , όλοι απευθύνονταν σε μένα μου λέγανε ιστορίες ηρωικές, και με θύμαζαν όχι επειδή ήμουν πιο όμορφη από κείνες τις κοπέλες , γιατί κάποιες με περνούσαν με διαφορά, αλλά επειδή ήμουν μια πριγκίπισσα, παρόλα αυτά απολάμβανα το ενδιαφέρον τους, αλλά όσο αυτή μου μιλούσαν για ήρωες εγώ έψαχνα τον δικό μου ήρωα, και τον εντόπισα μεθυσμένος να πίνει και να φιλάει μια από τις υπηρέτριες δεν μ είχε δει ακόμα. μου ήρθε να πάω από κει και να τον χτυπάω ανελέητα αυτόν και αυτήν. δεν συγκρατήθηκα η αλήθεια είναι. πήγα, την σήκωσα αυτήν από τα πόδια του και τον άρπαξα από το μπράτσο να σηκωθεί. με κοίταζε σαν χαζός.
-σήκω!!! φώναξα , συνέχιζε να με κοιτάει ειλικρινά δεν μπορούσα να μαντέψω τι σκεφτόταν. καθόταν ακόμη. μας κοίταξαν όλοι. χαμογέλασα να τους καθησυχάσω ότι δεν συνέβαινε τίποτα.
-η σηκώνεσαι ή τα λέω όλα στον βασιλιά του είπα
σηκώθηκε βαριεστημένα και με ακολούθησε στο μπαλκόνι έξω, καθόμασταν αμίλητοι για πέντε λεπτά.
-γιατί δεν μου μιλάς ? τον ρώτησα μισοκλαίγοντας
-γιατί είσαι μια σουρλουλού! μου είπε μήπως θες και μετάφραση?
-τι εννοείς Δημήτρη? μίλα καθαρά
-εννοώ ότι είσαι μια ξενδιάνθρωπη δεν βλέπεις γύρω σου, μόνο να περνάς καλά βλέπεις , να διασκεδάσεις με τον τζιγκιτζιρλάκια και να το παίζεις θεά...εμένα με ξέχασες!!! δεν μπορούσα να καταλάβω αν μιλοούσε το ποτό ή εκείνος.
-τι σου έκανα? δεν ριψοκινδύνεψα από την πρώτη κιόλας μέρα και σε συνάντησα, νόμιζα ότι θα ήμασταν μαζί σε αυτό το ταξίδι... γιατί κάνεις έτσι, δεν έχω σχέση με τον Μάρκους, δεν θα έκανα σχέση μαζί του, αλλά και να είχα τι σε πειράζει?! εσύ δεν φιλιόσουν με αυτήν μέσα δεν διασκεδάζεις και καθε μέρα και με καινούργια εγώ πώς να σε πώ δηλαδή πόρνο? πρέπει να φύγουμε από δω...!!!
-εγώ είμαι άντρας!!! ενώ εσύ είσαι μια φτηνή πριγκίπισσα, ναι αρέσεις σε πολλούς νιώθεις καλά τώρα?
του έδωσα ένα χαστούκι και του είπα
-είσαι μόνος σ αυτό από δω και πέρα...ααα και είσαι μεγάλος μαλάκας!!! και έφυγα πανηγυρικά με βαθιά θλίψη...
ο Δημήτρης έτρεξε και με έπιασε απο τ χέρι...
-μήπως ζούμε και μεις μια ιστορία αγάπης μιας πριγκίπισσας και ενός ιππότη? με ρώτησε και συνέχισε συγχώραμε για όλα αυτά που σου είπα πριν είσαι η πιο ξεχωριστή και καλή κοπέλα που γνώρισα!, τον αγκάλιασα μόνο αυτό ήθελα, μου πήρε το χέρι και μου το φίλησε η καρδιά μου σφίχτηκε... μα τι έκανε, η καρδιά μου δεν έπρεπε να ξανά αγαπήσει της το είχα υποσχεθεί...
-δεν μπορώ είπα και έφυγα τρέχοντας και να ξεφύγω απ αυτόν και από τα ίδια μου τα συναισθήματα.
-Μαχιμιλιάνε μπορούμε να φύγουμε έχει πάει πολύ αργά...
-ναι , πάμε έχεις δίκιο...
Ο Δημήτρης πρωί πρωί δέχτηκε μια επίσκεψη στο δωμάτιο του ήταν ένας από τους στρατηγούς και του ζητούσε να συνοδέψει τον βασιλιά μαζί με κάποιους άλλους στην διπλανή πόλη που ήταν ταξίδι πέντε ημερών για μια μάχη... και δεν ξέρανε πότε θα γυρίσουν δέχτηκε δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς... έγραψε ένα γράμμα το έδωσε στην υπηρέτρια ετοίμασε τα πράγματά του και έφυγαν...
Άνοιξα τα μάτια μου με την σκέψη ότι δεν πονούσα πια. Βρέθηκα να κοιτάζω έναν τοίχο καλυμμένο με μια αριστοτεχνικά κεντημένη ταπετσαρία. Γύρισα ανάσκελα και τεντώθηκα. Συνειδητοποίησα ότι ένιωθε πολύ καλά, σαν να μην είχε γίνει τίποτα. Ταυτόχρονα συνειδητοποίσα πως δεν αναγνώριζα το δωμάτιο. δεν αναγνώριζα εμένα...γιατί είχα αυτό το χαμόγελο στο πρόσωπο μου. Ανασηκώθηκα στο κρεβάτι και τότε διαπίστωσα πως δεν ήμουν μόνη . Σε μια πολυθρόνα κοντά καθόταν η Σελίν η υπηρέτρια, χαμογέλασα
-Χαίρομαι που ξυπνήσατε , είπε. έχω γράμμα από τον Αρθούρο. πετάχτηκα και άρχισα να το διαβάζω γρήγορα, ξέσπασα σε κλάμματα.... τι θα έκανε εκεί, θα σκοτωνόταν στα σίγουρα έτρεξα με το νυχτικό μου, αλλά είχαν ήδη φύγει.... είχα χάσει τον Δημήτρη και ήμουν μόνη μου πια.
Απάντηση με παράθεση
  #7  
Παλιά 08-10-12, 12:42
Το avatar του χρήστη lana
lana Ο χρήστης lana δεν είναι συνδεδεμένος
Senior Member
 
Εγγραφή: 05-01-2012
Περιοχή: athens/london
Μηνύματα: 198
Προεπιλογή

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 6ο- ΜΙΑ ΜΑΧΗ ΔΙΧΩΣ ΤΕΛΟΣ

Είχαν περάσει δύο μέρες από το ταξίδι τους, μια διαδρομή χωρίς όρια , ένας πόλεμος χωρίς νόημα και ένας ιππότης δίχως κάτι να πολεμήσει
"μα τι κάνω γιατί παλεύω?", αναρωτιόταν.. στο μυαλό του ερχόταν συνεχώς ο χορός που είχε γίνει, εγώ... δεν πρόλαβε καν να με χαιρετήσει ήθελε τόσο πολύ να με δεί
-πολεμάω για την Λιάνα!!! είπε ο Δημηήτρης στον φίλο του δίπλα
-ποια είναι αυτή?
-είναι πιο όμορφη γυναίκα, είναι ο πιο καλός άνθρωπος, είναι τα πάντα για μένα και δεν πρόλαβα να της το πω και θα πεθάνουμε εδώ σε μια μάχη...
-εσύ είσαι ήρωας του είπε ο φίλος του δεν πεθαίνεις... θα γυρίσεις να της το πεις!
Είχαν φτάσει... oι μάχες είχαν αρχίσει... ο Δημήτρης είχε αποδειχτεί ένας από τους καλύτερους ιππότες. ο βασιλιάς πλέον τον είχε σε μεγάλη εκτίμηση.
Δυο λεπίδες άστραψαν στο φως του κρύου πρωινού και ένας στρατιώτης από την ισπανόα ούρλιαζε καθώς τα χέρια ενός και ο λαιμός ενός άλλου είχαν κοπεί από τα σπαθιά. Ο άνδρας που τα κρατούσε ήταν ένας γεροδεμένος καστανομάλλης με μαύρα μάτια. Είχε μια ουλή στο αριστερό μάγουλο και δεν φαινόταν να ανησυχεί με το γεγονός ότι στεκόταν μόνος απέναντι σε μια ντουζίνα σταρτιώτες. Αντίθετα ρίχθηκε επάνω τους με τα δυο σπαθιά να θερίζουν άκρα και να αφαιρούν ζωές.Δίπλα του ένας μεγαλόσωμος άνδρας με μια μεγάλη σπάθα στα χέρια κοίταζε ικανοποιημένος το αποτέλεσμα που είχε επιφέρει με ένα και μόνο χτύπημα. Δυο ακόμη άνδρες έτρεχαν προς τον Δημήτρη με σπαθιά τραβηγμένα και εκείνος οπισθοχώρησε. Δεν του άρεσε η εξέλιξη που είχαν τα πράγματα. Παρότι δεν φορούσαν στολές αναγνώριζε πολύ καλά τους άνδρες για αυτό που ήταν, Ιππότες της πορτογαλίας , είχαν συμμαχήσει με τους ισπανούς.
Έπρεπε να φύγει τώρα που μπορούσε. για να ενημερώσει τον βασιλιά. Οι δυο Ιππότες που έτρεχαν προς το μέρος τους την προσπέρασαν ενώ ένας ακόμη κατέφτανε. ένας τράβηξε την λόγχη και την πέταξε πέρα.
Όχι! Δεν ήταν δυνατό, σκέφθηκε ο Μερίν, ο φίλος του , τον πέτυχε θα πέθαινε ο Αρθούρος. Τίποτα δεν μπορούσε να τον σώσει. Αυτόν τον πόνο δεν θα τον γλίτωνε. Και όμως μπροστά στα μάτια του ο νεοφερμένος ακούμπησε το ένα χέρι του στο σπαθί και με το ένα σηκώθηκε και πολεμούσε. προσπαθούσε να διαφύγει αλλά αντιμετώπιζε δυο Ιππότες με μεγάλες σωματικές δυνάμεις.Τελικά τον έναν εκ των δύο τον διαπέρασε με το σπαθί του και πέθανε σήκωσε και τ έκοψε και το κεφάλι του άλλου πόσο κτήνοι θα μπορούσαν να γίνουν οι άνθρωποι προκειμένου να ζήσουν σκέφτηκε μέσα σε τρείς μήνες είχε μετατραπεί σε έναν θεριστή.
-Αρθούρε είσαι καλά??? τον ρώτησε ο Μερίν
Ο Δημήτρης δεν αντιλαμβανόταν τίποτα από όλα αυτά, πονούσε αλλά ο πόνος ελαττωνόταν, απομακρυνόταν από το παγωμένο κατώφλι του θανάτου. Άρχισε να έχει συναίσθηση του ότι ήταν ξαπλωμένος στο έδαφος, ότι ένας άνδρας είχε σκύψει από πάνω του και το ένα χέρι του ήταν ακουμπισμένο στο μέτωπό του ενώ το άλλο στο τραύμα του.
-Μην ανησυχείς, θα γίνεις καλά του έλεγε
-Ποιος...... είσαι;
-Με λένε Γκίντεον, είπε ο άνδρας και με χαρά μου σε καλωσορίζω πίσω στη γη των ζωντανών.
Καθώς άρχιζε να χάνει τις αισθήσεις του, ένιωσε ένα απαλό χέρι να πιάνει το δικό του και δυο χείλη να ψιθυρίζουν:
-Πρέπει να γίνεις καλά, μην πεθάνεις.
-Λιάνα εσύ είσαι?
-ναι εγώ είμαι σε παρακαλώ γίνε καλά και τα χείλη της άγγιξαν τα δικά του
-θα ζήσω για σένα Λιάνα
-Γιατί; ρώτησε αν και ήξερε την απάντηση.
-Αρθούρε ξύπνα ξύπνα του φώναζε ο φίλος του πρέπει να παραμείνει ξύπνιος!
άνοιξε τα μάτια του βρισκόταν ακόμα στο πεδίο μάχης γεμάτος αίματα και κάποιους να τον μεταφέρουν...
-πρέπει να τον γυρίσουμε πίσω είπε ο Μέριν έτσι κι αλλιώς ο βασιλιάς ήρθε σε συμφωνία μαζί με τους εχθρούς οπότε εμείς μπορούμε να γυρίσουμε πιο νωρίς, ο στρατηγός συμφώνησε, ο Αρθούρος είχε πολεμήσει γενναία!!! του άξιζε να γυρίσει και έτσι ξεκίνησαν για την Αγγλία.... εκεί τον περίμεναν πολλές εκπλήξεις!!!
Απάντηση με παράθεση
  #8  
Παλιά 09-10-12, 00:31
Το avatar του χρήστη lana
lana Ο χρήστης lana δεν είναι συνδεδεμένος
Senior Member
 
Εγγραφή: 05-01-2012
Περιοχή: athens/london
Μηνύματα: 198
Προεπιλογή

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 7ο- θΑΝΑΤΟΣ ΚΑΙ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ?

Από την στιγμή που είχε φύγει ο Δημήτρης με είχε πιάσει μια μελαγχολία, έτρωγα ελάχιστα, διάβαζα τα κορίτσια χωρίς κέφι και ήταν πλέον φανερό σε όλους ότι υπέφερα από θλίψη... νομίζοντας ότι υπέφερα για την απουσία του Μάρκους του στείλανε τηλεγράφημα να γυρίσει επειγόντος, την επόμενη κιόλας μέρα επέστρεψε γεμίζοντας με, με δώρα... αλλά οι μέρες μου συνέχιζαν το ίδιο προσπαθούσα να προσποιηθώ ότι περνάω καλά ότι διασκεδάζω, αλλά από μέσα μου ούρλιαζα, πόσο μόνη ένιωθα, πόσο μου έλειπε...εγκλωβίστηκα σε έναν κόσμο που δεν μου ανήκει, σε ένα κάστρο που δεν μου ανήκει με μια οικογένεια που δεν είναι δικιά μου, και όλα αυτά τα περνούσα μόνη μου... είχα αρχίσει να πιστεύω πολύ στον θεό καθημερινά έκανα επίσκεψη στην εκκλησία, γονάτιζα και προσευχόμουν ο ιππότης μου να είναι καλά...
Καθώς περνούσαν οι μέρες οι ελπίδες μου δεν χάνονταν ήξερα ότι είναι ζωντανός καμιά φορά άκουγα να μου φωνάζει, να μου γελάει να με λέει μπαντάλο και γελούσα μόνη μου... ο Μάρκους και τα αδέρφια του ήταν δίπλα μου , ωστόσο δεν μπορούσα να τους πω όσα ήθελα... όλα ήταν παράλογα.είχε βραδιάσει εγώ καθόμουν στο κρεβάτι, διαβάζοντας με πήρε ο ύπνος. Ξύπνησα μέσα στη νύχτα χωρίς να ξέρω το γιατί. Έχει απόλυτη ησυχία, είναι πολύ αργά. Ανακάθησα και σκέφτομουν τη μέρα που έφυγε, τη μέρα που έρχεται. Τι έχω να κάνω. Και μετά σκεφτόμουν τον Δημήτρη. και του έγραφα ένα γράμμα ίσως κάποτε να το λάμβανε "Κοιμάσαι αυτήν την ώρα, αυτό ελπίζω και εύχομαι, να ξεκουραστείς και να δεις όμορφα γλυκά όνειρα. Σε σκέφτομαι και οι έννοιες της ημέρας φεύγουν μακριά, ένας κόσμος όπου ακτινοβολεί ο ήλιος της παρουσίας σου είναι ένας κόσμος καλά καμωμένος. Η σκέψη ότι είσαι εδώ, ότι είσαι μαζί μου με γαληνεύει, με γεμίζει με ένα τρυφερό, ζεστό συναίσθημα. Ναι, είναι όλα καλά αφού είσαι στη ζωή μου και είσαι μαζί μου. Ξαπλώνω και πάλι, αποκοιμιέμαι με το όνομά σου στα χείλη μου." Η Εποχή μάλλον με είχε επηρεάσει πολύ και είχα γίνει άκρως ρομαντική.
-Ζοζεφίνα, πριγκίπισσα ζοζεφίνα!!!
Άνοιξα τα μάτια μου και βρέθηκα να αντικρίζω την πολυαγαπημένη μου συνοδό και καμαριέρα, την Σελίν . Όπως πάντα όταν ήταν χωμένη μέσα στην μπανιέρα να ετοιμάζει το ζεστό νερό και τα αρωματικά σαπούνια.μπήκα να κάνω το μπάνιο μου χαμένη στις σκέψεις μου. Η φωνή της Σελίν όμως με επανέφερε στην πραγματικότητα, η κοπέλα με βοήθησε να σηκωθώ όρθια και να πλύθώ από πάνω της τη σαπουνάδα. Ύστερα με τύλιξε με μια τεράστια λευκή πετσέτα και με απαλές κινήσεις άρχισε να με στεγνώνει.
-Τι σκεφτόσουν; ρώτησε η Σελίν. καθώς είχε γίνει η καλύερη μου φίλη στο παλάτι
-Διάφορα, είπα η όπως ότι θα έρθει ο δάσκαλός μου σήμερα. που μου είχε πει ο Μάρκους
-Τι χρειάζονται τα μαθήματα αφού δεν θα ανέβεις στο θρόνο εσύ;
-Σελίμ! έκανα γελώντας , επειδή δεν θα βασιλέψω πρέπει να μείνω αμόρφωτη;
-Δεν ήθελα να πω αυτό, αλλά τόσο σχολαστική μόρφωση;
-Ο Μάρκους ξέρει ότι μου αρέσει. Άφησε το λουτρό και πέρασε στο κυρίως μέρος των διαμερισμάτων μου. Έριξα την πετσέτα αποκαλύπτοντας το γυμνό μου σώμα.
Η Σελίν με βοήθησε να ντυθώ με ένα επίσημο φόρεμα κόκκινο.Τα επίσημα φορέματα ήταν πάντα βαριά και δεν τα συμπαθούσα, προτιμούσα άνετα και αέρινα φορέματα. Αλλά δεν απέφευγα ποτέ τα καθήκοντά μου και έτσι ντύθηκα για να πάω στην αίθουσα του θρόνου.
Πριν αφήσω το δωμάτιό μου κοίταξε έξω από το παράθυρο, καθώς το δωμάτιό μου ήταν σε ένα από τα ψηλότερα σημεία του παλατιού είχε θέα σε όλη την κοιλάδα.Ήταν ένας ιππότης με το άλογο του. έτρεξα κάτω να τον προλάβω θα είχε νέα του Δημήτρη. τον πρόλαβα. έτρεξα κοντά του...μου έκανε μια υπόκλιση
-έχεις νέα από τον Αρθούρο τον ρώτησα ? λαχανιασμένη
-πριγκίπισσα ο βασιλιάς μου είπε να έρθω να σας πώ ότι ο Αρθούρος πολέμησε γενναία, αλλά πέθανε στην μάχη...λυπάμαι.
ξαφνικά όλα άρχισαν να σκοτεινιάζουν και δεν μπορούσα να αναπνεύσω άκουγα φωνές γύρω μου αλλά δεν έβλεπα κανέναν, μετά από λίγο έχασα τις αισθήσεις μου και σοριάστηκα κάτω...ο Μάρκους ήρθε τρέχοντας και με πήγε στο δωμάτιο μου και φώναξαν γιατρό να έρθει να με δει.
-Απλώς ο οργανισμός της ήταν αδύναμος να τρέφεται σωστά και να μην την στεναχωρείτε είπε ο γιατρός και έφυγε.
άρχισα να συνέρχομαι
-είσαι καλά πριγκιπισσά μου ? με ρώτησε ο Μάρκους, άρχισα να κλαίω
-τι έπαθες είναι για τον Αρθούρο? με αγκάλιασε
-μπορείς να μ αφήσεις μόνη μου σε παρακαλώ του είπα ευγενεικά
-είναι απλά ένας ιππότης δεν μπορείς να είσαι ερωτευμένη μαζί του!!! γιατί δεν βλέπεις γύρω σου??? μου είπε φωνάζοντας και έκλεισε την πόρτα δυνατά πίσω του.
Οι μέρες που πέρασαν ήταν περίεργες, ήμουν απομονωμένη και ένιωθα τον Μάρκους να με κοιτάζει νευριασμένα. την όρεξη του είχα ας μην μου μίλαγε δεν με ένοιαζε είχα τον πόνο μου... τις επόμενες μέρες άλλαξα λίγο διάθεση άρχισα να διδάσκω ξανά στα κορίτσια και έκανα διάφορες δουλειές για να μην σκέφτομαι... σε έναν από τους χορούς που γίνονταν στο παλάτι ύστερα από πολλά παρακάλια δέχτηκα να πάω με τον Μαχιμιλιανό και τις αδερφές του, ήταν σαν να το είχαν κανονίσει όλο αυτό. Εκεί βρισκόταν και ο Μάρκους, ο οποίος δεν είχε πάρει τα μάτια του από πάνω μου, τι αλλαγή συμπεριφοράς ήταν αυτή ?!άρχισα να μην καταλαβαίνω πλέον τους άντρες. επίτηδες τα αδέρφια του με άφησαν μόνη μου και εκείνος πλησίασε...
-συγγνώμη για την προηγούμενη φορά, παραφέρθηκα, ο Αρθούρος ήταν φίλος σου ήταν λογικό να θρηνήσεις! και μου φίλησε το χέρι
-δεν πειράζει του είπα, έτσι κι αλλιώς ήξερα καταβάθως μέσα μου ότι είχε δίκιο
-έλα να χορέψουμε πριγκίπισσα! δέχτηκα παρότι δεν είχα όρεξη, έπρεπε να σταθώ στα πόδια μου ξανά. Η μουσίκή σταμάτησε, ο Μάρκους πήγε στην μέση και κάλεσε τον κόσμο να τον ακούσει, γονάτισε στα πόδια μου και έβγαλε ένα δαχτυλίδι...
-δέχεσαι πριγκίπισσα Ζοζεφίνα να γίνεις γυναίκα μου?
ξαφνιάστηκα, όχι ήθελα να πω αλλά τι θα έκανα σ αυτό τον κόσμο μόνη μου, κάποτε έπρεπε κάποιον να παντρευτώ και να έχω κάποια εξουσία σε περίπτωση που κάποτε ανακάλυπταν την απάτη μου.όλοι περίμεναν μια απάντηση και ο Μάρκος ακόμα πιο πολύ!
-ναι, θέλω!!! είπα
είδα μπροστά μου να τον κάνω τον πιο ευτυχισμένο άντρα!
Μετά από δύο μήνες από την ανακοίνωση που είχα λάβει για τον θάνατο του Δημήτρη είδαμε ιππείς να φτάνουν... η Σελίν έφτασε τρέχοντας να μου το ανακοινώσει
-είναι ο Αρθούρος πριγκίπισσα!!! η χτένα έπεσε από τα χέρια μου πως ήταν δυνατόν, μου είχαν πει ότι είναι νεκρός... κοίταξα από το παράθυρο ήταν πράγματι εκείνος! ο Μάρκος τους υποδεχόταν, έτρεξα και εγώ να τον αγκαλιάσω. κατέβηκα ήμουν τόσο ευτυχισμένή. ο Δημήτρης μιλούσε με τον Μάρκο, πήγα να τον αγκαλιάσω του χαμογέλασα, ο Μάρκος με άρπαξε από το μπράτσο και ύστερα μου έπιασε το χέρι και μου είπε σιγα
-τι πάς να κάνεις έκει πριγκιπισσά μου, είσαι αρραβωνιαστικιά μου πλέον είναι ασέβεια κάτι τέτοιο, ο Δημήτρης το άκουσε το χαμόγελο του έσβησε από το πρόσωπο του... με κοίταξε με απέχθεια, υποκλίθηκε και αποσύρθηκε στο δωμάτιο του.
Απάντηση με παράθεση
  #9  
Παλιά 09-10-12, 11:56
Το avatar του χρήστη lana
lana Ο χρήστης lana δεν είναι συνδεδεμένος
Senior Member
 
Εγγραφή: 05-01-2012
Περιοχή: athens/london
Μηνύματα: 198
Προεπιλογή

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 8ο- Η ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΤΗΣ ΠΡΙΓΚΙΠΙΣΣΑΣ

Ξεκίνησα να πάω στο μάθημά συνοδευόμενη από την Σελίν. Περπατώντας για την βιβλιοθήκη συζητούσαμε για μια καινούρια φήμη περί των πολλών εραστών της βασίλισσας.
-Αυτή η γυναίκα με κάνει να νιώθω άρρωστη, είπα. Θα φροντίσω να την βάλω στην θέση της
-Καλημέρα εξοχωτάτη, τι κάνεις? Ήταν ο Μαχιμιλιανός. του γέλασα.Είχαμε φτάσει στη βιβλιοθήκη και μόλις πλησίασαμε στην πόρτα συνάντησαμε τον Δημήτρη που διάβαζε όρθιος έναν πάπυρο.
-Ναι, κάποια πρόσωπα πρέπει να αλλάξουν. είπε η Σελίν κοίτα πως σε κοιτάει σε μισεί
-Ω δεν αμφιβάλλω καθόλου! είπα
Μπήκαμε στη βιβλιοθήκη. Ο Αλφόνσο ο δάσκαλος μου βρισκόταν εκεί και μελετούσε ένα μεγάλο και ολοφάνερα παμπάλαιο τόμο. Σηκώθηκε και με καλωσόρισε . Η Σελίν έκανε να φύγει αλλά στάθηκε στην πόρτα καθώς την περνούσαν πέντε άντρες μαυροντυμένοι και με σπαθιά στα χέρια. Τα πρόσωπά τους ήταν καλυμμένα εκτός από τα μάτια αποκρύβοντας την ταυτότητά τους.
Ο Δημήτρης με κοιτούσε , βλέποντας τον τρόμο στα μάτια μου στράφηκε να δει τι τον είχε προκαλέσει. Βλέποντας τους ενόπλους κινήθηκε προς το μεγάλο τραπέζι όπου μελετούσα. στάθηκε αναποφάσιστος. Όφειλε πίστη στο βασιλιά του αλλά δεν μπορούσε να αφήσει να μου συμβεί κακό και αυτή τη στιγμή αυτά τα δυο ήταν αντίθετα αλλά κατάλαβε ότι θεωρούσε σημαντικότερη την προστασία της πριγκίπισσας και πήρε την απόφασή του. με άρπαξε από το χέρι και με παρέσυρε σε ένα γρήγορο τρέξιμο στους διαδρόμους του παλατιού. είχαν μπεί μέσα στο παλάτι εχθροί κάποιος είχε προδώσει το βασίλειο.Στην κεντρική σκάλα του παλατιού ο Δημήτρης βρήκε μια απόδειξη ότι κάτι ήταν σοβαρά λάθος. Υπηρέτες και φρουροί ήταν σωριασμένοι κάτω και εκεί βυθισμένοι σε έναν τελείως αφύσικο ύπνο.
Κάποιος είχε βυθίσει σε ύπνο όλους μέσα στο παλάτι για να μπορέσει με την ησυχία του να δολοφονήσει την πριγκίπισσα. Γιατί όμως το υπνωτικό δεν είχε επεκταθεί και σε αυτόν στον δάσκαλό ή ακόμα και σε μένα κάνοντας τα πράγματα πολύ πιο απλά και εύκολα δεν το ξέραμε.
-Σταματείστε τους! ακούστηκε μια φωνή και γύρισαν για να δουν μια ομάδα μαυροντυμένων ανδρών να τρέχει προς το μέρος μας
Ο Δημήτρης ξεχύθηκε και πάλι σε τρέξιμο παρασέρνοντας και μένα που κρατούσε σφιχτά το χέρι μου. σκαρφάλωσε στη ράχη του αλόγου του εύκολα παρότι ήταν ασέλωτο και βοήθησε και μένα να καθίσω πίσω του.
-Τρέξε Άνεμε! παρότρυνε το άλογό του ο Δημήτρης και εκείνο ξεχύθηκε σε έναν άγριο καλπασμό.μπροστά μας είδαμε τον Μάρκους και τον βασιλιά να έρχονται με μεγάλο στρατό.
-Πηγαίνετε στο καταφύγιο φώναξε στον Δημήτρη, σώσε την!!! εκεί βρίσκονται και οι υπόλοιποι.
Ψηλά στα κτίσματα του παλατιού η βασίλισσα κοίταζε με δυσφορία το άλογο που κάλπαζε με τις δυο φιγούρες μας πάνω του.Τα πράγματα δεν είχαν πάει όπως τα είχε σχεδιάσει. Πίστευε ότι με όλους μέσα στο παλάτι κοιμισμένους οτι οι άνδρες που είχε στρατολογήσει θα με σκότωναν .Ύστερα οι δικοί της είχαν σφάξει κάμποσα ανυπεράσπιστα άτομα, εχθρούς δικούς του ή δικούς της, ώστε να φαίνεται ότι μια εχθρική επιδρομή ήταν αυτό που είχε συμβεί.
Εμείς δεν άργησαν να φτάσουμε κοντά στο χωριό αλλά ένιωθα κουρασμένη μιας και τρέχαμε για ώρες και σταματήσαμε για λίγο.ο Δημήτρης δεν ήθελε να σταματήσει. Σκόπευε να φτάσει όσο πιο γρήγορα μπορούσε στην Αβέρν, την πιο κοντινή πόλη όπου θα ήμουν ασφαλής. κάτσαμε να ξεκουραστούμε κάτω από ένα δέντρο και επιτέλους μπορούσα να πάρω μια ανάσα, μου έδωσε νερό να πιω. τον αγκάλιασα σφιχτά
-νόμιζα ότι ήσουν νεκρός γι αυτό τον αρραβωνιάστικα, μου το είπε ο βασιλιάς και ήμουν μόνη μου, έπρεπε κάπου να στηριχτώ το ξέρεις ότι δεν ήρθα εδώ για έρωτες... χαίρομαι πάρα πολύ που είσαι ζωντανός δεν έπρεπε να έρθουμε τελικά εδώ είπα κλαίγοντας.
Μου σκούπισε τα δάκρυα και με έσφιξε στην αγκαλιά του. δεν μου είπε κουβέντα... σηκώθηκε όρθιος... άκουσε κάτι. κάποιος μας είχε ακολουθήσει δεν έπρεπε να σταματήσουμε, με ανέβασε γρήγορα στο άλογο και έστρειψε το άλογο βιαστικά για να φύγουν από τον κίνδυνο που μας απειλούσε αλλά δεν μπορούσε να ξεφύγει..Σωριάστηκανμε στο έδαφος αποφεύγοντας ίσα ίσα το να μας πλακώσει το σώμα του αλόγου και μείναμε εκεί για μια στιγμή σαστισμένοι από την απότομη πτώση, χτύπησε το πόδι του και μας πλησίαζαν , προσπαθούσε να σηκώσει το άλογο να βγάλει το πόδι του, και εκείνοι πλησίαζαν πιο πολύ..
-Τρέξε Λιάνα, είπε. Τώρα!!! Θα προσπαθήσω να τον καθυστερήσω .
Δεν ήμουν πρόθυμη να τον αφήσω αλλά εκείνος μου ξαναφώναξε να τρέξω.Μια ομάδα από τους εχθρούς εμφανίστηκε στην άκρη...δεν θα μπορούσα να τους ξεφύγω και αν έπεφτα στα χέρια τους θα είχα κάθε λόγο να ζηλεύω την τύχη των νεκρών
.-Τρέξε, είπε ο Δημήτρης πασχίζοντας να σηκωθεί όρθιος.
Την επόμενη στιγμή βρέθηκε στο έδαφος και πάλι και ένα πόδι πατούσε στο στέρνο του. Εκείνος βόγγηξε, το σώμα του τραντάκτηκε και έμεινε μετά ακίνητος.
Έτρεξα να ξεφύγω αλλά δεν υπήρχε πουθενά να πάω. Οι πόρτες των γύρω σπιτιών ήταν κλειστές και δεν ήξερα καν αν κάποιος ήταν μέσα. Σκόνταψα και έπεσα. με έφτασαν, με έπιασαν ένιωσα τα χέρια του ενός να σκίζουν τα ρούχα μου και να πασπατεύουν τα στήθη μου.
-Δημήτρηηηη ούρλιαξα
χάνοντας κάθε ελπίδα μου άρχισα να προσεύχομαι, ξαφνικά ένιωσα να απομακρύνεται από μένα και να είναι δίπλα μου νεκρός... σήκωσα τα μάτια μου είδα τον Δημήτρη, με βοήθησε να σηκωθώ και με κοίταξε
-σε πείραξε ? με ρώτησε τρομαγμένος
-όχι όχι μόνο το φόρεμα μου έσκισε λιγάκι, ευτυχώς ήρθες... σ ευχαριστώ τι θα έκανα χωρίς εσένα?!
- τι θα έκανες όντως!!! είπε χαμογελώντας με έπιασε από την μέση.
-γιατί δεν έσωσες τον εαυτό σου? και γύρισες για μένα ήσουν ήδη πληγωμένος...Και ήταν μια απάντηση που ο Δημήτρης δεν θα μπορούσε να προφέρει.αποφάσισα να μετακινήσω το εμπόδιο για εκείνον.
-Ξέρω, είπα. Απλά θέλω να το ακούσω από' σενα.
-Δεν είναι απαγορευμένο;
-Όχι, είπα με ένα γλυκό χαμόγελο, πες το.
-Σε αγαπώ, είπε ο Δημήτρης και την επόμενη στιγμή βρέθηκα στην αγκαλιά του και τα χείλη μας ενώθηκαν με ένα γλυκό φιλί.
Απάντηση με παράθεση
  #10  
Παλιά 10-10-12, 23:46
Το avatar του χρήστη lana
lana Ο χρήστης lana δεν είναι συνδεδεμένος
Senior Member
 
Εγγραφή: 05-01-2012
Περιοχή: athens/london
Μηνύματα: 198
Προεπιλογή

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 9ο- ΣΤΟ ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ

-Και τώρα τι θα γίνει ? τον ρώτησα, χωρίς να μου απαντήσει ξανά με άρπαξε από το χέρι και αρχίσαμε να τρέχουμε και πάλι... μας κυνηγούσαν! δεν μπορώ να θυμηθώ για πόση ώρα τρέχαμε, ως που φτάσαμε στο καταφύγιο. μας άνοιξαν τις πύλες και μπήκαμε μέσα. Ο Μαξιμιλιανός έτρεξε να με αγκαλιάσει. πόσο χάρηκα πού ήταν ζωντανός!
-οι αδερφές σου? η Σελίν? ο Μάρκος γύρισε?
-είναι όλοι καλά, δεν έχει γυρίσει ακόμα. πήγαινε να ξεκουραστείς μου είπε βλέποντας με ταλαιπωρημένη.
Ο Δημήτρης με συνόδεψε μέχρι το δωμάτιο διακριτικά, δεν είχα την δύναμε ούτε τη πόρτα να ανοίξω.
-να περάσω? με ρώτησε ανοίγοντας μου και την πόρτα, χωρίς να προλάβω να απαντήσω, η Σελίν ήρθε τρέχοντας με δάκρυα στα μάτια.
-δόξα το θεό πριγκίπισσα Ζοζεφίνα, είσαι ζωντανή πόσο χαίρομαι!!! , ανησύχησα τόσο πολύ για σας..
Tης διηγήθηκα όλα όσα συνέβησαν, τρομοκρατήθηκε, μου είπε και τις υποψίες που είχε ακούσει για την βασίλισσα και ότι άκουσε δύο από τους εχθρούς να μιλούν γι αυτήν. Μου ετοίμασε το μπάνιο και με βοήθησε να ντυθώ, φόρεσα το νυχτικό μου, και ξάπλωσα. Μόλις έβαλα το κεφάλι μου στο μαξιλάρι με πήρε ο ύπνος...
το πρωί όταν ξύπνησα,ένιωσα κάποιον να με φιλάει στο λαιμό και στο κομοδίνο μου είδα ένα τριαντάφυλλο,πετάχτηκα όρθια και τον κοίταζα τρομαγμένη.
-εγώ είμαι είπε ο Δημήτρης, έτοιμος να σκάσει στα γέλια από τον τρόπο που αντέδρασα. άρχισα να γελάω. τον πλησίασα και του έδωσα ένα φιλί...
-καλημέρα!!! με τρόμαξες γιατί έβλεπα εφιάλτη πρίν ξυπνήσω, χαίρομαι που είσαι εδώ του είπα γλυκά αν και δεν θα έπρεπε.φαντάσου να έμπαινε κάποιος και να σε έβλεπε ξαπλωμένο δίπλα μου?!
-δεν με νοιάζει, ήθελα να είμαι εγώ το πρώτο άτομο που θα έβλεπες ύστερα από την εφιαλτική αυτή νύχτα που έζησες χθές!!!
πήγα ανέβηκα πάνω του, όπως ήταν ξαπλωμένος, έσκυψα και του ψιθύρισα στο αυτί
-για μένα ήταν μια μαγευτική νύχτα, ήταν το πρώτο μας φιλί, στον μεσαίωνα, εγώ πριγκίπισσα και εσύ ιππότης, τι άλλο να ζητούσα?!
Ακούστηκαν βήματα, τρόμαξα, ποιός να ήταν , η Σελίν , ή χειρότερα ο Μάρκος? έτρεξα και έσπρωξα την πόρτα την στιγμή που πήγαινε να ανοίξει...
-εγώ είμαι ο Μάρκος πριγκίπισσα, είσαι καλά??
-ένα λεπτό ντύνομαι, θα καρέβω σε λιγάκι είπα νευρικά
-είσαι σίγουρα καλά?
-ναι αγαπημένε μου, απλώς ετοιμάζομαι περίμενε με κάτω
-εντάξει , μην αργήσεις όμως!!! είπε και έφυγε
-πως τον είπες?
-έλα ρε Δημήτρη, αφού δεν έφευγε τι να κάνω? έλα πήγαινε και εσύ να ετοιμαστώ!
-μα γιατί είχαμε μείνει σε ωραίο σημείο και στάση , μου είπε χαμογελώντας
-Δημήτρηηη... φύγε! θες να μας πιάσουν ?
κοίταξα λίγο έξω και ύστερα τον έβγαλα έξω. Ξαναγύρισε
-τι έγινε πάλι? τον ρώτησα νευριασμένη
-ήθελα να σου δώσω ένα φιλί! , τον φίλησα και μπήκα γρήγορα μέσα να ετοιμαστώ,η πόρτα ξανά άνοιξε
-φύγε σου είπα μην κάνεις σαν μωρό!
-εγώ είμαι πριγκίπισσα η Σελίν
-συγγνώμη νόμιζα ήσουν
-ο Ιππότης Αρθούρος το κατάλαβα τον είδα τώρα, τι έκανε εδώ ?
-τίποτα Σελίν κάτι είχε να μου δώσει
-έλα μην κρυβόμαστε μεταξύ μας, σας είδα να φιλιέσται..
-ήταν κανένας άλλος έξω?
-όχι όχι μόνο εγώ μην ανησυχείτε, τυχερή που είσαι πριγκίπισσα έχεις δύο άντρες να πεθαίνουν για σένα
"τρεις για την ακρίβεια, και έναν στην Αθήνα , άραγε τι να κάνει ,ελπίζω να υποφέρει όπως έκανε και μένα πολλές φορές "σκέφτηκα
κατέβηκα κάτω γρήγορα. ο Μάρκος με περίμενε μαζί με τα αδέρφια του. ήρθε κοντά μου και με φίλησε στο μάγουλο.
-φαίνεσαι καλά μου είπε
-ναι ξεκουράστηκα λιγάκι...εσύ πώς είσαι ?
-καλά είμαι τώρα που σε βλέπω! έχει κάτι ξεχωριστό το βλέμμα σου σήμερα τα μάτια σου λάμπουν! γιατί τόσο χαρούμενη ?
-απλώς χαίρομαι που είσαι καλά και είμαι ζωντανή πέρασα δύσκολα μέχρι να φτάσω εδώ. ευτυχώς με έσωσε ο Αρθούρος!
-ολο αυτός ο Αρθούρος ! είπε
-εντάξει Μάρκους να με άφηνε να με βιάσουν και ύστερα να με σκοτώσουν σε ευχαριστώ πολύ είπα ενοχλημένη.
-πριγκίπισσα μου , ηρέμησε δεν εννοούσα αυτό, απλώς νομίζω σου αρέσει και του αρέσεις.
-Μάρκους απλώς του χρωστάω πολλά είμαι δικιά σου το ξέρεις του είπα για να τον καθησυχάσω. εκείνη την στιγμή έφτασε η βασίλισσα με πήρε από το χέρι και πήγαμε κοντά της
-χαίρομαι που είστε καλά της είπα και υποκλίθηκα, ο Μάρκους μας άφησε μόνες μαζί με την Σελίν κιόλας.
-δεν νομίζω και τόσο είπε νεκρή θα με προτιμούσες μου είπε μες στα μούτρα μου
-ναι όντως της είπα δεν θα μου έκανε και μεγάλη διαφορά αλλά και εσείς αυτό
θα θέλατε για μένα είπα και το μετάνιωσα, η Σελίν γέλασε
-εσύ δουλικό σκάσε της είπε της Σελίν
-μην την ξαναπείτε έτσι, οι δούλοι έχουν σταματήσει εδώ και αιώνες να υφίστανται.. η Σελίν είναι φίλη μου και δεν σας επιτρέπω να της μιλάτε έτσι ακόμα και αν είστε η βασίλισσα, μπορεί να νομίζετε ότι τους κοροιδέψατε όλους για την επίθεση αλλά όχι εμένα! είπα και έφυγα περιφρονώντας την και πήρα την Σελίν... η βασίλισσα σάστισε... είχα κάνει ένα τραγικό λάθος να της μιλήσω έτσι ή μια αποφασιστική κίνηση....?
Απάντηση με παράθεση
Απάντηση στο θέμα

Εργαλεία Θεμάτων
Τρόποι εμφάνισης

Δικαιώματα - Επιλογές
Δεν μπορείτε να προσθέσετε νέα threads
Δε μπορείτε να απαντήσετε
Δεν μπορείτε να προσθέσετε συνημμένα
Δεν μπορείτε
BB code είναι σε λειτουργία
Τα Smilies είναι σε λειτουργία
Ο κώδικας [IMG] είναι σε λειτουργία
Ο κώδικας HTML είναι εκτός λειτουργίας



Όλες οι ώρες είναι GMT +2. Η ώρα τώρα είναι 21:19.


Forum engine powered by : vBulletin Version 3.8.4
Copyright ©2000 - 2024, Jelsoft Enterprises Ltd.